Als jullie
mijn nieuwe intro te familiair vinden, gelieve een seintje te geven. Maar ik
ging jullie nog vertellen van dien enen duw op de bus naar de sportdag! Dat was
Brigitte natuurlijk! Brigitte kent naast haar fameuze gewicht ook haar krachten
niet. Ik was jullie vergeten te vertelle dat dat haar manier is van goeiendag
te zegge, zo'n schouderklopke. Dat ik daardoor tegen de grond kwak komt wel
meer voor, in de klas, op straat, overal. Deze keer had ze de mat in de bus die
los lag toch wel over het hoofd gezien door de zwemband die ze al aan had en
dus zo haar voeten niet meer kon zien. Zo vielen we dus natuurlijk samen heel
elegant uit de bus. Brigitte vond het echt gieren, ik wou er eigenlijk liefst
zo snel mogelijk vanonder uit want dien buil op mijn voorhoofd begon serieus te
bonken. Na nen tots Hiroduid op mijnen mooie paarsen bult en mijnen bril met
plakband geplakt, zijn we kunnen beginnen aan de activiteiten waar ik o zo naar
uitkeek. En ik dacht juist ne knappe surfer op te scharen... Dat zal dan maar
iets worden voor als ik deze zomer met meme en pepe 3 weken naar Blankenberge
ga .We deden onder andere beachvolleybal, iets wat ik echt niet kan. Maar nog
erger, iets waar blijkbaar ik als enige een serieuze zweetreet van krijg en dat
gecombineerd met zand. Toppie! Dat zorgde natuurlijk weer voor veel beziens en
gegiechel achter mijn gat. En toch, raar maar waar maakte ik en Brigitte 2
nieuwe vriendjes vandaag: Elodie-Jacqueline en Jean-Baptiste. Echt nen toffen
tweeling, maar lang heeft het niet geduurd. Wanneer het middagpauze was, had ik
ontdekt dat ik mijn boterhammekes vergeten was. Kwam ons moeder daar toch wel
juist aangereden in een camionette van de VAB met ons buske dat er aan hong.
Deze keer heeft het buske het rijgedrag van ons moeder niet overleefd en na de
handen hebben nu ook de tenen van ons moeder, waarmee ze stuurde, het begeven. Ik
vond het zelf een grappig zicht want het zag er ni uit en ik kan u verzekeren
dat de hele groep er ook mee moest lachen. Het kon me ni schelen, ik had toch
lekker mijn boterhammekes me samsonvlees. Toen ik mijn brooddoos open deed
verwijderde iedereen zich die in een straal van 20 meter rond mij zat, inclusief
den tweeling. Deze vriendschap had dus wel geteld, 2u en 17 minuten geduurd,
toch al de moeite om te onthouden. Alleen Brigitte zat nog naast mij. Mijn
samsonvlees was dus blijkbaar al een paar weken oud, dat was duidelijk te
merken aan de geur die zich verspreide. Maar geen probleem hoor, samsonvlees
smaakt altijd even goed! Net zoals de zwarte pensen met appelmoes die vanavond
op het menu staan zoals elke woensdag trouwens. Op de sportdag was er in de
namiddag nog iets supergênant gebeurd maar ik ga er nog een nachtje over slapen
of ik dat jullie wel durft te vertellen... Maar nu eerst pensen schransen,
njammieee!
