Hey bloggers,

Eerst en vooral wil ik jullie bedanken dat jullie week na week mijn avonturen blijven volgen. Mijn blog staat nu al enkele maanden online en elke dag komen er meer lezers bij. Eerlijk? Ik ben er zelf niet goed van. Ik had dit nooit durven dromen. Maar goed, back to business, die verdomde brievenbus.

Er zat dus een brief in (“Wat zou er anders in zitten” hoor ik jullie al denken), maar het was niet zomaar een brief. Deze was namelijk, voor de allereerste keer in mijn leven, aan mijpersoonlijk gericht. Het was een brief van mijn dokter die mij uitnodigde voor een consultatie. En ja, het was zo ver, Ik, die doodsbang is van alles waar maar punten, tandjes, enz. aanzitten, moest mijn plaasters laten verwijderen. Ik wist dat deze dag eraan zat te komen, maar toch krijg ik er de kriebels van. Ik zweet alleen al als ik er nog maar aan denk.

Heel de week, nadat ik de brief kreeg, heb ik het uit mijn hoofd proberen te zetten. Maardonderdag om half 5 ’s avonds was het dan zover. Heel de dag op school heb ik geen woord kunnen zeggen. Brigitte was er heilig van overtuigd dat één of andere freak mijn tong had afgesneden. Ze was er zelfs zo zeker van dat ze mij verplichtte om mijn tong uit te steken. Natuurlijk net op het moment dat Mevrouw Nederlands in mijn richting keek. En toen waren we weer vertrokken voor een half uur ‘ode aan mijn tong’. Wat er niet allemaal kan verteld worden over een tong.

Na school zijn we (ik en ons mama) naar het ziekenhuis gereden. Eenmaal in het ziekenhuis heb ik in een muffe, naar ontsmetting geurende, wachtkamer, een uur moeten wachten tot ik bij de dokter binnen mocht. Zo misselijk als een hond ging ik het dokterskabinet binnen. Half misselijk door de geur en de andere helft door angst. Moest ik mij daar op een doorgezakt bed leggen waar al duizenden mensen zich op hadden neergeploft, het leek eerder een zitzak dan een bed want er waren duidelijk bilafdrukken in te zien van de vorige mensen.Gezellig is anders…

Maar bon, die plaasters dus. Kwam daar een tweederangs verpleegstertje op mij af, waar ge van denkt dat ze haar diploma ‘s morgens bij de cornflakes had gekregen… Zij was natuurlijkdegene die mijn plaasters moest verwijderen, het angstzweet brak mij al uit.

Na een kort bezoek van de dokter die me vertelde dat ik nog wel steunplaasters aan mijn benen moest dragen, begon ze eraan.

Een plotse paniekaanval overviel mij, zweten, zwart voor mijn ogen en dan nog dat verschrikkelijke geluid van die zaag.

Maar al deze paniek was voor niets want voor  ik het wist waren al mijn plaasters verwijderd en verspreidde er zich een ongelofelijke stank van zweet en vuil. Wat normaal is want als heel je lichaam in de plaaster ligt kan je je dus niet wassen…

Na dat mijn plaasters eraf waren mocht ik een kleurtje kiezen voor mijn voorlopige plaasters. Welke kleur ik dan koos vertel ik jullie volgende keer.

bye