Ik ben een... (gelieve slechts één keer en naar waarheid te antwoorden, éénmalige bezoekers worden niet geacht een antwoord te geven, tenzij ze nog eens terugkomen natuurlijk.)
Bovenvermelde titel kan zielig klinken, maar ook je nieuwsgierigheid aanwakkeren, je uitnodigen om deze blog te lezen. Uiteraard beoog ik dit laatste... Mocht je jezelf in één van de de personages van de teksten herkennen, dan vergis je je schromelijk. Mijn identiteit blijft geheim. Als je niet met zekerheid weet wie ik ben, hoe kan je er dan van overtuigd zijn dat het over jou gaat? Trouwens, neem het me niet kwalijk als je er niet zo fraai uitkomt. Soms is het nodig voor de verhaallijn om hier en daar wat te overdrijven. Feiten en fictie vloeien in deze blog vaak in elkaar over. Alleszins wens ik je veel leesgenot. Voel je vrij om een reactie te plaatsen... Hoe je mij kan aanspreken, vind je terug in het vertelsel van 1 mei 2011.
28-05-2011
prettig ziek
Beste bloglezer
Onlangs las ik in de Humo een interessant interview waarvan ik prettig ziek werd, namelijk dweepziek. Mogelijks werd ik door het dweepvirus besmet via mijn jongste telg, die zo hoteldebotel is van Justin Bieber dat ze me zelfs zo gek kreeg om beddegoed te kopen van die vercommercialiseerde knul. Voor haar, welteverstaan! Ruim een maand geleden was ik totaal van de kaart omdat ik op haar slaapkamer een ontstellende ontdekking deed. Neen, ik was niet aan het curieuzeneuzen, al komt ze stilaan in een fase dat ik dat beter wel begin te doen. En neen, ik stuitte niet op een predictor, maar het shockeffect was er niet minder om. Op een kladblaadje had onze pré-puber hartjes getekend, cupidogewijs doorspiest met zijn en haar initialen. Dat tot daaraantoe, maar tevens had ze met sierlijke letters de onthutsende boodschap genoteerd dat Justin Bieber een lekker kontje heeft. Is dat normaal taalgebruik voor een tienjarige of ben ik gewoon ouderwets? De frons is alleszins nog altijd niet uit mijn wenkbrauwen verdwenen.
Wie zich ongerust maakt dat ik nu ook een crush heb opgevat voor Justin Bieber, kan ik meteen geruststellen. Net zo min zou ik willen dat hij mijn toekomstige schoonzoon wordt. Met zijn huidige verdienste van 142.000 per dag - als ik de boekskes mag geloven - is hij al mismeesterd voor de rest van zijn leven. Neen, geef mij dan maar the boy next door, Erik Van Looy. Dat vind ik nu eens een aantrekkelijke man!! Waarom? Ik zal het proberen uit te leggen, al schieten woorden mij schromelijk tekort. Toch wil ik een poging wagen. 't Is niet dat ik zwijmel van zijn uiterlijke verschijning, al vind ik hem exponentieel veel keren aantrekkelijker dan bievoorbeeld Pieter Loridon. Wat sommige vrouwen in dat verwaande basketterke zien, kan ik helemaal niet vatten. Oké, ik moet ruiterlijk toegeven dat hij door zijn grote gestalte een imposante figuur is. Alhoewel zijn lengte mij doet huiveren - van schrik! - als ik rechtevenredig deductief redeneer naar één welbepaald lichaamsdeel. Wat sommige vrouwen zien in de vettige lokken, in de zakkerige wallen en in de uitgesproken wolfsmuil van deze gladjanus, is me nog minder duidelijk. Doch vooral de mateloze arrogantie die hij uitstraalt, stuit me enorm tegen de borst. Hoe meer hij zelf het tegendeel beweert, hoe meer zijn zelfingenomenheid lijkt toe te nemen.
Neen, doe mij dan maar een Van Looyke. Ik houd van zijn naturel, van zijn jongensachtig krullend haar, van zijn sexy stoppelbaard, van zijn gevoel voor humor, van zijn aanstekelijke giechellach die je net niet janetterig kan noemen, maar vooral van zijn oprechte bescheidenheid. In het interview over zijn Loftproject in Amerika las ik hoe opgetogen hij was over het feit dat hij een eigen kantoor met naambordje kreeg. Hij was er zo blij mee als een klein kind met een onnozele prul. Heel aandoenlijk! Ik was meteen verkocht!! Alhoewel deze vergelijking niet helemaal opgaat, want de jeugd van tegenwoordig is niet meer zo gemakkelijk tevreden te stellen. Maar je begrijpt wellicht wat ik bedoel. Ik durf er mijn hand voor in het vuur te steken dat hij het type is dat met beide voetjes op de grond blijft, ook als zijn avontuur in een onvervalste American dream eindigt.
