Na het ontbijt, geserveerd door onze host Julian, rustig
vertrokken naar Adelaide. Hier verblijven we één nacht en kunnen we eindelijk
nog eens wassen tegen de democratische prijs van AUD 10 (= 6).
We zitten even te wachten in de lobby van het hotel tot onze wasmachine gedaan
heeft zodat we alles in de droogkast kunnen steken. Ondertussen is het kwart na
één en hebben we honger. Misschien snel een lunchke doen terwijl de droogkast
draait?
Geen echte plannen vandaag Gezellig kuieren in
Adelaide, ergens iets gaan drinken en misschien een ritje met de Glenelg‑tram
doen. De service is gratis tussen het Adelaide Entertainment Centre in
Hindsmarsh en South Terrace in de City. Je kan dus met dit trammetje van het
noorden naar het zuiden van de stad rijden.
Adelaide staat bekend als de City of Churches vanwege de
vele kerken die de stad telt. Niet echt aan ons besteed ;-) Kenmerkend
voor de stad, in tegenstelling tot de andere grote steden in het land, is het
vrijwel geheel ontbreken van hoogbouw in het centrum van de stad.
Een andere veelgebruikte benaming is The 20‑minute city
vanwege de goede bereikbaarheid van vrijwel alle plekken in en buiten de stad.
Zo ben je (buiten de spits) met de auto of bus binnen 20 minuten vanuit het
Central Business District bi het stand in Glenelg, in de Adelaide Hills of in
Mc Laren Vale. Dit is voor een groot deel te danken aan Kolonel William Light.
Hij ontwierp de stad als een raster met brede boulevards, omgeven door parken.
Na een snelle lunch de droogkast leeggemaakt en alle was
opgerold en weer in de koffer gestoken. Nadien een wandeling gemaakt door
autovrije winkelwandelstraat. Er zijn hier vele shoppingcenters waar je
heerlijk kan winkelen en afkoelen want het is hier immers 37 °C. De meeste
mensen lopen in short en topje, maar je ziet er ook in lange broek en lange
mouwen, net alsof het winter is
Kerstmis in Adelaide, of Zuid‑Australië, is eigenlijk heel
gek. Het is hier ontzettend warm en toch associëren we kerstmis met koud en miezerig
weer. Iedereen is hier al helemaal in kerststemming dat bewees de
dienster die onze lunch serveerde. Zij had al een vrolijk gewei met
kerstversiering op haar hoofd. Heel grappig! Ook stootten we op een gebouw waartegen
een immens grote kerstman hing. Allemaal heel zotjes
Het nieuwe Parlementshuis is heel indrukwekkend met grote
zuilen, gelegen aan North Terrace. Gewacht tot de bussen en autos gepasseerd waren
om een foto te nemen;
Na een flinke wandeling langsheen de wandelbrug over de
Torrens River arriveerden we aan de Adelaide Oval, het stadion waar men cricket
speelt. Een prachtig gebouw met een prachtig grasveld, erg imposant. Hier
konden we ook ongelooflijk mooie fotos nemen van de Adelaide Oval, het
Convention Centre en een nog een heel erg mooi aansluitend gebouw.
Terug gewandeld in de brandende zon (lees 37 C) een
terrasje gezocht om eerst een behoorlijke hoeveelheid water achterover te slaan
en daarna iets lekkers te nuttigen. Verder gestapt naar Chinatown en Adelaide Central
Market om de sfeer op te snuiven van de lokale bevolking.
Teruggekeerd naar het hotel om daar vast te stellen dat het
licht en de airco wel degelijk werkten, maar de stopcontacten dienst weigerden.
De receptie heeft ons dadelijk geholpen door een technieker aan het werk te
zetten en kort nadien konden we de haardroger gebruiken en onze elektronische
toestellen opladen.
Na een lekkere douche gaan eten op het terras van
Casablabla, een multiculturele tapas lounch bar. In Australië is het de
gewoonte om verschillende gerechtjes te bestellen en te delen. Men rekent op 3
à 4 gerechtjes voor 2 personen. Als je daarbij nog eens een glas wijn
bestelt, kom je al gauw uit op astronomische bedragen. Wij kozen democratisch
voor het gerechtje van de dag, nl. paëlla, een gewoon hoofdgerecht.
Na het avondeten even gezocht naar ons hotel; het was immers
al vrij donker. De weg gevraagd aan een Chinees koppel dat dadelijk Google
raadpleegde. Eenmaal aangekomen in de autovrije winkelstraat vonden we het
hotel heel gemakkelijk. We haalden vandaag toch 22 667 stappen en
6 floors.
