Ik ben een... (gelieve slechts één keer en naar waarheid te antwoorden, éénmalige bezoekers worden niet geacht een antwoord te geven, tenzij ze nog eens terugkomen natuurlijk.)
Bovenvermelde titel kan zielig klinken, maar ook je nieuwsgierigheid aanwakkeren, je uitnodigen om deze blog te lezen. Uiteraard beoog ik dit laatste... Mocht je jezelf in één van de de personages van de teksten herkennen, dan vergis je je schromelijk. Mijn identiteit blijft geheim. Als je niet met zekerheid weet wie ik ben, hoe kan je er dan van overtuigd zijn dat het over jou gaat? Trouwens, neem het me niet kwalijk als je er niet zo fraai uitkomt. Soms is het nodig voor de verhaallijn om hier en daar wat te overdrijven. Feiten en fictie vloeien in deze blog vaak in elkaar over. Alleszins wens ik je veel leesgenot. Voel je vrij om een reactie te plaatsen... Hoe je mij kan aanspreken, vind je terug in het vertelsel van 1 mei 2011.
29-03-2011
van zelfspot naar misplaatste arrogantie
Beste bloglezer
Je hebt lopers die heel licht lopen, letterlijk tippelen. En anderen lopen heel zwaar, stampen met hun poten, excuseer voeten, in de grond. Je hebt er die sierlijk lopen, als een hinde. Of net heel plomp, zoals de diplodocus zich naar alle waarschijnlijkheid plachtte te verplaatsen. Sommigen lopen met opgetrokken schouders en gebalde vuisten, helemaal verkrampt. Anderen verplaatsen zich met zo'n gemak, alsof er geen enkele inspanning mee gemoeid is. Kortom, iedereen heeft zo zijn eigen loopstijl.
Zelf loop ik ook - als recreant weliswaar, met nu en dan een wedstrijdje - en mijn loopstijl is niet te evenaren. Gelukkig maar! Mijn schoonbroer liet eens voorzichtig horen dat ik loop zoals Charlie Chaplin. Mijn man windt er geen doekjes om. Dat moet toch kunnen in een goed huwelijk, niet waar? Boudweg zegt hij dat ik loop gelijk een gans met een gebroken poot. Ik kan er wel om lachen. Nog harder zelfs toen ik mezelf eens in actie zag op een video. Ik lag gewoon dubbel, kwam niet meer bij, zo'n idioot zicht vond ik het.
Ik moet toegeven dat mijn wederhelft zijn vergelijking bijzonder treffend heeft genuanceerd. Ik loop niet alleen even onelegant als een gans, met V-vormige voetafdrukken. Bovendien maak ik een kleine zwaaibeweging met één been. Als een gans haar poot zou breken en dit op natuurlijke manier (zonder spalkjes e.d.) liet genezen, zou zij waarschijnlijk een soortgelijke pootzwengel hebben. Er schuilt misschien wel iets droevigs in.
Uiteraard liep ik liever veel eleganter. Maar ik zet me over mijn schaamte heen. Wie het voor de eerste keer ziet, moet er misschien (neen, hoogstwaarschijnlijk) wel om lachen. Maar als je het gewoon bent om te zien, went het wel. Denk ik toch. Hoop ik toch. Ach, ik raak ermee vooruit. Dus wat maakt het uit?
Op de nacht van de atletiek, waaraan we afgelopen de zomer voor 't eerst deelnamen, echt waar! als helper dan toch, heb ik mijn ogen uitgekeken. Die atleten... Prachtige gespierde lichamen, zonder uitzondering. Afhankelijk van de dicipline die men beoefent zijn bepaalde spiergroepen sterker ontwikkeld. Speerwerpers of kogelstoters hebben uiteraard een heel ander postuur dan bv. hoogspringers. Verreweg het mooist gespierd zijn de lopers. En dan steekt de bruinere medemens er nog eens met kop en schouders bovenuit... vind ik toch. Een donkerbruin gespierd dijbeen is nu eenmaal veel indrukwekkender dan de blekere versie.
Tja, als ik dan die lijven moet vergelijken met het mijne. Zij hebben alle voordelen, waarvan ikzelf verstoken ben: ellenlange benen, daarenboven rechte benen, een platte buik, smalle heupen en een fijne taille. Ze hebben ook zonder uitzondering een elegante, lichte loopstijl. Als ik ernaar keek had ik toch wel wat gemengde gevoelens: mateloze bewondering met een snuifje (gezonde) jaloezie.
Maar ik tracht het positief te benaderen. Ik heb al die voordelen niet en tóch kom ik vooruit! Hoe zouden zij het er vanaf brengen als ze 'gezegend' waren met mijn handicaps. Zijnde korte, kromme benen, een hardnekkig zwangerschapsbuikje, brede heupen en een quasi-onbestaande taille? Met een energievretende loopstijl op de koop toe. Het zou gegarandeerd een pak minder zijn met hen! Ik zou het wel eens willen zien...
DUS wie is er dan het meest sportief? Wie is er dan de naam atleet waardig in de oorspronkelijke betekenis van het woord? Wie is er hier in feite de TOPatleet? IK TOCH WEL ZEKER !!!
Nu haar dochter toch in een hokje is ondergebracht, wil haar moeder weten wat deze labeling inhoudt. Hopelijk stuit ze op een uitgebreidere handleiding dan de beknopte wasvoorschriften op het etiket van een kledingstuk. Ze leest een boek over autisme en zucht opgelucht. Ze herkent haar dochter er slechts ten dele in. Bovendien blijkt het uitermate moeilijk om een correcte diagnose te stellen. Misschien heeft de kinderpsychiater zich schromelijk vergist.
Haar moeder verneemt ook dat er een grote erfelijke factor meespeelt. Dat stemt haar tot nadenken. Met bepaalde passages uit het boek kan zij zichzelf identificeren en dat brengt haar behoorlijk van haar stuk. Zo is zij bijvoorbeeld absoluut geen groepsmens. Dankzij haar verbale vaardigheden kan zij zich ogenschijnlijk uitstekend handhaven in een groep, maar uiteindelijk blijkt ze telkens weer uit de boot te vallen. Ze slaagt er niet in te achterhalen waarom het steeds misloopt. Zou autisme een verklaring kunnen bieden? Verder bewaart zij constant een zekere lichamelijke afstandelijkheid. Zelden zal ze iemand van buiten haar gezin vriendschappelijk zoenen of eens troostend vastpakken. Als ze het toch doet, doet ze het beredeneerd en niet spontaan. Als het haar overkomt, voelt ze zich ongemakkelijk, doch terzelfdertijd niet onprettig. Dit gebeurt echter sporadisch, ze heeft als het ware een onzichtbare muur rond zich opgetrokken, die enkel voor haar partner en kinderen onbestaande is. Ze huivert als ze op TV ziet hoe onbekenden in een afvalwedstrijd elkaar knuffelen of zoenen op de cruciale momenten. Neen, dat is absoluut niets voor haar. Heeft het met opvoeding te maken of is ze gewoon erfelijk belast?
