Vandaag gesprek met alle artsen over de doelen vd komende 6 weken: schrijven met hulpmiddel, zelf auto-transfer maken, zelf van rolstoel naar bed en andersom, omdraaien in bed (das dus echt héél moeilijk). Het lokomat- (loopband, zie ook eerdere berichten) gebeuren begint in december. Heb wel eindelijk een acu-persoon gevonden die aan huis komt, das dus fijn! Soms heb ik nog steeds het idee dat ik in een hele slechte film ben beland, en dat ik strax wakker word.... Ik kan nog steeds niet geloven dat dit mijn lichaam is, benen en handen die niet meewerken, alles slap en uitgezakt. Waarom? denk ik dan, wat heb ik gedaan dat ik dit verdiend heb? En Marc dan? Die heeft dit ook niet verdiend, een invalide vriendin die strax wrsch afhankelijk wordt van heel veel dingen. En mijn lieve ouders, broer, schoonouders en niet te vergeten al die lieve vrienden om me heen. Voor hun wordt ook alles anders: niet meer spontaan uit eten, naar de film, of ff bij iemand op bezoek. ALLES MOET GEPLAND WORDEN! Vreselijk toch? Weg met de spontaniteit, erg naar! Wrsch wordt een verre reis maken met het vliegtuig ook al lastig (ivm catheteriseren). Laat staan een dagje zonnebaden op het strand, niet dat ik daar zin in heb want ik kan toch de zee niet meer in, en ik vind mijn lijf nou ook niet meer echt bezienswaardig. Heb daarom ook nog niet in het zwembad gelegen hier, volgende week ga ik het proberen. Ik zou wel eens willen dat er iets leuks gebeurde, bijv zwanger worden. Maar ja, wanneer is daarvoor de goede tijd? Wat als het misgaat, bijv door een miskraam, of het lukt niet (tijd dringt nl, word al 37). Kan ik dat geestelijk wel aan? De artsen kunnen daar ook geen antwoord op geven, helaas. Dat moeten Marc en ik zelf beslissen. Misschien toch weer contact opnemen met mijn gynaecoloog, en heeft zij een idee. Ik heb vandaag voor het eerst een normale spijkerbroek aan, das wel fijn. Nu afwachten of ik geen wondjes krijg op mijn billen...
Vandaag een rustige dag, eindelijk heeft lieve Nan mijn haar geverfd! Het was ook echt nodig, had ongeveer 4cm uitgroei... Ik zag er een beetje tegenop ivm mijn nek, maar het uitspoelen ging goed! Zo word ik steeds weer ietsje 'knapper' met mijn nieuwe coupe en mijn geplukte wenkbrauwen. Nu nog leren mascara op te doen, ik leef nl al 74 dagen zonder make-up, wel goed voor je huidje zal ik maar zeggen. Jammer dat al mijn broeken te klein zijn geworden (door verlies van buikspieren), zit ik toch nog met die joggingbroeken opgescheept
Vandaag een rustige dag, blaas aan de beterende hand. Gezellig een rondje vondelpark gedaan met Tessa en schatteke Bizou. Daarna ergotherapie, erg confronterend, want het ging over de voorzieningen die ik straks in ons nieuwe huisje nodig heb : (uiteindelijke) eigen rolstoel, aangepaste keuken, wc en badkamer, auto enz.. Een aantal aanpassingen krijg je dmv subsidies van de gemeente, maar veel zullen we zelf moeten bekostigen. Gelukkig geef ik momenteel weinig geld uit, dus kan ik eindelijk eens wat sparen (elk nadeel heb z'n voordeel ). Transfer maken bij fysio ging niet goed, vraag me af waar de kracht in mijn armen blijft.. Mijn polsen zijn wel iets minder stijf. Ik vraag me ook af hoe ik zonder handfunctie mezelf ga aankleden en verplaatsen. De tijd zal het leren. Vandaag met Hansje voor het eerst gewinkeld in de JP Heijestraat. Ff kadootje gekocht en wat nieuwe 'tut'-spulletjes. Kon m'n kont/rolstoel niet keren in die drogist, dus heb daar wel 5 rondjes om de schappen gedaan. Opvallend dat er zoveel drempels en scheve trottoirs zijn... Maar het allerergste is dat winkelen niet meer echt voor me is weggelegd, terwijl ik dat zo graag deed. Ten eerste gaat het alarm af als ik binnenkom, ook fijn, en daarnaast kom ik niet goed bij de kledingrekken, heel frustrerend dus. Over de kleding daadwerkelijk aan passen maar niet te spreken: DAT GAAT DUS HELEMAAL NIET MEER! Tsja, moet toch echt een nieuwe hobby zoeken, internetshoppen ofzo?
