Ik had een droom, een rare droom. Het begon allemaal bij een soort van auditie voor te zingen, een goede vriendin van me deed iets van the pussycatdolls met andere mensen waarmee ik blijkbaar niet echt overweg kon (die vriendin en ik waren blijkbaar ook niet echt vrienden). Op de een of andere manier hadden ze me aan het wenen gekregen en kon ik dus niet zo goed meer zingen ik ging Marco Borsato zingen met 'geen toeval'. Omdat ik nog steeds een krop in mijn keel had lukte dat niet zo goed en lachte iedereen mij uit, natuurlijk weende ik opnieus. Ik was vernederd! Er was een jury en een man uit die jury kwam mij achteraf troosten.
Ik zat alleen in een rare zaal (raar omdat het niet op een refter leek, maar het er wel een was) alleen te eten aan een tafelt dit was 1 van de 2 refters. Ik had ruzie met al mijn vriendin en vriendinnen en zat daarom dus alleen. Ik zat neer en hij kwam naast mij zitte maar hij zat iets hoger. Hij trooste me door te zeggen dat ik het me niet moest aantrekken wat ze zeiden en dat hij me een tweede kans wou geven, hij geloofde in me. Hij legde zijn arm om mijn rug en ik legde mijn hoofd op zijn schouder, zijn andere hand lag op mijn been en had ik vast, mijn andere hand lag op zijn been. Hij nam me terug mee naar waar de auditie was door gegaan en liet me opnieuw zingen, hij nam dit op op camera zodat de andere jury leden het ook zouden kunnen horen.
Ik voelde me gelukkig, ik was mijn vrienden kwijt, ik was vernederd, ik voelde me rot, maar hij deed me dat allemaal vergeten. Hij liet me gelukkig voelen! Ik was halfwakker bij dat deel waar hij voorstelde om het op camera op te nemen en ik voelde een gelukzalige vloed over me. Zelfs toen ik wakker was voelde ik me gelukkig. En niet gelukkig van ik word wakker met een glimlach op mijn gezicht, maar dat ik gelukkig was in mijn droom en dat ik nu iets mis, iemand mis!
Zijn gezicht was quasie direcht uit mijn geheugen, maar ik moet al heel de dag aan mijn droom denken!
Kan ik doen alsof er niet mis is? Kan ik doen alsof het me niet raakt? Ik weet het niet! Ik kan blijven hopen dat het goed komt, ik kan blijven doen alsof er niets aan de hand is! Maar kan ik blijven doen alsof niet me raakt, alsof het een nare droom is? Ik kan toch niet blijven hopen op een leugen? Hoe moet een mens nu blijven hopen als er geen hoop meer is ?
Na zo'n twee weekjes heb niet echt een gevoel meer voor P..
Nu voel ik me wel een beetje leeg, een beetje verlaten, afgewezen, eenzaam. Iedereen heeft een lief of is verliefd rondom mij, ze lijken allemaal gelukkig terwijl ik binnen in een beetje dood ga van ... eenzaamheid.
Ik denk dat beter gewoon eens afstand neem, mij probere te concentrere op school, werk en familie. Maar hoe meer ik dat doe, hoe meer ik het gevoel heb dat ik iets mis, een zwaar gevoel dat ik iets vergeet. Als ik zo eens zit te stare en dan denk 'aan wat ben ik nu eigenlijk aan het denken?' het eerste dat voor mij op komt is een leeg gevoel een zwart gat, een zwaar gevoel diep vanbinnen.
Ik zou het liefst van al willen weten wat al die verliefde mense heel de tijd voele, of zij ook soms eens niet gelukkig zijn? Zijn zij altijd zo gelukkig verliefd of voelen zij zich ook soms triets? Ik weet het gewoon niet meer, ik heb dit waarschijnlijk al vaak gezegt dat ik het niet meer weet en dat ik het niet meer aan kan of dat ik het zo moe ben, maar dat is wat ik elke keer opnieuw ervaar!
