Na het ontbijt vertrokken vanuit Fremantle rond
09.00 uur voor een tocht van 424 km. Eerst nog even getankt, een wrap
en een flesje cola zero sugar gekocht en vertrokken voor een lange autorit.
De eerste stop was in de Pinnacles in Nambung National Park.
Het heeft wel even geduurd vooraleer we dit fenomeen gevonden hadden. Op de
kaart lag dit links van de highway, maar kilometers verder bleek het rechts van
de highway te liggen. Vreemd! In Australië is men niet sterk in het aanduiden
van bezienswaardigheden Het Nambung National Park is een bizar maar erg
bijzonder park. Je kan het best omschrijven als een zanderig stoppelveld van
duizenden kalkstenen pilaren en naalden, de Pinnacles. Sommigen zijn wel tot
5 meter hoog. Hier loopt een schilderachtige wandeling en drive langs de
oude kalksteenpijlers. Ze zijn verspreid over de woestijn en creëren een
prachtig landschap. De vroege Hollandse zeevaarders geloofden in eerste
instantie dat ze hier te maken hadden met een ruïne van een stad. Later kregen
ze door dat het pilaren van fossiele plantenresten waren.
Onze tocht voortgezet op alweer eindeloze wegen met een
eindeloos landschap, hoewel weaf en toe
mochten genieten van de enorm uitgestrekte spierwitte duinen die vanuit het
niets opdoken. Knap!
Koffietje gaan drinken in Cervantes. Eerst werden we
geconfronteerd met het feit dat de koffiebonen zo goed als opgebruikt waren en
dat koffie dus niet echt een optie was. Paul vroeg een hot chocolate en voor
mijn cappuccino hebben ze blijkbaar de laatste bonen gebruikt ;-). Toen vroegen
we de weg naar de Stromatolites, een bezienswaardigheid in Cervantes waarvan de
diensters van het koffiehuis niet echt op de hoogte waren. We werden verder
geholpen in de Post Office die blijkbaar ook dienst deed als Visitor Center. De
stromatolieten lagen amper 1,5 km verder
Stromatolieten zijn een
vorm van afzettingsgesteente dat vaak sterk gelaagd is en veel kalk bevat. Het
ontstaat doordat cyanobacteriën het sediment invangen en vasthouden. Deze
vormen vervolgens laag op laag op een wijze die vergelijkbaar is met de wijze
waarop koraalriffen ontstaan.
Stromatolieten
behoren tot de oudste fossielen en worden aangetroffen vanaf circa 3,5 miljard
jaar geleden. Tegenwoordig worden ze nog slechts gevormd in enkele speciale
milieus, in het bijzonder op plekken waar het water zeer zout of alkalisch is.
Dat komt doordat dat in normale milieus een stromatoliet veel sneller door dieren
afgegraasd zou worden dan het opgebouwd kan worden. Een bekende locatie van
stromatolieten is Shark Bay in West-Australië (is onze volgende bestemming!).
Van daaruit verder gereden tot onze eindbestemming in
Geraldton. Ons hotel, een Ibis‑hotel is te vergelijken met een oud Best Western
Hotel. De vervallen kamers zijn een beetje opgekalefaterd maar duidelijk
passé Maar voor één nacht willen we niet klagen. We hebben airco, een
tv, een smal bed, maar tevens een koelkast en de mogelijkheid om al onze
toestellen op te laden. No worries zouden de Australiërs zeggen
Snel nog gaan eten in Geraldton in restaurant de Dôme.
Eindelijk nog eens een volwaardige Caeser Salad gegeten. Toch kregen we geen
glas wijn tenzij we eten bestelden Geen probleem, maar we moesten wel
snel eten, want we hebben de keet gesloten en het was amper 19.30 uur.
Geraldton lijkt en is op een maandag erg verlaten Slaapwel!
