Ik voel al enkele wenkbrauwen fronsen en terecht. Maar laten we beginnen met het plan om een fietstochtje tussen berg en rijstveld te maken op zoek naar een "weird stone field". Tot er plots een bord Caves en Nice View opduikt tussen diezelfde rijstvelden. Mmmm, klinkt goed. Een onduidelijk pad, inderdaad weer tussen die rijstvelden, maar in de verte wat leek op de official (gebarensgewijs) aan in een gevallen stalletje die 10.000 Kip (1,10) moest innen. "The caves, with the blue lagoon, are 3 minutes away", daarmee moest ik het doen. Nog geen 100m verder verdween het pad als sneeuw voor de zon. In en uit het water dan maar, een padje naar boven, een schrijn en een grot, althans daar leek het op. Gelukkig had ik licht bij, een goed scout dus en voorzichtige stappen werden gezet in de gladde onderwereld van Laos. Na 10 m een laddertje, verder nog 1 en dan een grote afdalend in een grote ruimte (the blue lagoon?). Toen het hout in mijn hand verpulverde ben ik toch maar terug gegaan. een foto genomen maar daarop geen blue lagoon. Maar dit kon het toch niet geweest zijn? En the nice view dan? Verder gezocht en uiteindelijk een pad gevonden dat bergopwaarts ging, glad en steil. En toen, als in een bliksemschicht (die nu letterlijk rond onze oren vliegen), verdween de wijsheid. De angst om iets speciaals te missen nam het roer over. Wel steeds begeleid door een stemmetje dat "Ge moet ook terug naar beneden..." herhaalde. De rotsen en het uitzicht was opnieuw speciaal, de moeite waard. De risicocontrole kwam volledig in handen van oude klimmersreflexen. De begane grond een welkome bondgenoot. Zo zit het weekend erop en wacht me een week van Engelse lessen. Vrijdag moet ik mijn visumverlangen en breng in het weekend bij Marc en familie door. Dat zal deugd doen...