Heel vroeg opgestaan (05.45 uur) voor de vlucht over
Wilpena Pound. Wipena Pound is een natuurlijk amfitheater van bergen in het
hart van het Flinders Ranges National Park. Het lijkt wel of het een erg brede
vulkaankrater is. Je kan deze dus best vanuit de lucht bewonderen.
Vertrokken met een vrouwelijke pilote en een koppel met kind
voor een 20‑minuten durende vlucht. Deze uitstap zou eigenlijk morgenvroeg hebben
plaatsgevonden, maar vrijdag wordt een ellenlange reisdag van 700 km. Met
een simpel telefoontje regelde de receptioniste dus een vlucht voor vandaag. En
nog beter, we kregen 10 minuten extra én gratis!
Heel vroeg opgestaan (05.45 uur) voor de vlucht over
Wilpena Pound. Wipena Pound is een natuurlijk amfitheater van bergen in het
hart van het Flinders Ranges National Park. Het lijkt wel of het een erg brede
vulkaankrater is. Je kan deze dus best vanuit de lucht bewonderen. Onderweg
ongelooflijk veel kangoeroes gezien en ook kunnen fotograferen. Inderdaad, de
dieren verschijnen heel vroeg in de ochtend en in de late namiddag.
Vertrokken met een vrouwelijke pilote en een koppel met kind
voor een 20‑minuten durende vlucht. Deze uitstap zou eigenlijk morgenvroeg hebben
plaatsgevonden, maar vrijdag wordt een ellenlange reisdag van 700 km. We
moeten dus op tijd vertrekken om deze afstand te overbruggen. Met een simpel
telefoontje regelde de receptioniste dus een vlucht voor vandaag. En nog beter,
we kregen 10 minuten extra vliegtijd én het was gratis!
Wat een prachtige fotos konden we nemen tijdens onze scenic
flight. Wilpena Pound is echt uitzonderlijk mooi vanuit de lucht. De pilote
heeft nog snel spontaan een fotootje van ons voor het vliegtuig genomen op het
einde van de vlucht. Fijn initiatief!
Ontbeten, gaan tanken (in het resort) en ons middagmaal gaan
kopen in het winkeltje van het resort. We kochten een sandwich, yoghurt en
wilden nog wat wijn inslaan voor morgen, maar dat ging lekker niet door. Hier
mag geen alcohol verkocht worden vóór 11.00 uur. Wat een bullshit en zoals
Paul het verwoordde hypocryte! Dan maar wat gewerkt aan het sorteren van de
fotos en het verslag van vandaag. Ik ga nu de laptop van het resort lenen om
de blog bij te werken. Enkel die heeft internettoegang
Geprobeerd via de laptop van het resort om in te loggen,
maar blijkbaar wist de receptioniste het wachtwoord niet. Na een paar
vruchteloze pogingen heeft ze hulp gevraagd aan de manager. Laptop bleek een
Macbook te zijn en daar ken ik niets van. Weer hulp moeten inroepen om het
bureaublad te vinden met de D‑drive (mijn externe schijf), maar ik kreeg geen
enkele file open, dus laptop teruggeven na een aantal hopeloze pogingen en
groeiende frustratie. Geen internettoegang kan dus niet meer vandaag de dag! De
receptioniste stelde voor om haar persoonlijke wifi te activeren op mijn
tablet. Ik moest dan wel in de receptie blijven voor een goede ontvangst. Ik
liet haar persoonlijk het paswoord ingeven, maar ze typte tot 2 maal toe
een fout zodat ik geen verbinding had. Dan heb ik het maar zelf ingetypt en ja,
hoor, het werkte.
