31-03-2017 om 11:56 geschreven door Maite & Bjorn  

31-03-2017 om 11:56 geschreven door Maite & Bjorn  

30-03-2017 om 16:31 geschreven door Maite & Bjorn  

30-03-2017 om 16:27 geschreven door Maite & Bjorn  

Deze ochtend staken we op ongeveer een uurtje de grens over naar Cambodja. We stonden vroeg op zodat er weinig wachtenden en weinig sjoemelaars zouden zijn. De grensovergang Aran-Poipet staat immers bekend om zijn 'scams' dus de reisleiding had zich goed voorbereid op alle mogelijke truukjes. Gepakt en gezakt in de broeierige hitte kwam een mannetje aangelopen om ons valiezen te dragen. In mijn Lonely Planet had ik gelezen dat dat te betrouwen is, dus ik zei tegen den ezel dat hij mocht kiezen . Den ezel, in schuim en zweet, koos voor de helpende hand maar kort daarna had hij al veel spijt want het mannetje was nergens meer te bekennen. Er zit niks waardevol in ons valiezen maar het is toch ook maar raar als je aan iemand moet vertellen: hoe ben je je valiezen kwijt geraakt? "ik heb ze weggegeven." Na enkele pogingen tot oplichting en een paar stempels later stonden we in Cambodja. En daar stond ons mannetje met ons valiezen. Oef. Met een taxichauffeur bij zich. Hmmm dat zijn ook truken. Maar het was warm en de kindjes waren alweer toe aan een dutje dus we kozen om niet te streng te zijn. Drie uur en enkele hartstilstanden door het verkeer later bleek dat we effectief beet waren genomen want zogezegd wist meneer taxi niet waar ons hotel was dus zou een tuktuk ons brengen op voorwaarde dat we met hem de Angkor tour zouden doen. Ach ja... je kan pruttelen en boos zijn of gewoon akkoord zijn met de vijf dollar meer die je betaalt voor gespaarde moeite en een glimlach bij Johnny de tuktukman. Wel grappig hoe dit systeem in elkaar zit: het mannetje aan de grens dat eigenlijk bepaalt met wie je Angkor zal bezoeken.

Deze namiddag trokken we naar toeristisch Siem Reap en bezochten we een tempel. Het hotelletje is opnieuw klein en fijn en het zwembad is een paradijsje voor de kids. Morgen zoeken we een ander paradijs op: Angkor.

Azië, het wordt al een  beetje thuiskomen...

30-03-2017 om 16:24 geschreven door Maite & Bjorn  

30-03-2017 om 16:05 geschreven door Maite & Bjorn  

13-04-2016 om 14:05 geschreven door Maite & Bjorn  

13-04-2016 om 14:04 geschreven door Maite & Bjorn  

Lieve familie en vriendjes,

We hebben twee rustige dagen gehad in Hakone, ideale afsluiter. Gisteren voeren we met een piratenboot op Lake Ashi, een van de tourist traps die je eens moet ondergaan als je gezelschap 2-5 jaar oud is. Fijne dag maar Fuji zat helaas achter, naast, boven, in de wolken. Het was bovendien ook érg koud. In de namiddag kochten we wat souvenirs omdat we wat plaats hebben in de valies intussen (de helft ligt in de vuilbak). Mama’tje het spijt me, ze hebben hier nog nooit van kaartjes gehoord. We gingen ook nog een lekker taartje eten en we spendeerden nog een rustige avond in ons appartementje. Regelmatig hoorden we iets wat leek op donder maar het precies niet was. Vulkanische activiteit?

Vandaag lekker lang geslapen en dan te voet naar Yunessun geweest. Yunessun is een kruising van sunparks met thermen. We besloten om de full option te nemen want onze yens moeten op (betaalden met master card maar bon). We trokken onze ogen weer open van dit apart volkje…

Omdat het behoorlijk omhoog stappen was, namen we de buggy mee. We wilden hem in een hoekje parkeren van het kolossaal gebouw maar dat klopte niet in de geest van de rigide receptionist. We moesten de buggy meenemen in de locker room, nadat de wielen ontsmet zouden zijn. Daar staan we dan. Op onze schoenen. Te kijken naar een Jap die op zijn knieën onze buggy aan het schrobben is. Onze mond in allerlei bochten aan het wringen om niet in de slappe lach te schieten. Twintig meter verder moesten we dan onze schoenen afdoen. Maar was onze buggy dan niet weer geïnfecteerd?

