Heey Bloggers!

Zoals ik in mijn  vorige blog beloofd had zal ik jullie wat meer vertellen over het sea life center.

Ik dacht dat het een geweldige dag ging worden en dat ik eindelijk beter  zou kunne omgaan met dieren.. maar helaas,  ik kwam aan in het sea life center en daar begon et al…  

De eerste taak die op de agenda stond was de pinguins voeren, dus ik met mijn emmerke me viskes naar de kooi van de pinguins. Ik kom daar binne en ik wordt daar direct aangevalle door die pinquins, eentje begon in mijn benen te pikken zodat ik de emmer liet vallen en de dikste van allemaal duwde mijn omver en ging op mij liggen.  Na zo’n half uur onder zo’ne zware pinquin gelegen te hebben gaven ze het op, niet omdat ze mij vrij WILDE laten, maar omda de viskes op waren.

Ik was blij dat ik bevrijd was van die vieze, dikke, stinkende pinquins en ik besloot naar de dolfijnen te gaan, die waren blijkbaar ook niet blij om mij te zien want ik kreeg na 1 minuut al liters water over mij en de ballen waar ze mee speelde  kreeg tegen mijn hoofd. Het liefst wilde ik verdwijnen,  da iemand mij wegtoverde ofzo. Of zoals in Harry Potter zonen onzichtbaarheids mantel hebbe ofzo,

 maja ik besloot om verder te gaan naar de volgende taak, de zeehondjes bezighouden, dus ik dacht, kzen  al zo vaak naar de zoo geweest, en ik ga die mense is nadoen en de zeehondjes traine. Dus ikke opnieuw me men emmerke me viskes en een fluitje naar de zeehonden. Ik wilde om te beginne ze allemaal een visje geven. Dus ik fluit op da fluitje en ik geef Zoë de zeehond een visje, zoë was spijtig genoeg niet geïnteresseerd in mijn lessen maar meer in de vis, dus toen ik met mijn rug naar het zwembad stond duwde ze mij erin,  en maar klappen met die vinnen van haar, ze vond het geweldig om mij daar te zien spartelen in het water  en ook alle andere zeehonden vonden het super en klapte gezellig mee. Daar lag ik dan te spartelen, in het ijskoude zwembad, omringt met zeehonden die klapten omdat ik erin lag.. Ik had er echt genoeg van. Ik wilde helemaal ni in da sea life center zijn! En da allemaal dankzij Brigitte! Merci ze, van u vriende moette het hebbe..

 Ik ben gene krak in zwemme dus bleef daar een tijdje spartelen..  Al een geluk kwam er een jonge aan die mij gered heeft, ik herkende hem al snel, het was Michael ! Jullie kennen hem wel, de jongen die ik in het begin heb leren kennen en waarmee ik naar Antwerpen ben geweest. Hij werkte blijkbaar nu en dan eens in het sea life center.  We hebben opnieuw afgesproke maar over die dag vertel ik in mijn volgende blog, want ik moet toch efkes op adem kome van deze vermoeiende dag..

Ciaoooo

12-04-2012 om 00:00 geschreven door Marijke Van de Velde  

Hey bloggers,

Sorry dat ik jullie zolang heb laten wachten voor mijn blog, maar er is me wat overkomen! In mijn vorige blog had ik jullie verteld dat ik in den  alvo was omdat  er een van mijn vriendinnen een toast met gerookte zalm moest hebben. Daarna hoorde ik iemand mijn naam roepen. Vanuit mijn ooghoek zag ik een bouwvakker met een affiche van het Sea Life center. Je kon meteen zien dat het nen echte bouwvakker was.  Hij noemde zich ‘De Freddy’. Hij liet even zijn poster per ongeluk voor mij vallen en wat ik daar zag, amaai! Ik was er het eerste uur niet goed van. De Freddy liet dus zijn poster vallen en bukte zich. Ik zag dat zen broek naar beneden was gezakt en er kwam een SUPER VIEZE HARIGE reet tevoorschijn zoveeel haar had ik nog nooooit in men hele leven gezien. Als jullie vinden dat apen harig zijn dan was dit er niks mee vergeleken echt niet amaai!  Ik dacht even voor een momentje dat ik gewoon door al dat haar werd opgeslorpt recht in den jungle maar dat was al geluk niet het geval! Sorry ik dwaal van mijn verhaal af, dus de Freddy kwam al geluk terug recht en begon over Sea life center en vroeg of ik misschien geïnteresseerd was in het helpen van zeehondjes. Brigitte bemoeide zich natuurlijk in het gesprek en zei JAA NATUURLIJK WILT ZE DAT! De Freddy gaf een kaartje en was weg voor ik nog iets kon zeggen.. Ik was echt niet goed gezind op Brigitte! Want ik kan op een of andere manier niet met dieren om..Nee eigenlijk dieren hebben een hekel aan mij. Ik herinner me nog de kat van mijn bomma. ‘Big daddy’ had ze hem genoemd, een dikke kater van 12 kilo die amper nog kon stappen. Ons bomma had natuurlijk die kat volgestompd met Koeken,  frieten, patatten en chocotofjes . Big Daddy was volgens haar een super lieve kat, in mijn ogen was het een klein hoopje vet. Als ik big Daddy aaide had hij me al in 1 seconde vol gekrast met zijn klauwen. Als ik van de trap kwam vloog hij naar men hoofd zodat ik niks zag en van de trap viel. Als ik op wc zat kwam hij even ook een plasje doen , maar niet in zijn kattenbak maar het liefst tegen mijn been. Dus kortom big Daddy en ik waren niet echt de beste vrienden. Maar even terug naar het verhaal, Ik was heel de dag niet te genieten. Blijkbaar moet ik morgen al de zeehondjes komen helpen, ik keek er echt tegenop. Heel de dag was ik erover bezig in men hoofd. Ik was er zelfs zo erg mee bezig dat ik op een gegeven moment in slaap viel tijdens het eten. Ik was op mijn bord spinazie met fishsticks in slaap gevallen. Ik droomde dat ik in het Sea life center was en dat ik de zeehondjes aan het voederen was met fishsticks. Ze waren heel vriendelijk voor me en gaven af en toe een fishstick aan mij. Ze praatte zelfs tegen me en mocht zelfs met hen mee zwemmen! Ze leerde me alles  wat zeehondjes doen. Ik werd gewoon een echte zeehond dat gaf me een zalig gevoel! Op een gegeven moment kwam  de freddy naar me toe en zei : WAT DOE JE NU? WORD IS WAKKER! Ik werd wakker en besefte dat ik blijkbaar een actieve dromer was. Blijkbaar  was ik op tafel zwemgebaren aan het doen. Ik begon uit het bord van iedereen te eten. Iedereen begon me uit te lachen maar mijn mama kon er  duidelijk niet mee lachen en stuurde me naar boven. Pff  wat een dag ik hoop dat het morgen in het Sea Life center wat zal meevallen.. Ik laat jullie zowiezo iets weten hoe het geweest was!

