Ik heb mijn blog berichten eens bekeken en het gaat bijna altijd over verliefdheden en bijna altijd over een andere jongen. Zo voel ik me een beetje een flirt of iemand die heel rap verliefd wordt, dus kijk naar de datum en zie dan dat er vaak een paar weken tussen zitten.
Het was eergisteren de laatste honderd dagen, het thema was sprookjes van disney. Een vriend van mijn broer Tom -en ik zeg zijn naam voluit omdat het me niet kan schelen of ze het weten of niet- speelde de kampleider die mulan een goede vechter maakte in de film mulan. Tom heeft denk ik de zwarte gordel in karate en mijn overbuur (ook van een lach op mijn gezicht van een vorig bericht) moest hem na doen, Tom, mijn overbuur en twee andere deden die bewegingen, soort van karate bewegingen. De manier waarop Tom deze bewegingen deed gaf me ongeveer hetzelfde gevoel dat de man me gaf uit mijn droom, alsof hij de ware is en dat ik het net voor me zag, alleen kan ik er net niet bij. Misschien ligt het aan mij, maar ik vind het toch raar, het was net alsof Tom iemand anders werd. Ja, ik heb Tom altijd een knappe jongeman gevonden, hij kwam als lief, charmant en grappig over en ik weet dat hij mega slim is. Ik weet niet juist wat er gebeurde, maar het was in ieder geval niet normaal, ik heb Tom altijd al ergens de perfecte man gevonden, maar nu was het anders. Ik doe humane wetenschappen en ik zag dus de theorie van S. Freud en A. Bandura en geloof me, beide erfelijkheid en millieu spelen mee, maar als ik denk aan later of aan kinderen zonder man en i, denk dan aan wie ik ooit als vader van mijn kind zou willen dan is het hem wel. Klinkt misscien raar als een 16 en een halve jarige dat zegt, maar toch. Toen hij die bewegingen deed in het donker met flitsende lichstralen dan leek hij echt een man. http://www.encyclopedia.com/video/KoKXZNitRyo-mulan-ill-make-man-out.aspx dit is het liedje waarop zij dansten.
Ik weet het niet helemaal maar hij betoverde me. Ik kan er niets aan doen, maar ik heb hem altijd al speciaal gevonden. Alleen weet ik het nu niet meer zo goed. Het ergste is dat ik heel de tijd aan hem moet denken, beter gezegt aan hoe hij er toen uitzag. Ik kan alleen maar denken aan die paar minuten.
Ik had een droom, een rare droom. Het begon allemaal bij een soort van auditie voor te zingen, een goede vriendin van me deed iets van the pussycatdolls met andere mensen waarmee ik blijkbaar niet echt overweg kon (die vriendin en ik waren blijkbaar ook niet echt vrienden). Op de een of andere manier hadden ze me aan het wenen gekregen en kon ik dus niet zo goed meer zingen ik ging Marco Borsato zingen met 'geen toeval'. Omdat ik nog steeds een krop in mijn keel had lukte dat niet zo goed en lachte iedereen mij uit, natuurlijk weende ik opnieus. Ik was vernederd! Er was een jury en een man uit die jury kwam mij achteraf troosten.
Ik zat alleen in een rare zaal (raar omdat het niet op een refter leek, maar het er wel een was) alleen te eten aan een tafelt dit was 1 van de 2 refters. Ik had ruzie met al mijn vriendin en vriendinnen en zat daarom dus alleen. Ik zat neer en hij kwam naast mij zitte maar hij zat iets hoger. Hij trooste me door te zeggen dat ik het me niet moest aantrekken wat ze zeiden en dat hij me een tweede kans wou geven, hij geloofde in me. Hij legde zijn arm om mijn rug en ik legde mijn hoofd op zijn schouder, zijn andere hand lag op mijn been en had ik vast, mijn andere hand lag op zijn been. Hij nam me terug mee naar waar de auditie was door gegaan en liet me opnieuw zingen, hij nam dit op op camera zodat de andere jury leden het ook zouden kunnen horen.