Vandaag wordt een luie dag. In Fremantle is niet zoveel te
zien en vermits het zondag is, gedragen we ons zoals de inwoners van Fremantle,
op zijn zondags ;-) Het ontbijt in ons Hotel (Esplanade Hotel by Rydges)
is gigantisch uitgebreid. Doorheen onze reizen hebben we al talrijke keren
ontbeten in hotelketens, maar dit overtreft echt alles! Je vindt hier alle
soorten brood, croissants, muesli, platte kaas en wel 10 verschillende
warme ontbijtmogelijkheden, zoals eieren op allerlei wijzen klaargemaakt, warme
bonen in tomatensaus, bacon, hespenspek, warme tomaten, hashbrowns Je
kan hier ook verse smoothies maken met fruit, wortelen en broccolino. Ik heb na
mijn dagelijkse muesli met vers fruit nog een granenkoekje gegeten, maar dat
was niet voor herhaling vatbaar. Té gezond. Toen we terugkeerden naar onze
kamer, zei een koppel hallo en wuifde. Ik dacht dat het niet voor ons bedoeld
was, maar toen Paul vroeg of we hen moesten kennen, viel onze frank (euro). Het
waren de mensen die we in The Rosewood in Margaret River hadden ontmoet bij het
ontbijt. Zij zaten naast ons aan een aparte tafel. We hebben nog een gezellige
babbel gehad. Jammer genoeg zat hun vakantie erop en keerden ze terug naar
Brisbane, hun woonplaats. Gek dat we die 2 koppels uitgerekend in dit
hotel weer ontmoetten, terwijl er honderden hotels in Fremantle zijn. Tja, het
lot is onvoorspelbaar
Om 09.15 uur zijn we erop uitgetrokken om een
liquorshop te vinden, want we zitten door onze wijnvoorraad. De liquorshop ligt
in een shoppingcenter en helaas zijn de openingsuren op zondagen van
11-17 uur. Anderhalf uur te vroeg dus Straks proberen we nog een
keertje!
Dan maar begonnen aan de bezienswaardigheden van de stad
onder een stralende zon (27 °C). Een kijkje genomen in de Fremantle
Market, een openbare, overdekte markt waar je echt alles kan kopen, van kledij
tot groenten en fruit, vlees, kledij enz. Ook kan je hier overal eten en
drinken. De Australiër is duidelijk een Bourgondiër.
Daarna gewandeld naar het Fremantle Prison. Deze gevangenis
werd gebouw in 1850 en behoorde tot de meest beruchte gevangenissen van het
Britse Rijk. Het werd gebouwd tussen 1851 en 1859 en beslaat een oppervlakte
van circa 6 ha. Sinds november 1991 is deze echter niet meer in
gebruik. Tegenwoordig is het opengesteld voor het publiek en vinden er
regelmatig culturele activiteiten plaats. Je kan hier een rondleiding van
1 uur en 15 minuten doen.
In Fremantle vind je vele oude gebouwen die met de nodige
zorg gerestaureerd werden en die een leuke uitstraling aan de stad geven. Het
is de eerste grotere stad (buiten Perth) die echt bruist. Bars, cafés, restaurants,
je vindt ze hier allemaal op een rij. Of je nu Italiaans, Viëtnamees, Indisch
of Thais wil eten, Fremantle heeft het allemaal. Uiteraard zie je hier ook een
massa aan take away restaurants met veel pizza en burgers. We vonden zelfs een
restaurantje dat healthy burgers serveert. Ik vraag me af waaruit die gemaakt
zijn Onderweg ook een heel mooi kerkje tegengekomen, nl.
St. Patricks Basilica.
Nog even langs de liquorshop gegaan die eerder op de dag
gesloten was. Toen we het shoppingcenter Coles binnen kwamen, hoorden we luid
geroep en getier. Het bleek om een dakloos koppel te gaan die uit het shopping
center werd gezet door iemand van de security. Het ging er hard aan toe en het
koppel riep fuck you naar de beveiligingsagent. Ze wilden immers in het koele
center blijven i.p.v. in de hete zon te gaan zitten. Gelukkig keerde een tijdje
later de rust weer
Geluncht in een Bakery waar je ook een gewone wrap kon
krijgen. Daar konden we gezellig buiten zitten op een terrasje in de zon.
Vanavond zoeken we een restaurantje aan het water!
Op een bepaald moment wandelden we door een straat waar her
en der op de gebouwen links en rechts gele strepen verf waren geschilderd. We
waren op weg naar het Round House, het eerste permanente gebouw van de Swan River
kolonie dat ook werd gebruikt als gevangenis. We vroegen een toevallige
voorbijgangster wat de betekenis van de gele strepen was. Zij raadde ons aan om
tot aan het Round House te lopen, daar de trap op te gaan en dan naar de straat
met de gele strepen te kijken. Dan zag je pas echt dat er gele cirkels waren
geverfd op de straat en omliggende gebouwen op een afstand van 800 meter.