Dit weekend ontzettende last van blaasontsteking, continue aandrang, veel spasmen (reactie van het lichaam) en het allerergste: incontinentie. Ik hoop dat het komt door de blaasontsteking, want als ik de rest van mijn leven luiers moet dragen rol ik liever nog een keer van het dak, maar dan goed.....
Wel vandaag 2 uur in Vondelpark geweest, bij Vertigo tosti gegeten, das het makkelijkst eten ook al heb ik liever een uitgebreid broodje brie met salade of een soepje. Ja, ik wil liever niet gevoerd worden in het openbaar. Ik ben geen klein kind.
Dinsdag voor het eerst voetreflex-massage gehad. In ieder geval ontspannend. Daarna 's avonds weer acupunctuur, dus wat nu precies het effect van de voetreflex is geweest weet ik niet. Woensdag met rolstoel-taxi naar de VU voor controle, wat een drama. Marc en ik moesten 2x 3/4 uur wachten, dit gaan we niet nog een keer doen. Heb de MRI en röntgenfoto's gezien, was best eng maar ook interessant. Het blijkt dat mijn nek niet gebroken was, wat ikzelf de hele tijd dacht, maar de ene halswervel over de andere geschoven was. Het blijkt nu ook dat ik voorover ben gevallen. Wel vreemd om jezelf zo van binnen te zien. De neuroloog kon niet zoveel zeggen, soms kan het zenuwherstel nog wel 1jr duren, dus we moeten vooral blijven hopen... Twee maal per week naar de acupunctuur valt zowel fysiek als geestelijk heel erg zwaar. Ondanks het feit dat taxi Erik het heel goed doet is het toch erg lastig om mijn lange lijf heelhuids in de auto te krijgen. We gaan proberen of de acu-man hier kan komen, al is het maar één maal per week en moeten we het 3-dubbele betalen. We kijken wel hoe hoog de kosten oplopen, anders kunnen we altijd nog een "steunfondsje" oprichten Ik ben trouwens wel druk bezig de "auto-transfer" te oefenen, maar dat valt niet mee. En daar ga ik nu dan ook naar toe. Iedereen een fijn weekend!
Supperclub, enorm bedankt voor de pyama, en Jorgen bedankt voor thermo-ondergoed! Nog niet aangepast maar zal zeker van pas komen! Weekend was leuk, Kuki gezien, eindelijk wenkbrauwen gedaan door Ineke, heerlijke boerenkool gegeten en gister toch weer teut na 3/4 glas witte wijn. Marc zal aan mij ieg een goedkope date hebben straks!
I hate mondays...Vandaag een zware k-dag, heb het helemaal gehad met deze k-situatie, ben er ff héél erg klaar mee... Mijn polsen waren vanmorgen zo pijnlijk (door het niks doen in het weekend) dat ik bij de fysio niks kon. Transfer oefenen ging gewoon niet, en toen ik mijn haren achter mijn oren wilde doen (niet met 1, maar gelijk met 2 handen, hoe stom ben je?) zittende op de bank verloor ik mijn balans en viel ik keihard achterover. Al die tegenslagen...ik kan er soms gewoon niet meer tegen, ik wil alles zelf kunnen doen en niet afhankelijk zijn, ik word er gek van! Ach ja, dit hoort er waarschijnlijk allemaal bij, boosheid, frustratie, en vooral ook héél veel verdriet, uiteindelijk kom ik er wel maar dit hele proces van lichamelijk en geestelijk herstel gaat erg lang duren...Ik droom nu steeds dat ik weer loop en dan word ik wakker en ja...helemaal niks. Iemand vertelde me laatst dat ie een geweldig huis met een enorm groot dakterras heeft, maar... zonder omheining en hij was ook niet van plan om er 1 te plaatsen, want het is zo'n groot terras, kan toch niks gebeuren? Toen moest ik wel effe slikken... Ik mag van mezelf best wel een dagje down zijn maar ik moet daarna toch weer verder, depri in bed je dagen slijten heeft geen zin, en zo zit ik ook niet in elkaar, ik ben een positief mens! Makkelijker gezegd dan gedaan, morgen een nieuwe dag...hopelijk is die beter!
