Happy birthday to me!!!    Jawel, het weer zover: een jaartje ouder! 33 alweer! en dit jaar kan ik helaas niet valsspelen door de cijfertjes om te draaien (Sorry, ik heb dyscalculie! )

Ik heb een verwendagje ingelast vandaag: de kapster is vanmorgen aan huis geweest, straks ga ik bij mijn ouders naar de privé - wellness (haha, zij hebben een infraroodsauna en een crosstrainer staan....geen dure abonnementen voor mij!).

Vanavond gaan we iets eten. Niet te veel gedoe, gewoon lekker genieten!

De lente is nu echt in het land, heerlijk! Alles begint weer in bloei te komen en de zon klopt overuren. Alleen jammer dat ze het net vandaag wat laat afweten. Ach, ik laat het niet aan mijn hartje komen!

Zaterdag vertrekken we op skivakantie en daar kijk ik ook wel naar uit, zeker omdat ik vorig jaar heb moeten overslaan omdat we met het koor op wedstrijdreis waren. Niet dat ik daar spijt van heb, hoor. Integendeel! Ik blik er nog altijd met heel veel plezier op terug.

Voor de rest niets bijzonders te melden, alles gaat zijn gewone gangetje en zo heb ik het eigenlijk ook graag!

Lieve kus en tot snel!

Sarah

Kort berichtje: gisteren ben ik weer in het UZA op bezoek geweest. Dit keer bij de reumatoloog en de...gynaecoloog. Dat laatste was al enkele jaren geleden. Gelukkig maar, want - daar moeten we niet flauw over doen - echt leuk is het toch niet, he. Maar goed, het helpt wel als de dokter in kwestie vriendelijk is en haar tijd neemt. Zoals gisteren het geval was.

Zoals gewoonlijk...volledig goedgekeurd, ik kan er weer even tegen. Ik heb ook terloops even gemeld dat ik de laatste weken heel weinig energie heb. Sja, het is winter natuurlijk. Weinig zonlicht enzo. Daarom zal mijn bloed ook eens extra onderzocht worden, oa de vitamine D waarden.

Verder weinig nieuws te melden eigenlijk,. Des te beter, zeker?

Soms ben ik het zo beu.

Medicatie, dokters, therapie...

Neem me alsjeblieft niet kwalijk,

dat ik er niet altijd het nut van zie.

Ik kan echt niet zonder,

dat weet ik zelf ook wel.

Toch hoop ik op een wonder,

al dat gedoe is voor mij de hel.

Want helemaal 'normaal'

zal mijn leventje nooit zijn.

Chronisch 'anders', mijn verhaal.

Daartegen bestaat geen medicijn.

Met kerst kregen wij van mijn broer allemaal een bijzonder pakje: enkele dvd's met oude familie filmpjes, die hij eigenhandig had gedigitaliseerd. Nu had ik de meesten wel al vrij vaak gezien, maar van sommige was het wel heel lang geleden. En het is toch altijd lachen geblazen op een familiefeest, zo'n oude filmpjes. Die kleren van vroeger, onze gekke fratsen, verbazing over hoe snel de tijd is gevlogen ...

Maar wat mij het meeste is opgevallen: ik was eigenlijk een heel vrolijk en spontaan kind! Dat is me altijd wel verteld, toch schrok ik er nu zelf van: zingen, springen, lachen naar de camera. Totaal zorgeloos!? Nee, dat nu ook weer niet. Ik had ook mijn typische kinderverdrietjes, natuurlijk wel. Ruzie met een vriendinnetje, de juf die boos werd omdat ik weer eens zat te kletsen, dat soort dingen. Ach, zalig is de tijd waarin dat je grootste problemen zijn . Hoe had ik toen kunnen vermoeden dat van dat vrolijke, spontane meisje enkele jaren later niet veel meer zou overblijven? Er gebeurde zoveel dat ik niet bevatten, ik liep verloren. Een onzekere, verdrietige, ietwat schuchtere puber werd ik. En het is lang blijven aanslepen, helaas.

