Eerst en vooral wil ik jullie bedanken dat jullie week na week mijn avonturen blijven volgen. Mijn blog staat nu al enkele maanden online en elke dag komen er meer lezers bij. Eerlijk? Ik ben er zelf niet goed van. Ik had dit nooit durven dromen. Maar goed, back to business, die verdomde brievenbus.
Er zat dus een brief in (Wat zou er anders in zitten hoor ik jullie al denken), maar het was niet zomaar een brief. Deze was namelijk, voor de allereerste keer in mijn leven, aan mij persoonlijk gericht. Het was een brief van mijn dokter die mij uitnodigde voor een consultatie. En ja, het was zo ver, Ik, die doodsbang is van alles waar maar punten, tandjes, enz. aanzitten, moest mijn plaasters laten verwijderen. Ik wist dat deze dag eraan zat te komen, maar toch krijg ik er de kriebels van. Ik zweet alleen al als ik er nog maar aan denk.
Heel de week, nadat ik de brief kreeg, heb ik het uit mijn hoofd proberen te zetten. Maar donderdag om half 5 s avonds was het dan zover. Heel de dag op school heb ik geen woord kunnen zeggen. Brigitte was er heilig van overtuigd dat één of andere freak mijn tong had afgesneden. Ze was er zelfs zo zeker van dat ze mij verplichtte om mijn tong uit te steken. Natuurlijk net op het moment dat Mevrouw Nederlands in mijn richting keek. En toen waren we weer vertrokken voor een half uur ode aan mijn tong. Wat er niet allemaal kan verteld worden over een tong.
Na school zijn we (ik en ons mama) naar het ziekenhuis gereden. Eenmaal in het ziekenhuis heb ik in een muffe, naar ontsmetting geurende, wachtkamer, een uur moeten wachten tot ik bij de dokter binnen mocht. Zo misselijk als een hond ging ik het dokterskabinet binnen. Half misselijk door de geur en de andere helft door angst. Moest ik mij daar op een doorgezakt bed leggen waar al duizenden mensen zich op hadden neergeploft, het leek eerder een zitzak dan een bed want er waren duidelijk bilafdrukken in te zien van de vorige mensen. Gezellig is anders
Maar bon, die plaasters dus. Kwam daar een tweederangs verpleegstertje op mij af, waar ge van denkt dat ze haar diploma s morgens bij de cornflakes had gekregen Zij was natuurlijk degene die mijn plaasters moest verwijderen, het angstzweet brak mij al uit.
Na een kort bezoek van de dokter die me vertelde dat ik nog wel steunplaasters aan mijn benen moest dragen, begon ze eraan.
Een plotse paniekaanval overviel mij, zweten, zwart voor mijn ogen en dan nog dat verschrikkelijke geluid van die zaag.
Maar al deze paniek was voor niets want voorik het wist waren al mijn plaasters verwijderd en verspreidde er zich een ongelofelijke stank van zweet en vuil. Wat normaal is want als heel je lichaam in de plaaster ligt kan je je dus niet wassen
Na dat mijn plaasters eraf waren mocht ik een kleurtje kiezen voor mijn voorlopige plaasters. Welke kleur ik dan koos vertel ik jullie volgende keer.
Zoals ik jullie vorige keer al zei, was het dus Chrysostomus. Voor degene onder jullie die niet zouden weten wat dit is, Chrysostomus is het feest van de zesdejaars die hun laatste honderd dagen vieren. Het thema van dit jaar was olvi goes famous, het was dus de bedoeling dat iedereen als een bekende persoonlijkheid naar school verkleed ging. Zoals jullie waarschijnlijk al wel kunnen raden wou ik uiteraard als Jacky Lafon gaan, meer bepaald als zatte Rita. Maar ja, als ge zoals ik nu in een karreke en helemaal in t gips zit is dit niet zo handig natuurlijk. Maar al geluk is ons Brigitje er, die op het fantastische idee was gekomen om als mummie te gaan, omdat ik toch al volledig in t gips zit. Zij zou dan gaan als Cleopatra, ge kunt de link zelf wel al leggen zeker? Dus ja donderdagmorgen vertrokken we allebei naar school, daar werden we verrast met een uitgebreid ontbijt met van die lekkere verse koffiekoeken met zachte vanillecrème en smeuïge chocolade waar ik dus spijtig genoeg niet van kon eten, omdat Brigitte mij niet te eten kon geven doordat ze zelf te druk bezig was met haar eigen maaltijd. Maar ik verwijt haar niks hoor, want ze helpt mij echt al met alles, ja echt met alles, dus ook met naar het toilet te gaan, dus das ni alleen mijn broek aftrekken, maar dus ook alles afkuisen, OOK als ik een grote boodschap heb gedaan, want ja ik kan mijn handen dus niet gebruiken. Maar aangezien zij droomt van een carrière als bejaardenhelpster zal dit wel geen probleem voor haar geweest zijn zeker? Het volgende wat op het progamma stond was een spetterende show in de grote sporthal en zoals alles in den olvi werkte de lift maar half te gat. Blijkbaar hing er een briefje op de lift met buiten werking, maar een of andere plezanterik had dat papiertje er dus afgetrokken waardoor ik met Brigitte zon drie kwartier in die lift heb vastgezeten terwijl al de rest daar maar vrolijk Nossa. Nossa. Assim vôce me mata. Ai se eu te pego, ai ai se eu te pego zaten te zingen. Na de show gingen we met onze klas naar de Mc Donalds eten en toen was het tijd voor de middagactiviteit. Oorspronkelijk had ik gekozen voor paintball, maar ja wegens mijn probleempje ben ik maar kareoke gaan doen en zingen is tenslotte toch ik iets wat ik bijzonder goed kan, zoals mijn idool Jacky Lafon. Om naar onze activiteit te gaan moesten we ons verzamelen op de grote markt van Antwerpen, waar Brigitte en alle andere in hun volle enthousiasme mij vergeten waren en ik daar dus moederziel alleen stond, behalve dan dien onnozele Chinees dat daar nen hele tijd fotos van mij stond te trekken, maar mij dus wel ni kon helpen. Na zon tien minuten ongeveer zijn ze mij wel komen halen hoor. Uiteindelijk heb ik voor de rest wel een hele fijne dag gehad, totdat ik s avonds de brievenbus opentrok, maar ja dat zal ik jullie later nog wel vertellen.