Doeei! 

05-04-2012 om 00:00 geschreven door Marijke Van de Velde  

Beste bloggers,

Tis weer ne wreden dag geweest vandaag. Tbegon al van smorgens vroeg. Ik kwam toe op school rond een uur of tien na acht en ik ging al direct op mijne neus. Ik struikelde over nen tegel da los lag en ik viel tege ne jonge dak nog nooit had gezien. Vriendelijk was hij wel, maar zijn tanden dede mij vermoeden dat ze al een paar weke niet meer ware gepoetst. In tegestelling tot zijn goddelijke haren die fris oogden. Maar twas nog ni gedaan me de miserie, ik was op weg naar het lokaal van Aardrijkskunde me mijn boeketaske. Dee zat vrij vol want we kwame ni meer in de klas, en dee scheurde gewoon, vlak voor de neus van mevrouw Aardrijkskunde. In plaats van mij te helpe, lachte die mij gewoon uit. Ik had deen dag al zo veel stront over me heen gekrege, dak er ver in kon snorkelen. Ik had DRINGEND nood aan een verzetje, en da kreeg ik smiddags. Ik ging met de girls zoals gewoonlijk naar de markt op donderdag. Daar kwam ik enigszins tot rust, door die geuren van dat verse fruit en die verse groenten. Ik werd echter uit mijn trance gehaald door die Marokkanen, die riekte serieus van ne kilometer ver. Dee geur doe mij denke aan nen beerput. Ni die Marokkanen zelf, maar wa ze verkopen. Ik weet ni wa da zijn, vijgen en dadels denk ik. Allen chance da er daar maar een kraam van is. Wa verder was er ne kerel een slang aant bezweren, dee mens had alleen een paar gordijnen aan en nen tulband. Hij had precies een trompet vast, om die slang te bezweren, maar tgeluid dee mij denken aan een didgeridoo. Het deed wel zijn werk want die slang danste vrolijk op de beat. Tot die mij zag. Die keek naar mij alsof ik aan het vervellen was ofzo.. We waren rap weg daare want ik kreeg de creeps van die diamantratelslang. Het uiteindelijke eindstation was feitelijk den Alvo. Ni da da gemakkelijk was. Ligt da nu aan mij of zen ze nu echt overal aant werke en de strate aant opebreke. Serieus, ik had juist vanalles gebroke en als ge ni goe oplet hebdet terug aan uwe rekker ze. Ma bon, we ware daar dan toch geraakt. Een van de girls moest gerookte zalm hebben me toast, sgeen probleem want in den Alvo hebbe ze namelijk alles. Na da ik mijn nootjes had gevonden hoorde ik iemand mijn naam roepen. Vanuit mijn ooghoek kon ik nog net een bouwvakker zien die een affiche van het Sea Life Center vast had..

22-03-2012 om 00:00 geschreven door Marijke Van de Velde  

15-03-2012 om 00:00 geschreven door Marijke Van de Velde  

Beste bloggers,
Allereerst zal ik jullie vertellen over mijn gekozen kleur. Eigenlijk moet ik zeggen kleuren... Ik had gekozen voor het mooie hemelblauw, waarmee de dokter mijn rechter been begon in te pakken. Waar hij blijkbaar niet aan gedacht had, was dat mijn ander been ook moest worden ingepakt! Hij kwam er dus te laat achter dat hij niet genoeg van het hemelse blauw had, waardoor ik nu rond loop met een been in het blauw, en een been in het geel! Gelukkig heeft hij er nog geen sterren bij opgezet, of ik liep nu met de ‘melkweg’ op mijn benen. Schoon zenne! Brigitte zegt da het niet zo opvalt … is ze kleurenblind of wat!

Maar bon, buiten het feit dat ik nu rondloop als een halve debiel moet ik toegeven dat ik deze week in een moment van woede bijna mijn zelfbeheersing was verloren. Meestal is zelfbeheersing een van mijn goede kanten, maar deze keer had ik het toch wel moeilijk!  We zaten ‘s middags rustig buiten onze bokes op te eten, toen ik per ongeluk de Gerard, iemand die ‘s middags soms naast ons zit, hoorde praten.  De reden dat ik plots hoorde wat de Gerard te vertellen had, komt eigenlijk door mijn 6de zintuig (welke ik ook graag mijn Ritazintuig noem) wat dus wilt zeggen dat het over ‘familie’ ging. Blijkbaar had hij gehoord dat mijn Rita een skiongeluk heeft gehad. Wat hij zei komt kort samengevat op het volgende neer: Diegene die zo stom is om Rita neer te skiën moet echt wel een lompe koe zijn, en da klein kind da ze nu in de serie hebben gestoken trekt echt op niks. Ze hadden het dus niet alleen over mijn Rita, maar ook over mijn broertje! Toen ik dit hoorde sprong ik op hem af, en begon als een gek in het rond te slagen met mijn armen die, God zei dank, verlost waren van het gips. Doordat deze zolang waren ingepakt en dus nog wat  slapjes waren was ik eigenlijk meer op zijn hoofd aan het kloppen als een veel te enthousiaste zeehond. Maar ondanks mijn zwakte was het een gevecht op leven en dood! Zijn neus half gebroken, druipend van het bloed, tanden die in het rond vlogen, blauwe ogen, uitgetrokken haar… en toen maakte Brigitte mij wakker uit mijn mooie dagdroom en zei dat ik moest stoppen met staren naar de Gerard. Brigitte wist helemaal niet waarom ik zo zat te staren, dus die denkt nu ook nog is dat ik een of andere crush op de Gerard heb, wat ik dus ook nog een hele namiddag heb mogen aanhoren. Maar dat is niet het enige boeiende dat ik te vertellen heb. Weet je nog die jongen waarmee ik in het begin van het schooljaar mee  naar Antwerpen ben gegaan? Vanuit het niets begon hij terug tegen mij te praten, en als ik hem en zijn vrienden voorbijkom zitten deze de hele tijd naar mij te staren! Mijn doel tegen volgende week: er achter komen waarom!