Ze is maatschappelijk assistente van opleiding en ook in functie. Automatisch stelt zij dus ook haar hulpverleningscapaciteiten in vraag. Slechts even. Dan komt ze tot de conclusie dat ze haar werk goed doet, dat ze voldoende empathisch vermogen heeft, meer dan dat je van een echte autist mag verwachten. Iedere mens zal er wel trekjes van hebben, zeker? Wie draagt een etiket met de melding '100% normaal'. Wat is normaal eigenlijk? En is normaal wel wenselijk?
Haar ouders lichten het meisje bewust niet in. Waarom een kind opzadelen met een label dat mogelijks verkeerd gedrukt is? Wel leggen zij haar uit dat zij bepaalde problemen heeft in de klas en in haar omgang met anderen en dat een lieve (Gon)juf haar hiermee komt helpen. Het meisje stelt zichzelf geen vragen hierover. Ook niet als er in de klas een kinderboekje over autisme 'Jikke Pikke komt er wel' wordt voorgelezen.
Haar moeder die het boekje eveneens doorbladert, herkent deze keer wel veel van het gedrag van haar dochter. Haar extreme interesse in de natuur, haar opeenvolgende obsessies voor vleermuizen, vlinders en katachtigen en haar opvallende wetenschappelijke kennis hierover, het fladdergedrag waarmee zij zowel verdriet als blijdschap uit, haar voorliefde voor moeilijke of lange, liefst zelfverzonnen woorden (toen ze zeven was noemde ze haar zelfgeknutselde spin 'Hieronymus', het gehuchtje waar ze tot haar zes gewoond heeft, herdoopte ze tot 'mijn opvoedingsplaats'), haar hardnekkige weerstand tegen nieuwe kleren en schoenen, een wakkere nachtmerrie als je met haar gaat shoppen...
Haar moeder schrikt zich een hoedje als Tessa midden in het schooljaar onverwachts van school moet veranderen. Hoe zal haar dochter reageren? Wellicht zal zij verdrietig zijn als zij haar hartsvriendin moet missen. Ze schrikt zich echter een bult als blijkt dat haar dochter er helemaal niet om maalt. Volgens de gonbegeleidster is dit een typisch reactie voor iemand met ASS.
Nieuwe vriendschappen sluit het meisje niet. Toch is zij niet onpopulair. Zij wordt aanvaard zoals ze is en zelfs bewonderd om haar opvallend tekentalent. Ze blijft neutraal als andere kinderen ruziën. Ze kiest geen partij en is daarom bij beiden kampen geliefd. Tot ongeveer het zesde studiejaar. Dan is er een grote ommekeer. Niet bij haar, maar bij de anderen. Vooral bij de meisjes. Die beginnen geniepig te roddelen, het liefst over haar. Ze delen haar interesses niet en fezelen over haar rare gedrag. Ze vindt het niet prettig, ze begrijpt niets van dat gehuichel. Ze vindt het bovenal oneerlijk, ze weet dat ze dat niet verdient.
Weeral een nieuwe confrontatie voor haar ouders. Hun dochter is puur en authentiek, heeft een sterk rechtvaardigheidsgevoel, maar blijkbaar willen de anderen de schoonheid hiervan niet inzien. Zal ze het later redden in de echte wereld? Sociale vaardigheden en hypocrisie gaan er hand in hand, het ene verbloemt het andere. Rechtvaardigheid is een utopie, eerlijkheid duurt niet altijd het langst.
Sommige bewonderaars van haar tekentalent zijn ervan overtuigd dat ze een vermaard kunstenares zal worden. Zo naïef zijn haar ouders niet. Haar talent is niet uniek en met excentriek zijn alleen kom je er niet meer. Ze moet niet alleen haar kunst kunnen verkopen, maar vooral zichzelf. En dat is net iets wat ze niet kan. Wil ze zich conformeren, zal ze een stukje van haar eigenheid moeten inleveren.
Haar ouders beseffen dat ze moet leren om zich buiten haar hokje te begeven. De poort mag echter altijd op een kiertje blijven staan. Ze zal vertrouwd moeten worden met haar nieuwe, voor en door zichzelf, afgebakende omgeving. Evenals een dier, geboren in gevangenschap, zal ze niet hunkeren naar een grenzeloos gebied, omdat ze dergelijke vrijheid niet kent, noch aankan. Integendeel, mocht je haar in de wijde wereld loslaten, zal ze eerder de neiging hebben om zich terug te trekken in haar vertrouwde kooi.
Tenslotte zal ze haar etiketje zo vaak moeten wassen totdat het vrijwel onleesbaar wordt en de opdruk kan doorgaan voor 'normaal'. 100% hoeft niet, want net zoals een puur katoentje in de droogkas, word je daar zo bekrompen van...
Het gezin verhuist en zij mag naar het eerste leerjaar. Twee grote veranderingen op korte tijd.
De ouders willen dat de nieuwe meester hun dochter onbevooroordeeld leert kennen. Dus leveren ze haar zonder etiketje af. Tevergeefs, want binnen de week is ze gelabeld. Na een algemene uiteenzetting voor alle ouders houdt de meester hen staande. "Is er iets wat ik over jullie dochter moet weten?" vraagt hij belangstellend. Er volgt een korte stilte. "Is er iets wat u ons over onze dochter wil vertellen?"
"Ik zal het zeggen zoals het is," vervolgt de meester "ze luistert niet." Haar ouders hadden zich aan vanalles verwacht, maar niet aan dit. Hun oudste is immers een uitermate gehoorzaam kind, veel volgzamer dan hun jongste. "Met mijn 25 jaar ervaring," zet de meester zijn betoog voort "heb ik zoiets nog nooit meegemaakt. Kinderen van die leeftijd hebben altijd ontzag voor de meester, maar zij heeft dat totaal niet. Ze gaat haar eigen gang en stoort de hele klas. Er is iets grondig mis met jullie kind," besluit hij.
Weer zo een typische betweter uit het onderwijs, oordelen de ouders. Met zijn vijfentwintig jaar ervaring... Hij zou toch bekwaam genoeg moeten zijn om haar onder controle te houden, thuis is dit alleszins geen probleem. Toch stemmen ze in met verdere onderzoek en maken een afspraak met een bekend kinderpsychiater.
Ze heeft concentratiestoornissen en wordt eerst onderzocht op ADHD. Onzin, weten haar ouders, thuis is ze de rust zelve. Autismespectrumstoornis dan? Ze scoort onvoldoende punten om gediagnosticeerd te kunnen worden, doch vertoont er duidelijk kenmerken van. Ze heeft geen fantasie, beweert de psychiater.
