Laat
ik jullie eens vertellen over de dag die zich vandaag afgespeeld heeft voor
mijn ogen.
Om
te beginnen heb ik blijkbaar een nieuwe wekker. Rond half 6 deze morgen weerklonk er in mijn
huis een krijsend lawaai dat klonk als sterke lange nagels die over een
schoolbord krasten. Na uit mijn bed te tuimelen van het verschieten, kwam ik er
achter dat dit vervelende en hoogst irritante geluid geproduceerd werd door de jongste telgen van
ons kroostrijke gezin. Cindy en Wendy hadden hun kleine mondjes opgezet en
overstemden het geluid dat normaal gezien het begin van mijn dag aankondigde:
het piepen van mijn wekker. Het helse gekrijs van mijn zusjes bleef aanhouden
tot ik uiteindelijk zelf maar uit bed kwam om mijn moeder te laten weten dat
een geluid van 120 decibel toch wel echt schadelijk is voor het gehoor. Mijn moeder
was, net als ik, uit haar bed gevallen en haar hoofd rustte nu op het
nachttafeltje dat hier en daar rood was gekleurd door het bloed uit de wonde
die door de val veroorzaakt was. Ik trok mijn 74 kg wegende moeder recht, zij
schudde haar hoofd en spoedde zich met bloedend voorhoofd naar mijn nog steeds wenende
zusjes. En ik werd genegeerd. Na een stevig ontbijt bracht mijn vader mij en
mijn broers en zussen naar school in ons splinternieuw tweedehands busje waarin
een hond nog niet zou slapen. Zo n slecht comfort! De eerste drie uren van de
dag vlogen voorbij, voornamelijk omdat ik zat te dromen in de klas over alles
wat toch maar niet met de les te maken had. Het vierde lesuur was ik echter
wakker. Mevrouw Aardrijkskunde kwam de klas binnentreden alsof ze in een
militaire mars liep onder leiding van Hitler. Ze verwachtte van ons dan ook een
perfecte houding en een onberispelijk gedrag. Onze klas was echt al gewoon aan
de theatrale opvoering van haar en stond recht, ging gelijktijdig zitten op
haar commando en nam met veel tegenzin de boeken voor haar vak. Daarna zakte
iedereen onderuit en bleef met een doodse blik naar het bord of onze officier
kijken. Naarmate de les vorderde, kwamen zoals altijd de vaste gesprekken op
gang. Mevrouw Aardrijkskunde vervolgde haar uitleg en riep plotseling, zonder
waarschuwing, onze klas tot orde, alsof ze bang was dat de vijand ons zal
horen. Wij, de leerlingen, schrokken zoals een hert dat net geraakt is door een
geweerschot en gingen kaarsrecht op onze stoelen zitten alsof we plots allemaal
opgezette dieren zijn. De bel verloste ons uit ons lijden en mijn klas rende
naar buiten alsof ze achternagezeten werden door een heel bataljon moordlustige
soldaten. Eens buiten kwam Brigitte me tegemoet. Als een volwaardige
detective was ze eindelijk achter het geheim van de foto gekomen. Mevrouw
Nederlands was zoals verwacht uit de biecht geklapt. De foto die na 6 saaie
jaren op OLVI eindelijk een beetje leven in de brouwerij bracht, was een kiekje
van meneer ik stuur alle leerlingen naar het secretariaat zelfs al zijn ze nog
op tijd. Zijn nieuwe vriend, onze niet nader genoemde leerkracht van de blauwe
deur, en hij hadden zitten stoeien in de lerarenkamer na de schooluren en de
foto was per ongeluk op de harde schijf van de schoolcomputers beland. Daar had
een leerling de foto ontdekt en zo was hij in omloop gebracht onder de studenten.
Na zoveel weken speurwerk kwam de hele school eindelijk achter het geheim van
de foto.
Een
welgemeende en verdiende bedankt, mevrouw Nederlands!
En
aan mijn geïnteresseerde bloglezers, een nieuw mysterie staat alweer klaar hier
op OLVI, maar daarover vertel ik volgende week wel meer.
