Een reisverslag van 15 dagen langs enkele highlights van Cambodja en Laos of fase 2 van mijn zoektocht:

Phnom Penh

Een foute keuze al waren de bezoeken aan Choeung Ek / Killing Fields (vernietigingskamp) en Tuol Sleng (heropvoedingskamp) indrukwekkend mede door hun eenvoud.

Jammer genoeg was het “Memory Day” in Choeung Ek en werd, op een wat bombastische manier, de Khmer Rouge periode nagespeeld, onder het oog van massa’s belangrijke mensen, monniken en scholieren. De beenderen van de vermoorden werden net niet nogmaals vertrappeld.

In Tuol Sleng werd, om de wanhoop toch maar niet te laten ontsnappen, prikkeldraad gespannen voor de gaanderijen zodat mensen geen zelfmoord konden plegen. 

Wel mooi is dat de herinnering aan wat het er gebeurd is levend wordt gehouden door de aanwezigheid van overlevenden.

Verder opnieuw veel vuil, veel te veel tuktukkers, bedelaars,… en weer ben ik bijna met mijn ogen ergens ingelopen, ik weet niet wat, maar ben toch nog juist bij zinnen gekomen of wie weet was ik uitgehuwelijkt. Dus blij weg te zijn.

Siem Reap - Angkor Wat

Ook druk maar een rustig guesthouse met een aangename hoste. De tempels zijn stuk voor stuk prachtig: sommige in hun grootsheid, andere in hun eenvoud en sommige zelf als ruïne. Een enkel keer te veel volk maar verder soms overweldigend rustig. 

De tempel, eerder aan aantal afbeeldingen naast en in de rivierbedding, die mij het meest geraakt heeft, bereik je pas na een zware maar schitterend tocht bergopwaarts het regenwoud. Prachtige flora en fauna.

Een kort boottochtje op het Toneel Sap Lake eerst langs paaldorp en dan enkele woningen (o.a. een krokodillenfarm=hok van 2 op 2 m) op het meer, kon ook dit, ditmaal met een goed gevoel, afgevinkt worden.

Don Det - Si Pha Don - 4000 eilanden

En weer, ik weet het wordt afgezaagd, moesten de dingen bij de busrit mislopen. Eerst werd ik bij een tussenpersoon afgezet (een eind van de grens) die mijn visum ging regelen. Toen ik dit weigerde mocht ik het stuk verder naar de grens toe wandelen. Gelukkig was er toch iemand die medelijden met mij kreeg en die heeft mij dan met de brommer afgezet. Ze wist mij ook te melden dat ik tot ’s avonds op de volgende bus moest wachten, het was toen middag. Een Hollandse wilde mij nog meesmokkelen op haar bus maar ik werd betrapt en verwijderd (achteraf kwam ik haar nog tegen bij de overzet waar zij moeilijkheden had omdat de prijzen van de overzet plots spectaculair gestegen waren). Maar uiteindelijk is iedereen op het eiland geraakt.

Aan de grens sprak ik nog met een monnik die met klem tegensprak dat er corruptie bestaat in Laos, voor de rest een aangenaam en beminnelijk man.

Buiten het hoogseizoen is Don Det een gezellig en mooi eilandje. Ook deze guesthouse en hoste was opnieuw een schot in de roos: privé-terras met hangmat en zicht op de rivier.

De waterval, daar waar de Mekong over een breedte van een kilometer (schatting) tussen 2 eilanden 10-tallen meters naar beneden duikt, magnifiek en de dolfijnen, maar die heb na een aangenaam fietstochtje over 2 eilanden,  gemist, was ik klaar voor de volgende etappe.

Pakse - Wat Pou - Bolavenplateau

Na het chaotisch maar authentiek guesthouse op Don Det naar een gedateerd stijfdeftig hotel in Pakse, maar ook dit went. Wel een prachtig panoramisch café, openlucht, waarvan ik toch een maal heb kunnen genieten.

De volgend een uitstap gepland naar Wat Pou (Khmer tempel in Laos) en het Bolavenplateau en zo bij toeval in een bont maar zeer aangenaam gezelschap beland: een Zweedse universiteitsassistente, een New Yorkse met haar Boliviniaans indiginés partner en ik, de oude Belg. 3 veelbereisde mensen met interessante verhalen en aangename gesprekspartners, die ik nog enkele malen zal ontmoeten in Pakse.

Wat Pou en het Bolavenplateau (watervallen, koffieplantage en een bezoek aan een authentiek dorp met zijn minderheidsbevolking (iets minder)) waren alweer prachtige ervaringen.

Daarna geen verdere betaalbare activiteiten gevonden dus: wandelen, lezen en veel verveling, wachtend om te vertrekken met de slaapbus naar Vientiane. Alweer een vermoeiende rit, zelf “slapend”.

Even op gekend terrein en “moe maar tevreden” om te recupereren maar dat viel tegen: voor vertrek met slaapbus te weinig gedronken om veelvuldig plassen tegen te gaan, het onderweg zijn met zijn stress en een ontsteking ergens in mijn borstkas hebben mij enkele dagen een slappe-vod-gevoel gegeven waar ik nu stillekesaan van verlos geraak. 

Op naar fase 3 van mijn zoektocht: Vang Vieng en vrijwilligerswerk voor 3 maanden.