De acupunctuur was een hele onderneming, maar zeer geslaagd. Verpleging hielp met in de auto komen via een glijplankje, maar dat was een enorm gedoe. Wel zoals het hoort, maar ja... Taxi Erik tilde me zo 'hup' uit de auto, terug erin was wel wat lastiger maar ging toch ook vrij snel. Raar, om zo in de auto door de stad te rijden. Net alsof er niks aan de hand is eigenlijk. Intake gesprek gehad met de acupuncturist. Hij heeft wat naalden gezet en vroeg waar ik last van heb. 1 naald plaatste hij in mijn voorhoofd en ik verging zowat van de pijn: een blokkade dus! Maar waar? Een kwartier later drukte hij de naald nog wat dieper en het leek of mijn nek wat soepeler en minder pijnlijk bewoog, erg prettig! Vervolgens vertelde ik van de pijn in mijn linker schouder die doortrekt naar mijn elleboog. Prikje in linker oor en 2 seconden later, jawel hele arm weer soepel en de pijn zo goed als weg! Klein wonder, want fysio kon er steeds niks aan doen. Zo zette hij nog wat naalden ook om te kijken of de kracht in m'n handen terugkwam, maar dit helaas nog niet... Ik krijg nu as dinsdag een behandelplan en hij gaat me 2x per week prikken, al is het maar voor de bijwerkingen. En, ik kom dan ook weer eens buiten, ook al is het alleen maar in de auto zitten naar de Stadionweg, heb toch het idee dat ik weer onder de 'normale' mensen kom. Vanavond gezellig met Marc, dit keer gewoon op mijn kamer, erg knus dus in kamer van 3 bij 4m!
Vandaag weer op de sta-tafel geweest, gaat steeds beter. Als ik straks op de lokomat ga moet ik wel rechtop kunnen 'staan' zonder flauw te vallen dus moet veel oefenen. Gister wit wijntje gedronken met Heun en Marlies van de praktijk, was beetje tipsy ervan, nix gewend.. Veel lieve kaarten en kadoos van cliënten gekregen, iedereen bedankt hiervoor! Dit geldt trouwens ook voor alle andere lieve mensen om me heen hoor, zoals: privé-shoppers, chefkoks, masseuses, schoonheids- specialisten, kapsters, taxi-chauffeurs, (schoon)ouders, vrienden, familie, collega's, trouwe log-lezers en iedereen die ik vergeten ben!!! Is erg fijn om te zien dat veel mensen mijn weblog lezen. Morgen voor het eerst in de auto naar acupunctuur, spannend. Gelukkig gaat iemand vd verpleging ff mee naar beneden om te helpen mij op de juiste manier (zonder armen te verrekken) in de auto te krijgen. Heb 2 sterke mannen erbij dus zou moeten lukken. Laat nog weten hoe het was.
De week is weer begonnen en ben ook het boek van Marc de Hond (Kracht) aan het lezen. Is lekker luchtig geschreven, eigenlijk niet echt met mijn situatie te vergelijken. Hij had wel meer pijn, maar de rest van de 'bijwerkingen' vielen bij hem wel mee geloof ik. En, hij had gelukkig zijn handfunctie nog! Dus transfer maken van bed naar stoel was een 'eitje'... Ik heb vandaag ook geprobeerd een transfer te maken van stoel naar bed met een soort glijplankje, maar valt erg tegen. Het lukte me niet eens om 1 been over het andere te doen, en mijn linker pols is zo pijnlijk dat er weinig kracht in zit. De fysio zegt dat ik het over 6 wk zelf kan, ik ben benieuwd...
Donderdagavond as voor het eerst naar acupunctuur, helaas komt ie niet hierheen, maar Erik komt me halen en brengen met de taxi. Voor een rolstoeltaxi moet je soms een uur wachten en daar heb ik geen zin in en ook geen tijd voor. Ik zou ook nog voetreflextherapie willen, wie kan dat of weet iemand die hier kan komen? Zometeen hoog bezoek van de praktijk, geloof dat ze allerlei kaarten en kadoos meehebben van patienten. Altijd leuk!
Ga deel nemen aan een wetenschappelijk onderzoek van de VU samen met RCA naar de effecten van de Lokomat robotmachine op het revalidatie proces (zie ook youtube). Er zijn 3 groepen, hoop dat ik in de zwaarste kom want het wordt tijd dat ik het onderstel weer ga gebruiken. Volgende week hoor ik in welke groep ik zit.