Het geheel is een mooi schouwspel dat een zekere kunstenaar en Fransman Varini
daar uitvoerde ter gelegenheid van één of ander festival.
Nog een beetje verder gestapt richting haven, waar we ook
het prachtige Western Australian Museum fotografeerden. Naast het museum ligt
de Australische duikboot HMAS Ovens
die tussen 1969 en 1995 heeft gevaren voor de Australische marine een indrukwekkend
gevaarte Gewandeld richting jachthaven en daar genoten van lekkere
ijskoffie. Hier staat ook het standbeeld van Bon Scott of Ronald Belford,
zanger en voorman van de bekende Australische hardrockband AC/DC. Scott werd op
1 maart 1980, na een wilde en dronken nacht, gecremeerd en begraven
in Fremantle, het dorp waar hij opgroeide. Geen foto genomen van Scott, ben
niet echt fan van AC/DC ;-)
Verslag getypt op het terras van ons hotel met een lekker
glas wijn. Meer moet dat niet zijn Na een lekkere douche gaan eten aan
de jachthaven. Dat het hier peperduur is om uit te eten, staat vast, maar
alweer moet je 2 gangen bestellen alvorens je genoeg hebt. Wij bestelden
kangoeroe met een tomatensalsa, maar moesten noodgedwongen nog een bijgerecht
nemen. Paul koos voor een sandwich van ijs (chocolade‑caramel) en ik koos voor
een kaastafeltje van 2 kazen. Heel verzorgd, erg lekker, maar als je de
hele maaltijd bijeen telt, valt het weer erg duur uit
Morgen zullen we haast een hele dag in de auto doorbrengen;
lange verplaatsing voor de boeg
Na een leuk en gezellig ontbijt met de Australische en
Duitse gasten rond half 10 vertrokken vanuit The Rosewood. Jane hartelijk
bedankt voor haar gastvrijheid, haar tips en haar babbels. Beloofd om op
Tripadvisor een recensie te schrijven. Snel een lunch gekocht in de shop van
het tankstation, want we hebben ondervonden dat het eten hier ontzettend duur
is.
De eerste en enige voorziene stop naar Fremantle is
Busselton. Daar hebben ze een echte jetty (lees: pier) van 1,8 km lang.
Die willen we wel eens zien Busselton blijkt een bruisend stadje te zijn
en vermits het zaterdag is, lijkt iedereen naar het strand te gaan. Het is er
dus ontzettend druk, maar gezellig.
Toen we naar de pier wandelden, zagen we vuurpijlen in de
lucht, afgevuurd vanaf een schip op de zee, een helikopter die ter plekke bleef
hangen en tenslotte zo laag boven het water hing dat er iemand uit gedropt
werd. Het bleek om een rescue-oefening te gaan. Trouwens de jetty vierde
vandaag zijn 30‑jarig bestaan en daardoor moesten we geen inkom betalen om op‑en‑neer
te lopen. Omdat het zalig weer was (zon 29 °C), besloten we de pier af te
wandelen. We moesten immers maar 270 km rijden vandaag.
Onderweg op de pier zagen we verschillende vissers. Zij
vissen meestal op kleine inktvissen. We zagen iemand de ingewanden uit de
inktvis halen op een speciaal daarvoor gebouwd aanrecht (ja, net zoals in de
keuken). Even later zagen we een andere visser een pas gevangen inktvis van de
haak halen. Net toen wij passeerden, spoot de vis een enorm grote hoeveelheid
inkt (zwarte smurrie) op het hemd van de man. Hij lachte met het voorval ,
wij ook omdat het ons net niet besmeurde!
Na de wandeling van ongeveer 3,6km hebben we een lekkere koffie gedronken op een
terras met uitzicht op de zee. Iedereen was in opperbeste stemming Het
was immers weekend!
Onze weg verder gezet tot in Bunbury en daar gepicknickt in
het zonnetje bij het water op een bank. Daarna verder gereden tot in Fremantle.
