Vanochtend Coober Pedy bezocht. We hebben maar 234 km
te rijden op de Stewart Highway, dus we hebben tijd zat; het is toch altijd
maar rechtdoor ;-) Tijdens onze
rit vroegen we ons af wat die kleine bergjes in het oh zo eentonige landschap
van rode aarde met steppegras waren. Waar opaalzoekers het landschap hebben
omgewoeld, ligt het vrijwel boomloze terrein bezaaid met bergen aarde. Waar men
dus dacht opaal te vinden, begon men te graven en liet men de afval achter. Dat
verklaart de ligging van deze hopen aarde. Zij liggen soms op kilometers
afstand van elkaar.
Eerst een bezoek gebracht aan de Old Timers Mine. Deze biedt
een fascinerend inzicht in de wereldberoemde opaalmijnindustrie van dit outback‑stadje.
Met een helm op het hoofd vertrokken door de nauwe gangen van de mijn en hebben
geleerd hoe mensen heel hun dag ondergronds doorbrachten in vreselijk
erbarmelijke omstandigheden. Soms kostte het weken om een gat te boren in de
rotsen vooraleer men kon graven naar opaal. Opaal is een amorfe variëteit van
kwarts. Opaal kan kleurloos zijn, wit, melkachtig blauw, grijs, rood, geel,
groen, bruin en zwart. Het opaal is één van de mineralen die fossielen vormen
of kunnen vervangen. Zo zagen we fossielen van schelpen in opaal.
Sommige mensen hadden in de mijn een klein appartement, een
kinderkamer en een keuken uitgehouwen in de rotsen. Het was er lekker koel en
het was dichtbij het werk. Je moet nl. weten dat de temperaturen hier hoog
kunnen oplopen. Je vindt hier ook een gamma van historische gereedschappen,
zoals lampen, een gemotoriseerde lier, een theodoliet van een landmeter en een
originele Royal Flying Doctor First Aid Kit om geïsoleerde bewoners te
behandelen en te redden. Ook een tandartsstoel en apparatuur die de tandarts
gebruikte, kom je hier tegen.
Net op tijd om het voederen van kangoeroes te zien in het Josephines
Gallery & Kangaroo Orphanage. De eigenaars hebben een art‑gallery en
zorgen al 15 jaar voor de opvang van gewonde of zieke kangoeroes. Ze
hebben er momenteel 3 en een joey (baby kangoeroe). We mochten ze voederen. De
snack bestond uit gedroogde vruchten en wasabinoten. Heel voorzichtig
knabbelden de dieren aan de noten en toen er niets meer op mijn hand lag, likte
Shauni mijn hand helemaal schoon. Zo lief!
Volgens de reisgidsen leven en werken de mensen in Coober
Pedy voornamelijk ondergronds. Maar we ondervonden dat dit niet helemaal waar
is. In Coober Pedy gebeurt heel veel bovengronds. Er zijn een restaurants,
bars, hotels, shops bovengronds, maar je vindt er tevens een ondergrondse
orthodoxe kerk, Saint Elijahs. Daar zijn we ook een kijkje gaan nemen. Heel
speciaal!
We logeren in Marla Travellers Rest in Marla. Marla is een
service centre aan de Stuart Highway. Buiten het service centre is er geen
bebouwing. Het ligt immers in het midden van de Australische outback. Toch vind
je hier een kleine supermarkt en een tankstation. Marla ligt aan The Ghan
spoorlijn. De trein doet de plaats 4 x per week aan. Voor de rest is er
totaal niets te zien in dit hete oord. Hoewel, er lopen hier veel aboriginals
rond die door de ober van het restaurant aangemaand worden schoenen aan te
trekken ;-)
Vroeg vertrokken vanuit het resort omdat we vandaag zon
slordige 700 km moeten afleggen. Het vervelende is dat we eerst terug naar
Gawler en Port Augusta moeten rijden om van daaruit te kunnen vertrekken naar
Coober Pedy. Coober Pedy staat bekend als de opaalhoofdstad van de wereld. De
naam is afkomstig van Kupa Piti, een Aboriginalnaam die witte man in gat betekent. De stad ligt in de Outback, honderden km
van de dichtstbijzijnde nederzetting af. Vanwege de weersomstandigheden wonen
de meeste mensen ondergronds en werken ze in ondergrondse mijnschachten. Je
vindt hier dus o.m. kerken, hotels, bedrijven onder de grond.
