Zwemmen:

1900m zwemmen. Dit seizoen had ik enkel kwart afstanden gedaan en buiten Brasschaat waar het 1500m zwemmen was waren alle andere wedstrijden maar 1000m. Het was dus toch even afwachten en niet te snel vertrekken.
Ik had me voorgenomen om om de 3 slagen te blijven ademen. Als dit niet meer lukt wil dit zeggen dat ik te snel aan het zwemmen ben. Dit lukte me heel de zwemproef.
Bij deze Ironman wordt er in waves om de 3’ gestart. Het gevolg: na enkele honderden meter begon ik al blauwe badmutsen van de vorige wave in te halen en rond het eerste keerpunt zat ik midden in het peloton van de blauwe badmutsen. Nadien ben ik nog een hele hoop oranje en zelfs gele badmutsen tegengekomen. Dit wil wel zeggen dat ik goed had gezwommen. Toch zeker in mijn age-group.

Mijn zwemtijd 27’47, best tevreden.

Fietsen:

Mijn grote schrik. Op linkeroever hadden we een lichte wind in de rug. Het vertrek ging vlot. Ik voelde me goed en had het zwemmen goed verteerd.
Door de konijnenpijp rijden was een unieke ervaring. Tegen 65km/h naar beneden. Op dat moment moest ik terugdenken aan vorig jaar toen ik mijn nieuwe fiets kocht. De verkoper vond het gek dat ik voor een 25-13 cassette ging, waarom geen 12 of 11 als kleinste? Nu begreep ik zijn verwondering toen ik atleten nog bijtrappend mij zag passeren in de afdaling terwijl ik mij zot moest trappen.
Hier en daar stond er toch behoorlijk wat wind in de haven. Maar in een wedstrijd kan je altijd wat meer.
Ik zat vrij snel in het gezelschap van twee andere atleten. We wisselden elkaar goed af en namen over toer de kop. Achteraf gezien had ik dit beter niet gedaan.
Iets voorbij het keerpunt bij GM gebeurde het dan. Er kwam een referee naast me rijden en gaf me direct zonder verwittiging een gele kaart. Mijn eerste gele kaart in mijn 8 jarige triatlon carrière. De twee andere atleten kregen eveneens een gele kaart. Ik denk dat de referee al enkel meters achter ons moet gehangen hebben. Wind in combinatie met een tijdrithelm die de oren afdekt komt de motoralertheid niet ten goede. De arbiter was het dus duidelijk niet eens met onze interpretatie van het begrip ’10 meter afstand’.  Was deze kaart onterecht? Waarschijnlijk niet. Toch had ik een onrechtvaardigheidsgevoel als ik in de 2^de ronde aan de overkant enkel pelotons van 20 à 30 man zag passeren. ‘Waarom ik en niet een ander …’ de mooie smartlap van Helmut Lotti ging steeds door mijn hoofd.
Het probleem was dat we nog geen 20km hadden gereden. Ik dacht als dit zo doorgaat dan heb ik voor de 60km drie gele met als gevolg een rode kaart aan mijn broek. Temeer omdat mijn stayergenoot mij kwam verwittigen dat hij op deze manier vorig jaar uit de wedstrijd was moeten stappen. Ik heb dan nog wat extra moeite gedaan om toch zeker niet te zeer in iemands wiel te hangen. Een behoorlijk moeilijke opdracht als je aan de lus in Berendrecht bezig bent. Je haalt daar steeds andere atleten in en wordt door andere ingehaald. Als je daar bent aangekomen rij je, willen of niet, steeds in het gezelschap van andere atleten. Tegen het einde hang je echt samen met atleten die dezelfde conditie hebben. Mijn Britse stayergenoot heeft gans de 90 km in mijn buurt gereden. Het voelde aan alsof ik hem al jaren kende, je kon bijna van een sportieve vriendschap spreken.
Moraal van dit verhaal. De overige 70 km heb ik echt ALLEEN gereden en dit ging. Ik moet van mijn eigen kracht uitgaan. Langs de andere kant met 1200 atleten op zo’n parcours rijden gaat steeds tot onterechte of toch zeker willekeurige kaarten leiden.
Ik zal deze eerste gele kaart maar als compensatie zien voor al die kaarten die ik in het verleden wel terecht had kunnen krijgen.
In het parcours zitten een 15tal bruggen. Op het einde gaat dit wel doorwegen. Ter hoogte van de Noorderlaan aan Merksem hadden we de wind terug op de kop. Mijn teller stond toen al op 80km. Na de bocht aan Metropolis wachtte er nog 2 bruggen voor we via de Italiëlei weer het stad in reden. Ik wist dat het toen nog maar 5km was maar toen was het beste er toch af. Op de kaaien, wind op kop, reed ik nog amper 32km/h. Blij dat wisselzone 2 er aan kwam.

Mijn fietstijd: 2u27’25. Dat is 36.6km/h en daar mag ik zeer tevreden mee zijn.

Lopen:

M’n looponderdeel moest ik dus starten met een straflus. Het was zeker niet mijn bedoeling om deze straf op te lopen want normaal was de penalty lus 1km. Ik heb er ongeveer 3' over gelopen dus neem ik aan dat het iets minder was.
Het lopen ging al bij al vrij goed. Ik voelde dat ik niet de snelheid van de kwartafstand kon lopen maar hielt toch een goed tempo aan. Voor het ingaan van de tweede ronde heb ik nog een squeezy ingenomen en ik had de indruk dat het de tweede ronde zeer goed ging.
Vorig jaar in Brasschaat heb ik vooral in de laatste ronde afgezien. Dit zat toch een beetje in mijn hoofd. Mijn maag was toen op het einde niet meer 100% OK. Deze keer heb ik tijdens het lopen ten gepaste tijde steeds mijn gelllekes kunnen nemen en heb voldoende kunnen drinken. Hierdoor heb ik ook de laatste van de 3 ronde mijn tempo kunnen aanhouden. Mijn benen begonnen serieus pijn te doen maar van fysiek of darmen geen klachten. Bij het voor de laatste keer opdraaien van de kaaien kon ik zelfs nog een versnelling plaatsen tot aan de meet.

Mijn looptijd: 1u34’30. Hier moet ik mijn straflus nog aftrekken (ik denk ongeveer 2’30) dan kom ik toch aan 13.7km/h.

Besluit:

Ik ben zéér tevreden met mijn wedstrijd. Ik wou absoluut binnen de 5 uur aankomen en mijn streefdoel was 4u45. Alles daaronder was meegenomen. Met een tijd van 4u35’29 slaag ik hier goed in. Naar volgend jaar. Van de fietsafstand van 90km mag ik geen schrik meer hebben. De laatste weken reed ik 2x per week 100km deze trainingen hebben geholpen. Mijn doel voor volgend jaar is om mijn fietssnelheid nog wat op te krikken. Ik denk dat ik hier een 10 minuten kan winnen. 7’30 sneller rijden en geen straflus, ook een winst van 2’30.

De Antwerp Ironman 70.3 is met stip en serieuze voorsprong de mooiste en best geörganiseerde wedstrijd van België. Marc Herremans en Golazo doen dat zeer goed.