Ik voelde me gelukkig, ik was mijn vrienden kwijt, ik was vernederd, ik voelde me rot, maar hij deed me dat allemaal vergeten. Hij liet me gelukkig voelen! Ik was halfwakker bij dat deel waar hij voorstelde om het op camera op te nemen en ik voelde een gelukzalige vloed over me. Zelfs toen ik wakker was voelde ik me gelukkig. En niet gelukkig van ik word wakker met een glimlach op mijn gezicht, maar dat ik gelukkig was in mijn droom en dat ik nu iets mis, iemand mis!
Zijn gezicht was quasie direcht uit mijn geheugen, maar ik moet al heel de dag aan mijn droom denken!
Kan ik doen alsof er niet mis is? Kan ik doen alsof het me niet raakt? Ik weet het niet! Ik kan blijven hopen dat het goed komt, ik kan blijven doen alsof er niets aan de hand is! Maar kan ik blijven doen alsof niet me raakt, alsof het een nare droom is? Ik kan toch niet blijven hopen op een leugen? Hoe moet een mens nu blijven hopen als er geen hoop meer is ?
Na zo'n twee weekjes heb niet echt een gevoel meer voor P..
Nu voel ik me wel een beetje leeg, een beetje verlaten, afgewezen, eenzaam. Iedereen heeft een lief of is verliefd rondom mij, ze lijken allemaal gelukkig terwijl ik binnen in een beetje dood ga van ... eenzaamheid.
Ik denk dat beter gewoon eens afstand neem, mij probere te concentrere op school, werk en familie. Maar hoe meer ik dat doe, hoe meer ik het gevoel heb dat ik iets mis, een zwaar gevoel dat ik iets vergeet. Als ik zo eens zit te stare en dan denk 'aan wat ben ik nu eigenlijk aan het denken?' het eerste dat voor mij op komt is een leeg gevoel een zwart gat, een zwaar gevoel diep vanbinnen.
Ik zou het liefst van al willen weten wat al die verliefde mense heel de tijd voele, of zij ook soms eens niet gelukkig zijn? Zijn zij altijd zo gelukkig verliefd of voelen zij zich ook soms triets? Ik weet het gewoon niet meer, ik heb dit waarschijnlijk al vaak gezegt dat ik het niet meer weet en dat ik het niet meer aan kan of dat ik het zo moe ben, maar dat is wat ik elke keer opnieuw ervaar!
Ik ben voor de tweede keer verliefd op een homo, P. is homo. Hij is 100% zeker homo, hij zei het tegen een vriendin van me en toen ze vroeg of hij het zeker was en misschien is niet wou proberen met een meisje zei hij dat hij dat wel wil proberen maar dat hij toch eerder homo is. Gezellig niet waar? Ik ben verliefd op een homo!!
Weeral! Ik vind het niet echt leuk, maar ja. Wat kan ik er aan doen? Niets he!!
PS: mijn optreden was geweldig, geen enkele tekst vergeten!
Ik heb weereens gevoelens voor een homo! Ik ben niet zeker of P., die ene van dat jeugdhuis, homo is alleen weet ik wel dat ik er kapot van ga. Klinkt dramatisch, maar gisteren in slaap vallen terwijl je weent, en nu weer wenen. Mijn hart doet pijn, ik wil het niet meer.
Soms denk ik echt was ik maar een man, maar dan zou ik voor de vrouwen vallen!
Ik neem mijn eerdere woorden terug. Zoals je hier onder kan lezen zei ik dat ik verliefd was, wel het licht nogal moeilijk.... Ik hou van een homo, het lijkt raar, maar ik kan het alleen als houden van omschrijven. S. de persoon van hieronder, die die heb ik graag, daar babbel ik graag mee, .... Nu komt het ergste!!! Zoals ik misschien gezegt heb ging ik naar een jeugdhuis, wel daar zag ik (je kan naast 1,96m niet naast kijken) een toffe gast. Van de rest hoor je alleen maar dat hij rijk is, maar van mij zou je alleen horen dat hij groot is; Mij kan zijn geld, waarschijnlijk van zijn ouders niets schelen! Ik heb mij geamusseerd.
Dat is natuurlijk niet erg he, maar als je mij kent dan zou je weten dat ik verliefd kan worden xD. Echt hilarisch, gelukkig ben ik niet verliefd, ik voel me alleen aangetrokken tot hem.
Ik weet het niet echt meer. Ik heb deze donderdag een optreden dus leef ik een beetje in stress, maar ja ik overleef het wel.
