Weetjes uit Vang Vieng:

• De vrouw waar ik zo “nu-en-dan” banana-nutella-coconut-pancakes ga eten, ter aanvulling van mijn Lao-dieet, vertelt mij dat ze werkt van 7 uur ’s morgens tot 1 uur ’s nachts, 7 dagen op 7. (alweer een tipje waar onze politiekertjes duimpjes en vingertjes van zullen aflikken: een kleine onderneemster en geen last van enige sociale zekerheid). Naast haar staat een rij van een tiental concurrenten die allen hetzelfde aanbieden aan waanzinnig lage prijzen: een pancake of een sandwich met rauwkost kosten 10.000 Kip (= ongeveer 1 Euro). Ze blijft wel glimlachen maar of ze veel verdiend heb ik niet durven vragen.

• Anders dan in Vientiane is in Vang Vieng bijna geen politie op straat te zien. Volgens Sai, de coördinator, is dat omdat ze de kwaadheid van de burgers vrezen als ze hen zouden beboeten. Ze blijven liever op “den bureau” zitten. Een kleine gemeenschap dus “ons kent ons”, “de politie: uw vriend” zeg maar…

Weekend: tijd voor een stapje in de wereld. 

Vandaag, zaterdag, een klimpartij naar een andere point-de-vue. Geen regen maar dat betekent dan meestal lekker warm, dus zweten en zwoegen. De jaren laten zich voelen. Maar het uitzicht is wederom om van te smullen.

Daarna stond nog een duo-grot op het programma: de “cave of the golden and the silver          flower”, veelbelovende namen. 

De voortuin en de inkom waren in ieder geval opvallend goed verzorgd.  Na een korte beklimming langs een, naar Laotiaanse normen, goed afgewerkte trap, trof ik boven een oude man aan die de bladeren bijéén aan het vegen was (iets wat hij tussendoor, ook in de grotten, bleef herhalen). Hij vroeg me 2 minuten plaats te nemen op een (natte) bank en dan zou hij de grot openen, de lokale Ali Baba dus.

Na 5 minuten was de grot ontsloten voor een geleid bezoek: op zijn sleffertjes en met een soort zeis ter ondersteuning, leidde hij mij de grot in. Waar nodig nam hij me bij de hand om gevaarlijke stukken te helpen overbruggen. Regelmatig moest ik naast hem komen staan en kreeg ik, in redelijk Engels, uitleg over de verschillende structuren. Ik kreeg dan zijn lamp en hij nam mijn hand om alzo alles aan te wijzen. Ik kreeg het er een beetje warm van, ook omdat hij toch wat in mijn oor stond te hijgen, de leeftijd waarschijnlijk.

Waar structuren vernield waren, en dit soort vandalisme kwamen we jammer genoeg regelmatig tegen, stak hij een litanie af over de vernielzucht van de Laotiaan. Daarom had hij de 2 grotten ook omgebouwd tot versterkte burchten: vandalen buiten.

Hij vroeg om geen foto’s van hem te nemen: iets van dat het eigenlijk niet legaal was wat hij daar uitvoerde, maar ik heb het niet kunnen laten. Al dook hij regelmatig weg.

Toch weer zo’n onverwachte en hartverwarmende ontmoeting met een nobele onbekende die probeert een stukje Laotiaans erfgoed te bewaren...

Zondagavond de “river of bats coming out of the caves by sunset” gaan zien. Verwachtingen waren hoog gespannen maar jammer genoeg lag “the cave” achter de berg. Maar het bleef indrukwekkend: de niet aflatende stroom van vleermuizen die in gesloten formaties de nietsvermoedende insecten overrompelden. 

Daarnaast heb ik de snelste spin (zoniet het dier met de snelste reactietijd) ter wereld gezien, eerst was ze er en dan, in een fractie van een seconde, was ze er niet meer, en dat bleef ze maar herhalen. Resultaat één schamele onduidelijke foto. Ze had het duidelijk niet voorzien op toeschouwers. Het ging hier blijkbaar opnieuw om een huntsman-spider: zowel in grot als bovengronds actief.

En zo gaat de laatste week FruitFriends in, ik als  enige guest in een Laotiaans gezelschap. Ik ga een gesprekspartner missen.

Verder beloof ik van de eerste tijd geen foto’s van grotten meer te plaatsen.