08-03-2012 om 00:00 geschreven door Marijke Van de Velde  

16-02-2012 om 00:00 geschreven door Marijke Van de Velde  

Eerst en vooral wil ik jullie bedanken dat jullie week na week mijn avonturen blijven volgen. Mijn blog staat nu al enkele maanden online en elke dag komen er meer lezers bij. Eerlijk? Ik ben er zelf niet goed van. Ik had dit nooit durven dromen. Maar goed, back to business, die verdomde brievenbus.

Er zat dus een brief in (“Wat zou er anders in zitten” hoor ik jullie al denken), maar het was niet zomaar een brief. Deze was namelijk, voor de allereerste keer in mijn leven, aan mij persoonlijk gericht. Het was een brief van mijn dokter die mij uitnodigde voor een consultatie. En ja, het was zo ver, Ik, die doodsbang is van alles waar maar punten, tandjes, enz. aanzitten, moest mijn plaasters laten verwijderen. Ik wist dat deze dag eraan zat te komen, maar toch krijg ik er de kriebels van. Ik zweet alleen al als ik er nog maar aan denk.

Heel de week, nadat ik de brief kreeg, heb ik het uit mijn hoofd proberen te zetten. Maar donderdag om half 5 ’s avonds was het dan zover. Heel de dag op school heb ik geen woord kunnen zeggen. Brigitte was er heilig van overtuigd dat één of andere freak mijn tong had afgesneden. Ze was er zelfs zo zeker van dat ze mij verplichtte om mijn tong uit te steken. Natuurlijk net op het moment dat Mevrouw Nederlands in mijn richting keek. En toen waren we weer vertrokken voor een half uur ‘ode aan mijn tong’. Wat er niet allemaal kan verteld worden over een tong.

Na school zijn we (ik en ons mama) naar het ziekenhuis gereden. Eenmaal in het ziekenhuis heb ik in een muffe, naar ontsmetting geurende, wachtkamer, een uur moeten wachten tot ik bij de dokter binnen mocht. Zo misselijk als een hond ging ik het dokterskabinet binnen. Half misselijk door de geur en de andere helft door angst. Moest ik mij daar op een doorgezakt bed leggen waar al duizenden mensen zich op hadden neergeploft, het leek eerder een zitzak dan een bed want er waren duidelijk bilafdrukken in te zien van de vorige mensen. Gezellig is anders…

Maar bon, die plaasters dus. Kwam daar een tweederangs verpleegstertje op mij af, waar ge van denkt dat ze haar diploma ‘s morgens bij de cornflakes had gekregen… Zij was natuurlijk degene die mijn plaasters moest verwijderen, het angstzweet brak mij al uit.

Na een kort bezoek van de dokter die me vertelde dat ik nog wel steunplaasters aan mijn benen moest dragen, begon ze eraan.

Een plotse paniekaanval overviel mij, zweten, zwart voor mijn ogen en dan nog dat verschrikkelijke geluid van die zaag.

Maar al deze paniek was voor niets want voor  ik het wist waren al mijn plaasters verwijderd en verspreidde er zich een ongelofelijke stank van zweet en vuil. Wat normaal is want als heel je lichaam in de plaaster ligt kan je je dus niet wassen…

 Na dat mijn plaasters eraf waren mocht ik een kleurtje kiezen voor mijn voorlopige plaasters. Welke kleur ik dan koos vertel ik jullie volgende keer.

bye

10-02-2012 om 00:00 geschreven door Marijke Van de Velde  

09-02-2012 om 00:00 geschreven door Marijke Van de Velde  

Hey bloggers!

Jawel, bloggers met een uitroepteken, kwestie van toch aan te tonen hoe ongelofelijk blij ik wel niet ben om terug met de buitenwereld te kunnen communiceren... Ook al kan ik met mijn twee gebroken armen nog niet zelf typen, en typt onze Willy altijd fouten omdat ik met mijne gebroken neus blijkbaar niet zo verstaanbaar ben als ik dicteer. Het is toch al een hele opluchting om mijn gedachten wat op papier te kunnen zetten, ook al duurt het aan dit tempo dus effectief een hele avond.

Toen ik na heel dat fiasco in het ziekenhuis eindelijk naar huis mocht, waarbij ons Nelly uiteindelijk ons moeder heeft overreden met mijne rolstoel, en mij er dus nog in, hebben we voor haar ineens eentje extra moeten meenemen, die op dat moment dus niet echt meer uit de voeten kon. Stel u dat maar eens voor, met twaalf man, waarvan een dus helemaal in de gips, en twee rolstoelen achterin in zo’n rammelkar van een camionetteke. Tegen dat we thuis kwamen waren de meesten van mijn broers en zussen het gezamelijk gerammel van die twee rolstoelen al zo beu dat ze na een democratische stemming besloten om mijn moeder in de living en mij op mijn kamer te parkeren. Alleen waren ze vergeten dat ik daar nog stond, waardoor ik die avond familie natuurlijk gemist had! Het tv-debuut van onzen Jhonny , en ik was er niet eens bij om het te zien...

De rest van de week werd ik ook al hier en daar vergeten in de gang, aangezien ik met mijn armen in het gips zelf niet echt kon rijden. Geloof mij, ge hebt er geen gedacht van hoe klein zo’n liftje wel niet is als ge, met al u spullen op schoot, lijkt op de michelinman in een winkelkarretje. Zeker met nen extra man erbij om u er daarna weer uit te wringen en u naar u klas te rijden.  En, geloof mij vrij, mobiliteit was niet eens het ergste probleem. Probeer maar eens rechtop achter uwe stoel te staan en te saluteren tijdens de les aardrijkskunde als ge geen van uw ledematen kunt bewegen. En dat pompen al straf lukte natuurlijk ook al helemaal niet.  

Nee, echt waar, het zal nog wel efkes duren eer ik hieruit bevrijd ben. Ik zie het nu al niet echt meer zitten, maar het besef dat ik mijn grootste idool heb aangeraakt zal mij wel veel langer bijblijven dan een beetje gips! Ook al heb ik blijkbaar dus haar armen gebroken.

Eigenlijk zou onze Willy ondertussen moeten gaan slapen. Maar, misschien zal ik het later nog wel eens hebben over Chrysostomus, iets dat ik blijkbaar vergeten ben... Maar, aangezien het toch zo moeilijk is om hem zelf te blijven schrijven gezien mijn technisch probleempje, zou ik misschien met een ander idee op de proppen moeten komen? 

In elk geval, ik zal jullie wel op de hoogte houden!