Zodoende kon ik mijn verslag van gisteren en van vanmorgen
op de blog zetten. Fotos verkleinen kon ik dan weer niet. Dus fotos volgen
later nog
Vanmiddag om stipt één uur werden we opgepikt door onze chauffeur
Mick en zijn metgezel Terrance (neef) voor de 4x4 excursie. Het waren beiden
aboriginals. We zouden los het binnenland inrijden om daar Bunyeroo, Aroona
valley en Brachina Gorge te bezoeken, geelvoetkangoeroes te spotten en te leren
over de geschiedenis van het gebergte. Ongeveer 500 miljoen jaar geleden
was het hele gebied ooit de bodem van de oceaan. De rotslagen werden opgeheven
en erosie vormde ongelooflijke kloven. Er zijn borden met tekens geplaatst
langs de weg met een boel informatie over het gebied. Zo hebben we ook
fossielen gezien die doorheen de jaren hier gevormd werden.
Halverwege de rit werden we door Mick getrakteerd op
zelfgemaakte scones (met slagroom). Hoewel ik totaal geen honger had, heb ik
deze caloriebom toch opgegeten om niet onbeleefd te zijn (weliswaar zonder
slagroom!).
Een indrukwekkend uitzicht op de Razorback Ridge van Wilpena
Pound sluit onze uitstap af. Onderweg vertoeven we in Scrubland, in het
Nederlands ook wel aangeduid als kreupelhout, een vegetatiezone met struikgewas
en verspreid voorkomende bomengroei. Scrubland is enigszins te vergelijken met
vegetatiezones als de Afrikaanse savanne, de Noord‑Amerikaanse prairie en de
Zuid‑Amerikaanse pampa.
Vandaag was het een beetje bewolkt, maar toch al 29 °C
rond half 10 s morgens. Toch zijn we gespaard gebleven van de 40 °C.
Morgen zal dat niet meer lukken, vrees ik
Onderweg ontzettend veel kangoeroes gezien in hun
natuurlijke habitat. Deze geelvoetkangoeroes zijn een bedreigde diersoort. De
joeys (babykangoeroes) worden door hun moeder achtergelaten in het nest omdat
ze op zoek gaat naar voedsel. De babykangoeroes schreeuwen om hun moeder
waardoor zij de aandacht trekken van roofvogels en katachtigen. Vele joeys
sterven hierdoor. Ook in het resort nog 2 kangoeroes gespot die gras aten.
We mochten naderen tot op ongeveer 2 meter vooraleer ze een paar meter
verder vluchtten.
Na het ontbijt, geserveerd door onze host Julian, rustig
vertrokken naar Adelaide. Hier verblijven we één nacht en kunnen we eindelijk
nog eens wassen tegen de democratische prijs van AUD 10 (= 6).
We zitten even te wachten in de lobby van het hotel tot onze wasmachine gedaan
heeft zodat we alles in de droogkast kunnen steken. Ondertussen is het kwart na
één en hebben we honger. Misschien snel een lunchke doen terwijl de droogkast
draait?
Geen echte plannen vandaag Gezellig kuieren in
Adelaide, ergens iets gaan drinken en misschien een ritje met de Glenelg‑tram
doen. De service is gratis tussen het Adelaide Entertainment Centre in
Hindsmarsh en South Terrace in de City. Je kan dus met dit trammetje van het
noorden naar het zuiden van de stad rijden.
Adelaide staat bekend als de City of Churches vanwege de
vele kerken die de stad telt. Niet echt aan ons besteed ;-) Kenmerkend
voor de stad, in tegenstelling tot de andere grote steden in het land, is het
vrijwel geheel ontbreken van hoogbouw in het centrum van de stad.
Een andere veelgebruikte benaming is The 20‑minute city
vanwege de goede bereikbaarheid van vrijwel alle plekken in en buiten de stad.
Zo ben je (buiten de spits) met de auto of bus binnen 20 minuten vanuit het
Central Business District bi het stand in Glenelg, in de Adelaide Hills of in
Mc Laren Vale. Dit is voor een groot deel te danken aan Kolonel William Light.
Hij ontwierp de stad als een raster met brede boulevards, omgeven door parken.