Dan moesten we ons omkleden, mannen en vrouwen apart, op voorwaarde dat je in “good health condition” bent, niet “tattooed” bent en niet “over drink” bent. Check, check en check.

Deel I was a la sunparks maar volledig op thermisch water. Lekker warm en plezant voor de kids (voor ons ook eigenlijk). We zwommen in verschillende baden, inclusief koffie-, sake-, wijn-, soep- en theebad. En alles ruikt zo erg naar wat het voorstelt, dat we Lys constant moesten zeggen dat hij er niet van mocht drinken. Hij speelde noedel in de soep, suikerklontje in de koffie. Is en ik deden ook mee aan een soort van aquagym, geïnstrueerd door een grappige Jap verkleed in karate kid en een soort van doventolk erachter die het allemal eens rustig nadeed. Voor twee Belgen, drie Australiërs en twee Japn. En geloof me, moeilijk was het niet. Het was vooral fout en grappig.

In de namiddag goten ze verse koffie in het koffiebad. Is en ik kregen een kan over ons hoofd. Het zou goed zijn voor huid en haar. Het stinkt vooral, zelfs na twee wasbeurten.

We keken ons ogen uit van de vestimentaire gewoontes van de Japn. Sommige zijn in bikini/zwembroek, ongeveer zoals wij, maar met meer frutselkes en kleuren die zo weinig mogelijk bij elkaar passen. Sommige zijn in bikini/zwembroek maar hangen vol witte plakkers (tattoos verstoppen). En anderen zijn dan weer in bikini/zwembroek maar met een halve kleerkast erboven: een training, een short met kousenbroek onder, een hemd… ik dacht dat dit geen preuts land was maar ik weet het toch allemaal niet goed meer.

Toen besloten we even naar de thermen te gaan: bloot gat en man/vrouw gescheiden. We moesten onze kleren terug aandoen om in een volgende ruimte die kleren terug af te doen. En daar moesten we ons weer helemaal volfrotten met zeepjes vooraleer in bad te gaan. Terwijl we net uit het zwembad kwamen… De thermen waren wel zeer mooi. En warm. Op den duur te warm eigenlijk. Lys was gans de dag een klein tomaatje. “Kawai”, zeggen ze hier tegen de gasten, betekent schattig. Ze zijn hier graag gezien. Tenzij het is om ergens aan te schuiven of plaats op de bus te bemachtigen. Dan is het elk voor zinzelven. En kruipen ze even goed voor en vergeten ze al hun eigen rigiditeit en regeltjes.

Enkele uren later, goed gesopt en stinkend naar de koffie, nog een pannenkoek, popcorn met ijs, mojito en mangosap met ijs binnengewerkt. Een leuk relax dagje. Lys’ hoofd viel op tafel neer, echt letterlijk. Hij was stikkapot en sliep binnen de twintig seconden in zijn buggy met ontsmette wielen. Toen we buiten stapten, zagen we op verschillende plaatsen rookpluimpjes opstijgen uit de berg. Het rommelt hier toch wel degelijk…

Vanavond laatatse keer bentoboxen eten en morgenochtend inpakken. We hebben onze vlucht rond middernacht, bij jullie dus ergens rond vijf uur pm. Intussen ook bevestiging dat Qatar airways terug op Zaventem vliegt. Nu maar hopen dat ze daar niet meer staken…

Het is goed geweest. We hebben mooie dingen beleefd en we brengen een rugzak vol anekdotes mee. De kinderen zijn fantastisch geweest, geboren globetrotters. Japan was boeiend, dubbel, prachtig, star, anders en vooral bijzonder. Iets om nooit te vergeten.

Hope to see you soon

xoxo

13-04-2016 om 14:04 geschreven door Maite & Bjorn  

11-04-2016 om 14:03 geschreven door Maite & Bjorn  

11-04-2016 om 14:03 geschreven door Maite & Bjorn  

Vandaag naar Hakone gereisd, weer een lange trein- en busdag. Goed gepasseerd en goed zicht op Fuji gehad. Ismene was ook enthousiast om de berg te zien waarover ik het al veel heb gehad (die "bolkaan"). Beetje jammer wel, ik wilde naar hier komen om Owakudani te bezoeken, een terrein met soort van geisers en dergelijke, maar er is te veel vulkanische activiteit waardoor het afgesloten is. We houden ons wel bezig 😉.