PS – WILLY IS SUPER COOL

02-02-2012 om 00:00 geschreven door Marijke Van de Velde  

Hee bloggers,

Ik heb Julie veel te vertellen. Dus ik werd wakker in het ziekenhuisbed met allemaal verpleegsters rondom mij. Al snel merkte een van hun dat ik wakker werd en keek in mijn ogen met zo’n lampje. Dus ik had een2  gebroken benen en 2 gebroken armen en het is niet gedaan! Mijn neus was ook gebroken… De verpleegster zei dat ik 8 dagen had geslapen. Dat betekent dus dat ik mijn eigen verjaardag heb gemist. Great!Ik was niet in  coma ofzo , gewoon slapen. Aangezien dat ik 8 dagen nix had gegeten (behalve langs zo slangetje) had ik wel honger en ik wilde zo graag samsomvlees maar die hadden ze niet. Ik moest maar blij zijn met boterhammen met confituur, maar da ging dus wel heel moeilijk omdat ik mijn handen niet kon gebruiken. Toen ik aan het eten (zon verpleegster gaf mij eten)  was kwam er ineens kwam er een man binnen in kostuum en die keek ni echt bij. Da was dus de manager van Jacky. Shit, ik was Jacky helemaal vergeten. Hij zei da Jacky int ziekenhuis lag met twee gebroken armen en ze daarom in de familie kon spelen voor een maand. En da da mijn schuld was. Wat moest ik nu doen? Toen kreeg ik een idee en stelde voor dat een van mijn zusjes of broertjes in familie konden spelen en daarna konden gedood worden ofzo voor gratis! Die manager belde me iemand. Toen hij afhaakte zei hij da het goe was. Mijn moeder wist nog van niets. Een half uur  kwam mijn moeder langs samen met Willy en Nelly met elk een alcoholstift in hun handen. Die waren zo blij en hebben mijn heel gipsen zitten vol tekenen met huisjes, mensen iets dat naar het schijnt een vlinder moet voorstellen. Ik vertel dus mijn moeder wat er is gebeurt. Zij was kei blij. Ze belde naar Tante Janot om het nieuws te vertellen die op haar beurt belde naar oom Franky die het vertelde tegen de buurvrouw enzovoort. Ik mocht die zelfde avond thuis. Ik was blij. Maar ik moest in een rolstoel aangezien, jah..Dak niet kon stappen. En daar begon het al!Iedereen wou mij duwen! Cindy en Wendy begonnen ineens ruzie te maken ,terwijl Nelly begon te roepen. Mijn moeder kwam tussenbeide. Ze pakte uit haar zak een dobbelsteen .Zo werd bij ons meestal gestemd. Om het kort uit te leggen elk kind had een eigen cijfer .Als het jou cijfer was dan mocht die persoon duwen. Zo werd er bij ons gestemd. Altijd. Dus mijn moeder gooide 4. Nelly mocht duwen ik wou zo snel mogelijk naar buiten. Nelly was 8.Dus ik kan jullie al vertellen dat het duwen niet heel gemakkelijk was. Aangezien dat Nelly klein was zag ze niets en kon ze me ook niet goed sturen en blijkbaar had mijn moeder betere dingen te doen. Nelly rende en botste tegen een ziekenhuisbed. Bam die ziekenhuis bed omver. Stand van zaken. 2 dokters 4 verpleegsters en 1 patiënt allemaal op de grond oja ook nog een oud vrouwtje. En ik natuurlijk die met de helf van mijn lichaam in de rolstoel zat en de andere helft op de grond.

Wat er daarna is gebeurt vertel ik jullie volgende week! Ookal, heb ik geen zin om jullie da te vertellen.

Ps: Heeft iemand een idee als wa ik mij moet verkleden met Chrysostumos?

26-01-2012 om 00:00 geschreven door Marijke Van de Velde  

Heey bloggers,

Het nieuwe jaar is weeral 2 weken bezig se, maar ik wil jullie toch nog, zoals iedereen da doe natuurlijk, een gelukkig nieuwjaar wensen. Bij da nieuwjaar - en kerstmis gedoe zijn er natuurlijk wel wa nieuwe verhaaltjes opgedoken. Zo heb ik zoals iedereen ook 2 weken vakantie gehad. Omdat het vakantie was hadden we dus ook niet echt last van die diefstallen op school. Al bij al was deze vakantie wa beter dan de vorige, toen ik met da vliegend schijt op de pot zat en iedereen da thuis moest bekope. Nene, dat nooit meer. Deze vakantie was als nen droom voor mij. Ons moeder doet dus zo elke week mee met de lotto, en ja tot onze grote verbazing hebbe wij de pot van 10 000 euro gewonne! Iedereen had natuurlijk direct van alle ideeën in zijne kop. Ons vader wou nen nieuwe auto, ons moeder een nieuw slaapkamer, ons Wendy wou een zwembad en onzen Jhonny wou ne pony, om dan nog maar te zwijge over Cindy, Evy, Benny, Robby, enzovoort. Maar bon die ideetjes mochten dus allemaal nie en zo ware we via democratie (want da is wel nodig in ons gezin) tot het besluit gekomen om op vakantie te gaan, een skivakantie nog wel! Ziet ge da al voor u? Zo me 14 mensen op ski vakantie? Ik was tot mijn grote verbazing nog vrij goe in da skiën. Als ik dan zo wa sneller van den berg ging en moest wachten onderaan den berg ziet ge zo nen hele sliert van 13 personen slalommend dee ‘n berg afkome, en zo af en toe valt er is een, waardoor ge een hilarische kettingbotsing krijgt en iedereen begint te roepe tege elkaar. Dan kome die slecht gezind benede en dan moet ge natuurlijk ook nog terug op dee’ n berg gerake.. Ma bon, die vakantie was dus echt geslaagd, zeker als ik u vertel wa er de laatste dag gebeurde.

Ik vond me zelf al een gevorderde skiër en ik was er klaar voor om als laatste berg de zwarte piste te doen. Toen ik met grote snelheid die berg afging, en het gezin langs de zijkant aan het kijke was, vond onzen Jhonny het nodig om ne sneeuwbal te gooie. Die sneeuwbal kwam recht tegen mijn gezicht en ik verloor mijn evenwicht. Ik viel op de grond en schoof 100 meter verder van de berg. Ondertussen had ik nog iemand anders onderuit gehaald die mee van de berg schoof. Toen we tot stilstand kwamen kwam ik tot de ontdekking dat het ‘zatte Ritta’ van familie was! Mijn idoooooooool.. Alles werd zwart voor mijn ogen, het laatste wat ik zag was het bewerkte gezicht van zatte ritta in slow motion.

Het volgende moment werd ik wakker in een bed in een witte kamer, met allemaal verplegers rond mij..

Ciao!

19-01-2012 om 00:00 geschreven door Marijke Van de Velde  

Ey bloggers!!