Na een snelle lunch de droogkast leeggemaakt en alle was
opgerold en weer in de koffer gestoken. Nadien een wandeling gemaakt door
autovrije winkelwandelstraat. Er zijn hier vele shoppingcenters waar je
heerlijk kan winkelen en afkoelen want het is hier immers 37 °C. De meeste
mensen lopen in short en topje, maar je ziet er ook in lange broek en lange
mouwen, net alsof het winter is
Kerstmis in Adelaide, of Zuid‑Australië, is eigenlijk heel
gek. Het is hier ontzettend warm en toch associëren we kerstmis met koud en miezerig
weer. Iedereen is hier al helemaal in kerststemming dat bewees de
dienster die onze lunch serveerde. Zij had al een vrolijk gewei met
kerstversiering op haar hoofd. Heel grappig! Ook stootten we op een gebouw waartegen
een immens grote kerstman hing. Allemaal heel zotjes
Het nieuwe Parlementshuis is heel indrukwekkend met grote
zuilen, gelegen aan North Terrace. Gewacht tot de bussen en autos gepasseerd waren
om een foto te nemen;
Na een flinke wandeling langsheen de wandelbrug over de
Torrens River arriveerden we aan de Adelaide Oval, het stadion waar men cricket
speelt. Een prachtig gebouw met een prachtig grasveld, erg imposant. Hier
konden we ook ongelooflijk mooie fotos nemen van de Adelaide Oval, het
Convention Centre en een nog een heel erg mooi aansluitend gebouw.
Terug gewandeld in de brandende zon (lees 37 C) een
terrasje gezocht om eerst een behoorlijke hoeveelheid water achterover te slaan
en daarna iets lekkers te nuttigen. Verder gestapt naar Chinatown en Adelaide Central
Market om de sfeer op te snuiven van de lokale bevolking.
Teruggekeerd naar het hotel om daar vast te stellen dat het
licht en de airco wel degelijk werkten, maar de stopcontacten dienst weigerden.
De receptie heeft ons dadelijk geholpen door een technieker aan het werk te
zetten en kort nadien konden we de haardroger gebruiken en onze elektronische
toestellen opladen.
Na een lekkere douche gaan eten op het terras van
Casablabla, een multiculturele tapas lounch bar. In Australië is het de
gewoonte om verschillende gerechtjes te bestellen en te delen. Men rekent op 3
à 4 gerechtjes voor 2 personen. Als je daarbij nog eens een glas wijn
bestelt, kom je al gauw uit op astronomische bedragen. Wij kozen democratisch
voor het gerechtje van de dag, nl. paëlla, een gewoon hoofdgerecht.
Na het avondeten even gezocht naar ons hotel; het was immers
al vrij donker. De weg gevraagd aan een Chinees koppel dat dadelijk Google
raadpleegde. Eenmaal aangekomen in de autovrije winkelstraat vonden we het
hotel heel gemakkelijk. We haalden vandaag toch 22 667 stappen en
6 floors.
Hele dag tijd om in Barossa Valley rond te rijden. Na een
vrij laat ontbijt, de bezienswaardigheden indachtig van onze host, vertrokken
naar de lookout van Mengler Hill. Omdat er weer een Chinese invasie landde,
snel een selfie genomen Verder gereden naar Nuriootpa om kaas te gaan
proeven. Zo eens iets anders dan wijn ;-) Hier ook even geluncht (met
een couscoussalade met allerlei groentjes en een mocka ijskoffie waar verdorie
een bol ijskreem in zat!).
Doorgereden naar Seppeltsfield Winery om te wijn te gaan
proeven. Met veel moeite kregen we 2 piepkleine glaasjes aangeboden,
waarvan de eerste wijn een Riesling was en helemaal niet lekker was. Toen we
vroegen of we een glas wijn konden drinken op het terras van het domein, bleek
de bistro een totaal andere eigenaar te zijn en die sloten mooi om
15.00 uur. Dus, geen gezellig terrasje kunnen doen; de omgeving was
weliswaar heel mooi!