Omdat het een behoorlijk af te leggen afstand was, zijn we
verschillende keren gestopt om onze benen even te strekken en wat rond te wandelen
om ons verstand op nul te zetten. Ik heb natuurlijk niet veel moeten doen, al
het werk was voor Paul, de chauffeur. En hij heeft het super gedaan! We hebben onderweg
ongeveer 4 x moeten stoppen, o.a. voor een grote dode kangoeroe die in het
midden op ons rijvak lag en waar we echt niet konden over rijden, en 3 x
voor emoes met babys die de weg overstaken. Gelukkig heeft Paul goede ogen en
hebben we tijdig kunnen remmen. Je mag hier tenslotte toch over het algemeen 110 km/uur
rijden op de wegen.
Gegeten in Studs Roadhouse en een lekkere cappuccino/hot
chocolate gedronken. Onderweg waren we niet verbaasd weer op een eindeloze weg
te rijden voor honderden kilometers zonder veel passage te zien, behalve road
trains. Uiteindelijk gearriveerd rond 16.30 uur in het Desert Cave Hotel.
We kregen een ondergrondse kamer toegewezen met alle comfort. Alleen is het
water hier een dure zaak. Gelukkig konden we douchen al kwam het water maar
mondjesmaat uit de sproeier
Eindelijk hadden we weer internet! Ik had bijna
afkickverschijnselen Dadelijk ingelogd en dochterlief en de Milonnekes
op de hoogte gebracht van onze avonturen. Ogenblikkelijk een aantal fotos
verkleind en geprobeerd ze op de blog te zetten. Blijkbaar valt het internet
hier vaak weg, want ben er nog altijd niet in geslaagd. Zucht!
s Avonds gaan eten in het restaurant van het hotel
(buiten eten leverde weer enkel burgers en pizza op). Maaltijden waren hier
weer erg duur. Ik koos voor een penne met garnalen en chorizo en pikante saus
en Paul had een kangoeroesteak met courgetten en couscous. Hij haat couscous,
maar er je kon er geen frieten bij krijgen. Mijn penne was lauw en van garnalen
was er geen sprake. Ik besloot de dienster hierover aan te spreken. Zij haalde
de chef erbij en ik kreeg een gratis dessert aangeboden, een dessert waarvoor
ik absoluut niet had willen betalen, maar we waren blij met de compensatie en
hebben het broederlijk gedeeld. En nu tijd voor een slaapmutsje in de kamer
Vanochtend vertrokken rond 09.15 uur richting Flinders
Ranges National Park. Een uur later was het al 39 °C! Onderweg de gps
ingesteld, maar op een gegeven ogenblik merkten we dat we wel de juiste
richting uitreden, maar niet op de juiste weg zaten. Alweer eindeloze wegen
waar niets of niemand te zien was. Af en toe een dorp tegengekomen, eentje dat
uiteraard niet op de kaart stond. Volgend jaar koop ik zeker een nieuw tablet
waarop ik mappy.me kan installeren (op aanraden van Josiane) want met deze
Microsoft Surface lukt het niet. Kunnen we ons gelijk de kosten van een gps
besparen! Anyway, veel tijd verspild en vele kilometers gedaan op een gele weg
die eigenlijk een rode had moeten zijn.
Ondertussen werd het heter en heter, lees 41 °C
en dan was het nog bewolkt! Gelukkig! Op een bepaald moment toch de rode weg
gevonden en dan verliep onze reis veel vlotter. De laatste 50 km lag de
weg jammer genoeg bezaaid met dode kangoeroes. Kangoeroes zitten of liggen
gedurende de dag meestal ergens onder het struikgewas in de schaduw te rusten.