Vrienden? Waarom kom ik dan altijd op de laatste plaats?
Zoals mijn mooie titel weergeeft ben ik niet zo blij! Integendeel!! Ik kan veel verdragen, ik kan tegen veel commentaar, ik wil gerust iedereen raad geven, ik wil gerust iedereen helpen, maar ik laat mij niet in de vergeetput steken!!! Iedereen gaat blijkbaar vrijdag naar een jeugdhuis, nu zoals altijd vraagt niemand mij iets! Zoals altijd vragen ze mij pas of ik mee ga de avond zelf. Nu hadden ze blijkbaar een evenement door gestuurd naar iedereen en je mag 3x raden naar wie niet! Naar mij natuurlijk!!!
Het ergste is dat een vriendin van mij nog niet zo lang met hun bevriend is en toch weet zij meer! Zij weet meer over iedereen en alles!! Ik heb vaak het gevoel uitgesloten te zijn! En dat gevoel wordt elke keer opnieuw bevestigd!!!
Het kan zeer paranoia lijken, maar ik krijg dat gevoel nu eenmaal altijd! Ik vind dit zeer klote!! Het is net alsof je vrienden worden afgepakt of alsof je vrienden je eigenlijk niet moeten hebben! Je steunt je vrienden dan door dik en dun en dat is wat ik krijg! Niets krijg ik! Exact NIKS!!!
Ik had 'hem' dus gezegt dat ik iets voor hem voelde, maar het was al snel duidelijk dat hij niet voor mij voelde. De examen kwamen en die gingen redelijk goed, de kerstvakantie kwam en ging te snel voorbij. Nu twee weken na de kerstvakantie heb ik door dat mijn leven op pauze was gezet geweest tijdens de examen en de vakantie: ik was niet verliefd meer, had niet echt naar jongens gekeken en ik was vooral niet verliefd geworden. Een week na de vakantie merkte ik dit op, ik merkte dit op omdat ik verliefd werd.
Toen ik hem voor het eerst van dichtbij zag wist ik meteen dat hij iets speciaals had na eventjes te babbelen was ik het zeker. Nu zo'n 4 maanden verder ben ik verliefd, ik hoop alleen dat ik verliefd ben op hem en niet op een schijnbeeld dat ik me weer voor neem. Ik noem hem S. zodat er niet teveel verwarring komt in de hem's.
Ik weet niet echt wat doen. Hij is niet de mooiste, maar hij straals iets uit. En dat is net hetgene dat me in zijn macht houd. Wie weet ben ik helemaal niet verliefd, maar in iedergeval denk ik aan hem heel de tijd.
Wanneer de pijn zo hard wordt dat het te ondragelijk is doe je domme dingen, je grijpt naar de noodrem. Je maakt een noordoproep, je laat je laatste noodkreed in de hoop die gehoors wordt. Gisteren op het feestje van een vriend had ik een ondragelijke pijnscheut, ik slaakte een noodkreet, die niet gehoors werd. Mijn noodkreed was een nutteloze kreed, pure energie verspilling. Ik stuurde 'hem' een sms, ik heb de sms niet meer, maar ik zei dat ik verliefd was op hem en dat hij 5x mijn hart gebroken had, dat ik geen medelijden van hem wou, dat ik weet dat hij geen zier om me geeft en dat hij niet is wie ik dacht hij was. Geen antwoord, niets! Ik heb vandaag gestuurd "het feit dat je niet antwoord toont gewoon aan dat je er geen zier om geeft" Mijn hart breekt heel de tijd bij elke blik op mijn gsm, bij elke keer ik inlog op msn.
Ik zou liever heel de dag in mijn bed liggen wenen en zielig doen dan wat ik nu doe. Ik loop rond, met niets in mijn hoofd, ik verveel me nog rapper dan van te voren en ik hoop hoop op niets. Ik weet dat er niets is, ik weet dat wat er ook gebeurt mijn hart zal toch wel breken.
Ik kan alleen maar voor me uistaren en hopen op zijn sms, maar dat gebeurt niet. Ik denk dat hij mijn hart op de juiste plaats gebroken heeft, want ik kan niet wenen zelfs al zou ik het willen en als er tranen zijn dan stoppen die meteen nadat ze gevormd zijn. Geen rollende tranen meer, niets helemaal niets.