Dan maar naar Maggie Beers winery gereden. Daar werden we
echt wel verwend met een proeverij van 3 witte en 3 rode wijnen. Hier
konden we eindelijk genieten van een glaasje op het terras met uitzicht op een
vijver waar schildpadden zwommen en watervogels doken naar voedsel. Heel
aangenaam om te zien
Wel wat moeten zoeken om de weg terug te vinden naar onze
B & B (het is hier een wirwar van wegen zonder behoorlijke
wegaanduidingen) om van daaruit te gaan dineren in de Lord Lyndoch, het
restaurant waar we gisteren ook aten. Hier in de B & B de dag
afgesloten met een glaasje Port op kosten van het huis
Later opgestaan vanmorgen omdat we genoeg tijd hadden om
naar de ferry te rijden. Eerst nog even een 20‑tal minuutjes op het dek gezeten
en genoten van het zonnetje. Daarna beneden een koffie gedronken en de fotos
van de vorige dag bekeken. Gisteravond bleek ons fototoestel plots een roze
scherm te vertonen zodat ik geen enkele foto kon overzetten op mijn externe
harde schijf. Alles heb ik geprobeerd, maar niks hielp. Dan heb ik het toestel
maar een hele nacht in de stekker gestoken om op te laden. Gelukkig bleek het
deze morgen weer te werken!
Ondanks het feit dat we niet zoveel km moesten rijden,
hebben we er toch nog 3,5 uur over gedaan eer we het Abbotsford Country
House hadden gevonden. Het ligt middenin prachtige, uitgestrekte wijngaarden
bovenop een helling. Heel mooie accommodatie en een heerlijke temperatuur van
32 °C. We arriveerden rond 15.00 uur plaatselijke tijd en werden warm
onthaald door onze host. Die raadde ons aan om nog een mooie wandeling te doen
op een 20‑tal minuten rijden van onze B & B, nl. het Stringybark
Loop Trail van ongeveer 2,5 km. Het was een leuke wandeling waarbij we nog
een aantal wilde kangoeroes zagen.
s Avonds gaan eten in een bistro in de buurt van onze
B & B en snel de fotos gedownload om op de blog te zetten.
Vroeg uit de veren omdat we maar één dag hebben om het hele
eiland te bezoeken. Snel ontbeten en rond 20 over 8 de auto in voor een
prachtige dag met veel bezienswaardigheden. Kangaroo Island is immers na
Tasmanië en Melville het grootste eiland van Australië.
Inkomticket gekocht in het Visitor Center en gevraagd waar we
eventueel kangoeroes en koalas konden zien. Men raadde aan om het Heritage
Trail, dat begon achter het Visitor Center, te doen. Het was een wandeling van
2,4 km doorheen het bos en zou ongeveer een uur duren. We deden de
wandeling in 40 minuten en hadden geluk een aantal kangaroes te zien en
2 koalabeertjes die hoog in een boom zaten. Daar hebben we wel onze
telelens moeten bijhalen
We reden eerst naar het verst gelegen punt en dat was
Flinders Chase National Park. Hier moesten we zeker Admirals Arch zien en de
Remarkable Rocks. Om hiervan te kunnen genieten, kochten we een toegangsticket
in het Visitor Center en kregen we een plattegrond. De prijs bedroeg
AUD 11 per persoon. Omdat hier een café/bistrot was, hebben we hier ook
een broodje gegeten met de gebruikelijke Cappuccino/Hot chocolate.
Admirals Arch is een rotsformaties die een natuurlijke brug
of boog vormt en die zich bevindt bij Cape Du Couedic, het meest zuidwestelijk
punt van Kangaroo Island. Deze kaap staat ook bekend om de grote groep Nieuw‑Zeelandse
zeeleeuwen die er leeft. Het is er sprookjesachtig mooi
Van daaruit naar de Remarkable Rocks gereden. Vanuit de
parking zie je ze al in de verte liggen. Het is een groep van grote, door
erosie in opmerkelijke vormen gesleten rotsen op een klip boven de Zuidelijke
Oceaan.