Door de jaren verandert iedereen, dat is niet meer dan normaal. Toch is het ergens jammer, dat we die onbevangenheid voor een groot stuk verliezen. Daarom wil ik dit jaar proberen weer wat van mijn levensvreugde van toen terug te vinden. Niet dat ik helemaal terug kind wil worden, he . Maar ik wil weer leren blij zijn om stomme, kleine dingen, Het leven gewoon nemen zoals het komt, zonder altijd die angst en stress. (Wat als het weer misloopt? Gaan ze mij wel leuk vinden ????? en meer zo van die onzin) Dat is geen simpele opgave voor mij. Maar het is eigenlijk helemaal niet zo moeilijk. Het kleinste kind kan het, toch?

Een nieuw jaar, een nieuw begin. Elk jaar opnieuw hebben we vele dromen, maken we goede voornemens en wensen we elkaar het beste. Maar als puntje bij paaltje komt, verandert er meestal niet zo veel. De meeste mensen zijn gewoontedieren. We zijn omgeven van patronen die we maar moeilijk kunnen en willen doorbreken. En eerlijk is eerlijk: dat hoeft ook niet altijd. Als je je goed voelt bij de dingen die je doet, dan is dat prima.

Voor mij hoeft er het komende jaar ook niet zoveel te veranderen, eigenlijk. Of misschien een paar kleine dingen, die wel van grote waarde zijn: meer innerlijke rust, minder piekeren of me aantrekken wat anderen van me denken, nog veel meer genieten van wat er op mijn pad komt.

Ik wens de wereld een rustig en vredevol jaar toe, zonder angst en terreur. Maar helaas, ik maak me geen illusies: ook in 2017 zullen er conflicten zijn, zullen er mensen sterven, zullen we bezorgd toekijken en hopen dat we zelf toch een beetje gespaard blijven van ellende.

Mag ik toch stiekem blijven hopen? Nog even in de waan blijven? Zodra de feestroes voorbij is, gaat het leven toch weer zijn gewone gangetje.

Welkom 2017!!!

Ongelooflijk, maar waar: het jaar is weer bijna om!!! Zo cliché, maar het lijkt echt elk jaar sneller te gaan. En het was op zijn zachtst gezegd een bewogen jaar, dat hebben de jaaroverzichten van de laatste dagen ons wel bewezen. Maar ook in mijn directe omgeving heb ik veel miserie gezien, en dat is natuurlijk nooit fijn. Ik ben vrees ik van het idealistische type: ik zou nog het liefst willen dat alle mensen over de hele wereld hand in hand staan te zingen, onder een stralende zon tussen regenbogen en vrolijk kwetterende vogeltjes of zoiets. Maar na 32 jaar zal ik me er bij moeten neerleggen dat dit niet de realiteit is .

Voor mezelf heeft 2016 dan weer wel iets moois gebracht: mijn appartementje! De verhuis zelf was een lastige klus, het was ook een grote stap, maar ik heb er zeker geen spijt van. Ik voel me echt helemaal thuis in mijn eigen nestje en ik hoop dat ik hier nog veel gelukkige jaren mag doorbrengen.

Momenteel heb ik een paar daagjes verlof, zeer welkom zo in de drukke dagen tussen kerstmis en nieuwjaar. Kerst was trouwens ook best gezellig, en veel te snel voorbij zoals gewoonlijk.

Ik wens iedereen die dit leest een zachte overgang van oud naar nieuw toe, en vele mooie dromen voor het komende jaar!

Afgelopen zaterdag was het Rode Neuzendag. Prachtig initiatief, en zo mooi ook dat het thema van psychische problemen eindelijk eens bespreekbaar gemaakt wordt. Want er hangt nog altijd een enorm taboe rond! Nochtans krijgen zoveel mensen, en niet alleen jongeren dus , er mee te maken in hun leven: burn out, depressie, angsten, slaapproblemen.... Ooit was ik zelf een gefrustreerde, onzekere en doodongelukkige puber, en ook later heb ik vaak heel diep gezeten. Vandaar dat het me zo raakt.