Enkel s morgens vroeg en in de late namiddag komen ze tevoorschijn en
willen dan kost wat kost de weg oversteken. Een gevaarlijk manoeuvre omdat er
standaard 110 km/uur mag gereden worden op een rode/gele weg. Vooral de
road trains zijn de boosdoeners. Zij zetten hun cruise control op de maximum
snelheid en stoppen voor niets of niemand. Men spreekt over een overpopulatie
van kangoeroes; zo jammer dat er nu maar 1 kangoeroe per
1 000 m² overblijft in de regio Flinders Ranges. Zelfs schapen
ontsnappen niet aan de road trains
Rond half vijf s namiddags aangekomen in het resort.
We kregen kamer nr. 3 dichtbij de receptie en het zwembad. Hier hebben we
natuurlijk geen internet, maar ik kan wel de laptop van de receptie lenen om
mijn verslag te posten. De fotos zullen later upgeload worden. Maar eerst even
genieten van happy hour ;-)
s Avonds voor het eerst wat tv gekeken. Men eerde het
werk van de Bee Gees. De enige overlevende van de 4 broers, Barry, zat
vooraan zichtbaar te genieten. Er werden allerlei liedjes van de Bee Gees
gezongen door allerlei artiesten, zoals John Legend, Stevie Wonder, Ed Sheeran,
Celine Dion, Demi Levato, Jason Darulo en Nick Jonas, één voor één gebracht in
een bijzondere versie. Uiteraard werd ook Saturday Night Fever vermeld waarin
John Travolta de hoofdrol speelde. Hij zat glunderend naast Barry Gibb. We
hebben echt genoten van de show omdat het voor ons pure nostalgie was. Dan
besef je pas hoeveel liedjes de Bee Gees hebben gemaakt en hoeveel hits ze
hebben gescoord. Barry gaf op het einde van de show nog het beste van zichzelf.
Dat hoge stemmetje heeft hij nog steeds.
Morgenvroeg doen we al om 07.00 uur een scenic flight
over Wilpena Pound en om 08.00 uur gaan we op 4‑uur durende excursie met
een 4x4. Het belooft een spannende dag te worden
Heel vroeg opgestaan (05.45 uur) voor de vlucht over
Wilpena Pound. Wipena Pound is een natuurlijk amfitheater van bergen in het
hart van het Flinders Ranges National Park. Het lijkt wel of het een erg brede
vulkaankrater is. Je kan deze dus best vanuit de lucht bewonderen.
Vertrokken met een vrouwelijke pilote en een koppel met kind
voor een 20‑minuten durende vlucht. Deze uitstap zou eigenlijk morgenvroeg hebben
plaatsgevonden, maar vrijdag wordt een ellenlange reisdag van 700 km. Met
een simpel telefoontje regelde de receptioniste dus een vlucht voor vandaag. En
nog beter, we kregen 10 minuten extra én gratis!
Heel vroeg opgestaan (05.45 uur) voor de vlucht over
Wilpena Pound. Wipena Pound is een natuurlijk amfitheater van bergen in het
hart van het Flinders Ranges National Park. Het lijkt wel of het een erg brede
vulkaankrater is. Je kan deze dus best vanuit de lucht bewonderen. Onderweg
ongelooflijk veel kangoeroes gezien en ook kunnen fotograferen. Inderdaad, de
dieren verschijnen heel vroeg in de ochtend en in de late namiddag.
Vertrokken met een vrouwelijke pilote en een koppel met kind
voor een 20‑minuten durende vlucht. Deze uitstap zou eigenlijk morgenvroeg hebben
plaatsgevonden, maar vrijdag wordt een ellenlange reisdag van 700 km. We
moeten dus op tijd vertrekken om deze afstand te overbruggen. Met een simpel
telefoontje regelde de receptioniste dus een vlucht voor vandaag. En nog beter,
we kregen 10 minuten extra vliegtijd én het was gratis!