Geen fantasie???? Hun dochter die overal droedeltjes tekent en elk cijfer drie voorziet van een melktand. Hun dochter die haar moeder in een vriendenboekje laat noteren dat ze later 'vleermuis' wil worden. Hun dochter die iedereen verbaast met haar buitengewone tekentalent.
Inderdaad, dat meisje vertoont in een poppenspel geen greintje sociale interactie. Dat meisje kijkt je nauwelijks aan als je tot haar spreekt. Dat meisje luistert alleen als ze individueel wordt aangesproken, wat verklaart waarom ze thuis wel en in de klas niet hoort wat er wordt gezegd.
De psychiater wil medicatie opstarten, rilatine. In welke wereld leven wij, denken de ouders. Een wereld waar kinderen van zes niet meer kind mogen zijn, maar willens nillens moeten plooien naar de hoge verwachtingen van het huidige onderwijssysteem. Is dat een gegronde een reden om medicatie toe te dienen? "Volg je gevoel," stelt de huisarts, als de moeder hem erover aanspreekt. "Maar het is een feit dat dat soort medicatie veel te lichtzinnig wordt voorgeschreven." "Soms is het beter om één kind een pilletje te geven om de rust in het gezin te behouden, dan later alle gezinsleden een kalmeerpil," adviseert de apothekeres "Doe het dus enkel als het hele gezin er baat bij heeft." Vooral dit laatste geeft de doorslag. Thuis zijn er geen problemen, dus wordt er niet met medicatie begonnen. Omdat de ouders de voorgestelde behandeling niet willen volgen, zet de pillendokter de behandeling terstond stop.
De meester respecteert de beslissing van de ouders. Hij verdiept zich in de materie van autisme en introduceert de methode die gebruikt wordt in het gespecialiseerd onderwijs in zijn klas. De klusjesman timmert een houten drieluik. Dit schermt het meisje letterlijk af van externe prikkels. Op haar tafeltje ligt een blad met pictogrammen. Zo kan zij visueel volgen dat na rekenen en schrijven de speeltijd volgt en hoeft zij niet meer tien keer op een dag te vragen wanneer het eindelijk zo ver is. Al haar oefenblaadjes worden verknipt en een zandlopertje helpt haar om de oefeningen tijdig af te krijgen. Op amper 2 dagen tijd is de rust in de klas wedergekeerd. Tot tevredenheid van de meester en tot tevredenheid van de ouders, die hun mening over de leerkracht onmiddellijk herzien. Knap dat hij met zijn vijfentwintig jaar ervaring toch openstaat voor nieuwe dingen...
Ondertussen wordt 'Tennisplank' vervangen door een vriendinnetje van vlees en bloed. Tessa is een lief kind, dat op sociaal vlak bijzonder vaardig is. Net zoals het meisje houdt ze van tekenen en knutselen. Ze kunnen er samen uren mee bezig zijn. Tessa speelt ook graag met de poppen net zoals het zusje. Zij wil haar vriendinnetje betrekken bij dit spel, doch tevergeefs. Zij dringt niet langer aan en lost dit creatief op door het meisje de rol van buitenshuiswerkende moeder toe te bedelen. Zo wordt ze willens nillens toch betrokken bij het spel en kan zij terzelfdertijd haar eigen knutselpraktijken voortzetten.
Haar ouders laten haar naar de kunstacademie gaan, zodat zij haar artistiek talent verder kan ontwikkelen. Hier heeft zij geen drieluik nodig, noch een zandloper. Zonder dralen maakt zij haar werkjes als eerste af. Hier is zij een voorbeeldleerling.
Zij is bovenmatig geïnteresseerd in de natuur met een merkwaardige aandacht voor alles wat fladdert. Vlinders dragen haar voorkeur weg. Zij kan ze uitzonderlijk gedetailleerd tekenen of met de losse hand uitknippen. Zij kan de verschillende soorten benoemen en haast wetenschappelijk beschrijven hoe ze leven. Ook andere insecten of spinachtigen boeien haar. Probleemloos sluit ze vier hommels op in een tiktakdoosje. Meermaals moeten haar ouders stoppen omdat er weer een gefrustreerde hommel in de auto is ontsnapt.
In zichzelf glimlachend loopt het meisje vaak, moederziel alleen, fladderend over de speelplaats.
Acht maanden is ze, als ze zich een weg scheurt door de duisternis naar het licht. Straf dat uitgerekend zij haar warme, knusse, rustgevende kamertje vroegtijdig en definief verlaat om een nieuwe, lichte, maar vooral onbekende en chaotische wereld te betreden.
Ze groeit als kool.
In enkele maanden tijd is ze meer dan in gewicht verdubbeld. Ze huilt als ze een vieze kakkebroek heeft of als ze hunkert naar haar moeders borst, neen, naar de melk die eruit vloeit. Ze ontwikkelt volgens het boekje: zitten, kruipen...
Echter...
Lachen doet ze niet. Als haar moeder haar ophaalt bij de onthaalmoeder wendt ze haar gezichtje steevast af. Ze sluit haar armpjes niet om de vertrouwde hals, maar houdt ze stijf gestrekt naar achter.
Toch is ze tevreden.
En haar moeder? Die is trots. Trots op haar wondermooie baby, die iedereen met haar grote donkere kijkers weet te charmeren. Ze heeft een guitig babyrond gezichtje en een speels krulletje op haar zwarte kruin. En haar vader? Die is bezorgd omdat zijn baby niet lacht en omdat zijn vrouw dit blijkbaar niet wil zien.
Moeke windt er geen doekjes om en stelt een diagnose. Haar schoondochter, de moeder, neemt haar dit niet in dank af. 's Anderendaags echter zit ze met haar man en baby bij de kinderarts om te laten bevestigen wat niet is.
Inderdaad, voor een baby van amper negen maanden is het veel te vroeg om al een uitspraak te doen. Mochten de ouders zich nog zorgen maken als ze anderhalf is, kunnen ze terug op consultatie komen.
Het koppel gaat op reis en brengt dag en nacht door met hun baby. Dit lijkt haar wel te bevallen. In deze drie verlofweken zoekt zij meer toenadering dan in de voorbije tien maanden. Haar ouders stellen andere prioriteiten en vanaf dan werkt haar moeder halftijds.
De baby groeit op tot peuter. Haar zwarte haartjes zijn vervaagd tot vlasblond. Ze is een klein hummeltje en ziet er nog steeds ongelooflijk schattig uit.
Uren aan één stuk bladert ze geconcentreerd in een telefoonboek of trekt ze kleurige strepen op papier. Ze kan zich buitengewoon goed alleen bezig houden. Ze is een voorbeeldpeuter. Ze wijst gefascineerd naar de maan en noemt haar bobo.