Voor de eerste keer iets geboekt met airbnb. Een voltreffer! Een heel leuk en ruim appartement met alle voorzieningen. Zelfs tandpasta en daar zijn we blij om aangezien we enkele dagen geleden onze tandpasta vergeten zijn ergens en we dus noodgedwongen Mickey Mouse frezepasta of zo aan ons tanden moesten frotten.

Ik probeer nog een foto van Fuji onderweg (gsm dus mindere kwaliteit) op te zetten en dan hadden jullie ook nog een leuke (ook gsm) te goed van in onze ryokan in de bergen. Het badje werd elke dag klaargezet voor ons, echt rotverwend waren we. Ze zeggen dat je moet oppassen met naaktfoto's op blogs en dergelijke, dus aub niet misbruiken 😉.

11-04-2016 om 14:02 geschreven door Maite & Bjorn  

10-04-2016 om 10:10 geschreven door Maite & Bjorn  

10-04-2016 om 10:01 geschreven door Maite & Bjorn  

10-04-2016 om 09:59 geschreven door Maite & Bjorn  

10-04-2016 om 09:57 geschreven door Maite & Bjorn  

10-04-2016 om 09:56 geschreven door Maite & Bjorn  

Dag allemale

Achter 2 weekn begunnek ze een bètje te verstaan. Kzegge wel een bètje, want in veel zaakn blufnt kweeties . Om den jin of anderen reden zittn die Japn altid liever ep ulder knieën dan in nen zetel. Ze sjoen da ne kjer moetn onderzokn maer ik peise dan ze zulder gin stèrtebjen ein of ton toch een gjel korstje. Ik ei al gepeist van ’s avonds gelik de coureurs  een buststek in min onderbrok te steekn , moja da kost ier nogal veel geld... Langs den anderen kant moek ton wok wel weere toegeven da ze veel betere salontafels ein dan bie oes. Omdat jun knieën gin koud sjoen ein hangt ter lijk een sarse rond die salontafels en zit er an den onderkant een verwarminge , zwodanig dat junne onderkant zwjet en da jun hoofd lekker koele bluft. Eigenlijk peiske kik dat Arsène weba dringend ne kier naar Japan moe komen. Der ligt oer nog ne gjeln markt voe zetels te verkoopn en mocht ie de salontafels in Deinze in de sjowroom zet… tzin ier zaakn te doen.

Dat het rare kwietn zin blijkt wok ut het feit da ze altid te passe en ten onpasse ulder skoen of doen. We ein daar in een doeninge geslaapn waar dat er een keun rondliept. Intussen ein we al deure da je  bie het binnengaan altid jun skoen in de kasse moet zetn en ip jun kousn of blwoate voeten in hus moe loopn , zodanig da je ulder nen vloer niet sjoe vul maakn . Loope kik daar gin drie passen en staak biekan nie in nen koninnekadul. Da keun mag gjel het hus vul kakkn en ik moete daar met min blwoate voeten deure loopn, omdat min skoen anders den vloer sjoen vul maakn….? (tussendeure: aje naar Japan komt pakt beter skoen mee zonder rikwoarden – zelfs voe naar de wc te gaan moeje speciale sletsen aan doen, waarschijnlijk voe tgaval da je ep jun blwoate voeten sjoe peins en ton daarmee weer mee in de lieving sjoe loopn… )

Kmoete nu wel toegeven da sommige van ulder utvindingen wel gemakkelijk zin. De wc waarover dak al verteld et. Ewel kbegunne mie et lik weer al te ontzien om ep een gewoon standaardmodel gelik da we wulder in België kennen te moetn gaan. Tus toch een beetje gelik met nen auto. Vele van de opties ep nen nauto peisdje eigenlijk da je niet nodig et , maar aje ze ne kjer eit gebrult je ze: Automatische spoelinge, zetelverwarminge, bizonale reiniging, een muzikske met watergeludjes voer at niet vanzelve komt…

