Engelse lessen, een vreemde ontmoeting en de handdouche.
Sinds enkele dagen geef ik nu ook lessen aan kinderen van 6 tot 8 jaar. En eigenlijk, tegen mijn verwachting in, valt dat goed mee. Wat mij bij hen vooral bevalt, en bij de jongeren lijkt te ontbreken, is de spontaniteit en een snuifje brutaliteit. Een voorbeeld: we zijn bezig met woorden bestaande uit 3 letters, via een prent moesten ze het woord "a hen" vinden. Alle vorige woorden hadden ze slechts met veel hulp gevonden, maar hier riepen ze spontaan "a chicken", de uitleg dat dat te lang was voor 3 letters verwezen ze naar de prullenbak. Ze bleven met overtuiging en de nodige mimieke ondersteuning vasthouden aan "a chicken", zalig toch. Bij de jongeren is het bijzonder moeilijk om van het vaste pad van de herhaling af te wijken, ze zijn dit blijkbaar zo gewoon, doen het al jaren, zitten erin vast en kunnen niet zelf een conversatie opzetten. In de vele jaren dat ze Engels hebben gekregen is er nauwelijks wat woordenschat blijven hangen en hun uitspraak is erbarmelijk. Maar ik blijf, hierin bevestigd door specialisten werken aan conversaties en met tongue-twisters, al neemt het aantal studenten dagelijks af. Ik heb wel de indruk dat de gemiddelde motivatie van de groep daardoor aanzienlijk stijgt.
Vanmorgen weer kunnen genieten van een prachtige wandeling in een stukje redelijk ongerept Laos. En in het midden van de natuur kwam er een zonderlinge oude Laotiaan op me afgelopen. Hij droeg een hoed, een bril met lepelmontuur, een hemdje met bloemenprint, korte broek die hij regelmatig opstroopte en gummi-laarzen. "Where are you going?" vroeg hij plots en totaal onverwachts, ik liet hem mijn kaart en traject zien, hij bekeek het even, begon een uitleg in Lao ondertussen in alle richtingen wijzend. Na een warme glimlach, een vriendelijk kneep in mijn arm, verdween hij even snel als hij gekomen was. Met een warm gevoel en te verbouwereerd om om een foto te vragen bleef ik achter. De wereld zag er plots een stukje beter uit.
Tenslotte wil ik nog even hebben over een noodzakelijk maar weinig verheven onderwerp ( de gevoelige lezer weze gewaarschuwd): de ontlasting. Iets wat onmiddellijk op valt in de Laotiaanse WC is de aanwezigheid van de handdouche. Wegens de afwezigheid van een WC-borstel vermoedde ik, als alternatief te gebruiken. Wat gezien de krachtige straal bevestigd leek te worden. Tot ik in een gids las dat in sommige eco-lodges het gebruik van papier om ecologische redenen afgeraden wordt. Gezien de krachtige straal had ik onmiddellijk fantasieën over een grondige en volledige spoeling van het darmkanaal. Een voorzichtige test gaf echter een proper en aangenaam gevoel. Dus weer een stapje in de richting van integratie in de Laotiaanse maatschappij.