Hele dag tijd om in Barossa Valley rond te rijden. Na een
vrij laat ontbijt, de bezienswaardigheden indachtig van onze host, vertrokken
naar de lookout van Mengler Hill. Omdat er weer een Chinese invasie landde,
snel een selfie genomen Verder gereden naar Nuriootpa om kaas te gaan
proeven. Zo eens iets anders dan wijn ;-) Hier ook even geluncht (met
een couscoussalade met allerlei groentjes en een mocka ijskoffie waar verdorie
een bol ijskreem in zat!).
Doorgereden naar Seppeltsfield Winery om te wijn te gaan
proeven. Met veel moeite kregen we 2 piepkleine glaasjes aangeboden,
waarvan de eerste wijn een Riesling was en helemaal niet lekker was. Toen we
vroegen of we een glas wijn konden drinken op het terras van het domein, bleek
de bistro een totaal andere eigenaar te zijn en die sloten mooi om
15.00 uur. Dus, geen gezellig terrasje kunnen doen; de omgeving was
weliswaar heel mooi!
Dan maar naar Maggie Beers winery gereden. Daar werden we
echt wel verwend met een proeverij van 3 witte en 3 rode wijnen. Hier
konden we eindelijk genieten van een glaasje op het terras met uitzicht op een
vijver waar schildpadden zwommen en watervogels doken naar voedsel. Heel
aangenaam om te zien
Wel wat moeten zoeken om de weg terug te vinden naar onze
B & B (het is hier een wirwar van wegen zonder behoorlijke
wegaanduidingen) om van daaruit te gaan dineren in de Lord Lyndoch, het
restaurant waar we gisteren ook aten. Hier in de B & B de dag
afgesloten met een glaasje Port op kosten van het huis
Later opgestaan vanmorgen omdat we genoeg tijd hadden om
naar de ferry te rijden. Eerst nog even een 20‑tal minuutjes op het dek gezeten
en genoten van het zonnetje. Daarna beneden een koffie gedronken en de fotos
van de vorige dag bekeken. Gisteravond bleek ons fototoestel plots een roze
scherm te vertonen zodat ik geen enkele foto kon overzetten op mijn externe
harde schijf. Alles heb ik geprobeerd, maar niks hielp. Dan heb ik het toestel
maar een hele nacht in de stekker gestoken om op te laden. Gelukkig bleek het
deze morgen weer te werken!
Ondanks het feit dat we niet zoveel km moesten rijden,
hebben we er toch nog 3,5 uur over gedaan eer we het Abbotsford Country
House hadden gevonden. Het ligt middenin prachtige, uitgestrekte wijngaarden
bovenop een helling. Heel mooie accommodatie en een heerlijke temperatuur van
32 °C. We arriveerden rond 15.00 uur plaatselijke tijd en werden warm
onthaald door onze host. Die raadde ons aan om nog een mooie wandeling te doen
op een 20‑tal minuten rijden van onze B & B, nl. het Stringybark
Loop Trail van ongeveer 2,5 km. Het was een leuke wandeling waarbij we nog
een aantal wilde kangoeroes zagen.
s Avonds gaan eten in een bistro in de buurt van onze
B & B en snel de fotos gedownload om op de blog te zetten.
Vroeg uit de veren omdat we maar één dag hebben om het hele
eiland te bezoeken. Snel ontbeten en rond 20 over 8 de auto in voor een
prachtige dag met veel bezienswaardigheden. Kangaroo Island is immers na
Tasmanië en Melville het grootste eiland van Australië.
Inkomticket gekocht in het Visitor Center en gevraagd waar we
eventueel kangoeroes en koalas konden zien. Men raadde aan om het Heritage
Trail, dat begon achter het Visitor Center, te doen. Het was een wandeling van
2,4 km doorheen het bos en zou ongeveer een uur duren. We deden de
wandeling in 40 minuten en hadden geluk een aantal kangaroes te zien en
2 koalabeertjes die hoog in een boom zaten. Daar hebben we wel onze
telelens moeten bijhalen
We reden eerst naar het verst gelegen punt en dat was
Flinders Chase National Park. Hier moesten we zeker Admirals Arch zien en de
Remarkable Rocks. Om hiervan te kunnen genieten, kochten we een toegangsticket
in het Visitor Center en kregen we een plattegrond. De prijs bedroeg
AUD 11 per persoon. Omdat hier een café/bistrot was, hebben we hier ook
een broodje gegeten met de gebruikelijke Cappuccino/Hot chocolate.
