Deze ochtend staken we op ongeveer een uurtje de grens over naar Cambodja. We stonden vroeg op zodat er weinig wachtenden en weinig sjoemelaars zouden zijn. De grensovergang Aran-Poipet staat immers bekend om zijn 'scams' dus de reisleiding had zich goed voorbereid op alle mogelijke truukjes. Gepakt en gezakt in de broeierige hitte kwam een mannetje aangelopen om ons valiezen te dragen. In mijn Lonely Planet had ik gelezen dat dat te betrouwen is, dus ik zei tegen den ezel dat hij mocht kiezen . Den ezel, in schuim en zweet, koos voor de helpende hand maar kort daarna had hij al veel spijt want het mannetje was nergens meer te bekennen. Er zit niks waardevol in ons valiezen maar het is toch ook maar raar als je aan iemand moet vertellen: hoe ben je je valiezen kwijt geraakt? "ik heb ze weggegeven." Na enkele pogingen tot oplichting en een paar stempels later stonden we in Cambodja. En daar stond ons mannetje met ons valiezen. Oef. Met een taxichauffeur bij zich. Hmmm dat zijn ook truken. Maar het was warm en de kindjes waren alweer toe aan een dutje dus we kozen om niet te streng te zijn. Drie uur en enkele hartstilstanden door het verkeer later bleek dat we effectief beet waren genomen want zogezegd wist meneer taxi niet waar ons hotel was dus zou een tuktuk ons brengen op voorwaarde dat we met hem de Angkor tour zouden doen. Ach ja... je kan pruttelen en boos zijn of gewoon akkoord zijn met de vijf dollar meer die je betaalt voor gespaarde moeite en een glimlach bij Johnny de tuktukman. Wel grappig hoe dit systeem in elkaar zit: het mannetje aan de grens dat eigenlijk bepaalt met wie je Angkor zal bezoeken.

Deze namiddag trokken we naar toeristisch Siem Reap en bezochten we een tempel. Het hotelletje is opnieuw klein en fijn en het zwembad is een paradijsje voor de kids. Morgen zoeken we een ander paradijs op: Angkor.

Azië, het wordt al een  beetje thuiskomen...