Merci voor al het medeleven en de vele reacties op men vorige blog. Alleen jammer van die paar die me de hele tijd zaten uit te lachen. Pfff, vanmorgen was het weer van da… terug naart school. Ik had helemaal geen zin om te gaan, kon ik nu vandaag niet ziek zijn in plaats van vorige week? Al een geluk gaat het al wat beter met mij. Nu leek het weer een gewone verdomd saaie dag te worden, zoals altijd als ik op school zit. Dus, ik vanmorgen totaal tegen men goesting weer door ons brakke busje naart school gebracht. Kom ik op de speelplaats en vliegt Brigitte me meteen in de armen. Ze zei dat ze doodongerust was want blijkbaar had mijn moeder tegen Brigitte gezegd dat ik niet alleen het vliegend schijt had, maar ook men hoofd had gestoten nadat ik op de pot in slaap was gevallen. Dit was natuurlijk weer zo’n schaammomentje. Ik vervloekte men moeder en vroeg Brigitte hoe het met haar ging. En Brigitte vertelde me laaiend enthousiast dat ze een nieuw vriendje heeft. Den Barry. Ze hadden elkaar tijdens de vakantie tegengekomen op een feestje en na wat gezeverd te hebbe over vanalles en nog wa, heeft hij haar binnengedaan, (uit de gesprekken die ik later in de klas heb opgevangen van sommige mensen die er ook waren, hebben ze elkaar niet enkel binnengedaan, maar hebben ze elkaar gewoon een hele avond afgelikt. Ma soit) nu moet je weten da den Barry de grootste player is die er op school rondloopt. Dus het was ni zo verwonderlijk dat ik hem na afloop van het 4^de lesuur met die van aardrijkskunde, den Barry heb betrapt toen hij me Steffy, ook wel ‘de wandelende matras’ genoemd, aan het lebberen was. Ik rende direct naar de kaai om Brigitte te zoeken en haar dit allemaal te vertellen. Ze wou me ni geloven en zei dat ik jaloers op haar was omdat ik geen lief had. Daarna is ze boos weggelopen en zei ze dat ze me nooit meer wou zien. Ik was er egt kapot van.

Nu ja, ik liep met veel tegenzin alleen terug naart school voor nog ne saaie namiddag. Nu hoorde ik toevallig enkele roddels over die diefstallen waar ik het vorige week over had. Naar’t schijnt heeft dienen ene rare kerel van beroeps daar iets mee te maken. Die komt nu blijkbaar met de nieuwste adidas trainingspakke en andere dure merkkledij naart school. Dervoor had die altijd da zelfde veel te kleine broekske en die veel te grote trui aan. Maar ja dat zijn nu eenmaal roddels hé. Als ik iets meer weet zal ik het jullie zeker vertellen in mijne volgende blog.

Ciaokes!!

01-12-2011 om 00:00 geschreven door Marijke Van de Velde  

Hey bloggers!

Ik wil jullie ten eerste al bedanken voor al die reacties op mijne vorige blog. Iedereen vond da kei grappig da die blote kont uiteindelijk van een leerkracht bleed te zijn. En nu weet ik ook ineens dat leerlingen vozende leerkrachten interessant vinden. Goe om te weten.

Allé soit, tis herfstvakantie. Den tijd waar iedereen vol enthousiasme naar uitkijkt tot die sadisctische leerkrachten u nen berg huiswerk geven voor de week na de congé. En voor mij was da natuurlijk nog ni erg genoeg. Ik moet natuurlijk weer ziek worden tijdens de congé. Nooit tijdens het school, maar wel in de vakantie. Ik zit om de 5 min op de pot me het vliegend schijt en buikgriep. Langs den andere kant is da wel grappig, want als ge zo me nog 13 andere mensen onder één dak woont is er altijd wel ene die vlak na u komt. Die bezwijken dan bekan. Maar ik kan ni buite komen en das wel klote. Brigitte die durfde ni langs te komen. Dus ik em tot nu toe nog niks anders gedaan dan werken voor ’t school en een tiental achterstallige afleveringen van familie gezien. Tis echt kei goe nu, want de Niko eeft eindelijk me die dochter van de Jan gevreën. En de Jan is kei kwaad en die heeft de Niko buiten gesmeten. Kei spannend! Oké das toch ni zo interessant. Maar allé, genoeg gezeverd over mij. Ik heb jullie de vorige keer verteld dat er een nieuw mysterie aan de gang is. Deze keer ist wel een minder plezante. Er was vlak voor de vakantie een reeks van diefstallen aan de gang. In onze klas is er ook gestolen. Wa geld van een aantal mensen en het spiegeltje van Sissy? Maar die was er echt kapot van. Die viel bekan flauw toen ze da door had. Ook van leerkrachten werd er gestolen. Mevrouw Aardrijkskunde haar lange stok en beamer, het ‘zwijgen’- bordje en de atlassen van meneer geschiedenis, enz. Dus nu wordt er op facebook vollenbak gediscussieerd over wie da gedaan heeft. Ooh, er moet mij nog iets van het hart over facebook. Iedereen kent de ‘vind ik leuk’ knop, he. Volgens mij weet 80% van aale gebruikers van facebook nie meer wa ‘vind ik leuk’ betekent. Een voorbeeld me die diefstallen. Er had iemand gepost: ‘ik ben bestolen in school!’ En wa doe iedereen?! Die drukken allemaal op ‘vind ik leuk’!!! Dit was het dan voor nu. Volgende week weet ik jullie meer te vertellen over de diefstallen. 

24-11-2011 om 20:04 geschreven door Marijke Van de Velde  

Een welgemeende goedemorgen, middag of avond,

Laat ik jullie eens vertellen over de dag die zich vandaag afgespeeld heeft voor mijn ogen. 