Onze volgende stop was Vivonne Bay, een idyllisch plaatsje
met een prachtig strand, een jetty (lees pier) en azuurkleurig water. Een echt
plaatje. Toen we arriveerden, stapten ook enkele Chinezen uit, maar we waren
snel met het nemen van fotos (lees fotos zonder Chinezen). Toen we de pier
opwandelden, liet een koppel Chinezen een drone vertrekken om fotos van de
baai te nemen vanuit de lucht. Die Chinezen toch! Niet te doen!
Nog snel gereden naar Seal Bay Conservation Park. Dit is een
beschermd gebied én de thuisbasis van de 3de grootste
Australische zeeleeuwenkolonie. Hier kan je een guided tour doen of een
boardwalk. Wij kozen voor de guided tour omdat je dan onder begeleiding van een
gids mee op het strand mag. Het kostte wel zon AUD 70 voor ons beiden,
maar het was het wel waard. De zeeleeuwen zaten volop in het broedseizoen en we
hebben zelfs een glimp kunnen opvangen van een kleintje, dat voortdurend door
de mama verstopt wordt (lees beschermd wordt). Ik heb zelfs een filmpje gemaakt
van een gevecht van 2 alfa‑mannetjes. n Heel ernstige ruzie
Nog even gaan piepen naar het voederen van pelikanen in
Kingscote, maar we waren net te laat en er was geen pelikaan meer te bespeuren.
Huiswaarts gekeerd, maar verkeerd gereden. Omdat hier de wegwijzers maar heel
sporadisch voorkomen en heel miniem zijn, misten we de afslag naar Penneshaw en
reden zon slordige 70 km te ver. Uiteindelijk nogal laat in het hotel
aangekomen, de receptioniste overtuigd om ons nogmaals een bonnetje te geven
voor 2 gratis glazen wijn bij een maaltijd in het Penneshaw Hotel zoals
gisteren. En dat lukte! Het was een zeer lieve dame! Dus nogmaals lekker
gegeten met gratis drank! ;-)
Abrupt wakker geworden om half 8, terwijl ik de wekker
om 07.00 uur had gezet. Gespurt naar de badkamer en snel een wasje en
plasje gedaan. Even later ging de wekker af. Op onze gsms was het net
7 uur. Vreemd! Bleek dat het in Robe een half uur vroeger is, dus onze
horloges aangepast om vergissingen te vermijden.
Vóór negenen zaten we al in de auto want we hebben een
afstand te overbruggen van 422 km naar Cape Jervis waar we de ferry moeten
nemen voor de oversteek naar Kangaroo Island. Hier verblijven we
2 nachten.
Na ongeveer 1,5 uur rijden (ik had juist mijn ogen
dicht), remde Paul plots heel stevig. Er stak net een hertje de baan over en
gelukkig voor het beestje bleef het onderweg niet stilstaan, anders had het een dode bambi
geweest. Oef!
Onderweg in Wellington moesten we plots stoppen voor een
gesloten barreel. Vermits er een trailer voor ons geparkeerd stond, dachten we
dat er een boot passeren moest, maar niets was minder waar. We moesten op een
overzetboot rijden die ons dan naar de overkant van de rivier vaarde. Vijf
minuten later waren we alweer op weg
Tegen twaalven gaan lunchen in Strath Corner Bakery
(afkorting van Strathalbyn) en een cappucino/hot chocolate gedronken. In
Australië kort men alles af, zo spreekt men van een breakky (breakfast), een chocky (hete chocolademelk) enz. Snel nog
wat wijn ingeslagen en onze reis verdergezet.