Wat een prachtige fotos konden we nemen tijdens onze scenic
flight. Wilpena Pound is echt uitzonderlijk mooi vanuit de lucht. De pilote
heeft nog snel spontaan een fotootje van ons voor het vliegtuig genomen op het
einde van de vlucht. Fijn initiatief!
Ontbeten, gaan tanken (in het resort) en ons middagmaal gaan
kopen in het winkeltje van het resort. We kochten een sandwich, yoghurt en
wilden nog wat wijn inslaan voor morgen, maar dat ging lekker niet door. Hier
mag geen alcohol verkocht worden vóór 11.00 uur. Wat een bullshit en zoals
Paul het verwoordde hypocryte! Dan maar wat gewerkt aan het sorteren van de
fotos en het verslag van vandaag. Ik ga nu de laptop van het resort lenen om
de blog bij te werken. Enkel die heeft internettoegang
Geprobeerd via de laptop van het resort om in te loggen,
maar blijkbaar wist de receptioniste het wachtwoord niet. Na een paar
vruchteloze pogingen heeft ze hulp gevraagd aan de manager. Laptop bleek een
Macbook te zijn en daar ken ik niets van. Weer hulp moeten inroepen om het
bureaublad te vinden met de D‑drive (mijn externe schijf), maar ik kreeg geen
enkele file open, dus laptop teruggeven na een aantal hopeloze pogingen en
groeiende frustratie. Geen internettoegang kan dus niet meer vandaag de dag! De
receptioniste stelde voor om haar persoonlijke wifi te activeren op mijn
tablet. Ik moest dan wel in de receptie blijven voor een goede ontvangst. Ik
liet haar persoonlijk het paswoord ingeven, maar ze typte tot 2 maal toe
een fout zodat ik geen verbinding had. Dan heb ik het maar zelf ingetypt en ja,
hoor, het werkte.
Zodoende kon ik mijn verslag van gisteren en van vanmorgen
op de blog zetten. Fotos verkleinen kon ik dan weer niet. Dus fotos volgen
later nog
Vanmiddag om stipt één uur werden we opgepikt door onze chauffeur
Mick en zijn metgezel Terrance (neef) voor de 4x4 excursie. Het waren beiden
aboriginals. We zouden los het binnenland inrijden om daar Bunyeroo, Aroona
valley en Brachina Gorge te bezoeken, geelvoetkangoeroes te spotten en te leren
over de geschiedenis van het gebergte. Ongeveer 500 miljoen jaar geleden
was het hele gebied ooit de bodem van de oceaan. De rotslagen werden opgeheven
en erosie vormde ongelooflijke kloven. Er zijn borden met tekens geplaatst
langs de weg met een boel informatie over het gebied. Zo hebben we ook
fossielen gezien die doorheen de jaren hier gevormd werden.
Halverwege de rit werden we door Mick getrakteerd op
zelfgemaakte scones (met slagroom). Hoewel ik totaal geen honger had, heb ik
deze caloriebom toch opgegeten om niet onbeleefd te zijn (weliswaar zonder
slagroom!).
Een indrukwekkend uitzicht op de Razorback Ridge van Wilpena
Pound sluit onze uitstap af. Onderweg vertoeven we in Scrubland, in het
Nederlands ook wel aangeduid als kreupelhout, een vegetatiezone met struikgewas
en verspreid voorkomende bomengroei. Scrubland is enigszins te vergelijken met
vegetatiezones als de Afrikaanse savanne, de Noord‑Amerikaanse prairie en de
Zuid‑Amerikaanse pampa.
Vandaag was het een beetje bewolkt, maar toch al 29 °C
rond half 10 s morgens. Toch zijn we gespaard gebleven van de 40 °C.
Morgen zal dat niet meer lukken, vrees ik
Onderweg ontzettend veel kangoeroes gezien in hun
natuurlijke habitat. Deze geelvoetkangoeroes zijn een bedreigde diersoort. De
joeys (babykangoeroes) worden door hun moeder achtergelaten in het nest omdat
ze op zoek gaat naar voedsel. De babykangoeroes schreeuwen om hun moeder
waardoor zij de aandacht trekken van roofvogels en katachtigen. Vele joeys
sterven hierdoor. Ook in het resort nog 2 kangoeroes gespot die gras aten.
