Beste bloggers,
Allereerst zal ik jullie vertellen over mijn gekozen kleur. Eigenlijk moet ik
zeggen kleuren... Ik had gekozen voor het mooie hemelblauw, waarmee de dokter
mijn rechter been begon in te pakken. Waar hij blijkbaar niet aan gedacht had,
was dat mijn ander been ook moest worden ingepakt! Hij kwam er dus te laat
achter dat hij niet genoeg van het hemelse blauw had, waardoor ik nu rond loop
met een been in het blauw, en een been in het geel! Gelukkig heeft hij er nog
geen sterren bij opgezet, of ik liep nu met de melkweg op mijn benen. Schoon
zenne! Brigitte zegt da het niet zo opvalt is ze kleurenblind of wat!
Maar bon, buiten het feit dat ik
nu rondloop als een halve debiel moet ik toegeven dat ik deze week in een
moment van woede bijna mijn zelfbeheersing was verloren. Meestal is
zelfbeheersing een van mijn goede kanten, maar deze keer had ik het toch wel
moeilijk! We zaten s middags rustig
buiten onze bokes op te eten, toen ik per ongeluk de Gerard, iemand die s
middags soms naast ons zit, hoorde praten. De reden dat ik plots hoorde
wat de Gerard te vertellen had, komt eigenlijk door mijn 6de zintuig (welke ik
ook graag mijn Ritazintuig noem) wat dus wilt zeggen dat het over familie
ging. Blijkbaar had hij gehoord dat mijn Rita een skiongeluk heeft gehad. Wat
hij zei komt kort samengevat op het volgende neer: Diegene die zo stom is om Rita
neer te skiën moet echt wel een lompe koe zijn, en da klein kind da ze nu in de
serie hebben gestoken trekt echt op niks. Ze hadden het dus niet alleen over
mijn Rita, maar ook over mijn broertje! Toen ik dit hoorde sprong ik op hem af,
en begon als een gek in het rond te slagen met mijn armen die, God zei dank,
verlost waren van het gips. Doordat deze zolang waren ingepakt en dus nog wat slapjes waren was ik eigenlijk meer op zijn
hoofd aan het kloppen als een veel te enthousiaste zeehond. Maar ondanks mijn
zwakte was het een gevecht op leven en dood! Zijn neus half gebroken, druipend van
het bloed, tanden die in het rond vlogen, blauwe ogen, uitgetrokken haar en
toen maakte Brigitte mij wakker uit mijn mooie dagdroom en zei dat ik moest
stoppen met staren naar de Gerard. Brigitte wist helemaal niet waarom ik zo zat
te staren, dus die denkt nu ook nog is dat ik een of andere crush op de Gerard heb,
wat ik dus ook nog een hele namiddag heb mogen aanhoren. Maar dat is niet het
enige boeiende dat ik te vertellen heb. Weet je nog die jongen waarmee ik in
het begin van het schooljaar mee naar
Antwerpen ben gegaan? Vanuit het niets begon hij terug tegen mij te praten, en
als ik hem en zijn vrienden voorbijkom zitten deze de hele tijd naar mij te
staren! Mijn doel tegen volgende week: er achter komen waarom!
