Ik mag me nog zo mooi kleden, nog zo sexy, nog zo leuk, nog zo tof, ik zal nooit meer zijn. Ik zal altijd gewoon het meisje zijn dat ze op die ene avond hebben leren kennen. Ik ben niet meer dan gewoon iemand, hoe hard ik ook probeer, hoe hard ik er ook voor werk, ik zal voor altijd en eeuwig gewoon die ene zijn. Ik las de mail nog eens, ik weet niet wat ik had verwacht, maar in ieder geval ook iets in de aard van hoe gaat het met je? niet gewoon hoi J, bedankt voor de sites ;D. Wat ben ik daar nu mee? Wat kan ik daar nu uit uitleiden? Dat ik gewoon maar iemand ben die niks betekent? Daar kan ik toch niet uit uitleiden dat hij wil dat ik met hem praat of dat hij me dan op eenderd welke manier leuk vind! Misschien is het omdat hij een ook niet weet wat zeggen of dat hij met die twee kleine domme zinnen helemaal niet bedoeld dat ik niks beteken. Ik weet niet wat ik er van moet denken, het wordt me teveel, al mijn hoop dat er zou geweest zijn is weg, gewoon weg.
Mijn hart sloeg ophol, al heel de avond gebeurde niets en plots zag ik het voor me ik ging weer eens halsoverkop verliefd worden op een wildvreemde waar ik eerst de naam niet eens van wist. Wist hij eigenlijk wel de mijne? Ik kon er niets aandoen en toch zat ik daar te denken van GVD het is niet waar!. Ik vind het vreselijk dat ik zo ben, verliefd, het is niet eens echt! Verliefd zijn is een chemische reactie en je hersenen, het veroorzaakt verwarring en vertroebeling van je zicht, van je jugement. Het wordt gevoed door afwijzing, onwetendheid en negatie, het voedt je gevoel tot je het lef hebt om iets te zeggen en met geluk word het gevoed met het gevoel van liefde met wat pech word de chemische reactie afgebroken of wordt het nog meer gevoed met afwijzing. Ik kan er niet tegen het is een gevoel dat niet echt is en toch sloeg hart op hol voor die ene jongen. Ik voelde het zo gebeuren, het was alsof ik mezelf zo goed heb leren kennen dat ik al weet wanneer ik voor iemand ga vallen. Ondertussen ken ik mijn gevoelens al zo goed dat ik nu al weet dat ik hem ga proberen contacteren of zoiets en dat het niet gaat lukken, er gaat niets gebeuren, het zal blijven wat het was. Ik zal waarschijnlijk na een paar dagen al niet meer aan hem denken of ik zal mezelf zeggen dat ik moet stoppen met aan hem te denken en toch zal hij die ene jongen blijven die me terug verliefd had gemaakt na vier maanden niets, na maanden van denken dat ik eigenlijk niet meer verliefd kon worden of dat ik gewoon geen zin meer had. Ik had geen zin meer en nu heb ik eigenlijk ook geen zin meer, ik heb geen zin in al die onnodige drama, onnodig wakker liggen, onnodig piekeren, onnodig denken aan dingen terwijl ik met iets anders bezig ben of bezig zou moeten zijn. Ik heb er geen zin in en toch denk ik heel de tijd om naar hem te smsen, maar ik zou niet weten wat te zeggen, wat te sturen. Zou het vreemd overkomen dat ik plots sms? Zou het raar zijn dat ik iets stuur, wat zou ik sturen? Zal hij niet denken dat ik wanhopig ben of dat het leuk was voor een keer en dat ik teveel verwacht? Of zal hij misschien denken dat ik raar ben en dat hij me eigenlijk helemaal niet leuk vind! dit zijn de dingen aan wat ik denk! Hier wil ik helemaal niet aan denken! Ik word gek van mezelf! Hoe kan ik van een gewoon meisje dat redelijk gewoon denkt en geen probleem heeft met dit soort dingen veranderen in een van die wanhopige trienen die niet anders dan kunnen zagen over die ene jongen die ze toch nooit kunnen krijgen!
Ik word er gek van en ik ga het gewoon doen! Ik voeg hem toe op FB en ik zal gewoon zien wat er gebeurt!
Om de een of andere reden zit ik hier in halfdonker weer te luisteren naar triestige liedjes. Hoe kan het dat ik op 1 dag alweer ben waar ik zat, hoe kan het dat ik weer denk dat het onmogelijk is? Ik weet dat er een patroon is, ten eerste ik bij mijn vader, ten tweede ik ben gisteren (en deze ochtend vroeg) op een feestje geweest van een vriendin en ik ben daar blijven slapen, ten derde ik zit weer met een jongen in mijn hoofd. Hoe is het mogelijk, ik had ze net niet nodig en ik walgde zelfs van sommige, ik dacht niet meer van die mag er wel wezen en plots uit het niets leer daar één of andere kerel kennen (was wel een toffe, de woorden klinken misschien negatief). Ik leer daar iemand kennen, ik leer daar meer als iemand kennen ik leer daar wel minstens 5 mensen kennen en toch zit ik in mijn hoofd met die ene gast. Oké, op een gegeven moment dacht ik dat hij naar me keek enzo van die dingen, later zijn we in de schommel gaan zitten (zo een grote met kussens in, je kan er met 4 in zitten), ik was moe en in de zetel trokken ze me toch terug recht en daar was er rust. Er was rust voor zon 30 minuten en dan kwamen er steeds meer mensen, maar het bleef gezellig, we hadden al gezegd dat we bij hem in de tent gingen slapen, maar later veranderde een ander meisje van gedachten en lag ik alleen met hem in de tent. Er is niets gebeurt, buiten ik die maar een 3uur geslapen heb en piekerde en niet kan rusten. Oké, we waren pas gaan slapen om 5uur en om 6u45 was ik weer gezellig wakker, maar om 7u45 ben ik weer inslaap gevallen tot 9uur. En dan zijn we opgestaan, het was tof geweest alles bijeen, maar nu ik hier zit denk ik van Dem, ik heb mensenkennis, maar ik kan GVD niet eens meten wat iemand van me vindt/denkt/ het is zo hopeloos als twee pluskanten van een magneet tegen elkaar plakken! Stilaan begin ik te denken dat het weer zoiets was voor één nacht, ookal is er niets gebeurd wat er was de babbel enzo het was voor één keer en dan niets .. Jij niets en nog eens niets in mijn armen. En zo eindig ik met weinig slaap, leegte en het niets.