Net voor we Fremantle binnenreden, gaf ik het adres van ons hotel in, maar de
gps bleef maar zoeken naar een signaal. Zeker2x geprobeerd, maar geen
resultaat. Dan maar de boel afgezet en weer helemaal opgestart. Nog steeds geen
resultaat. Paul ging de weg dan maar vragen in een winkel. Daar kenden ze hotel
Esplanade niet. Bij een derde poging hadden we eindelijk satellietontvangst,
dus vonden we zonder problemen ons hotel. Het is een enorm groot hotel met bar
en een hele grote eetzaal. Wij zitten op de 3de verdieping in
kamer 327, een ruime kamer met grote tv, kluis en koelkast.
Nogal snel vertrokken om de omgeving te verkennen en vermits
het haast tijd was voor het avondeten een Italiaan binnengestapt. Ik at alweer
sla met kip, Paul had een pizza. Wel lekkere wijn gedronken ... Nadien nog
wat rondgewandeld en daarna in ons hotel in de bar het verslag van vandaag
getypt en de fotos gesorteerd. Morgen wordt een rustige dag. We hebben niet
veel te bezichtigen, dus no worries zoals de Australiërs hier zeggen.
Gisteravond ontdekt dat ik een hele dag heb rondgelopen met
2 verschillende oorbellen En Paul heeft niks gezien Ik
schaam me dood. Mensen moeten vreemde gedachten hebben gehad over mij
Het wordt een rustige dag. Na een ontbijtje en een leuke
babbel met Duitse en Australische gasten die aan onze tafel zaten rustig vertrokken
naar Yallingup. We volgen dus vandaag alle tips die we gisteren kregen van de
jongedame die morgen trouwt. Vandaag is de kust troef! In Yallingup mooie fotos
genomen van een bijzonder ruige kust.
Van daaruit vertrokken naar Injidup Point. Een heel aparte
ervaring met vele rotsformaties. Onderweg naar Moses Rock nog even binnengewipt
bij Gabriel Chocolate. Hier importeren ze cacaobonen vanuit de hele wereld om
er lekkere chocolade van te maken. Wij hebben een blokje gekocht met bonen
vanuit Vietnam (85 % cacao), maar hebben ook geproefd van chocolade van
99 % cacao. Die bevat totaal geen suiker, enkel 1 % vanille-extract. Die
vonden we vrij bitter. Hier konden we gelijk ook een lekkere koffie met
chocolade drinken. Super lekker!
De volgende stop was Moses Rock. Een wandeling zou ons
leiden naar een watervalletje. We hebben helaas heel wat gewandeld, maar geen
watervalletje ontdekt. Bleek, achteraf gezien, dat er op de kaart het woordje seasonal
vermeld stond. Het zal dus niet het juiste seizoen geweest zijn voor de
waterval.
Geluncht in Amelia Park Wines. Wat een prachtig en
uitgestrekt domein! We reden door de poort het domein in en bleven voor bijna
5 volle minuten rijden alvorens we aan het restaurant van de wijngaard
aankwamen. Zowel links als rechts stonden eindeloze velden met druivenstruiken. Een
prachtige omgeving, zo wijds, echt indrukwekkend! Het restaurant was sfeervol
ingericht. Omdat we niet hadden gereserveerd, konden we niet buiten zitten,
maar we kregen wel een tafeltje net naast het raam, met uitzicht op de
druivelaars, toegewezen. Genoten van een lekkere lunch met uiteraard een
glaasje wijn. Toch hebben we ook water gedronken Dit krijg je standaard
bij je lunch bij.