Om te beginnen heb ik blijkbaar een nieuwe wekker.  Rond half 6 deze morgen weerklonk er in mijn huis een krijsend lawaai dat klonk als sterke lange nagels die over een schoolbord krasten. Na uit mijn bed te tuimelen van het verschieten, kwam ik er achter dat dit vervelende en hoogst irritante geluid  geproduceerd werd door de jongste telgen van ons kroostrijke gezin. Cindy en Wendy hadden hun kleine mondjes opgezet en overstemden het geluid dat normaal gezien het begin van mijn dag aankondigde: het piepen van mijn wekker. Het helse gekrijs van mijn zusjes bleef aanhouden tot ik uiteindelijk zelf maar uit bed kwam om mijn moeder te laten weten dat een geluid van 120 decibel toch wel echt schadelijk is voor het gehoor. Mijn moeder was, net als ik, uit haar bed gevallen en haar hoofd rustte nu op het nachttafeltje dat hier en daar rood was gekleurd door het bloed uit de wonde die door de val veroorzaakt was. Ik trok mijn 74 kg wegende moeder recht, zij schudde haar hoofd en spoedde zich met bloedend voorhoofd naar mijn nog steeds wenende zusjes. En ik werd genegeerd. Na een stevig ontbijt bracht mijn vader mij en mijn broers en zussen naar school in ons splinternieuw tweedehands busje waarin een hond nog niet zou slapen. Zo’ n slecht comfort! De eerste drie uren van de dag vlogen voorbij, voornamelijk omdat ik zat te dromen in de klas over alles wat toch maar niet met de les te maken had. Het vierde lesuur was ik echter wakker. Mevrouw Aardrijkskunde kwam de klas binnentreden alsof ze in een militaire mars liep onder leiding van Hitler. Ze verwachtte van ons dan ook een perfecte houding en een onberispelijk gedrag. Onze klas was echt al gewoon aan de theatrale opvoering van haar en stond recht, ging gelijktijdig zitten op haar commando en nam met veel tegenzin de boeken voor haar vak. Daarna zakte iedereen onderuit en bleef met een doodse blik naar het bord of onze ‘officier’ kijken. Naarmate de les vorderde, kwamen zoals altijd de vaste gesprekken op gang. Mevrouw Aardrijkskunde vervolgde haar uitleg en riep plotseling, zonder waarschuwing, onze klas tot orde, alsof ze bang was dat de vijand ons zal horen. Wij, de leerlingen, schrokken zoals een hert dat net geraakt is door een geweerschot en gingen kaarsrecht op onze stoelen zitten alsof we plots allemaal opgezette dieren zijn. De bel verloste ons uit ons lijden en mijn klas rende naar buiten alsof ze achternagezeten werden door een heel bataljon moordlustige soldaten. Eens buiten kwam Brigitte me tegemoet. Als een ‘volwaardige’ detective was ze eindelijk achter het geheim van de foto gekomen. Mevrouw Nederlands was zoals verwacht uit de biecht geklapt. De foto die na 6 saaie jaren op OLVI eindelijk een beetje leven in de brouwerij bracht, was een kiekje van meneer ‘ik stuur alle leerlingen naar het secretariaat zelfs al zijn ze nog op tijd’. Zijn nieuwe vriend, onze niet nader genoemde leerkracht van de blauwe deur, en hij hadden zitten stoeien in de lerarenkamer na de schooluren en de foto was per ongeluk op de harde schijf van de schoolcomputers beland. Daar had een leerling de foto ontdekt en zo was hij in omloop gebracht onder de studenten. Na zoveel weken speurwerk kwam de hele school eindelijk achter het geheim van de foto.

Een welgemeende en verdiende bedankt, mevrouw Nederlands!

En aan mijn geïnteresseerde bloglezers, een nieuw mysterie staat alweer klaar hier op OLVI, maar daarover vertel ik volgende week wel meer. 

20-11-2011 om 22:10 geschreven door Marijke Van de Velde  

Heey vrienden,

Dus, nadat ons Brigitte mij had beloofd om aan de kaai alle roddels te vertellen rond diej mysterieuze foto moest ik nog 4 lesuren doorstaan. Ge kent da wel, 4 lesuren die sowieso al eeuwen duren, maar als ge écht op iets wacht dure die nog dubbel zo lang. Allé, dan eindelijk aan de kaai kon ik ni wachte tot da ons Brigitte haar gebruikelijke twee mexicano had verwerkt, dus moest ik moeite doen om haar goe te verstaan terwijl da ik en toe nen drets curryketchup met halfverteerde mexicano van mij gezicht moest wrijven. Ma swat, de nieuwste roddel was dus da er 3 betrokkenen waren, en da was het gevolg van het uiterst gedetailleerde speurwerk van zo’n 250 zesdejaars op OLVI die eindelijk iets beters te doen hadden op school dan slapen. De betrokkenen: een meneer van op secretariaat één, ge kent ze wel, de die die da altijd zagen op de lengte van de rokken van vrouwelijke studenten, 1 directielid en een niet nader genoemde leerkracht van de blauwe deur. Ja, da zijn die leerkrachten die het “moderne” pesten moeten aanpakken op OLVI, maar zelf nog geboren zijn in den tijd da het al mega extreem was om elkaars inktpotje en ganzenveer af te pakken. Dus, die nieuwe roddels moesten onmiddellijk aan de rest van’t school verkondigd worden, en ja ook aan de leerkrachten zodat alle leerlingen konden uitvissen wa de leerkrachten nog meer wisten. 3 lesuren later, me veel gevraag en zelfs wa gedreig van de Maurice om leerkrachten te doen praten wisten we niks meer, behalve dan dat alle leerkrachten (die da toch al hunnen tijd in da studium spenderen?)zogenaamd niks hadden gezien. Allé ik stond zoals gebruikelijk te wachten op t Heldenplein, ma deze keer vergezelt van Brigitte die onzen nieven otto wel is wou zien. We waren volop aant speculeren welke complotten er allemaal werden gesmeed in da studium, toen om half 5 het eindelijk zo ver was , de nieuwen otto kwam aan gesnord. Alle nieuw, zelfs me allen overheidssteun die da mijn ouders krijge omda ons moeder het vertikt de pil te pakke, de 2 jobs da ze doen en het geld da mijn volwassen broers en zussen moeten dokken omda ze nog thuis wonen, kunnen we ons nog altijd maar een tweede hands Ford camionetje permitteren. Ge kent da wel, zo een uitgebouwd wrak me wa extra zetels in en even veel vering als een houten kar. Eindelijk thuis aangekomen, ben ik dan maar direct beginnen typen, want ik moest jullie, de moedige volgers van mijn O zo boeiende avonturen, direct vertellen wat ik nog ben te weten gekomen op school. Hopelijk komen we morge wa meer te weten, want mevrouw Nederlands die zal ons zeker alles vertellen da ze weet. Spannend…

Tot de volgende!    

09-11-2011 om 20:41 geschreven door Marijke Van de Velde  

Hellow mijne trouwe vrienden!

