Een beetje de synthese van de ervaringen van de laatste dagen: regelmatig worden we hier getrakteerd op de geur van o.a. brandend plastiek en op de luidruchtige beat of een zeurschijf van een  plaatselijke artiest, beide kunnen op alle momenten, dag en nacht.

Bedenk daarbij de doorsnee klederdracht van een Laotiaanse jongen en man bestaat uit een voetbalshirt en short. De straten worden gevuld met spelende en joelende kinderen, jongeren rondscheurend op brommers, mannen flanerend in hun bolides. Overal, hier wel vrouwen in plaats van mannen, achter de BBQ met alweer de nodige geuren. 

Dit alles riep bij mij het beeld op van een camping, ergens aan de kust of in het binnenland aan een meer, waarschijnlijk al een aantal jaren terug. Toen alles nog kon en iedereen zijn gang ging, reglement juist goed om uw poep mee af te vegen (of is dat wat te plat?).

En ik vermoed, eventueel door hen georkestreerd, dat dit de zogenaamde communisten die dit land “regeren” goed uitkomt. De burger heeft het gevoel dat hij kan doen en laten wat hij wil, dat de controle van de staat ver weg is, zolang ge maar onder de radar blijft.

De staat is allang blij dat het afgeven op het wanbeleid van de overheid iets is dat tussen pot en pint gebeurt, echte protesten blijven uit. Iedereen gelukkig en met een glimlach.

Ik heb trouwens een tweede Manneke Pis ontdekt: het begin van een invasie?

Een hypothese zou kunnen zijn dat ze volgepropt zitten met spionage-apparatuur. Laos is met zijn onbestaande sociale zekerheid, nauwelijks gezondheidszorg en onderwijs, nul belastingaanslag, geen werkeloosheid, allemaal kleine ondernemers,… de natte droom van elke rechts-liberale regering. De moeite waard om te observeren.

Voilà alweer een messcherpe analyse van uw correspondent in het verre Laos. Zonder dank, we doen wat we kunnen.

Ondertussen gaat alles hier zijn gangetje: vrijwilligers komen en gaan. Studenten blijven dezelfde fouten maken en lijken niet vooruit te gaan. De moedeloosheid hieromtrent slaat regelmatig toe maar nu en dan is er een flits van tomeloze inzet die alles weer in de juiste proporties brengt.

Dit weekend een prachtige grot bezocht, samen met Sander, de nieuwe Belgische vrijwilliger. Een tunnel van meer dan een kilometer lang, hoog en breed, een echte boulevard met mooie stalactieten en -mieten, water in terrasjes, waanzinnige kleuren, very nice (“very ni “in Lao-Engels, zoals ook “I li my wi.”, antwoorden op deze kwisvraag graag voor 10-08-2017).

Om de grot te beklimmen moesten we alweer een beklimming plegen met e nodige verraderlijke passages. Bij het naar beneden komen passeerden we een Laotiaanse familie, inclusief grootouders, die op hun teenslippers naar boven kuierden. Respect.

Vandaag een berg beklommen langs een glibberig maar geëquipeerd padje, dat de Laotiaan en menig ander Aziatisch toerist, alweer, op teenslippers beklimt (toch met iets minder glimlach) , naar een mooi panoramisch zicht over Vang Vieng en omgeving. Toch blij dat ik terug beneden was.

Sinds dit weekend ben ik ook moeten overstappen op een tweedaagse met Westerse voeding: ’s morgens en s‘ middags broodjes en ’s avonds pizza of pasta. De Lao-keuken vraagt maar en meer compensatie.