Nog even gepasseerd bij Howard Park & MadFish Wines, een
wijnproeverij. De reden waarom we nogmaals gingen proeven? Wel, onze gastvrouw
Jane, had ons bij aankomst in de B&B een cadeaubon overhandigd van dit
wijnhuis. Als we daar gingen proeven, kregen we een gratis fles wijn! Meer hoef
ik niet te zeggen, zeker? ;-)
Hop naar de volgende stop Blijkbaar vind je wilde
kangoeroes op het golfterrein van Margaret River. En inderdaad, tussen de holes
en de golfers, springen de kangoeroes van her naar der. Er zijn er vele die een
joey dragen, d.i. een baby kangoeroe. Aangeraden werd om niet te dicht te
komen, want deze kangoeroes zijn wel mensen gewoon maar willen niet benaderd
worden. We bleven dus ook een eind van hen weg. Dankzij de telelens konden we
hen wel van dichtbij fotograferen. Op een bepaald ogenblik waren ze met zovelen
dat we onszelf omsingeld voelden. De omgekeerde wereld
Voor het avondeten gekozen voor een het restaurant van een
nabijgelegen hotel (River Hotel) waar we te voet heen konden. Lekker gegeten, maar
de porties zijn hier klein als je geen side dish neemt. We vinden het ook heel
duur hier. Nochtans zitten de restaurants alle dagen propvol. Je zou zeggen dat
de Australiërs nooit koken Zou iets voor mij zijn ;-)
Morgen vertrekken we naar Fremantle, klaar voor een nieuw
avontuur!
Na een lekker ontbijt, verzorgd door onze gastvrouw Jane en
een gezellige babbel met Karen en Lloyd uit de UK, vertrokken voor een ritje
naar Cape Leeuwin (spreek uit Luwin), het meest zuidelijke punt van het Australische
vasteland, genoemd naar een Nederlands schip, de Leeuwin. Op de kaap staat de
Cape Leeuwin vuurtoren. De toren zelf is 39 m hoog, maar vanwege de
plaatsing op de kaap bevindt het licht zich op 56 m boven de zeespiegel en
heeft een bereik van 25 zeemijl. De toren heeft een ronde conisch vorm en
is gemaakt van lokaal aanwezige kalksteen. De eerste kerosinelamp had een
intensiteit van 250 000 candela (isde eenheid van lichtsterkte). Deze werd in 1925 vervangen door een
verbeterde versie die driemaal krachtiger was. Tot 1982 werd de lamp handmatig
bediend, maar in dat jaar werd de lamp en het draaimechanisme vervangen door
elektrische versies. De hallogeenlamp van 1 000 watt heeft een
lichtsterkte van 1 miljoen candela. In september 1992 werd de bediening
volledig geautomatiseerd. Hier zie je ook de samenvloeiing van de Indische en
Stille oceaan
Even gestopt bij Hamelin Bay en een wandeling langs het
strand gemaakt. Hier kan je stingrays (roggen) zien die in de zee zwemmen. We
hebben er idd een aantal zien zwemmen, maar konden jammer genoeg geen fotos
maken.
Van daaruit gereden naar Café Boranup waar we een Thaise
pompoensoep aten en een lekker ijskoffie/ijschocolade dronken. Meer moet dat
niet zijn
Daarna wilden we Lake Cave bezoeken, maar het duurde wat
lang alvorens de guided tour begon. Daarom Mammoth Cave bezocht zonder guided
tour, maar met een toestelletje waarmee je info krijgt over de verschillenden
grotten. Die van Paul stond op Mandarijn, maar dat zagen we pas toen we de grot
betraden ;-) Na de tour hebben we wel 171 treden omhoog moeten klimmen om terug
boven te geraken. Best heavy! Ik heb dan ook 21 floors gedaan volgens mijn
stappenteller
Vervolgens naar Xanadu Winery gereden voor een heuse
proeverij. Lekkere witte en rode wijnen geproefd, maar niks gekocht. De
gemiddelde prijs bedraagt immers AUD 39 tot 59, wat zon 26 tot
40 euro per fles bedraagt. Een beetje veel voor ons
Besloten om na de wijnproeverij te reserveren in het
restaurant dat we gisteren niet vonden, nl. Morries. We moesten wel reserveren
omdat ze daar ook werken met 2 shiften. Eindelijk vonden we het bewuste
restaurant en bleek dat ze ook een gezellig terras hadden, dus daar hebben we
een Chardonnay gedronken. Omdat ik altijd hardop praat (ja, zelfs in het
Engels), vroeg ik me af of er hier een wifi-code was. De jongedame naast ons
antwoordde haast ogenblikkelijk. Ja, er was een wifi‑code, nl. jazznights, en
dadelijk waren we in gesprek. Bleek dat ze a.s. zaterdag ging trouwen en wel in
het Wine Estate, Xanadu, waar we even voordien een wijnproeverij hadden. Zij
was ontzettend sympathiek en heeft ons nog een aantal bezienswaardigheden
aangeraden om de volgende dag te doen. Nadien zagen we haar in gezelschap van een
jongeman en ik vroeg haar of hij the lucky one was. Ogenblikkelijk stelde ze
hem voor en hadden we alweer een fijn contact met locals.
