Ze zeggen dat je 's ochtens het helderst bent en dat je dan moet schrijven, zelfs mijn vriend zegt dat. Maar 's ochtens, 's middags of 's avonds, of ik nu helder ben of niet, het komt niet. Niets komt, helder ben ik nooit volledig, ik denk altijd na. Niets maar dan ook niets komt. Ik denk 'Ik heb wel iets om over te schrijven' of 'Er is wel het een of het ander gebeurt', maar niets komt. Ik zit vast! Ik hoop dat er iets komt, maar niets komt. Altijd denk ik dan 'Ja dat is wel iets om over te schrijven', maar vanaf het moment dat ik wil typen denk ik 'Hoe schrijf je dat?' of 'Het is eigenlijk totaal niet belangrijk, het maakt niets uit'.
Mijn vriend zei me "mja wete ik doe altij mijn best vo gelukkkig te make ik kgeef mijn hart en ziel aan ma soms heb ik het gevoel dat ge dat niet apricieert" Ik hou zielsveel van hem!! Hij zegt "ja ma soms heb ik het gevoel dat het ni zo is" (dat ik van hem hou). Ik wil er dan over praten met ham (via msn weliswaar), maar hij zegt dan "laat ma" of "laat valle" hij zegt zelfs "mja sry ma ik ben gwn ff alles beu". Is hij mij beu?? Nee zegt hij dan altijd. Maar wat is hij dan beu?? Als ik het niet ben wat dan wel? Ik begrijp hem wek, maar moet hij daarvoor mijn liefde in twijfel trekken? Is dat een reden om mij triest te doen voelen?
Ik voel me zelf niet zo goed, maar ik zit ook hem niet in twijfel te trekken?! Achja, het maakt niets uit. Het is toch allemaal maar zever en gedoe.
Waar maken wij ons druk om? Om het leven? Om de zovele littekens ervan? Om de nieuwe wondes, die niemand vind/ziet? Om liefde? Nee, het is allemaal maar zever en gedoe, het maakt toch niets uit!
