Ik ben een... (gelieve slechts één keer en naar waarheid te antwoorden, éénmalige bezoekers worden niet geacht een antwoord te geven, tenzij ze nog eens terugkomen natuurlijk.)
Bovenvermelde titel kan zielig klinken, maar ook je nieuwsgierigheid aanwakkeren, je uitnodigen om deze blog te lezen. Uiteraard beoog ik dit laatste... Mocht je jezelf in één van de de personages van de teksten herkennen, dan vergis je je schromelijk. Mijn identiteit blijft geheim. Als je niet met zekerheid weet wie ik ben, hoe kan je er dan van overtuigd zijn dat het over jou gaat? Trouwens, neem het me niet kwalijk als je er niet zo fraai uitkomt. Soms is het nodig voor de verhaallijn om hier en daar wat te overdrijven. Feiten en fictie vloeien in deze blog vaak in elkaar over. Alleszins wens ik je veel leesgenot. Voel je vrij om een reactie te plaatsen... Hoe je mij kan aanspreken, vind je terug in het vertelsel van 1 mei 2011.
21-02-2011
gênante situaties, deel 1: pedagogische incompetentie
Ettelijke jaren geleden volgde mijn dochtertje zwemles en was ik genoodzaakt om wekelijks een uurtje in de cafetaria te vertoeven. Vermits ik het type ben dat altijd - net wel, net niet - op tijd komt, waren de mooiste plaatsjes aan het raam, die mét uitzicht op de ploeterende kinderen, reeds bezet. Of neen, toch niet helemaal. Aan één tafeltje zat een dame alleen, met de rug naar me gekeerd. Ik tikte haar zachtjes op de schouder en vroeg beleefd of ik mocht aanschuiven aan haar tafeltje. Ze draaide zich met een glimlach om en onmiddellijk was er die wederzijdse blik van herkenning.
Ze was een leerkracht van de humaniora, waarvan ik, toen al, ruim tien jaar was afgezwaaid, en zij ook. Sinds haar pensionering was ze wat uitgezet, maar voor iemand van haar leeftijd zeker nog binnen de grenzen van het aanvaardbare. Haar oudste dochter had altijd bij me in de klas gezeten. We waren zelfs vrij goed bevriend geweest. Al moet ik toegeven dat ik er na het zesde bewust en definitief komaf mee had gemaakt. Ze was nogal een seut en ik voelde toen geen behoefte meer om nog langer met haar om te gaan. Vermits we beiden naar een andere universiteitsstad trokken, was dat niet zo moeilijk. Haar moeder was duidelijk aangenaam verrast me te zien. Zelf brandde ik ook wel van nieuwsgierigheid om te weten hoe het haar dochter in haar verdere leven was vergaan. Ze bleek een man en drie (!!!) kinderen te hebben, de oudste van dezelfde leeftijd als mijn jongste telg. Dat nieuws verraste me. 'k Had nooit verwacht dat ze van straat zou geraken, laat staan dat ze haar maagdelijkheid ooit zou verliezen. Ze stelde het goed en ik was er oprecht blij om.
Al tetterend vloog het zwemuurtje om en voor we er erg in hadden waren mijn dochtertje en haar kleinzoontje klaar om afgedroogd en aangekleed te worden. Vermits het nog maar kleutertjes waren, gebeurde dit met hulp van een (groot)ouder in een gezamelijke kleedkamer. Terwijl mevrouw gebukt stond om een handdoek uit de zwemtas te nemen, merkte mijn dochter nogal luid op "Mama, die mevrouw heeft een dikke kont!" Beschaamd om zoveel kinderlijke eerlijkheid maakte ik haar duidelijk dat het niet gepast is om zoiets te zeggen. "Maar mama, die mevrouw heeft écht een dikke kont!!" De ex-leerkracht begreep mijn vervelende positie. Ze suste me door te stellen dat ze ook wel wist hoe kinderen zijn. Ze maakte er zelfs een grapje over door mijn dochtertje gelijk te geven.
Eigenlijk hoefde deze situatie dus niet zo gênant te zijn. En dat was het ook niet als ik het had nagelaten om kost wat kost mijn pedagogische kwaliteiten te willen etaleren.
Iedereen met kinderen komt wel eens in een situatie terecht dat ze onflatterende commentaar geven over een medemens. "Kijk," ondertussen indiscreet wijzend met dat kleine vingertje, "die mijnheer heeft een dikke buik Zit daar een kindje in?" " Kijk, die mevrouw is juist een heks... " De waarheid komt uit een kindermond, luidt het spreekwoord... Gelukkig kunnen de meeste mensen wel wat verdragen van kinderen. Kinderen moeten echter leren om niet altijd te zeggen wat er in hen opkomt. In de volwassenenwereld wordt er immers een beetje hypocrisie van je verwacht, wil je je er in kunnen handhaven. Is het bijvoorbeeld verstandig om een collega, met wie je regelmatig moet samenwerken, boudweg te zeggen dat hij onbekwaam is in zijn vak. Ok, soms is het wel nodig, maar vaak zijn er ook andere, subtielere manieren om tot verandering te komen zonder dat dit de relatie definitief verzuurt. Of stel dat de echtgenoot van je beste vriendin, met wie je nog regelmatig optrekt, in jouw ogen een ongelooflijke etter is. Vind je dan dat ze dit moet weten? Ik meen van niet. Ik zou hooguit durven hopen dat ze ooit tot hetzelfde inzicht komt en van hem scheidt. Cru gesteld: een kind leiden tot volwassenheid is een kind leiden tot hypocrisie.
Vanuit deze optiek wou ik duidelijk maken dat mijn dochtertje moet leren om niet altijd te zeggen wat er in haar opkomt. Dus toen mevrouw mij suste, in de zin van - 't is maar een kind-, bedoelde ik "ja, maar ze moet leren dat ze niet altijd mag zeggen wat ze denkt." Echter... ik vergiste me en verklaarde vrij kordaat "ja, maar ze moet leren dat ze niet altijd de waarheid mag zeggen." Over een pedagogische blunder gesproken...
Misschien wil je wel weten wat je van deze blog kan verwachten? Vertel het me, dan weet ik het ook! Af en toe vind ik het plezant om wat neer te pennen, maar ik weet niet waar ik met mijn schrijfsels moet blijven. Om ze in de vuilnisbak te kieperen ben ik net een tikkeltje te ijdel. Vermits ik vertrouwd ben met het fenomeen 'blog', ben ik eens bij de verschillende soorten gaan snuisteren. Al vlug kreeg ik goesting om er zelf eentje aan te maken. En... voilà! Benieuwd hoe het verder zal lopen? Ik ook!