Soms roept ze 's nachts haar mama. Als haar moeder komt kijken wat er loos is, verkondigt ze doodleuk "moet papa hebbe". Ze is een uitgesproken vaderskindje.
Ze krijgt een zusje. Opnieuw een lieftallig meisje met grote donkere kijkers. Dit meisje is een vrolijk lachebekje. Was grote zus haar lach vergeten mee te nemen uit het warme, knusse kamertje? En heeft kleine zus deze vervolgens tot de hare gemaakt?
Ze wordt zindelijk en mag naar school. Ze is net tweeëneenhalf. Een maand later is het moederdag. Ze heeft een mooie tekening gemaakt. Een gezichtje met alles erop en eraan. Haar ouders zijn haar schetsjes gewoon, volgens de juf is ze een talentje.
Ze zoekt geen contact met leeftijdsgenootjes, maar loopt wel iedere speeltijd bij de juf aan het handje. Toch krijgt ze een vriendje. Ze noemt hem 'Tennisplank'. Hij volgt haar overal. Samen met haar leert hij fietsen zonder zijwieletjes. Hij troost haar als ze verdrietig is. Hij speelt zich af in haar verbeelding.
De juffen maken zich ongerust. Vinden dat ze op sociaal vlak achterop huppelt. In het tweede kleuterklasje volgt er een test. Haar ouders moeten formulieren invullen met confronterende vragen. Herkent uw kind zichzelf in de spiegel? Ja, natuurlijk! Denkt uw kind vaak aan zelfmoord? Gelukkig niet!
De test is onbetrouwbaar. Opnieuw wordt ze te jong bevonden om conclusies te trekken. En wat dan nog? Denken haar ouders.
Ze is wie ze is, daar is geen etiketje voor nodig.
De juffen hebben het goed met haar voor en proberen haar bij het klasgebeuren te betrekken. En zij? Zij blijft in haar eigen wereldje...
een tussendoortje : een column tot ergernis van de columnist
Beste bloglezer
Heb je de laatste nieuwe film van Steven Spielberg al gezien, the revenge of Mother Nature? Je aanschouwt hoe moeder natuur, louter ter zelfbescherming, een land met een snel groeiende wereldeconomie nogal drastisch een halt toeroept. De slappe verhaallijn wordt gewiekst gecamoufleerd door een overdaad aan speciale effecten. Als toeschouwer ben je nog maar pas uit je stoel gesnokt door een onstuimige aardbeving of er golft een torenhoge tsunami over je heen. Als toemaatje volgen er nog een paar spectaculaire ontploffingen in enkele al dan niet actieve kerncentrales. Hallucinant!
Knap gefilmd als je ziet... hoe solide gebouwen onverhoeds in elkaar zakken als slappe plumpudding, hoe zeevaartuigen plotsklaps doelloos ronddobberen op het vasteland zoals balletjes in tomatensoep, hoe de zee van een heldere bouillon getransformeerd wordt in een onsmakelijke smurrie, kortom hoe een gigantisch gestructureerd gebied wordt omgetoverd tot één groot wanordelijk stort. Vooral indrukwekkend vond ik hoe je de blinde paniek van de insiders bijna letterlijk kon proeven. Overigens, puike acteerprestaties van die talrijke figuranten.
Stel echter, beste bloglezer, dat zoiets écht gebeurt, in China bijvoorbeeld of India of Japan. Ik zie ze al aankomen met hun zoveelste benefietactie om ons geweten voor deze ver-van-mijn-bedtoestanden aan te wakkeren. Destijds heb ik de Haïtianen al royaal gesteund ifv een fiscaal attest en ik kan me toch niet volledig weggeven...
Als zoiets in China gebeurt, dan... Tja, met alle Chinezen, maar niet met den deze! Van mij zullen ze geen cent krijgen. Ik heb al meer dan genoeg geld gepompt in hun economie. Ik kan geen kleer- of speelgoedkast opentrekken of ik lees 'made in China'. Kijk bovendien naar de dertig zonnepanelen op mijn dak, allemaal van Chinese makelij. Ik produceer zelf mijn stroom, ík heb geen kerncentrale nodig, dus hoef ík ook niet mee op te draaien voor de gevolgen van een ontploffing! Kwatongen beweren dat zonnepanelen helemaal niet milieuvriendelijk zijn, dat ze niet meer kunnen opbrengen dan wat hun productie aan energie heeft gekost om stil te zwijgen over de te verwachten recyclageproblemen. Ach, ze zien gewoon groen van jaloezie, omdat ze zelf geen groencertificaten innen. Om China (en mezelf) te helpen kan ik, met mijn zuurverdiende zonnegeld, eventueel wel wat aandelen kopen als hun prijs volledig gekelderd is...
Gelukkig, beste bloglezer, was het slechts een film.
Jammer genoeg heeft mijn duurbetaalde popcorn maar half zo goed gesmaakt, zó levensecht zag het eruit. Al krijgt Steven honderd oscars...de sequel laat ik stilletjes aan me voorbij gaan...
Aanvankelijk wist ik niet goed waar ik heen wou, dus koos ik één van de vele parkeerterreinen uit. Dat terrein, waarvan ik dacht dat het mijn doel het dichtst benadert. Binnen de kortste keren kreeg ik er een comfortabel plaatsje toegewezen en ik beken...dat bevalt me wel.
Terwijl ik mijn volgende verhaaltje uittik, kom ik er plotsklaps achter dat ik verkeerd geparkeerd sta. Ik niet alleen hoor, met mij vele anderen. Minstens 75% van de 20 favoriete plaatsen zijn door niet-columnisten ingenomen.
Wikipedia leert me dat het geen columns zijn die ik schrijf, doch eerder uit de kluiten gewassen cursiefjes, die het meer van humoristische observatie en vertelling moeten hebben. Een column is een stukje proza, waarin de auteur spits en uitdagend zijn mening ventileert. Ok, mijn gsm-verhaaltje is er zo eentje, veronderstel ik, maar de andere teksten overduidelijk niet.
En nu? Nu moet ik zekers verhuizen? Want mijn volgende tekst, die wat langer uitvalt, is zelfs noch column, noch cursief. Hij handelt wel over een thema dat mij nauw aan het hart ligt, hokjesdenken, waardoor ik hem per se wil publiceren.
Waar moet ik heen, beste bloglezer, ik vind het hier zo leuk? Ik hoor niet thuis onder herinneringen/ervaringen (of dacht je nu écht dat ik scheten laat in andermans auto?) en nog minder onder literatuur (zo bescheiden ben ik wel). Rest mij alleen nog... de restcategorie.
