Jawel, bloggers met een uitroepteken, kwestie van toch aan te tonen hoe ongelofelijk blij ik wel niet ben om terug met de buitenwereld te kunnen communiceren... Ook al kan ik met mijn twee gebroken armen nog niet zelf typen, en typt onze Willy altijd fouten omdat ik met mijne gebroken neus blijkbaar niet zo verstaanbaar ben als ik dicteer. Het is toch al een hele opluchting om mijn gedachten wat op papier te kunnen zetten, ook al duurt het aan dit tempo dus effectief een hele avond.
Toen ik na heel dat fiasco in het ziekenhuis eindelijk naar huis mocht, waarbij ons Nelly uiteindelijk ons moeder heeft overreden met mijne rolstoel, en mij er dus nog in, hebben we voor haar ineens eentje extra moeten meenemen, die op dat moment dus niet echt meer uit de voeten kon. Stel u dat maar eens voor, met twaalf man, waarvan een dus helemaal in de gips, en twee rolstoelen achterin in zon rammelkar van een camionetteke. Tegen dat we thuis kwamen waren de meesten van mijn broers en zussen het gezamelijk gerammel van die twee rolstoelen al zo beu dat ze na een democratische stemming besloten om mijn moeder in de living en mij op mijn kamer te parkeren. Alleen waren ze vergeten dat ik daar nog stond, waardoor ik die avond familie natuurlijk gemist had! Het tv-debuut van onzen Jhonny , en ik was er niet eens bij om het te zien...
De rest van de week werd ik ook al hier en daar vergeten in de gang, aangezien ik met mijn armen in het gips zelf niet echt kon rijden. Geloof mij, ge hebt er geen gedacht van hoe klein zon liftje wel niet is als ge, met al u spullen op schoot, lijkt op de michelinman in een winkelkarretje. Zeker met nen extra man erbij om u er daarna weer uit te wringen en u naar u klas te rijden.En, geloof mij vrij, mobiliteit was niet eens het ergste probleem. Probeer maar eens rechtop achter uwe stoel te staan en te saluteren tijdens de les aardrijkskunde als ge geen van uw ledematen kunt bewegen. En dat pompen al straf lukte natuurlijk ook al helemaal niet.
Nee, echt waar, het zal nog wel efkes duren eer ik hieruit bevrijd ben. Ik zie het nu al niet echt meer zitten, maar het besef dat ik mijn grootste idool heb aangeraakt zal mij wel veel langer bijblijven dan een beetje gips! Ook al heb ik blijkbaar dus haar armen gebroken.
Eigenlijk zou onze Willy ondertussen moeten gaan slapen. Maar, misschien zal ik het later nog wel eens hebben over Chrysostomus, iets dat ik blijkbaar vergeten ben... Maar, aangezien het toch zo moeilijk is om hem zelf te blijven schrijven gezien mijn technisch probleempje, zou ik misschien met een ander idee op de proppen moeten komen?
In elk geval, ik zal jullie wel op de hoogte houden!