De enige keren dat ik niet ween als een jongen mijn hart breekt is als ik niet zoveel om hem gaf. En dat is nog maar 1maal gebeurt, maar dat was omdat ik het al zag aankomen. Het is nu niet dat ik niet om hem geef, integeldeel elke keer als hij mijn hart brak weende ik. Deze maandag nog wel.
Hoe dan ook, ik zal nog wat zielig verder voor me uit staren
Op een koude herfstdag sloeg de verveling weer eens toe, ik dacht ik zal hem eens een smsje sturen. Ik wist eigenlijk nog steeds niet waarom hij het dwaas vond dat een prooi voor een jager zou vallen. Hij zei dat hij het gewoon dwaas vond, dat was al. Ik moest maar tevreden zijn met het antwoord dat hij dat gewoon zo vond. Omdat ik het weer eens niet kon loslaten, kreeg ik een ironisch antwoord over me heen, een koude douche. Een douche van -10 graden, eentje dat alle wondes weer opensnijd, eentje dat je kwetst, eentje dat de wondes 2x zo groot maakt, eentje dat kwetst tot op het bot.
Hij zei en ik citeer: Ptn ga nr een instelling, ge weet mr nooit of het toch goedkomt me u Ik noem dit niet ironisch, ik noemt dit grof, beledigend, ik noem dit sadisme. Tuurlijk weet hij niet dat ik het zo moeilijk heb gehad in mijn verleden, maar toch had ik zoiets niet verwacht, zoiets had ik nooit verwacht! Zelfs niet van hem! Die avond heb ik met iemand gebabbeld erover, hij zei me dat als iemand iets ironisch zegt dat die het omgekeerde bedoeld. M.a.w. hij zegt niet dat ik gek ben en dat ik hopeloos ben, maar Dem ge zijt slim, ik had er nog nooit aan gedacht. Wel ik had dat antwoord toch wel toffer gevonden hoor, maar zo slim zijn jongens/mannen nu ook weer niet.
Kan het zijn dat mijn hart op dat moment voor de 5e keer brak? JA! Maar dit keer heeft hij het op een plek gebroken waar het niet meer heelt! Ik weet het ook niet helemaal, maar om een of andere rede werkte zijn excuusjes niet meer, om een of andere rede was ik helemaal kapot vanbinnen. Ik was er kapot van, maar ik heb aan niemands iets laten merken, niemand van mijn vrienden had iets door. Misschien wilt dat zeggen dat mijn vrienden eigenlijk niet zo begaand zijn met mij en dat ze alleen maar egoîstisch hun eigen problemen zagen. Eigenlijk wilt dat zeggen dat mijn vrienden geen vrienden zijn. Of dat ik het heel goed kan verberegen. Ik weet het niet, maar om eerlijk te zijn geen een van de twee is goed! Ik denk niet dat mijn vrienden me zouden kunne helpen, al wat ze kunnen geven is hun medeleiden. Ik denk dat ik dat niet een wil, ik wil niet dat ze doen alsof ze het erg vinden terwijl het hun eigenlijk ongewilligd gelukkig maakt.
Ja! Het maakt mensen gelukkig als ze zien dat andere het moeilijk hebben, als ze zien dat zij eigenlijk gelukkiger zijn. Ookal zijn het je vrienden
verliefdheid die erger word. Hoe is het mogelijk?!!!
Ik denk alleen nog maar aan hem op sommige momenten, ik betrap mezelf erop dat ik aan hem denk, dat ik aan zijn lach denk, aan het Tik Tak Toe spelen met hem. Kan het zijn dat ik gek word? Kan het zijn dat mij hoofd spelletjes met me speelt? Ik weet dat hij nooit met me zou willen, maar toch ben ik nu echt verliefd op hem. En het ergste is dat ik hem sinds de palmfuif niet meer gezien heb he! Wat moet ik nu doen? Als ik afspreek dan valt het op, want een meisje wou al met hem afspreken en hij wist zo dan dat hij toch iets van invloed moest hebben gehad op haar (van een vriendin gehoord die ook kent en hem eigenlijk beter kant dan ik). Met andere woorden ik mag niet beginnen over afspreken. En het ergste van al is moesten we afpreken zou ik gewoon opgaan van de zenuwen alsof ik een auditie ga doen, alsof ik moet optreden, alsof het een examen voor vele mensen is. Ik weet het cht niet, hem onbewust tegenkomen is minder erg, het is niet geplant! Maar wat moet ik doen?