Even snel naar het guesthouse om andere kleren aan te
trekken en ons klaar te maken voor het avondeten. Onze dienster, Katie van
Morries, herkende ons meteen. Lekkere vis gegeten, maar het viel ons op dat er
eigenlijk weinig groenten geserveerd werden. Dat is jammer. Toch een leuke dag
gehad vandaag.
Alweer een fikse tocht van meer dan 400 km voor de
boeg! Vertrokken vanuit Albany naar het Torndirrup National Park om een paar
natuurverschijnselen te bewonderen. Wat een prachtige formatie is de Natural
Bridge. Het lijkt op een enorme rotsbrug, veroorzaakt door geleidelijke erosie
van de granietrots door de Grote Zuidelijke Oceaan. De natuurlijke brugvorming
is een herinnering aan de kracht van de oceaan. Het is ongelooflijk om te
kijken naar de golven die over de oceaan rollen, zich in de granieten kliffen
te pletter storten en onder de brug rushen. Echt waanzinnig indrukwekkend! Vlak
ernaast ligt The Gap, een gat in de rotsen waar het water van de krachtige
kustlijn verpletterend tegenaan botst.
Op aanraden van de eigenares van de B&B in Albany hebben
we de blowholes (spleten in het graniet die een soort van spuitbuis creëren)
overgeslagen. Zij spuiten maar heel onregelmatig en het was het wachten niet
waard.
Onderweg bemerkten we plots donkere wolken en roken brand.
De lucht was heel donker en heel eigenaardig gekleurd. Eerst dachten we aan een
gecontroleerde brand, maar naarmate we verder reden, dachten we echt aan een
natuurramp.
We zetten onze weg verder via het Walpole Wilderness
National Park naar Karri Forest (omgeving Manjimup) waar we een Tree Top Walk
gedaan hebben. Toen we de inkomtickets kochten, vroegen we langs onze neus weg
naar de brand. Het bleek dus wel echt om een gecontroleerde brand te gaan. Men
verbrandt het onkruid tussen de bossen zodat blikseminslag tijdens de winter en
de lente niet kan ontaarden in een bosbrand.
De Tree Top Walk is een 600 m lange wandeling, heeft
een zachte helling en was heel leuk om te doen. Hier kan je s werelds
mooiste en langste bomen bewonderen.
Vervolgens doorgereden op alweer oneindige wegen (deze keer
mét tegenliggers) om nog net op tijd te arriveren in ons Rosewood Guesthouse
waar Jane de scepter zwaait. Toch verbaast het ons telkens weer dat Australië
oneindig lijkt. In welke richting je ook kijkt, zie je een landschap dat steeds
verder gaat en waarvan je het einde niet kan inschatten.
Voor het avondeten hadden we de naam van een leuk
restaurantje aangeraden gekregen door onze gastvrouw Jane. Toen we het niet
dadelijk vonden, besloten we een jonge vrouw aan te spreken. Gek genoeg kwam ze
uit de UK en was ze net gearriveerd. Ze kende hier geen enkele eettent, maar wilde
ons uiteraard graag helpen via Google. Jammer genoeg had ze haar gsm vast in de
verkeerde richting en stuurde ze ons dus naar beneden i.p.v. naar boven. Toen
we nog altijd geen restaurant waren tegengekomen, dook ze plots achter ons op.
Ze was de hele weg achter ons aangehold (op teenslippers) om te zeggen dat we
de andere richting op moesten. Heel attent van haar!
Daarom dan maar laat gaan dineren in Settlers (restaurantje
dus niet gevonden), een taverne waar je alweer je drank en je bestelling aan de
toog doorgeeft en op voorhand betaalt. Binnen het kwartier wordt je eten
geserveerd. Ik had alweer een Ceasar Salad (het lijkt alsof ik niks anders eet
dan sla!), maar er wordt hier veel fastfood gegeten. Alles wordt geserveerd met
chips en dat is net iets dat ik wil vermijden. En dan nu een beetje (verdiend)
rusten