Als jullie mijn nieuwe intro te familiair vinden, gelieve een seintje te geven. Maar ik ging jullie nog vertellen van dien enen duw op de bus naar de sportdag! Dat was Brigitte natuurlijk! Brigitte kent naast haar fameuze gewicht ook haar krachten niet. Ik was jullie vergeten te vertelle dat dat haar manier is van goeiendag te zegge, zo'n schouderklopke. Dat ik daardoor tegen de grond kwak komt wel meer voor, in de klas, op straat, overal. Deze keer had ze de mat in de bus die los lag toch wel over het hoofd gezien door de zwemband die ze al aan had en dus zo haar voeten niet meer kon zien. Zo vielen we dus natuurlijk samen heel elegant uit de bus. Brigitte vond het echt gieren, ik wou er eigenlijk liefst zo snel mogelijk vanonder uit want dien buil op mijn voorhoofd begon serieus te bonken. Na nen tots Hiroduid op mijnen mooie paarsen bult en mijnen bril met plakband geplakt, zijn we kunnen beginnen aan de activiteiten waar ik o zo naar uitkeek. En ik dacht juist ne knappe surfer op te scharen... Dat zal dan maar iets worden voor als ik deze zomer met meme en pepe 3 weken naar Blankenberge ga .We deden onder andere beachvolleybal, iets wat ik echt niet kan. Maar nog erger, iets waar blijkbaar ik als enige een serieuze zweetreet van krijg en dat gecombineerd met zand. Toppie! Dat zorgde natuurlijk weer voor veel beziens en gegiechel achter mijn gat. En toch, raar maar waar maakte ik en Brigitte 2 nieuwe vriendjes vandaag: Elodie-Jacqueline en Jean-Baptiste. Echt nen toffen tweeling, maar lang heeft het niet geduurd. Wanneer het middagpauze was, had ik ontdekt dat ik mijn boterhammekes vergeten was. Kwam ons moeder daar toch wel juist aangereden in een camionette van de VAB met ons buske dat er aan hong. Deze keer heeft het buske het rijgedrag van ons moeder niet overleefd en na de handen hebben nu ook de tenen van ons moeder, waarmee ze stuurde, het begeven. Ik vond het zelf een grappig zicht want het zag er ni uit en ik kan u verzekeren dat de hele groep er ook mee moest lachen. Het kon me ni schelen, ik had toch lekker mijn boterhammekes me samsonvlees. Toen ik mijn brooddoos open deed verwijderde iedereen zich die in een straal van 20 meter rond mij zat, inclusief den tweeling. Deze vriendschap had dus wel geteld, 2u en 17 minuten geduurd, toch al de moeite om te onthouden. Alleen Brigitte zat nog naast mij. Mijn samsonvlees was dus blijkbaar al een paar weken oud, dat was duidelijk te merken aan de geur die zich verspreide. Maar geen probleem hoor, samsonvlees smaakt altijd even goed! Net zoals de zwarte pensen met appelmoes die vanavond op het menu staan zoals elke woensdag trouwens. Op de sportdag was er in de namiddag nog iets supergênant gebeurd maar ik ga er nog een nachtje over slapen of ik dat jullie wel durft te vertellen... Maar nu eerst pensen schransen, njammieee!

Toedels!

23-10-2011 om 19:03 geschreven door Marijke Van de Velde  

23-10-2011 om 19:03 geschreven door Marijke Van de Velde  

Hey bloggers ! 

Pff , wat een vermoeiende dag , we hadden sportdag. Je kent die dag wel , een dag waar je totaal niet naar uitkijkt buiten dat je een dag niet naar school moet om lessen te  volgen. Buiten dat ene voordeel zie ik enkel maar nadelen maar voor ik weer begin te zeveren over die jaarlijkse befaamde sportdag  waar er telkens wel iets met mij gebeurd. Dat mij weer razend populair maakt op school maar dan niet in de positieve manier. Had ik jullie beloofd om wat meer over dat raar smske te vertellen met die blote kont, waar jullie wss in alle spanning hebben op gewacht. Dus toen ik dat smske kreeg en die blote kont zag , en ik had die foto ondertussen al zeer goed bestudeerd , zag ik iets dat mij totaal fascineerde , iets waar door al het geluid op de achtergrond verdween.. iets da mijn aandacht trok dat ik gewoon weg familie vergat te volgen… iets foei lelijk , iets da leek op een tattoo,en die tattoo leek op een mega grote slang .. ik kan jullie nog meer details vertellen over die slang , de kleur , de vorm en na waar die slang ging ma da ga ik jullie niet aandoen. Tis maar dat ge nog kunt eten vanavond.  En wat mij ook opviel aan die kont was , dat die kont ni echt meer van de jongste was. En toen ik naar de achtergrond keek zag ik dat deze foto was genomen in het studium van de leerkrachten. Okeeee,  welke zieke geest  houd zich bezig om zo’n foto’s te trekken en tergelijk door te sturen naar leerlinge.  Daar  wil ik ni eens over nadenken. Dus kon je wel geloven dat dit het gespreksonderwerp was van de sportdag , van wie zou die kont kunnen zijn ? de gekste dingen kwamen boven , ge kent da wel het moment da iedereen hunne fantasie op hol slaagt. Nie da da bij mij veel gebeurd ma kmoet zegge dat het mijne fantasie ook wel dee leven. Ma dit zal vo alty een misterie blijven , want kdenk ni da iemand daarvoor zal uitkome da dat zijn kont zal zijn. Dus back na die befaamde sportdag. De miserie begon al s’morgens vroeg. Ik had egt een kei schone jogging van mijn nicht gekregen , een roze joging van hello kitty egt iet kei schattig. ik had die s’avonds al klaar gelegd om da s’morgens aan te doen , dan kon ik iets langer slapen. Tot ik s’morgens zag da die jogging weg was , in alle paniek begon ik te zoeke . tot ik in de gang stukjes stof verspreidt zag ligge. En die stukjes stof leken verdomd veel op mijne roze jogging . En ja het was mijne jogging die helemaal door de tweeling Wendy en Cindy was kapot geknipt in kleine poppenkleedjes. Mijn moeder kwam dus dan ma opt geweldige idee om die flashy gele jogging van haar aan te doen. Ja ik zag er marginaal en grappig uit. Toen we eindelijk me ze’n alle in het busje zaten. Duurde het persies een eeuwigheid , ons ma ree 20 km/u omdat ze een nekverband aan had en me haar voeten moest sture omda haar hande ware ingetaped. Tja aangekome vertrok de bus vant school al , dus ik moest achter die bus lopen ( als ge weet da die bus na bredene ging) ma al goe zag de chauffeur mij nog , na 40 km achter die  bus te lopen , kon ik eindelijk op de bus zitten. Zette mijn mp3 op en luisterde de hele weg na de liekes van Frans Bauer , Laura lynn ( ook zo’n topwijf),christoff, de romeo’s.. toen de bus stopte en iedereen moest afstappe , ging plots alles in slow-motion , ik voelde een duw in mijne rug en wat er toen me mij gebeurde zal ik wel nen volgende keer vertelle want ons ma roept mij.

Ciao!