Of blijf ik gewoon waar ik ben? Verkeerd geparkeerd! Er hangt immers geen boete aan vast.
Geen Stalk Machine voor mij, Geen Speelgoed Mobieltje voor mijn dochter
Alhoewel ik een fanatieke blog- en facebookster ben, heb ik een bloedhekel aan computer en allerlei andere technologische snufjes. Gelukkig kan ik me, vrouw zijnde, zulke tegenstrijdigheden permitteren. Waar ik helemaal niets van begrijp is, is de pathologische verknochtheid van veel mensen aan hun GSM. Zonder dat nutteloze ding komen ze de deur niet uit, als betreft het een essentieel kledingstuk. Vooral in het begin van het GSM-tijdperk heb ik me mateloos geërgerd. Toen waren die zeldzame toestellen nog duur in aanschaf en groot van formaat en manifesteerde de trotse eigenaar zich steevast als een very important person.
Tegenwoordig heeft iedereen, de sociale gevallen op kop, een mobieltje op zak en tracht men al dan niet op te vallen met een zo gesofisticeerd mogelijk exemplaar. Je kan niet meer om de verschillende ringtonen heen - ik geef toe, er zitten er best wel leuke tussen - en stilaan heb ik me met dit fenomeen leren verzoenen. Althans deels toch. 'k Blijf het ergerlijk vinden als dat onding te pas en en onpas afgaat. Wat is er bijvoorbeeld mis met het klassieke boodschappenlijstje? De moderne huisvrouw kan blijkbaar niet meer plannen. Moeder de vrouw geeft à la minute aan manlief door wat hij moet meebrengen van de Delhaize. Moet je naar een begrafenis? Dan laat je dat ding, uit waardering voor je vrouw, zeker aanstaan, de dode is toch al dood, die behoeft geen respect meer.
Neen, voor mij geen GSM, al dacht mijn bezorgde echtgenoot er anders over. Enkele jaren geleden meende hij me te plezieren door ons beiden zo een communicatieprul cadeau te doen. Een verrassing was het wel, doch geen aangename. Al jaren aan een stuk waren we onze kinderen aan het sensibiliseren over het onnut van zo'n toestel. Kwestie van ze een natuurlijke afkeer voor de kankermobiel aan te kweken alvorens hun puberteit aanbreekt en ze er als vanzelf naar worden toegezogen.
Al is het wetenschappelijk niet onomstotelijk bewezen, ik heb het niet op die dingen. OK, gooi dan ook je microgolfoven, wekkerradio, computer (ja, die ook), koffiezetapparaat...en alle andere elektromagnetische stralingstoestellen buiten, hoor ik je denken. En vooral die twee flatscreens die je woon- én slaapkamer ontsieren, merkt de kritische lezer, aan wie ik mijn identiteit toevertrouwde, stilletjes op.
Tja, 't is eigen aan de mens (lees: mens en niet enkel het sterke geslacht) om niet altijd consequent te handelen naar zijn ideeën. Dát maakt ons juist tot mens en dát onderscheidt ons van de dierenwereld waar er hoofdzakelijk vanuit instincten wordt geageerd, niet waar? Volgens mij spant een GSM, qua DNA-vernietiger, toch de kroon, terwijl je makkelijk zonder kan. Onder de leeftijd van 16 jaar is zo'n breinkoker zelfs volledig af te raden naar het schijnt. Jonge kinderen met zoiets opzadelen is een milde vorm van kindermishandeling en dan druk ik me nog eufemistisch uit. Een mobieltje is bovendien maar een kort leven beschoren of wordt vaak onnodig vervangen door een hipper exemplaar. Milieuvervuiling? Onze rommel sturen we toch gewoon naar de derde wereld, probleem opgelost. Hallo, zeg!
En dan volgen al die halfslachtige argumenten van gebruikers om het algemeen nut van dat nutteloze toestel te bewijzen. Stel dat je een lekke band krijgt, wat dan? Dat kleine toestelletje kan eigenhandig toch geen band verwisselen of wel soms? Ik denk dat je al een heel eind verder geraakt als je je vrouwelijke charmes in de strijd gooit bij een toevallige passant. Maar stel dat die dan een moderne Jack de Ripper is? Tja, geen enkele GSM maakt je immuun voor verkrachters, moordenaars, kinderlokkers of ander crapuul. Trouwens de kans dat je er kanker van krijgt, is veel groter dan de kans dat je wordt aangerand.
Al moet ik toegeven dat zo'n toestel voor sommige categorieën, zoals medici, wel een goede uitvinding is. Wellicht zal hún partner er anders over denken. Sommige gebruikers vinden het echter noodzakelijk om ten alle tijden met hun partner te kunnen communiceren. "Schat, zet de patatten alvast op, over een kwartiertje ben ik daar." Een vriend van ons kan geen 10 minuten alleen ongestoord bij ons binnen zitten of zijn echtgenote doet zijn broekzak trillen. Ze zit wat met me in, besluit hij telkens optimistisch. Geen Stalk Mobiel voor mij, denk ik dan. Ik zou het ervaren als een radicale beknotting van mijn vrijheid. Ik heb niets, euh niet veel, te verbergen voor mijn partner en ook zonder draadloze communicatie slagen wij erin om onze relatie in stand te houden. Goddank doet hij me liever elders trillen.
Onlangs vierden we samen met een bevriend koppel oudjaar. Supergezellig, maar vanaf tien uur 's avonds begint de belachelijke berichtjesellende. Je kan net zo goed tegen de muur praten, want mijnheer en mevrouw moeten dringend sms'jes versturen. Er is geen ontkomen aan. Aja, wachten tot middernacht heeft geen zin, want dan ligt het netwerk plat. Idioter dan dat kan toch niet of ben ik daar mis in? Vorig jaar heb ik mijn nieuwjaarsboodschappen pas enkele maanden later gelezen. Geen flauw benul had ik ervan dat ik mensen ken die zich met dergelijke onnozeligheden bezighouden. De attente zenders hebben geen repliek meer gekregen. In maart leek het me immers helemaal ridicuul om nog wederwensen te versturen. Onder zware sociale druk besloot ik dit jaar om mijn nieuwjaarsberichtjes, zoals iedere normale mens, tijdig te lezen. 'Met een vuurpijl in mijn kont, vlieg ik heel de wereld rond... om je een gelukkig 2011 te wensen,' las ik luidop voor. Afzender...onze mannelijke gast. Origineel hoor, zo'n oprechte wens die zich vibrerend van de ene naar de andere mobiel verspreidt als een besmettelijk virus.