Omdat ik zo kouwelijk ben heb ik vandaag Ugg's gekregen van Fleur en Bart. Heb ooit gezworen ze nimmer te kopen, maar.. dit is een medische noodzaak dus dat mag! Zo hoop ik ieg zonder onderkoeling de winter door te komen. En ze zijn nog vrij aardig, van leer en niet van suède, goed gekozen Flora!
Heb nu ook een Airstack-ballon, dat is om de longen tijdens inademing zo maximaal mogelijk uit te rekken om "atelectase" (samenvallen van longblaasjes) te voorkomen en om je te laten hoesten zodat je geen longontsteking krijgt.
Ja...... je denkt 'n dwarslaesie, maar daar komt een hele zwerm bijeffecten aan te pas. Volgende week gaan ze nog koud water in mijn blaas spuiten om te kijken of de blaaswand nog wel goed functioneert. Als jullie dit blog trouw volgen, hoef je waarschijnlijk de Teleac cursus "dwarslaesie" niet meer te volgen.
Aan de andere kant van de zaal zit een jongen, mijn leeftijd, met een nog hogere dwarslaesie. Hij kan alleen zijn hoofd nog bewegen en praten, verder zit zijn lichaam vastgebonden in een soort "dwangbuis" zodat hij niet uit zijn stoel valt.. Hij beweegt zijn stoel met een speciaal apparaatje wat hij met zijn kin bedient. Dan denk ik; ach het kan altijd nog erger, wat zeur ik nou, ik kan ieg nog min of meer zelf eten en drinken.... Fijn dat jullie allemaal meedenken over acupunctuur! Toch handiger om iets in de buurt te zoeken. Ben ook nog op zoek naar een hypnotherapeut, wie weet wat? Het allermooiste zou zijn dat diegene hierheen zou komen, bijv. op zaterdag of 's avonds. Op dit moment erge spierpijn in mijn schouders, gisteren voor het eerst gefitnesst, maar liefst met 5 kg gewicht op de shoulder pull. (Met speciale polsbandjes werd ik vastgeklikt aan het apparaat.) Frustrerend... vroeger deed ik die oefening met ruim 30 kg.
Had ff geen zin om te typen... Situatie nog niet veranderd helaas. Heerlijk buiten geweest dit weekend, blij dat ik kuki weer heb gezien. Veel nieuwe kleding gekregen, shirts, vesten, broek en jas, dank lieve vriendinnen! Helaas ben ik te breed en heb ik te lange armen voor de diesel-jas, pvd.
Nieuwe room is top! In het begin wel bang om alleen met deur dicht te zijn. Je bent nl nogal afh van het personeel als er iets is (hoestbui, stikken, enge man op kamer ), en die kan ik dan roepen met een "klap-bel", maar soms vergeten ze wel eens de bel op mijn buik te leggen of valt ie van mijn buik af op de grond.. Dan kan ik dus nix! Ja, wachten tot ze komen... best eng dus. Op 2p kamer kan je in paniek nog evt de buurvrouw roepen, maarja, wat kan er nu eigenlijk nog met me gebeuren? Heb het ergste toch al meegemaakt.
Vandaag transfer geoefend met fysio, heel erg zwaar. Ik moet mezelf leren verplaatsen van stoel naar bed en andersom, lastig en erg pittig zonder romp-balans. Ik realiseer me nu ook hoe belangrijk mijn armen zijn en met name mijn polsen... Die moet ik maar goed verzekeren later als ik 'beter' ben. Ben op zoek naar neuro-acupunturist, misschien dat die nog wat voor me kan doen. Nu is er 1 maar die zit helemaal in Soest, hoe kom ik daar nu weer? In de Berlingo van Mies? Of met rolstoeltaxi? We shall see...
Even weer 'n update, was de laatste dagen even met andere dingen bezig. Dinsdag voor het eerst op een zgn sta-tafel gelegen. Hierbij word je vastgebonden op een tafel met voetsteunen met strakke banden om je knieën, heupen en borst. De tafel gaat vervolgens langzaam aan omhoog zodat het lijkt alsof je staat. Ik vond het niet prettig het voelde alsof je een mummy bent maar het schijnt goed te zijn voor je longen en je oriëntatiegevoel. Woensdag een zgn k-dag met het douchen daarna gelijk weer door voor fysiotherapie.Nu leer ik mezelf zittend in balans te houden door met m'n armen achter te steunen, dit is heel erg zwaar en mijn polsen kunnen het nog niet echt aan (zijn heel erg stijf en kunnen niet meer goed strekken). Verder gisteren weer handfunctie-groep, ging niet goed, waarschijnlijk omdat ik veel te moe was. Vandaag een rustig dagje, meegedaan aan een onderzoek naar "is er leven na een dwarslaesie?" Het onderzoek wordt in drie fasen gedaan tijdens je revalidatieproces dmv interviews. Nog goed nieuws ... vanaf maandag een eigen kamer (1.12) met uitzicht op het Vondelpark en Indian Summer ! Nu stop ik want Ruud komt binnen met gebak, jippie!