Wa da ze ier wel goe kunn is kookn. Van de raarste dingen maakn zie ier (meestal) iets goe en wok iets gjel anders dan damme wilder da gereed doen. Vanavond gekarameliseerden makreel gegeten. Kzoe nie weten oe da ze da ein gereed gedaan maar ’t was lekker. Gisteren iets gelijkaardigs met sprinkhanen , aje der nie bie peist,  smaakte da eigenlik wel. Jergistern oesters gegeten. Man wulder kun daar nog wa van leern : gegratineerd in een pallulle, gefrituurd in een krokette, ingevroozn in iscrèm, geroosterd ep den barbecue en allemaol echt wel lekker…

Vandaage verbleven we in de Japanse Alpen. De reisgids had een wandelinge utgestiépeld van 8km zonder buggy. Twas echt skoone. Gelik nen gjeln anderen kant vant beeld da we tut nog toe aan van Japan. We komen stillekes aan achter de drukte van de steden die we ein gedaan tot rust en we ontdekken wok nog het meer authentieke platteland. Kiedjes ein stif ulder beste gedaan en misschien erin ze toch nog een beetje genen geërfd van opa Pierre of Oma Nikki. Ze amuseern ulder nog alletwee, maar begunnen  toch af en toe ne kjer naar hus te vraegen. Ismene wil met de kaartjes spelen met oma niki en Lysander wil vooral rappe fietsen.

Andermaal is minne sake verre ut.

09-04-2016 om 14:19 geschreven door Maite & Bjorn  

Vrijdagochtend 8 april 2016

Ja we leven nog. Maar we hebben wat moeilijker wifi gehad en twee enthousiastelingen voor Sam de brandweerman en Bob de Bouwer en soms gaat dat gewoon voor…

We hebben eergisteren een superdag beleefd op Miyjajima, een eiland voor Hiroshima. We namen de ferry op een zeer zonnige en warme dag en konden zo een uurtje genieten van met de voeten in zee en zand zitten. We staken ons buikje vol met de lokale specialiteiten: oesters en gevulde koekjes in de vorm van maple leafs.

In de namiddag mochten de kindjes kiezen: naar een aquarium a la sea life of met de telefrique omhoog op de berg. Ze kozen tot onze vreugde voor de kabelbaan. We hadden prachtig zicht op het bijna hoogste punt van het eiland en we zagen zelfs een duikboot passeren. Het was nog een half uur stappen, een kilometer omhoog, naar het hoogste punt. Moetje, je zou trots op me zijn hoor. Bjorn wachtte samen met de kindjes want hij heeft intussen een pijne rug van tsjolen, en ik liep naar de top. Magnifiek. Echt een topdag. En maar oesters fretten. Want ze waren lekker. En ze kostten niet veel. Tot we het tope telden…

’s Avonds toch weer een hongertje en dan maar Hiroshima soul food gaan proberen: Okonomiyaki of iets in die aard. Het is precies een pannekoek van noedels en een en ander erin (kool, inktvis, bacon…) met een omelet er van boven op. En dan nog een klak bruine saus erover. En maar eten… en Bjorn altijd een halve liter bier en alles tip top.

Gisteren een offday weersgewijs.  Het heeft een ganse dag gegoten, met bakken uit de lucht. We bezochten de monumenten ter nagedachtenis aan het bombarderen van Hiroshima. Je weet wat er op je af komt en toch sta je daar: stil, nadenkend over hoe dom mensen wel zijn, en met kippenvel bij foto’s, namen, gezichten, verhalen. En denkend ook aan Brussel. Niet dat dat erger is dan Parijs, Bagdad, Hiroshima of waar dan ook. Het is gewoon dichtbij.

We bezochten ook het museum maar dat was niet zo’n goed idee met de kindjes. Lysander gedroeg zich als een aap in een plek van sereniteit en Ismene moesten we zoveel mogelijk afleiden want bommen en soldaten zijn nou niet echt haar meest comfortabele thema. Het eerste wat we zagen waren foto’s van dode mensen en dan poppen die kinderen voorstelden waarvan het vel los hing. Snel andere kant op… De ganse dag stelde ze vragen: “Waarom deden ze dat dan?” “Waren ze dan blij nadien?” Moeilijke antwoorden. Ze was trots om haar kraanvogeltje neer te leggen bij het monument voor Sadako, het meisje waarover ik eerder schreef en ze luidde de vredesbel. Krop in de keel.