Admirals Arch is een rotsformaties die een natuurlijke brug
of boog vormt en die zich bevindt bij Cape Du Couedic, het meest zuidwestelijk
punt van Kangaroo Island. Deze kaap staat ook bekend om de grote groep Nieuw‑Zeelandse
zeeleeuwen die er leeft. Het is er sprookjesachtig mooi
Van daaruit naar de Remarkable Rocks gereden. Vanuit de
parking zie je ze al in de verte liggen. Het is een groep van grote, door
erosie in opmerkelijke vormen gesleten rotsen op een klip boven de Zuidelijke
Oceaan.
Onze volgende stop was Vivonne Bay, een idyllisch plaatsje
met een prachtig strand, een jetty (lees pier) en azuurkleurig water. Een echt
plaatje. Toen we arriveerden, stapten ook enkele Chinezen uit, maar we waren
snel met het nemen van fotos (lees fotos zonder Chinezen). Toen we de pier
opwandelden, liet een koppel Chinezen een drone vertrekken om fotos van de
baai te nemen vanuit de lucht. Die Chinezen toch! Niet te doen!
Nog snel gereden naar Seal Bay Conservation Park. Dit is een
beschermd gebied én de thuisbasis van de 3de grootste
Australische zeeleeuwenkolonie. Hier kan je een guided tour doen of een
boardwalk. Wij kozen voor de guided tour omdat je dan onder begeleiding van een
gids mee op het strand mag. Het kostte wel zon AUD 70 voor ons beiden,
maar het was het wel waard. De zeeleeuwen zaten volop in het broedseizoen en we
hebben zelfs een glimp kunnen opvangen van een kleintje, dat voortdurend door
de mama verstopt wordt (lees beschermd wordt). Ik heb zelfs een filmpje gemaakt
van een gevecht van 2 alfa‑mannetjes. n Heel ernstige ruzie
Nog even gaan piepen naar het voederen van pelikanen in
Kingscote, maar we waren net te laat en er was geen pelikaan meer te bespeuren.
Huiswaarts gekeerd, maar verkeerd gereden. Omdat hier de wegwijzers maar heel
sporadisch voorkomen en heel miniem zijn, misten we de afslag naar Penneshaw en
reden zon slordige 70 km te ver. Uiteindelijk nogal laat in het hotel
aangekomen, de receptioniste overtuigd om ons nogmaals een bonnetje te geven
voor 2 gratis glazen wijn bij een maaltijd in het Penneshaw Hotel zoals
gisteren. En dat lukte! Het was een zeer lieve dame! Dus nogmaals lekker
gegeten met gratis drank! ;-)
Abrupt wakker geworden om half 8, terwijl ik de wekker
om 07.00 uur had gezet. Gespurt naar de badkamer en snel een wasje en
plasje gedaan. Even later ging de wekker af. Op onze gsms was het net
7 uur. Vreemd! Bleek dat het in Robe een half uur vroeger is, dus onze
horloges aangepast om vergissingen te vermijden.
Vóór negenen zaten we al in de auto want we hebben een
afstand te overbruggen van 422 km naar Cape Jervis waar we de ferry moeten
nemen voor de oversteek naar Kangaroo Island. Hier verblijven we
2 nachten.
Na ongeveer 1,5 uur rijden (ik had juist mijn ogen
dicht), remde Paul plots heel stevig. Er stak net een hertje de baan over en
gelukkig voor het beestje bleef het onderweg niet stilstaan, anders had het een dode bambi
geweest. Oef!
Onderweg in Wellington moesten we plots stoppen voor een
gesloten barreel. Vermits er een trailer voor ons geparkeerd stond, dachten we
dat er een boot passeren moest, maar niets was minder waar. We moesten op een
overzetboot rijden die ons dan naar de overkant van de rivier vaarde. Vijf
minuten later waren we alweer op weg
Tegen twaalven gaan lunchen in Strath Corner Bakery
(afkorting van Strathalbyn) en een cappucino/hot chocolate gedronken. In
Australië kort men alles af, zo spreekt men van een breakky (breakfast), een chocky (hete chocolademelk) enz. Snel nog
wat wijn ingeslagen en onze reis verdergezet.
Rond 14.30 uur gearriveerd in Cape Jervis. Dadelijk
info gevraagd aan het bureautje; onze oversteek was immers pas gepland om
18 uur. De boot van 15.00 uur zat vol, maar misschien konden we mee
met die van 16.00 uur? Het zou fijn zijn om 2 uur vroeger op onze
bestemming aan te komen. En ja, hoor, op het laatste nippertje kregen we een
teken dat we nog mee mochten. We waren de laatste wagen die op de boot reed,
dus zijn we de eerste wagen die er terug af rijdt. Geen files! Nice! De vaart
duurt drie kwartier.