Vrijdag kwam Nan met een heerlijke pasta en een tas vol kadoos, waaronder super hippe gympen van Reebok. Omdat ik ze niet in kan lopen, en dikkere voeten heb gekregen, zijn ze een paar maatjes groter. Het grappige is dat iedereen die hier in een rolstoel zit, in de nieuwste gympen rond rolt! Eigenlijk zoeken we hier dus een "inloper", die even een rondje Vondelpark doet om ze wat smeriger te maken. Zaterdag nog redelijk weer, dus even naar buiten met Kuki. Marc moest werken dit weekend, dus bleef niet slapen. En hij had trouwens ook de honden te logeren. Niels is dit weekend speciaal overgekomen uit Barcelona om mij te bezoeken, 't was erg leuk om hem weer te zien. Zondag voelde ik me niet lekker, dus rustig aan. Wel Sander, MJ en hun schatje Juliëtte gezien, die hier lekker kon rondkruipen. Hierdoor besef je wel dat je gezinsleven heel anders zal worden..... De jambalaya was heerlijk trouwens! Vandaag voor het eerst "handfunktie-groep" gehad, erg pittig. Het leek een beetje op de kleuterschool, met allerlei blokken en pionnetjes die ik moet verplaatsen. Het klinkt hier leuker dan het in de praktijk was. Na de fysio waren mijn ouders er, net terug van vakantie op Lefkas. Weer even een heftig moment, voor beiden. Vervolgens alle mails en reacties bekeken en met enige hulp de blog van vandaag geschreven.
Vandaag voor het eerst een beetje aan het surfen op het internet, proberen wat meer info over dwarslaesies te vinden, word er niet echt blij van en krijg het er af en toe nogal benauwd van, nu zit die buikband ook wel erg strak waardoor diep inademen niet gaat. Diep inademen gaat zowiezo niet echt want middenrif en buikspieren hebben het laten afweten...
Ik zag aan de vele reacties op het vorige bericht dat de ernst van de situatie nog niet echt tot iedereen is/was doorgedrongen, wrsch ook mede door mijn eerdere positieve (en soms zelfs grappige, al zeg ik het zelf ) verhalen. Maarja, het is wel de harde realiteit, en een mens kan niet alleen maar vrolijk en positief zijn of wel? We gaan het natuurlijk wel proberen, ik zal blijven vechten, maar af en toe zal ik ook door diepe dalen gaan, die horen er ook bij.
Maar ik vind het héél fijn dat er zoveel lieve mensen om me heen zijn die aan me denken en me steunen! DIKKE ZOEN voor jullie allemaal!
Tja... gister is iig duidelijk geworden dat ik nooit meer terug naar ons eigen huis kan en dat we op zoek moeten gaan naar een rolstoelvriendelijke woning. Harde realiteit dus, en dat terwijl we er nog maar net wonen en het bijna helemaal 'af'' was en nu echt ons plekje is.
En allemaal door zo'n stomme val, in 1 sec staat je hele leven op zijn kop en is alles anders. Zwaar kut dus en heb het er vandaag erg zwaar mee, de kans dat ik ooit weer ga lopen is minimaal, daar kan ik nog wel mee leven, maar er komen nog zoveel andere dingen bij kijken, waar ik het nu maar niet over ga hebben, dat doe ik jullie niet aan.
Voor mij is het allerbelangrijkste op dit moment: zal ik mijn handen ooit weer normaal gebruiken? Als dat maar goed komt, dat moet gewoon, anders ben ik de rest van mijn leven afhankelijk van anderen en zal ik zeker hulp in huis moeten hebben. En we willen ook nog zo graag een kindje..... het zou toch fijn zijn als ik die kleine zelf kon voeden en verschonen. Dus een flinke off-day, maar morgen weer een dag.