Wat me vooral enorm stoort, is de houding van bepaalde politici. Ze dagen op in de slotshow met brede glimlach, maar intussen verandert er niets! De geestelijke gezondheidszorg in ons land is niet minder dan een ware ramp! Nog altijd is er geen terugbetalingsregeling voorzien voor sessies bij een psycholoog (wel voor kinderen en jongeren, maar deze is heel beperkt), en zijn er ellenlange wachtlijsten bij de centra die goedkopere hulp aanbieden. Als je langer dan een jaar moet wachten op een eerste gesprek, wat heeft dat dan voor zin? Er kan zoveel gebeuren op die tijd! De zelfmoordcijfers in België behoren tot de hoogste ter wereld, idem voor het gebruik van antidepressiva. Dat maakt me zo kwaad!  Wanneer gaan we eindelijk eens beseffen dat het zo niet langer kan!?

Bij deze dus een warme oproep: Beste politici: kijk niet langer toe en schiet in actie!!! Beste medemensen: draag zorg voor elkaar, oordeel niet te snel en maak het elkaar toch alsjeblieft niet moeilijker dan het al is!

In naam van iedereen die het af en toe zwaar heeft in dit leven: een welgemeende dankjewel!

stel ik me vaak de vraag:

'Waar is mijn energie naartoe?'

Ik voel me toch zo moe!

Genoeg geslapen, daar ligt het niet aan.

Toch lijkt het me niet af te gaan.

Er moet nog zoveel gebeuren.

En ik wil echt niet gaan zeuren.

Maar ik wil het mezelf gewoon gunnen,

af en toe moet dat toch kunnen?

Dat het tempo van elke dag,

even een versnelling  lager mag.

Normaal gezien hou ik me niet zo bezig met politiek, en al zeker niet op deze blog. Er zijn belangrijker zaken om over te kletsen, nee?

Maar vandaag wil ik toch even iets kwijt.

'What happened to the dream of the girl president?'

Een tekst van P!nk, voor zij dit het nog niet doorhadden.

Amerika stond op het punt om een enorme stap te zetten: de eerste vrouwelijke president. In plaats daarvan werd het een platina blonde gorilla met grootheidswaanzin. Of ik een fan ben van Clinton op zich, wil ik hier even in het midden laten. Maar KOMAAN! TRUMP!!!????

Jammer, gemiste kans. Het glazen plafond van het witte huis blijft voorlopig ongeschonden. En de wereld wacht bang af.

Vrouwen, kleurlingen, holebi's, mensen met een beperking....zal er voor hen nog een plaats zijn? We zullen hem het voordeel van de twijfel moeten geven. Met de nadruk op moeten, want van harte is het bij mij zeker niet.

Ik ben blij dat ik hier woon en niet in Amerika, of toch niet? Want tegelijkertijd laait er in de lage landen een discussie op over ...ZWARTE PIET! Hebben we nu echt niets beters te doen?

Ligt het aan mij of is de wereld een beetje in de war?

Vorige vrijdag was het weer zover: bezoekje aan het UZA. Dit jaar is het me minder goed gelukt om de verschillende consultaties samen te plaatsen, ik ben vrij vaak moeten gaan. Ook voor bijvoorbeeld een bloedname tussendoor. Op zich geen ramp, hoor. Maar ja, qua time management zou het beter kunnen.

Maar verder alleen goed nieuws: mijn cholesterol waarden waren spontaan wat gezakt (vorige keer waren ze wat verhoogd). En ook al de andere waarden zagen er prima uit. Ik kreeg zelfs complimentjes in verband met mijn gezonde levensstijl (altijd fijn om te horen ) Voila, stempel op mijn achterste en goedgekeurd!

Ik vind mijn draai wel,

in de hele mallemolen,

tussen het bos en de bomen door.

Met vallen en opstaan

kom ik waar ik moet zijn.

Mijn pad is soms hobbelig,

maar ik ga recht op mijn doel af.

De hindernissen onderweg,

die heb ik leren trotseren.

Ik draai gewoon de knop om.