Wat moet ik in godsnaam doen?? Wat kan ik in godsnaam doen??
Ik had hem uitgedaagd voor Tik Tak Toe, wist ik veel dat hij daar de meester is was! Ik ben zo hard verloren!! Ik heb nu eindelijk zijn spel door en wou een herkansing, nu werkt msn wel ni mee zeker?
Ik heb stilaan door dat hij niet met me wilt en dus voel ik ook niet verliefdheid meer, alleen ... heimee. Heimee naar wat kon zijn, naar wat had kunnen worden, .... Ik voel me soms triest er over, maar niets zou het kunnen veranderen, ik kan alleen hopen dat hij me meer begint te zien als een vriendin en dan met me afspreekt en dan misschien misschien meer. Maar op dat laatste mag ik niet teveel hopen, hij zal mij waarschijnlijk nooit als meer zien, nooit!
Het is zo hopeloos als wat, maar zonder hoop is er geen leven zeker? Ik hoef geen lief, ik wil niet hand in hand over straat lopen, maar ik wil gewoon geliefd zijn. Ik wil gwn zijn armen rond mij, ik wil gewoon bij hem zijn!
Ik speel tegen hem Tik Tak Toe, maar ik verlies altijd en dat vind ik niet tof, want ik verlies niet zo graag. Zeker niet van hem, want hij vindt het leuk om mij te zien zweten, om mij te zien knielen, om mij te doen knielen voor hem de meester.
Ik kan er niets aan doen op het enen moment ben ik smoorverliefd op hem en het andere haat ik hem omdat hij me doet knielen zonder dat ik het door heb
Toen ik zoals gewoonlijk aan het kijken was naar Oen Three Hill, hoorde ik de vraag, ben je verliefd op hem of op het idee van hem. En Peyton antwoorde beide, maar ook op het idee van wat we zouden kunnen geweest zijn. Wel dit is gewoon het antwoord dat ik ook had. Ik ben verliefd op hem (minder natuurlijk), maar vooral op het idee van hem en wat er zou kunnen geweest zijn. Daar ben ik verliefd op.
Klinkt ongeloofelijk stom natuurlijk, maar zo goed ken ik hem nu ook weer niet en ik zie hem niet vaak, waardoor het logisch is om te beginnen denken 'Ben ik wel verliefd op hem??' en het antwoord is Ja en Nee.
Dus ben ik nog steeds niet van hem af, nee hij houd me nog steeds bezig hoor, maak je geen zorgen het is niet alsof ik zonder bezigheid val, nee ik ben nog steed slatijd aan het denken.
Tijdens de middag kreeg ik een sms van hem wat zegt 'op ne kletskop staat geen haar', wat ben ik daar mee?? Wat heb ik daarmee te maken? Nu zegt hij dat het was om te voorkomen dat hij in slaap viel, kijk ik ben verliefd op hem, maar we hebben nu al 2 weken niet tegen elkaar gebabbeld en uit het niets stuurd hij me een sms. Ik word er gek van, ik heb nog steeds gevoelens voor hem, alleen ik denk ik minder aan hem omdat ik hem niet meer gezien heb. Ik wil niet dat ik weer gebruijt kan worden, niet opnieuw.
elke keer als iemend je hart breekt krijg je een litteken. de wonde sluit en zal geen pijn meer doen, maar soms krijge je een herrinering en begint je litteken pijn te doen zoals een wonde die net open is. Net alsof je dood gaat opnieuw en opnieuw. Ik ben meer als 1 litteken aan jou over en die doen soms pijn, net alsof ik elke keer de kogel krijg.
Ik vrees voor het ergste, ik vrees dat het nooit of te nimmer zal zijn!!! Ik vrees dat jij altijd de jager zal zijn en ik altijd de prooi en nooit anders, ik zal nooit gewoon een meisje zijn, ik zal nooit meer zijn dan een stom naïf kind.