Vandaag revalidanten bespreking met doelen voor volgende 6 weken : typen, zelf eten, zelf bovenlichaam wassen, tanden poetsen---> kan ik al! nu alleen nog 2x 4uur in rolstoel per dag... Enne jippie, ik krijg een handbewogen rolstoel, dus geen automatisch geval.
Daar zag ik nl erg tegen op, en nu krijg ik in ieder geval gespierde armen! Zie ik er straks tenminste van boven nog goed uit en krijg ik geen zwabberarmen! Hopelijk later meer, nu fysio.
Zo, voor het eerst typ ik alleen, het zal niet zo'n lang bericht worden want het is nl erg vermoeiend... weekend was heerlijk, zaterdag lekker buiten geweest, kuki gezien, sharon kwam ff langs met allerlei lekkernijen, aardbeien met slagroom met daphne gegeten en 's avonds dikke frieten met schoonouders, moet toch wat aansterken ben zeker 6kg kwijt. Zondag uitgeslapen met marc en gezellig bijgekletst met maaike, de sushi was heerlijk! fleurtje ook gezien, die komt vandaag nog ff met de kids langs, die kleine monsters haha! 's Avonds lasagna met hansje gegeten en daarna nog een kleine manicure van haar gehad, was erg nodig, de vellen hingen erbij, schijnt door de dwarslaesie te komen... schrale, droge en jeukende huid, lijkt wel psoriasis (kan d'r ook nog wel bij..). Heb daarnaast ook nog een schimmel-infectie door de antibioticakuur, wat een leven. Ach, iig is blaasontsteking over, laten we maar positief blijven.
Vanmorgen douche-sessie, ook maar ff een gezichts-maskertje genomen, douchen ging iets beter, hadden de zwachtels van 1 been gehaald en rijd nu rond met 1 geschoren been, andere komt woensdag tijdens andere douche beurt wel.
Nu bekaf, morgen meer, wie is nu de 10.000e bezoeker?
Donderdag een rustig dagje, tijdens fysio gefietst, rare gewaarwording om je benen onder je te zien bewegen als je er zelf geen invloed op hebt. Twee keer eruit geweest in de rolstoel, in totaal 5,5 uur, dus dat gaat de goede kant op.
Vandaag douchedag, laten we het daar maar niet over hebben......... Taco heeft een geweldig apparaatje gekocht, een zgn parrotm waardoor ik nu via bluetooth mobiel kan bellen. Gaat nog niet helemaal goed want ik moet de naam van degene die ik wil bellen zeggen alleen mijn uitspraak wordt door de Amerikaanse tante niet altijd begrepen. Heb dus al een paar keer spontaan mensen aan de telefoon gehad.
Vandaag heerlijk weer, heb net een dik uur in de zon gezeten met Michelle. Ondertussen kwam de ergo-therapeut ook nog even langs voor een handmassage, die is beter dan de pedicure van vanochtend, wat een drama! Ik zat er wel lekker decadent bij. Het was zelfs zo warm dat ik de poncho die ik van Michelle heb gekregen niet aan hoefde, jammer.
Ik zit nu ruim drie uur op en mijn ogen worden open gehouden door stokjes, dus zometeen oogjes dicht en snaveltje toe. Vanavond moet ik weer fris zijn want lieve Marciemarc komt logeren. Weet niet of ik het weekend nog fut heb om te bloggen, krijg namelijk veel bezoek, maar een paar extra handen die typen is ook niet slecht....dus wie weet Na dit weekend hoop ik de 10.000 bezoekers te halen, dus de 10.000 ste bezoeker mag bellen voor een bezoekje aan het RCA!!
Gisteravond kwamen Pieter & Nicole op bezoek, met heerlijke lasagne. Ik heb voor het eerst zelf op bed gegeten, met die speciale lepel. Verder is er nog niet veel gebeurd vandaag. Zometeen nog ff slapen, want straks komt Sharon, dus kan ik m'n energie wel gebruiken, haha. Leuke foto's van Fleur gekregen via de mail, dus gelijk die afschuwelijke foto (linksboven) vervangen. Een leuke up-to-date foto van mezelf komt binnenkort nog wel. Nu nog geen zin om te poseren.
).
Aan de andere kant van de zaal zit een jongen, mijn leeftijd, met een nog hogere dwarslaesie. Hij kan alleen zijn hoofd nog bewegen en praten, verder zit zijn lichaam vastgebonden in een soort "dwangbuis" zodat hij niet uit zijn stoel valt.. Hij beweegt zijn stoel met een speciaal apparaatje wat hij met zijn kin bedient. 