We mochten naderen tot op ongeveer 2 meter vooraleer ze een paar meter
verder vluchtten.
Na het ontbijt, geserveerd door onze host Julian, rustig
vertrokken naar Adelaide. Hier verblijven we één nacht en kunnen we eindelijk
nog eens wassen tegen de democratische prijs van AUD 10 (= 6).
We zitten even te wachten in de lobby van het hotel tot onze wasmachine gedaan
heeft zodat we alles in de droogkast kunnen steken. Ondertussen is het kwart na
één en hebben we honger. Misschien snel een lunchke doen terwijl de droogkast
draait?
Geen echte plannen vandaag Gezellig kuieren in
Adelaide, ergens iets gaan drinken en misschien een ritje met de Glenelg‑tram
doen. De service is gratis tussen het Adelaide Entertainment Centre in
Hindsmarsh en South Terrace in de City. Je kan dus met dit trammetje van het
noorden naar het zuiden van de stad rijden.
Adelaide staat bekend als de City of Churches vanwege de
vele kerken die de stad telt. Niet echt aan ons besteed ;-) Kenmerkend
voor de stad, in tegenstelling tot de andere grote steden in het land, is het
vrijwel geheel ontbreken van hoogbouw in het centrum van de stad.
Een andere veelgebruikte benaming is The 20‑minute city
vanwege de goede bereikbaarheid van vrijwel alle plekken in en buiten de stad.
Zo ben je (buiten de spits) met de auto of bus binnen 20 minuten vanuit het
Central Business District bi het stand in Glenelg, in de Adelaide Hills of in
Mc Laren Vale. Dit is voor een groot deel te danken aan Kolonel William Light.
Hij ontwierp de stad als een raster met brede boulevards, omgeven door parken.
Na een snelle lunch de droogkast leeggemaakt en alle was
opgerold en weer in de koffer gestoken. Nadien een wandeling gemaakt door
autovrije winkelwandelstraat. Er zijn hier vele shoppingcenters waar je
heerlijk kan winkelen en afkoelen want het is hier immers 37 °C. De meeste
mensen lopen in short en topje, maar je ziet er ook in lange broek en lange
mouwen, net alsof het winter is
Kerstmis in Adelaide, of Zuid‑Australië, is eigenlijk heel
gek. Het is hier ontzettend warm en toch associëren we kerstmis met koud en miezerig
weer. Iedereen is hier al helemaal in kerststemming dat bewees de
dienster die onze lunch serveerde. Zij had al een vrolijk gewei met
kerstversiering op haar hoofd. Heel grappig! Ook stootten we op een gebouw waartegen
een immens grote kerstman hing. Allemaal heel zotjes
Het nieuwe Parlementshuis is heel indrukwekkend met grote
zuilen, gelegen aan North Terrace. Gewacht tot de bussen en autos gepasseerd waren
om een foto te nemen;
Na een flinke wandeling langsheen de wandelbrug over de
Torrens River arriveerden we aan de Adelaide Oval, het stadion waar men cricket
speelt. Een prachtig gebouw met een prachtig grasveld, erg imposant. Hier
konden we ook ongelooflijk mooie fotos nemen van de Adelaide Oval, het
Convention Centre en een nog een heel erg mooi aansluitend gebouw.
Terug gewandeld in de brandende zon (lees 37 C) een
terrasje gezocht om eerst een behoorlijke hoeveelheid water achterover te slaan
en daarna iets lekkers te nuttigen. Verder gestapt naar Chinatown en Adelaide Central
Market om de sfeer op te snuiven van de lokale bevolking.
Teruggekeerd naar het hotel om daar vast te stellen dat het
licht en de airco wel degelijk werkten, maar de stopcontacten dienst weigerden.
De receptie heeft ons dadelijk geholpen door een technieker aan het werk te
zetten en kort nadien konden we de haardroger gebruiken en onze elektronische
toestellen opladen.