En dan onze jongste. Wat zou ze toch zó graag een mobieltje hebben. Spijtig genoeg zit ze opgescheept met een stel ouders, die haar dit pretje principieel niet gunnen, die vinden dat dat geen speelgoed is, maar die haar creativiteit - ze knutselde er zelf eentje - bewonderen. Bovendien heeft ze de brute pech dat haar oudere zus, schijnbaar ongevoelig voor dergelijke typische ik-wil-erbij-horen-tienerattributen, het gevecht met de ouders nog niet heeft beslecht voor haar.
Ongeveer een maand geleden ging ik onze tienjarige ophalen na een verjaardagsfeestje. "Heb je je geamuseerd?", vroeg ik geïnteresseerd. Ze bevestigde zwakjes, doch haar non-verbale gedrag sprak boekdelen. Even later werd de reden duidelijk. Drie prille tienermeisjes, knusjes naast elkaar op de bank, hadden onderling de grootste fun met hun mobieltje. Eén klein meisje, geen plek voor vier op een rij, stond er voor spek en bonen bij te kijken. Tja, dat deed mijn moederhart wel even bloeden. Op haar vraag wanneer zij ook eindelijk een GSM krijgt, moest ik het antwoord schuldig blijven. Trouwens, probeer je beweegredenen maar eens toe te lichten in het bijzijn van drie andersdenkende moeders die hun kinderen duidelijk wél graag zien.
Onderweg naar huis zette ze haar emotionele tirade voort. Ze smeet me voor de voeten dat het niet eerlijk is dat wij wel een GSM hebben. Ook merkte ze denigrerend op dat onze mobieltjes hopeloos verouderd zijn... niet openklapbaar, zonder touchscreen. Kortom, wat een sukkels zijn we toch! En hoe benadeeld is zij met zulke ouders, ze krijgt niets van ons en en ze mag niets van ons. (En die hakkenschoenen dan?) Uit collère gooide ze haar zelfgefrabiceerd exemplaar in de vuilbak om haar gelijk te benadrukken. "Weet je wat ik het ergste vind?," besloot ze verongelijkt, "Ik ben er zeker van dat als ik geld krijg voor mijn verjaardag, dat ik daar dan geen GSM mee mag kopen"
roddelrubriek 1 : mijn buurvrouw is een bitch en ik ben een watje
Mijn buurvrouw is een bitch, een lompe koe, geen blonde, maar een witgebleekte del, een omhooggevallen haaibaai, een lompe koe (of had ik dat al vernoemd?) en ook nog eens een achterbaks serpent, kortom een pokkeviswijf eerste klas.
Zo, dat lucht op, woorden die ik nooit hardop zal uitspreken, maar papier verdraagt alles en ook het net slikt het netjes. Laat me die feeks hier gemakshalve Marina noemen en haar man Johny. In werkelijkheid heten ze natuurlijk Wendy en Patrick. Omwille van de bescherming van hun privacy geef ik hen een toepasselijke nickname. Johny heeft een opmerkelijk slechte smaak voor takkewijven. Vermoedelijk heeft hij meer verstand in zijn noeste lul dan in zijn holle zaagselkop. Maar...hij is een getalenteerd schrijnwerker, een voortreffelijk stielman én bovendien hartelijk in de omgang, dit in tegenstelling tot zijn platvloerse bitch.
Laat me even uitleggen waarom die helleveeg in mijn ogen evolueerde van een gewone trut naar een onmiskenbare bitch.
Enkele jaren geleden waren we, na enkele omzwermingen, terug verhuisd naar mijn landelijk dorpje van herkomst. Hierdoor gingen onze kinderen naar het wijkschooltje waar ik vroeger zelf schoolliep, een prettig bijkomstigheid. Al was er op die 30 jaar tijd uiteraard wel 't een en 't ander veranderd. Spoedig maakte ik er ongevraagd en ongewild kennis met Marina. Vanop afstand weliswaar, niet persoonlijk. Binnen de kortste keren ontwikkelde ik een aanzwellende antipathie voor haar.
Het begon toen zij voor het verjaardagsfeestje van haar oudste dochtertje, Kelly, alle meisjes van haar klas uitnodigde, uitgezonderd ééntje. Dit uitgesloten kindje was nota bene een buurmeisje van haar. Aan een aantal moeders op school vertelde ze dat ze Margo'tje er niet bij wilde hebben omdat die er nogal sjofel bijloopt. Komaan zeg, Margo'tje mag dan misschien geen dure merkkledij dragen en een oudmodisch kapsel hebben, ze komt altijd netjes voor de dag. Resultaat, Margo'tje verdrietig, moeder van Margo'tje, die uiteraard niet op de hoogte werd gesteld van de idiote uitsluitingsreden, overstuur omdat ze dit niet kon plaatsen en Kelly, die willens nillens meegezogen werd in haar moeders slinkse complot, goed op weg om een arrogent nest te worden.
Verder maakte ze een enorme heisa over het feit dat de leerkracht van haar dochter weigerde om een extra knutselwerkje te voorzien voor Johny's vaderdag. Johny is immers Kelly's stiefvader en Marina vond dat hij met vaderdag ook een geschenkje moest krijgen omdat hij zo goed voor haar zorgt. Het kind heeft echter ook nog een biologische vader, die volgens de juf de eerste en enigste rechthebbende was. De juffrouw haalde aan dat het Marina vrij stond om zelf voor iets te zorgen. Tevens stelde zij dat het in de klas niet haalbaar was om, naargelang de context, ook voor alle bijkomende mama's en papa's, oma's en opa's, meters en peters van de nieuwsamengestelde gezinnen iets kunstigs te fabriceren. Een gefundeerde argumentatie waar de trut totaal geen oren naar had. In plaats van samen met dochterlief wat te knippen en te plakken of desnoods kant-en-klaar te kopen, verklaarde zij op dat ogenblik stilzwijgend de oorlog.
En oorlog kwam er, toen er zich op de speelplaats een vervelend vooval voordeed. Op school was er een sociaal gevalletje, vader bajesklant op reguliere basis, moeder ook van laag allooi. Hun dochtertje, Sabita, 5 jaar, zag ik regelmatig op weekdagen om half tien 's avonds in het dorp rondfietsen, moederziel alleen, op een uur dat kleutertjes normaliter in dromenland horen te vertoeven. Op zekere dag zag Eefje, ook een kleuter, hoe Sabita op de speelplaats Daantjes pietje in haar mondje nam. Daan vond deze handeling niet prettig en gebood haar om er onmiddellijk mee op te houden, wat ook gebeurde. Eefje, die instinctief aanvoelde dat dit geen doorsnee doktersspelletje is voor leeftijdsgenootjes, lichtte haar moeder over deze omstandigheid in, die het op haar beurt onthutst aan de juffrouw briefte. Allicht had de juf zoiets nog nooit meegemaakt in haar carrière. Ze verzocht Eefs moeder om het incident geheim te houden, opdat zij ongemoeid de nodige stappen, inschakeling CLB etc., kon nemen. Moederlief moest echter haar ei kwijt en legde dit bij de grootste kip van het dorp...