Jij ben een jager op een feest en jij ziet de meisjes niet als mensen, maar als prooien en daarom word jij nooit verliefd op hun. De meisjes daar aan tegen zien jou als een eerlijk persoon en worden wel verliefd op jou. Je beseft niet dat ze verliefd op je worden omdat ze een prooi voor je zijn. Jij zal hun nooit anders zien dan een prooi, je zal nooit zien dat ze jou willen met heel hun hart. De meeste meisjes weten niet eens dat je een jager bent, ik weet dat wel en toch ben ik naïf geweest!
Ik ben tot deze conclusie gekomen ik zal nooit meer voor je zijn en daarom moet ik je laten gaan. Ik wou dit niet eerder aanvaarden, maar nu weet ik dat het niet anders kan, ik heb al een tijd niet met je gebabbeld en jij mist me niet ander zou ik al iets gehoord hebben van je. Ik wil dit niet, maar het is het enigste wat ik kan doen, ik kan alleen maar vaarwel van je zeggen, ik kan niet voor eeuwig hopen dat je ooit zal veranderen. Ik neem beetje voor beetje van je afsheid en ik vrees dat de tranen wel zullen komen wanneer ik alleen in mijn bed lig en ik weet nu al dat het niet makkelijk zal zijn, maar het is de enige oplossing!!
Ik neem van je afscheid mijn liefste B. ik zal je niet vergeten, ik kan je onmogelijk vergeten, je hebt me betoverd op een of andere manier en ik weet dat ik je zal missen en ik hallo zou willen zeggen, maar ik mag niet!!
Ik weet dat ik nu eigenlijk verliefd benop een waanbeeld en een herinering dat ook door de hersennen perfect gemaakt word, hij wordt door mijn dromen als perfect gewaand, maar dat is hij niet.
Mijn dokter zei me dat je verliefd word met een vingerknip en dat je daar niets aan kan doen. Je kan ook verliefd worden door veel aandacht te krijgen van die persoon, maar wil je zo verliefd worden? Ook mogelijk is dat je pas na een lange tijd door hebt dat je iets voelt voor die persoon.
Ik vraag me dan echt af, waarom kan ik altijd met een vingerknip verliefd worden en die andere persoon nooit? Hoe komt het dat het mij altijd overkomt, maar nooit aan de andere?
Ik weet het echt niet meer, ik dacht misschien een band op te bouwen zodat niet altijd ik moet beginnen, maar dat lijkt niet te werken. Wat ik ook doe, wat ik ook probeer, het lukt niet!!
Zal ik hem dan ooit voor me winnen?? Ik ben nu al 2 maanden achter hem aan het lopen, niet letterlijk, en hoe ver ben ik geraakt? Ja, hij antwoord rapper en vaker op een sms, maar neemt hij ooit initatief? NEE!!! Ja, ons gesprek op msn duurt langer en valt minder rap stil, maar neemt hij ooit initatief? NEE!!!
Ik weet, ik weet, niet via msn en sms babbelen, maar in het echt, maar ik zie hem nooit en met hem afspreken dan zou hij het door hebben. Hij zei tegen een vriendin van me dat een meisje met hem wou afspreken, dat was na een paar dagen dat hij haar kende, en hij wist dat ze hem zag zitten.
Dus dacht ik iets van 'hey, misschien moet ik meer met hem babbelen over van alles en dan begint hij ooit wel zelf eens en misschien, heel misschien wilt hij wel afspreken.' Hoe dom kon ik zijn!!!! Hij begint nog steeds niet zelf en hij wil zeker niet met me afspreken!
Ik vraag me echt af wie ik voor de gek hou!!
Tot ik dacht!!!!! Misschien moet ik heb opgeven!! Maar blijkt dat ik dat nog niet eens een dag uithou!!! Dus zit er nu alleen op (kwam net in mijn gedachte) hem te negere, niet te beginne, geen sms sturen, enzovoort Misschien, HEEL HEEL HEEL HEEEEL misschien zal hij beginnen!
En dat via msn zal een makkie zijn, we vertrekken morgen naar zee en je weet nooit . . . daar is geen internet, dus geen msn!!
Klink ik wanhopig??
Laat het me weten of ik wanhopig klink in een reactie!!