Rond 14.30 uur gearriveerd in Cape Jervis. Dadelijk
info gevraagd aan het bureautje; onze oversteek was immers pas gepland om
18 uur. De boot van 15.00 uur zat vol, maar misschien konden we mee
met die van 16.00 uur? Het zou fijn zijn om 2 uur vroeger op onze
bestemming aan te komen. En ja, hoor, op het laatste nippertje kregen we een
teken dat we nog mee mochten. We waren de laatste wagen die op de boot reed,
dus zijn we de eerste wagen die er terug af rijdt. Geen files! Nice! De vaart
duurt drie kwartier.
Ingecheckt in het hotel met uitzicht op zee. Een zalige
kamer met breed bed en alle voorzieningen. Dadelijk, na het uitpakken, een
reservatie gemaakt voor het avondeten om 19 uur in het Penneshaw Hotel (op 2 min. wandelafstand),
want we kregen 2 gratis glazen wijn aangeboden als we daar dineerden. Gedoucht
en heel lekker gegeten, d.w.z. een kippensnitzel met frietjes en een slaatje. Eindelijk
een normale maaltijd! Morgen wordt een drukke dag, want het eiland heeft veel
te bieden en we zijn hier maar 2 nachten
Na het ontbijt en voor het vertrek richting Robe nog even
een leuke wandeling gemaakt achter het hotel. Daar konden we de beide grote
bergen, die deel uitmaken van The Grampians National Park in volle glorie
fotograferen. De zon was alvast van de partij en het beloofde een mooie dag te
worden. Nog even gaan kijken naar de kangoeroes nabij de Race Course van Dunkeld,
maar slechts enkele dieren gezien die, zodra we arriveerden, de benen namen.
Langs het Visitor Center geweest om te vragen of er onderweg
naar Robe nog bezienswaardigheden waren. De dame van het center raadde ons aan
om langs Cape Bridgewater aan de kust te rijden. Daar konden we een wandeling van
meer dan een uur doen om de zeehonden te zien die zich daar huisvesten. Jammer
genoeg begon het onderweg te regenen en toen we uiteindelijk arriveerden aan
Cape Bridgewater goot het pijpenstelen. Snel iets gegeten in het locale café en
maar doorgereden naar Robe.
Gps deed weer zeer rare dingen zodat we de wegenkaart erbij
moesten halen. Toch nog een vrij lange rit gedaan in de gietende regen en per
toeval terechtgekomen op een transportroute van de road trains. Een road
train or land train is een soort van vrachtwagen die in Australië,
Canada, Mexico en de VS op een efficiënte manier goederen vervoert. De term Road Train wordt vooral gebruikt in
Australië. Je kan het vergelijken met een vrachtwagencabine met 2 of 3 opleggers
die van 27,5 tot 36,5 m lang kunnen zijn. Ze zijn ook een pak hoger dan de
onze. Deze vrachtwagens rijden aan de maximum snelheid en wijken voor niets of
niemand. Het zijn dus gehaaide wegreuzen. Omdat het zo goot en omdat we zoveel
road trains tegenkwamen die steevast over de witte lijn gingen (zeker als ze
een bocht namen) kozen we bewust om via een andere weg naar Robe te rijden. Het
was een beetje té gevaarlijk!
In het zonnige Robe gearriveerd rond half 5 in de
namiddag. Onze cottage lag juist buiten het stadje Robe en we vonden de sleutel
in een telefoonkastje op de veranda. Even later bezoek gekregen van de eigenaar.
Die kwam zich voorstellen. De vragen die we nog hadden, konden we hem stellen
vooraleer een douche te nemen.
Eten kon blijkbaar in Victoria Street, de hoofdstraat in
Robe. Eerst zijn we te voet vertrokken, maar we vonden het nogal frisjes en
hebben daarom de auto genomen om te gaan eten. Goed rondgekeken om de
verschillende restaurantjes te vergelijken, maar uiteindelijk toch maar gekozen
voor een pizzeria. We hebben echter geen pizza gegeten ;-). Paul had een
lasagna met lookbrood en ik had een heerlijke salade met kip, peer, pesto en
parmezaan.