Na een lekkere douche gaan eten op het terras van
Casablabla, een multiculturele tapas lounch bar. In Australië is het de
gewoonte om verschillende gerechtjes te bestellen en te delen. Men rekent op 3
à 4 gerechtjes voor 2 personen. Als je daarbij nog eens een glas wijn
bestelt, kom je al gauw uit op astronomische bedragen. Wij kozen democratisch
voor het gerechtje van de dag, nl. paëlla, een gewoon hoofdgerecht.
Na het avondeten even gezocht naar ons hotel; het was immers
al vrij donker. De weg gevraagd aan een Chinees koppel dat dadelijk Google
raadpleegde. Eenmaal aangekomen in de autovrije winkelstraat vonden we het
hotel heel gemakkelijk. We haalden vandaag toch 22 667 stappen en
6 floors.
Hele dag tijd om in Barossa Valley rond te rijden. Na een
vrij laat ontbijt, de bezienswaardigheden indachtig van onze host, vertrokken
naar de lookout van Mengler Hill. Omdat er weer een Chinese invasie landde,
snel een selfie genomen Verder gereden naar Nuriootpa om kaas te gaan
proeven. Zo eens iets anders dan wijn ;-) Hier ook even geluncht (met
een couscoussalade met allerlei groentjes en een mocka ijskoffie waar verdorie
een bol ijskreem in zat!).
Doorgereden naar Seppeltsfield Winery om te wijn te gaan
proeven. Met veel moeite kregen we 2 piepkleine glaasjes aangeboden,
waarvan de eerste wijn een Riesling was en helemaal niet lekker was. Toen we
vroegen of we een glas wijn konden drinken op het terras van het domein, bleek
de bistro een totaal andere eigenaar te zijn en die sloten mooi om
15.00 uur. Dus, geen gezellig terrasje kunnen doen; de omgeving was
weliswaar heel mooi!
Dan maar naar Maggie Beers winery gereden. Daar werden we
echt wel verwend met een proeverij van 3 witte en 3 rode wijnen. Hier
konden we eindelijk genieten van een glaasje op het terras met uitzicht op een
vijver waar schildpadden zwommen en watervogels doken naar voedsel. Heel
aangenaam om te zien
Wel wat moeten zoeken om de weg terug te vinden naar onze
B & B (het is hier een wirwar van wegen zonder behoorlijke
wegaanduidingen) om van daaruit te gaan dineren in de Lord Lyndoch, het
restaurant waar we gisteren ook aten. Hier in de B & B de dag
afgesloten met een glaasje Port op kosten van het huis
Later opgestaan vanmorgen omdat we genoeg tijd hadden om
naar de ferry te rijden. Eerst nog even een 20‑tal minuutjes op het dek gezeten
en genoten van het zonnetje. Daarna beneden een koffie gedronken en de fotos
van de vorige dag bekeken. Gisteravond bleek ons fototoestel plots een roze
scherm te vertonen zodat ik geen enkele foto kon overzetten op mijn externe
harde schijf. Alles heb ik geprobeerd, maar niks hielp. Dan heb ik het toestel
maar een hele nacht in de stekker gestoken om op te laden. Gelukkig bleek het
deze morgen weer te werken!
Ondanks het feit dat we niet zoveel km moesten rijden,
hebben we er toch nog 3,5 uur over gedaan eer we het Abbotsford Country
House hadden gevonden. Het ligt middenin prachtige, uitgestrekte wijngaarden
bovenop een helling. Heel mooie accommodatie en een heerlijke temperatuur van
32 °C. We arriveerden rond 15.00 uur plaatselijke tijd en werden warm
onthaald door onze host. Die raadde ons aan om nog een mooie wandeling te doen
op een 20‑tal minuten rijden van onze B & B, nl. het Stringybark
Loop Trail van ongeveer 2,5 km. Het was een leuke wandeling waarbij we nog
een aantal wilde kangoeroes zagen.
s Avonds gaan eten in een bistro in de buurt van onze
B & B en snel de fotos gedownload om op de blog te zetten.