Verontwaardigd ging Marina onmiddellijk over tot actie en bombardeerde zichzelf tot woordvoerdster. Eerst lichtte zij de ouders van Daan in, die door omstandigheden nog onwetend waren. Daarna engageerde de oproerkraaister zich om alle ouders te mobiliseren, waarbij zij beladen woorden zoals doofpotoperatie en pedofilie (bestaat dat ook al tussen kleuters onderling?) niet schuwde. Een dergelijk slecht kleuterleiderschap kon volgens haar niet getolereerd worden. Ze kreeg de ouders van Daan zover dat zij hun zoontje prompt van school weghielden. Het arme kind liep een trauma op, niet door de pijpbeurt op zich, als je het zo al mag noemen, maar door de manier waarop gereageerd werd. Hij miste immers niet alleen de laatste en tevens plezantste weken van het laatste kleuterklasje, maar ook het traditionele sleepoverfeest op de voorlaatste dag, waarop alle kleuters zich reeds maandenlang verheugden. De leerkrachten zagen het éénvrouwsactiecomité met lede ogen toe. Ze vreesden dat de beïnvloeding zo groot zou zijn dat het leerlingenaantaal fors zou slinken met alle gevolgen vandien. Gelukkig konden de meeste ouders deze kwestie voldoende relativeren, waardoor alle juffrouwen hun klasje behielden. Een jaar later vertrouwde een leerkracht me zelfs toe dat ze eigenlijk content waren eindelijk van 'die witte' verlost te zijn.
Terwijl bovengeschetste gebeurtenissen zich afspeelden, hadden mijn man en ik grote verbouwingswerken gepland. Joviale en vakbekwame Johny zou het schrijnwerk doen. Eerst had hij de verouderde keuken grondig onder handen genomen. Toegegeven, de man verstaat zijn stiel. Enkele maanden later zou de gedateerde badkamer volgen. Johny en zijn vrouw, die gelukkig niet onze rechtstreekse buren zijn, maar een beetje verderop wonen, passeerden destijds regelmatig onze woning. Zelfs vooraleer we hem onze renovatiewerken toevertrouwd hadden, knikte hartelijke Johny steeds vriendelijk goeiedag. Bij hatelijke Marina daarentegen kon er nooit of te nimmer een lachje of knikje vanaf. Dit veranderde merkbaar vanaf het ogenblik dat wij officieel Johny's klant werden. Vanaf dan knikte zij liefjes als het koppel samen voorbijkwam en had zij terug de vertrouwde stuurse blik, als ze alleen was. Zou Johny op de hoogte zijn van de twee gezichten van zijn vrouw, vroegen wij ons meermaals af.
De emmer van haar schijnheilige gedrag liep over toen we op uitnodiging van onze schrijnwerker langsgingen om onze halfafgewerkte badkamermeubels in zijn atelier aan huis te bezichtigen. Na onze goedkeuring wilde hij er nog een onvoorziene aanpassing bij doorvoeren. Zoals verwacht verwelkomde Johny ons amicaal. Hij moest echter nog vlug wat afhandelen en verwees ons door naar het terras buiten, waar Marina met een bevriend koppel aan het kletsen was in het zonnetje. De mensen die bij haar zaten waren geen onbekenden voor ons en waren merkelijk aangenaam verrast ons te zien. De bitch staarde ons echter met een grenzeloos misprijzen aan. Haar afkeurende blik sprak wel duizend boekdelen. "Wat komen jullie hier doen?," snauwde ze onbeleefd. Als door de bliksem getroffen, bleven we het antwoord op zoveel hatelijkheid schuldig. Op dat ogenblik kwam Johny plots uit het niets opgedoken en lokte ons mee naar zijn atelier.
"Ik heb nog een lekkere Leffe van 9% staan, wat speciaals," merkte Johny nadien op, "Wil je die eens proeven?" Hoe kon ik mijn man zo subtiel mogelijk duidelijk maken dat ik hier weg wilde en het liefst zo snel mogelijk? Voor ik er erg in had zaten we echter samen met de bitch aan tafel, met een exclusieve leffe en een fris waterke voor onze neus. Mijn man had zelfs het lef om er nog eentje te drinken. Puur om die koe te koeioneren, beweerde hij achteraf.
Twee weken later schrok ik mij een bult toen ik onverhoeds een ongewenst vriendschapsverzoek kreeg op facebook. Je raadt het goed, beste lezer, het was afkomstig van de bitch. Instinctief had ik de neiging om deze vriendschap te weigeren, maar mijn geweten belette dit. Had ze een afwijziging verdiend? Misschien bedoelde ze het wel goed en was dit een impliciete verontschuldiging? Mijn man had helemaal geen begrip voor mijn dilemma, noch voor mij naïviteit. Hij was sowieso al niet facebookminded. "Zie je nu," zei hij smalend, "dat komt ervan als je meedoet aan die onzin." Hij waarschuwde me voor de gevolgen als ik de vriendschap zou bevestigen. Ze zet je te kakken voor heel het dorp, overdreef hij. Elke keer als ze passeerde gebood hij me spottend om naar mijn nieuwbakken vriendin te wuiven.
Na een week was ik zijn getreiter beu en hakte ik de knoop door. Kordaat duwde ik op de knop van negeren, zonder haar echter volledig te blokkeren. Ben ik nu ook een bitch, beste lezer? In haar ogen wellicht wel. Ach een vrouw mag een beetje een bitch zijn, anders is ze geen échte vrouw. Net zoals een vent een beetje macho moet zijn om een échte man te zijn. Maar trop is te veel, niet waar? Ook al getuigt deze column an sich van een gering bitchgehalte in mij, in wezen ben en blijf ik een watje!
het bewijs dat Jezus bestaat (of alleszins toch doet alsof)
Mijn ouders zijn brave katholieke mensen en mijn schoonouders ook. Mijn moeder is enige dochter, ze heeft vijf broers. Haar moeder, mijn grootmoeder dus, had veel hulp van haar in het huishouden, dus hield zij haar ver weg van potentiële huwelijkskandidaten. Toch slaagde mama erin om op haar vijfentwintigste mijn vader te ontmoeten. Drie jaar later huwden ze, beiden nog ongerept. Exact negen maanden en twee weken later werd mijn oudste broer geboren. Twee kwatongen, wellicht verbitterde oude vrijsters, in het geboortedorp van mijn moeder, fluisterden dat het 'van moetens' was. Twee dagen aan één stuk heeft mijn moeder gehuild. De geheel onterechte twijfel over haar maagdelijke status had haar diep gekwetst. Wij zijn thuis met vier kinderen en hebben een traditionele christelijke opvoeding genoten. Geen van ons gevieren is ooit rebels geweest, zelfs ik niet. Iedere week gingen we gehoorzaam en zonder enige vorm van protest mee naar de mis. Heeft het niet gebaat? Het heeft alleszins ook niet geschaad (denk ik). We hebben dit volgehouden tot aan onze hogere studies, die vanaf dan onze afwezigheid rechtvaardigden. Mijn man komt, voorzover mogelijk, uit nog een grotere katholieke nest. Soort zoek soort, zegt men. Op het moment dat ik hem leerde kennen, ik was 22 en hij 28, ging hij nog steeds iedere week keurig naar de kerk. Dat daarna steevast een cafébezoek volgde, was geen bezwaar.