We konden met onze treinpass gratis mee met de hop on hop off bus maar we waren uiteraard niet de enige… weer propvolle bus. In de namiddag besloten we ons even onder te dompelen in de Japanse teen culture door een gaming arena binnen te stappen. Alles is vol kleur, overweldigend kitscherig, schreeuwerig, luid… vreemd hoe deze mensen dan plots toch halve robotten worden. We waagden onze kans op een spelletje taiko drums (de max), autorijden met Mario en beertje vangen (geen succes = tranen). We botsten daarna eerder toevallig op een mini Technopolis waar we alle vier bezighoud hadden. Lysander was verslingerd aan een miniatuurtrein die je moest besturen met een draaiknop. We kregen hem daar niet weg…

’s Avonds even genoeg van Japans en dus maar Indisch gaan eten. Het resto lag om de hoek van onze guesthouse maar werd ook aangeraden door de reisgids dus allemaal toeristen daar… Mooi ingericht, lekker gegeten, Bollywoodclips met schoon vlees op de tv, misschien iets voor binnen enkele jaren 😉.

We nemen vandaag afscheid van guesthouse lappy. Heel goedkoop, heel vriendelijk, maar niet zo proper en Bjorn sliep slecht bovenin het stapelbed. We hebben vandaag een reisdag richting Japanse Alpen. Drie treinen en een bus, dat wordt een uitdaging. Ik weet ook niet waar we zullen logeren. Ik heb het via de toeristische dienst moeten regelen. Het enige wat ik weet is dat ze er geen Engels zullen spreken en dat het een halfpension wordt. Benieuwd…

Vrijdagavond 8 april 2016

Reisdag goed doorstaan. Rambo zocht af en toe wel eens de grenzen op en ging er soms ook losjes over maar bon. Naarmate we onze bestemming naderden, begon het landschap meer en meer op Oostenrijk te lijken. Het bevalt ons. We kwamen aan in Tsumago, een authentiek dorp waar soms een film of serie wordt opgenomen precies omwille van zijn pittoresk karakter. Het is hier prachtig, te midden van de bergen. Dorp type vijf huizen en een kerk maar zonder de kerk. We vonden onze ryokan snel. Het is echt back to the basics maar we zijn ontvangen als koningen. De eigenaars zijn twee kranige oudjes die op hun knieën de trap op moesten om ons de weg te tonen. De thee stond klaar, samen met cakejes. We hebben een zeer ruime kamer met eet- en slaapplaats. Het toilet is een gat in een plank en de badkamer, tja, het ziet eruit als een sauna maar dat is het niet. Geen idee hoe we eraan moeten beginnen.

Om 18h werd eten geserveerd. Amai. Eten voor vier dagen denk ik. Een grote pot rijst met bonen, we hebben die niet eens aangeraakt. Daarbij allerlei potjes met okra’s, kool, tempura, sashimi, een kleine forel, stoofpotjes,… en… sprinkhanen. Ik dacht: “Kom, volle gas vooruit.”, dus de dikste vond zijn weg naar mijn mond. Lekker. Maar droog. Allerlei kleine stukjes tussen mijn tanden, prikkend achteraan mijn keel… en dan begin je te denken: ”Was dat misschien een pootje? Of een stuk vleugel?” En dan stopt het he… Bjorn deed beter en at er ongeveer acht.

We deden dan nog een avondwandeling in een pikdonker dorpje met hier en daar een lampionnetje en een heldere sterrenhemel. Dit is waarom we hier zijn. Dit is wel peper en zout.   

We zitten nu te kijken naar een soort van spel zonder grenzen. Ze moeten om ter rapst over een gladde baan lopen of over een pad met dingen die pijn doen aan de voeten. We begrijpen er geen jota van maar hun eigen gegiechel doet ons ook lachen.  We zitten weer met ons poep op de grond, de benen onder een tafel die warmte geeft en ons valies achter onze rug want man, dat is echt niet te doen constant zonder stoel zitten. En die Japanners zitten dan meestal nog op hun knieën. Je moet dat eens proberen voor langer dan tien minuten…

Morgen nemen we de bus naar Magome, een gelijkaardig dorp, om terug te wandelen tot hier. Het is een rustige wandeling van zeven kilometer, zonder buggy, en mogelijk met beren. Hmmmmm…

08-04-2016 om 14:06 geschreven door Maite & Bjorn  

05-04-2016 om 15:02 geschreven door Maite & Bjorn