Ingecheckt in het hotel met uitzicht op zee. Een zalige
kamer met breed bed en alle voorzieningen. Dadelijk, na het uitpakken, een
reservatie gemaakt voor het avondeten om 19 uur in het Penneshaw Hotel (op 2 min. wandelafstand),
want we kregen 2 gratis glazen wijn aangeboden als we daar dineerden. Gedoucht
en heel lekker gegeten, d.w.z. een kippensnitzel met frietjes en een slaatje. Eindelijk
een normale maaltijd! Morgen wordt een drukke dag, want het eiland heeft veel
te bieden en we zijn hier maar 2 nachten
Na het ontbijt en voor het vertrek richting Robe nog even
een leuke wandeling gemaakt achter het hotel. Daar konden we de beide grote
bergen, die deel uitmaken van The Grampians National Park in volle glorie
fotograferen. De zon was alvast van de partij en het beloofde een mooie dag te
worden. Nog even gaan kijken naar de kangoeroes nabij de Race Course van Dunkeld,
maar slechts enkele dieren gezien die, zodra we arriveerden, de benen namen.
Langs het Visitor Center geweest om te vragen of er onderweg
naar Robe nog bezienswaardigheden waren. De dame van het center raadde ons aan
om langs Cape Bridgewater aan de kust te rijden. Daar konden we een wandeling van
meer dan een uur doen om de zeehonden te zien die zich daar huisvesten. Jammer
genoeg begon het onderweg te regenen en toen we uiteindelijk arriveerden aan
Cape Bridgewater goot het pijpenstelen. Snel iets gegeten in het locale café en
maar doorgereden naar Robe.
Gps deed weer zeer rare dingen zodat we de wegenkaart erbij
moesten halen. Toch nog een vrij lange rit gedaan in de gietende regen en per
toeval terechtgekomen op een transportroute van de road trains. Een road
train or land train is een soort van vrachtwagen die in Australië,
Canada, Mexico en de VS op een efficiënte manier goederen vervoert. De term Road Train wordt vooral gebruikt in
Australië. Je kan het vergelijken met een vrachtwagencabine met 2 of 3 opleggers
die van 27,5 tot 36,5 m lang kunnen zijn. Ze zijn ook een pak hoger dan de
onze. Deze vrachtwagens rijden aan de maximum snelheid en wijken voor niets of
niemand. Het zijn dus gehaaide wegreuzen. Omdat het zo goot en omdat we zoveel
road trains tegenkwamen die steevast over de witte lijn gingen (zeker als ze
een bocht namen) kozen we bewust om via een andere weg naar Robe te rijden. Het
was een beetje té gevaarlijk!
In het zonnige Robe gearriveerd rond half 5 in de
namiddag. Onze cottage lag juist buiten het stadje Robe en we vonden de sleutel
in een telefoonkastje op de veranda. Even later bezoek gekregen van de eigenaar.
Die kwam zich voorstellen. De vragen die we nog hadden, konden we hem stellen
vooraleer een douche te nemen.
Eten kon blijkbaar in Victoria Street, de hoofdstraat in
Robe. Eerst zijn we te voet vertrokken, maar we vonden het nogal frisjes en
hebben daarom de auto genomen om te gaan eten. Goed rondgekeken om de
verschillende restaurantjes te vergelijken, maar uiteindelijk toch maar gekozen
voor een pizzeria. We hebben echter geen pizza gegeten ;-). Paul had een
lasagna met lookbrood en ik had een heerlijke salade met kip, peer, pesto en
parmezaan.
Woensdag 06-12, van Port Fairy naar Dunkeld via de Grampians
Vandaag leuke dag gehad. Na een ontbijtje op het prachtige
terras met uitzicht op de plezierhaven van Port Fairy vertrokken naar Hamilton.
Onze host, Richard, van het Oscars Waterfront Boutique Hotel, had voor ons het
adres van een computerwinkel opgezocht in Hamilton, een stad die we zouden
kruisen als we naar Dunkeld, onze volgende bestemming, zouden reizen. Eindelijk
duidelijkheid in het vooruitzicht!
