Drie pelgrims komen na hun tocht terug thuis. De eerste zegt: "Het is hoog tijd om weer over te gaan tot de orde van de dag. Het is mooi geweest maar nu moet ik ophouden met zweverig te dromen!" En het is alsof er geen pelgrimstocht geweest is.
De tweede zegt: "Vanaf vandaag wordt alles anders!" Maar algauw is hij ontgoocheld omdat hij die radicale verandering niet aankan. Hij is immers dezelfde mens gebleven met dezelfde gaven en gebreken en met hetzelfde karakter. Gefrustreerd gooit hij tenslotte al z'n goede voornemens overboord en gaat over tot de orde van de dag. En het is alsof er geen pelgrimstocht geweest is.
De derde heeft zich voor zijn vertrek enkele concrete werkpunten voor ogen gehouden. Daarbij heeft hij zich de vraag gesteld: "Is het mogelijk om tijdens en na mijn tocht aan die punten te werken en zo 'mijn leven te beteren'? En hij doet hard zijn best om de goede voornemens te realiseren. Als hij het de ene dag eens vergeet, spant hij zich de volgende dag extra in om zijn werkpunten in de praktijk om te zetten. En de mensen om hem heen zeggen: "Jij bent zeker op pelgrimstocht geweest!?"
De boodschap uit het bovenstaande tekstje heb ik gehaald uit een bezinningsboekje voor pelgrims. Het tekstje heb ik een beetje aangepast. Waarom? Omdat ik al heel vaak sinds ik terug thuis ben, de vraag heb gekregen: "En, ben je nu een ander mens geworden?" Er zijn er zelfs die ronduit aan Lieve vragen: "Heb jij nu een andere man?" Die vraag verwondert mij niet maar ik voel me er wel door onder druk gezet. Het lijkt wel of ik spectaculair MOET veranderd zijn. Ik denk dat ik het best aansluit bij de derde pelgrim in het bovenstaande tekstje. Dus collega's en vrienden, nog even geduld. De veranderingen vallen misschien niet dadelijk op maar ik werk er wel degelijk aan