Ga ik ooit stoppen van je te houden? Ga ik ooit vaarwel kunne zeggen tegen jou? Ik geloof van niet! Altijd als ik met je sms dan ben ik in de wolken, altijd als ik ook maar aan je denk ben ik al in de wolken. Over het laatst waren we bezig over dat jongens als ze uitgaan gewoon een jeans dragen met een T-shirt en ze lijken sexy en wij meisje moeten er alles aan doen om op te vallen! Maar toen ik dat aan het zeggen was dacht ik aan jou, aan hoe jij gekleed was, gewoon een jeans een T-shirt en je bent al op op te eten, om op te kwijlen!! Ik weet het echtniet meer! Ik weet het niet meer! Hoe kan ik ooit stoppen met telkens verliefd op je te worden, hoe kan ik stoppen steeds voor je te vallen als een muis die kaas uit een muizenval wil halen en telkens opnieuw sterft (sterven = voor je vallen).
De overbuurjongen en ik zeggen op school altijd hallo tegen elkaar, soms praten we eventjes, soms duwt hij mijn boekentas naar beneden (dit is wel minder leuk), hij port mij soms.Maar toch elke keer als hij dit doet laat hij me lachen. Ik moet lachen als hij naar me lacht, hij is een jaar jonger en misschien niet echt de knapste, maar hij laat me lachen en dat is wat telt.
Vandaag passeerden we elkaar toen ik de trap op ging en hij die juist af wou gaan (het was een trap naar de zijkant van een gebouw, er stond dus een deur en er kon altijd maar 1 persoon door) hij liet me door, hij zei hallo en knipoogde, dit deed hij wel op hetzelfde moment.
Ik moest lachen en voelde me beter toen hij dit gedaan had, een vriend van me dacht dat ik hem aan het uitlachen was en hij en mijn klasgenoot konden niet volgen, maar ik was aan het lachen.
Een lach op mijn gezicht, bijna elke dag opnieuw, door mijn overbuurjongen. Een lach die me deugt deed, een lach die gemeend was, een lach die me deed denken aan mogelijkheden.
Ik dacht even aan de mogelijkheden met mijn overbuurjongen, maar ik kwam zeer rap tot de conclusie dat ik hem niet ken en hij mij niet. We verschillen teveel, we kennen elkaar niet en misschien zouden we beter gewoon vrienden blijven voor ons eigen goed.
Liefste B, oh mijn liefste, wat heb je met me gedaan? Je bent net als een toverspreuk die maar niet uitwerkt. Mijn hart slaagt op hol als je iets tegen me zegt, als jij, mijn liefste, met me danst, met me mee lacht. Mijn liefste als ik nu eens wist hoe ik je aandacht kreeg, als ik nu eens wist hoe ik je uit mijn hoofd kon zetten.
Oh mijn liefste, ik mis je, ik mis je lach, je handen, je geur, ik mis je om me aan het lachen te maken. Liefste B, ik kan de pijn niet aan, ik kan de onzekerheid niet aan. Laat het stoppen, laat me van je houden, als ik nu eens wist wat je dacht. Zo als het gedicht wil ik jou zeggen: "Liefje, mijn liefje, wat ben je lief, lieverd. Liever dan zo lief is niemand lief. Ik heb je lief, mijn allerliefste, mijn liefste, liefste , lieve lieverdje." Kon ik jou dit maar zeggen, kon ik jou, mijn liefste, nu maar zeggen dat ik je dolgraag heb.
Als me met een geweer dood schieten je tot inkeer zou brengen, zou ik er geen seconde aan twijfelen om het te doen! Liefste B, mijn liefste, als je pas tot inkeer zou brengen als mijn bloed zou vloeien, dan zou ik mijn mes uit de schuif halen!
Maar liefste, liefste B ik vrees dat dat je niet zou overtuigen. Ik vrees dat mijn liefde nooit beantwoord zal worden. Liefste, liefste B zelfs mijn dood zou je niet raken en met dit laatste gezegd hoop ik dat jij, lieve lieverd van me, ooit zult zien wat je voor me betekende. Maar ik vrees dat je dat zelf nooit zou geloven.
Laat de knal maar komen, laat het bloed maar vloeien, ik ben er klaar voor.
Deze tekst is dus niet helemaal wat ik denk he, ik ga geen zelfmoord plegen hoor.