Mijn oudste broer, 8 jaar ouder dan ik ben, leerde een deugdzame vrouw kennen. Op een mooie zomerdag vroeg hij permissie aan mijn vader om samen met haar een weekje te gaan kamperen. Hij was toen 27, zijn lief, inmiddels zijn echtgenote, twee jaar jonger. Mijn vader vond dit niet zo een goed idee en vroeg hem wat hij zou doen, mocht hij geen toestemming krijgen. "Dan ga ik toch," antwoordde mijn broer moedig. "Tja, waarom vraag je het dan?," repliceerde mijn vader. Daar bleef het bij. Het koppeltje vertrok zonder de zegen van mijn ouders, maar gelukkig ook zonder ruzie. Ze zouden een weekje achterblijven. Het kleine peugeotje werd volgestouwd met allerlei kampeermateriaal. Amper 3 dagen later kwamen ze vervroegd terug van hun avontuur. Hun uitje was wel meegevallen, maar inbrekers hadden het op de handtas van mijn schoonzus gemunt. Ze had die nonchalant en zichtbaar in de auto laten rondslingeren. Resultaat, een ingeslagen autoraam en einde vakantie. Op enige vorm van medeleven kon het koppeltje niet rekenen. "Jezeke straft," concludeerde mijn vader volgens een oude zegswijze. Ik wist niet dat Jezus over dezelfde almachtige gaven beschikte als zijn Vader? Was dit zijn vervolg op de 10 plagen van Egypte?
Zoals iedere jongste in een gezin plukte ik de vruchten van de zeer bescheiden strijd die mijn voorgangers hadden geleverd. Toen het dus mijn beurt was om te gaan kamperen met mijn lief, inmiddels mijn echtgenoot, vond ik het niet nodig om mijn ouders hun goedkeuring te vragen. Maar ik was wel zo fatsoenlijk om hen op de hoogte te brengen van onze vakantieplannen. "Hoezo?, jij vraagt dat niet eens," reageerde mijn vader, verwijzend naar mijn broer. "Neen," antwoordde ik kordaat, "zelfs als ik niet mag, ga ik toch!" Einde conversatie. Ik werd niet tegengehouden. Mijn moeder wuifde me zelfs uit, al kon ze het niet nalaten om erbij te zeggen dat ik 'stout' was. Waarom mijn ouders erop tegen waren? Wie zal het zeggen... Wellicht hadden ze schrik dat ik mijn maagdelijkheid zou verliezen. Hoefde niet, het 'kwaad' was eerder al geschied, doch deze informatie onthield ik hen wijselijk. Ik moet toegeven dat een weekje met weinig bla bla en veel boem boem me wel aansprak. Tenslotte kregen mijn vriend en ik weinig privacy. Bovendien is een knus tentje toch ietwat comfortabeler dan een ongerieflijke auto.
Tof was dat, wij met z'n tweetjes in de Ardennen. Overdag genieten van de natuur en 's avonds natúúrlijk genieten van elkaar. Voor zolang het sprookje duurde... Halverweg onze vakantie maakte we een lange wandeling door de open velden. De stralende zon scheen met volle kracht op onze onbedekte hoofden. Op zoek naar een plekje schaduw om romantisch te picknicken ontdekten we tot onze verrassing een grote boom in een weide. Rond de oude boom lagen dikke keien en er stroomde een klein beekje langs. Een idyllisch plekje dus. Er liepen zo te zien geen dieren, koeien noch stieren, ook al was het grasland afgemaakt met prikkeldraad. Het kostte ons weinig moeite om tot daar te geraken en we installeerden ons op onze comfortabele steenstoelen. Ik had nog maar net verklaard hoe gezellig ik dit vond of ik vlóóg recht uit mijn geïmproviseerde stoel. In open veld en zonder nadenken, trok ik, zo snel ik kon, mijn short en slipje af. Dikke bosmieren hadden zich blijkbaar nogal bedreigd gevoeld in hun habitat en injecteerden me met hun venijnige mierenzuur. Zéér dat dat deed! Ondanks de komische situatie had mijn lief oprecht medelijden met me. Zeker toen hij de gigantische rode bulten zag op mijn ronde witte mikken.
Die avond verzorgde hij liefdevol mijn ontsierde billen met anti-jeukzalf. Terwijl we in ons tentje lagen te keuvelen, meende ik plots voetstappen te horen... Ineens kreeg ik de vreemde gedachte dat het mijn vader was om te vertellen dat 'Jezeke straft'. Deze illusie verdween echter even snel als dat ze opgekomen was, maar liet me helaas niet meer los. Zodoende bleven die nacht twee konijntjes in de ardennen op non-actief!
Was deze tweede plaag een ongelukkig toeval of levert dit het ultieme bewijs dat Jezus, en God dus ook, écht bestaat? Wellicht het eerste!
Het is GODVERDOMME moeilijk om uit dat katholieke keurslijf te geraken. Al jaren probeer ik om me eruit te wringen, maar de veters zitten te strak gespannen. Toch heb ik in de loop der jaren al heel wat meer ademruimte gekregen. De verontwaardiging over de pedofielschandalen in de kerk, geeft me extra kracht om me verder los te wurmen. Het korset volledig afgooien durf ik echter niet. Blijkbaar heb ik tóch een tikkeltje steun nodig van een vertrouwd iets. Heb ik eigenlijk een keurslijf nodig? Of is er een alternatief dat evenveel of zelfs meer houvast biedt? Ga ik schuldgevoelens krijgen als ik me definitief van dat (on)ding ontdoe? En waarom krijg ik die schuldgevoelens dan? Talrijke vragen zonder antwoord... Ik zit vastgeroest in een bepaald denkpatroon, zo een beetje zoals de gevangenen in de grot van Plato. Te braaf, te volgzaam, te behoudsgezind, te onzeker om de ketens af te werpen...
Weet je waarom ik het geloof, of liever een geloof, niet volledig afzweer? De idee dat er ná dit wereldlijke leven niets is, het absolute niets, kan ik absolúút niet verdragen.
Ik hoop alleen dat ik die mier nóóit meer tegenkom.