12-10-2011 om 23:20 geschreven door Marijke Van de Velde  

Hey bloggers!

Na mijn spannende date van de vorige keer was mijn oude, saaie leventje weeral snel terug op gang. Vanochtend ben ik weer met ons buske aangekomen opt school. Onze Willy moest rijde want mijn moeder was van den trap gevalle recht op ons vader en ons vader op Benny, Marty, Penny en Nelly die vanonder aan den trap schipper mag ik over varen ware aant spele. Kunt ge het u zo wa inbeelde? Twee volwassen mense dat van den trap kome gedonderd op kindere die net in de vorm van een kruiwageske naar den andere kant van de gang probere te gerake? Anyway, meer plaats voor mij in ons buske.  Het enige probleem was da onze Willy maar 10 is en dus echt ni kan rijde.

Kwas dan aangekome opt school en na ne voormiddag saaie lesse was het eindelek middag. Ik ga altij buite me mijn beste vriendin Brigitte, want Brigitte en ik vinde het altijd superleuk om ‘smiddags aan de kaai te gaan zitte en dan te kijke naar al die stoere boys die een twintigtal keer aan superspeed tempo voorbij kome gereden me hun auto’s en brommerkes tijdens de middagpauze. Echt cool. Ik vertelde dan aan Brigitte van mijn afspraakske met Michael, maar ik denk ni da Brigitte echt aant luistere was want ze lag me haar gezicht te slape in hare mexicano. Ik had mijn bokes met samsonvlees  op gegete en Brigitte haar 2 grote mexicanos me curryketchup  en we ginge terug naar school. Ik telde de uren af dat school weer gedaan was want de voormiddag was echt niveel beter dan de namiddag. En dan wast school EINDELEK gedaan en begon het natuurlek weer te giete. Ik moest 5 uur wachte tot da ons buske dr was, want onze Willy had onderweg 3 koeie, 5 paarde en een oud menske omver gerede. Thuis was het dus al 8u, dringend tijd om naar mijn lievelingsprogramma Familie te kijke. Ik kijk altijd naar Familie me mijne oudste broer Jhonny die 50 is. Onzen Jhonny is altij eenzaam geweest en Familie is zijnen houvast. Mijn lievelingsactrice is zonder twijfel zatte Rita gespeeld door Jacky Lafon. Echt een topwijf die Jacky. Ik lees ook altij graag haar verhalen in de Dag Allemaal en ik heb haar boek al twintig keer geleze. Ineens kreeg ik een mms van Brigitte met daarin een foto van een blote kont. Ik moest eerst lachen want Brigitte en ik doen al eens gek. Maar toen zag ik iets op de foto.. En wat dat was vertel ik jullie volgende keer want Familie begint!

Ciao !

29-09-2011 om 23:03 geschreven door Marijke Van de Velde  

Hey bloggers,

Mijn naam is marijke Van de Velde en omdat ik toch geen sociaal leven heb, deel ik mijn saaie leven met jullie. Dus welkom op mijn blog! Ik ben 17 jaar en kom uit Mechelen. Hoewel Mechelen niet zo ver is en ik graag met de bus of desnoods met de fiets naar school wil gaan, word ik afgezet. Daar is op zich niks mis mee, maar wel als ge weet dat mijn 5 andere boers en 6 andere zussen ook worden afgezet. Ziet get al dus voor u? In ons busje? 12 kinderen schreeuwen wanneer de deuren van ons busje opengaan?! Maar goe, ik kom dus uit een groot gezin, en niks nieuw samengestelde zever ofzo. Gewoon 1 moeder, 1 vader en 12 biologische kinderen. Als ge dit al vreemd vind, moet ge hun namen maar is horen! Cindy, Wendy, Rany, Robby, Nelly, Willy, Evy, Benny, Marty, Penny, Jhonny en ik. Er is dus duidelijk een liefde voor de letter –y. Mijn moeder beweert dat ze op het moment van mijn geboorte geen inspiratie meer had. Maar goed, dus de eerste schooldag werd ik afgezet vlak voor de schoolpoort, en toen 1 van mijn broers (waarschijnlijk Willy) mij uit de auto duwde en ik op de stoep viel zag ik natuurlijk al leerlingen raar kijken en lachen. Toen ik naar de turnzaal ging werd ik in een compleet nieuwe klas gezet. Maar we moesten al meteen onze boeken halen. Natuurlijk kreeg ik een kei grote stapel boeken, en toen ik de trap op liep struikelde ik over ‘den dwerg’. Al die stomme Boeke viele op de grond en iedereen liep gewoon door, ik hoorde ze zegge ‘wa een kluns’ enal. Maja… in de klas wast al ni veel beter, want bij het uitdelen van de boeken sloeg ene Jacques en Nancy mij steeds over. Ik begrijp nog steeds niet waarom mensen mij anders behandelen. Ik ben niet te mager of dik, kben een 1m 64 en heb bruin haar tot mijn schouders. Misschien komt het door mijn bril, hij lijkt veel op de bril die Harry Potter heeft alleen zijn de randjes wat dikker en zijn ze zwart. Maar goed, om half 1 mochten we eindelijk naar huis, maar ik moest nog eens 45 minuten wachten op de heldenplaats op ons busje. De derde schooldag was ik om kwart voor 4 weer aant wachten op de Heldenplaats en terwijl ik aan het wachten was, zag ik een gast uit z’n auto stappen en mijn richting komen. Hij was groot, sportief gebouwd en egt heet. Niet iemand die dus op mij zou vallen. Toen hij vlak voor mij stopte keek ik ffe rond, om te zien of er geen strekenwijf met kilo’s schmink op haar gezicht, achter mij stond. Toen zei hij ‘hallo’ tegen mij en zei dat hij Michael heet. Hij vroeg of ik met hem niet een ritje naar antwerpen wil maken. Ik dacht aan wat me thuis te wachten stond (de tweeling Cindy en Wendy verversen, Robby’s huiswerk maken, de kamers van mijn oudere broers Benny en Jhonny kuisen) en zei: tuurlijk! Ik reed dus met hem naar Antwerpen en aten een ijsje op de Meir. We gingen ook een paar winkels binnen. Toen hij me bijna smeekte om iets te passen, nam ik een t-shirt mee naar het pashokje. Terwijl ik de t-shirt aan het passen was zag ik een flits, maar blijkbaar had ik mij vergist want Michael had niets gezien. Op de terugweg was ik me aan het afvragen, dat het wel vreemd was dat zo’n jongen mij wou. Marja.. misschien wordt dan toch een leuk jaar.

Bye!

22-09-2011 om 20:57 geschreven door Marijke Van de Velde