Toen we arriveerden in Hamilton bleek de computerwinkel
gesloten te zijn en ik bedoel daarmee terminaal gesloten. Ik ging informeren
bij de kapper die naast de computerwinkel gelegen was en er bleek een andere pc‑winkel
te bestaan 2 straten verder. Daar werden we vriendelijk geholpen door
Ricky die gelukkig van wanten wist. Het was dan toch niet onze usb‑uitgang die
om zeep was, maar slechts het toestelletje waarmee ik fotos van de SD‑kaart op
de tablet zette. Hij bood dadelijk een ander toestel aan dat over 6 verschillende
uitgangen beschikte. Dat wat de oplossing! Voor $ 40 waren we gesteld en
super blij dat we de volgende 2 maanden verder onze fotos konden opslaan.
Snel een sandwich met heel veel groenten gegeten in een
koffiebar en dadelijk richting hotel gereden. Ondanks het feit dat het adres
alweer geen nummer had, heeft onze gps het hotel feilloos gevonden. Dadelijk
ingecheckt, een reservatie voor het avondeten gemaakt (19.30 uur, want er
is hier niet veel keuze), bagage weggeborgen en vertrokken naar de Grampians.
Grampians National Park is een zandsteengebergte en kreeg
zijn Engelse naam in 1836 van Major Thomas Mitchell, die de Grampians op de
Grampian Mountains in Schotland vond lijken. In 1984 werden 1 672,29 km²
van de Grampians beschermd als nationaal park. Hier moeten we beslist een
aantal lookouts bezichtigen
Op het verste punt liggen de Mackenzie Falls. Het is
ongeveer 90 km rijden, een lange rit dus vooraleer we de parking van de
Falls opreden. De Falls liggen op 2 km afstand van de parking en zijn
ongeveer 25 m hoog en 20 m breed. Die 2 km gaan dus recht naar
beneden via paden en trappen. De Falls waren overweldigend. We hebben er al
verschillende gezien in vorige reizen, maar deze was de wandeling zeker waard.
Mooie fotos genomen en uiteraard ook een selfie. De terugweg was goed voor
37 floors. De dragers van een Samsung Gear II‑horloge weten waarover
ik spreek (voor de leken, 1 floor= 3,5 m stijgen).
De volgende uitzichtpunten waren de Reed Lookout en The
Balconies. The Balconies is rotsformatie die zich boven een diep dal bevindt; als
het ware een stenen balkon Toen we daar arriveerden, bleek dat er een
aantal jongeren zich op de rotsformatie bevonden en daarmee de regels
overtraden want het was verboden terrein. Er stond zelfs duidelijk een bordje
met No Access op die plaats; het was
zelfs onverantwoord! Dit betekende dat je, vanuit de lookout, niet alleen de
rotsformatie zag, maar ook de jongeren die zonder enige verantwoordelijkheid op
het uiterste puntje van de rotsen waren gaan zitten en elkaar onophoudelijk
fotografeerden. Omdat dit maar bleef duren, heb ik hen vriendelijk (inwendig
kokend) toegeroepen dat ik graag een foto van de rotsformatie wilde nemen maar
zonder hen en of ze even opzij wilden stappen. Eén van de meisjes reageerde
heel positief en dreef de hele groep opzij zodat we toch nog een mooie foto
konden nemen.
Volgende lookout, de Boroka Lookout, hebben we moeten
overslaan wegens tijdgebrek. Het lag nog eens 15 km verder van de weg het
binnenland in. Daarna nog het Wonderland Carpark bezocht dat bijzondere
rotsformaties bevatte die op de Grand Canyon leken. Mooie omgeving met een
rotsachtig pad waardoor we alweer moesten klimmen (goed voor mijn bips!).
Ondertussen was het al vrij laat in de namiddag geworden en
op onze terugweg moesten we plots snelheid minderen en stoppen. Net voor ons
stond een vrachtwagen en blijkbaar was er net voor de vrachtwagen een boom
omgevallen. Het Rescue Team moest de boom opruimen, maar daarvoor moest hij
eerst in stukken gezaagd worden. We hebben daar even tijd verloren. Pas rond
19.30 uur terug in het hotel aangekomen en dadelijk de receptie laten
weten dat we wat later zouden komen eten. No worries antwoordde de
receptioniste
Voor het eerst een steak gegeten omdat we er zon zin in
hadden. Gelukkig hadden we frites als side dish, want de steak werd à point
geserveerd, zoals gevraagd, maar zonder groenten. Als ik thuiskom, ga ik massas
groenten eten en nooit meer klagen dat ik ze moet kuisen ;-)
Snel nog het verslag typen en de fotos in de juiste mapjes
steken, want dat is al een paar dagen misgelopen. Blij dat het probleem
opgelost is