Mocht ik Humo-gewijs iemand moeten uitpikken om een onenightstand mee te doen, dan is hij met stip mijn topfavoriet. Waarom? Omdat een onenightstand noch zijn, noch mijn ding is. Van hem weet ik dat zeker en van mij ook... zo goed als... Grapje! En als het dan écht moet -sta mij toe dat ik mijn fantasie even de vrije loop laat - dan neemt hij vast en zeker fluisterend de regie in handen en zorgt er in eerste instantie voor dat ik me heel erg op mijn gemak voel. Toch wel héél essentieel bij het rollebollen, nietwaar? Wat er verder zou gebeuren, beste lezer, laat ik aan je eigen verbeelding over, die is vast en zeker groter dan de mijne. Stel je echter voor dat ik per ongeluk met Pieter Loridon in bed beland? Oh wakkere nachtmerrie. Door mijn lage bimbogehalte en zijn hoge blaaskaakgehalte zou dit maar een slappe en droge bedoening worden, vrees ik. Ach, het zal me worst wezen.
Tenslotte ben ik een fervente fan van mijn geliefde regisseur omdat ik er ervan overtuigd ben dat hij ikweetniethoehard gegeneerd zou zijn mocht hij deze adoratieblog van een overjaarse puber lezen. In gedachte zie ik hem al blozen. De idee alleen al bezorgt me eveneens rode kaakjes. Als ik ooit per ongeluk met hem oog in oog kom te staan, nadat hij deze lofrede gelezen heeft, kunnen we een wedstrijdje omtergegeneerdst houden. Uiteraard zal ik deze nek-aan-nekrace winnen. Waarom?
Omdat ik nu eenmaal gespecialiseerd ben in gênante situaties!
Mijn eerste bevalling kon je vergelijken met de conceptie: het gebeurde in één wip en zonder plaatselijke verdoving. In amper zeven uur tijd was de klus geklaard, inclusief voor- doch exclusief naspel. De tweede keer was echter andere moederkoek. Onze jongste telg die nu het liefst van al ondersteboven aan haar tuimelrek slingert, wachtte in mijn bolle buik, comfortabel zittend op haar malse babybilletjes, doodgemoederd op haar toekomstige leven. Deze onvolkomen stuitligging leidde uiteindelijk tot een ochtendlijke keizersnede.
'k Had altijd gedacht dat vrouwen die op zulke manier bevallen van geluk mogen spreken. Niet dus. Tijdens de operatie zelf werd ik niets gewaar. Stel je voor! Maar achteraf... Ik zweer het je, een knipje is er niets tegen, daar knap je zo van op. Door de allesbehalve zonnige bikinisnede was het lachen me helemaal vergaan, al beweert mijn echtgenoot dat ik sowieso geen gevoel voor humor heb. Hij baseert zich hiervoor op mijn grondige afkeer voor de compleet uitgemolken reeks, FC De Kampioenen. Wie hiermee niet kan lachen, is volgens hem gegarandeerd een zuurpruim. Awel mercikes. Gelukkig lust hij zure pruimen. Toen ik hoorde dat de serie voorgoed werd afgevoerd, kon mijn lol nochtans niet op. Af en toe heb ik dus wél gevoel voor humor, lijkt me zo.
Toch heeft mijn man deels gelijk. Ik houd helemaal niet van voorspelbare, afgezaagde geestigheid. Onvoorspelbaar of absurd, dat is meer mijn ding. Al zal je me, zelfs dan, rapper betrappen met lichtgekrulde Mona Lisalippen dan op een klaterende schaterlach, zoals bij mijn eigen stommiteiten.
De dag na de geboorte was mijn man erop gebrand om me twee moppen te vertellen, die hij eerder die dag van zijn collega Marc gehoord had. "Jou kennende," stelde hij me gerust "zal je er toch niet om kunnen lachen." Inderdaad, af en toe haal ik er mijn voordeel uit om een zuurpruim te zijn. Lachen na een keizersnede is immers geen lachertje. Je buik lijkt terug open te scheuren en dat doet verrekkens veel pijn. Zelfs een boer met kiespijn heeft nog meer plezier. Uiteraard, beste bloglezer, wil ik jou de beste billenkletser niet onthouden. Hier komt ie.
Men had een machine uitgevonden om de band tussen vader en kind te versterken vanaf het prille begin. Tussen moeder en kind wordt er immers een ijzersterke band gesmeed tijdens de bevalling via de helse pijnen die de mama moet doorstaan. Door de toekomstige papa aan een apparaat, dat de weeën kan nabootsen, te koppelen ontstaat er terzelfdertijd ook een band tussen vader en kind. De eerste proefpersoon werd aangesloten en de toekomstige vader kreeg zijn eerste pijnstoten toegediend, terwijl zijn vrouw lag te kermen op de verlostafel. Aangezien mannen ervoor bekend staan dat ze nogal kleinzierig zijn, besloot de arts die het foltertuig bediende om voorzichtig te beginnen, met impulsen die slechts 10% van de pijn, die de vrouw voelde, doorgeven. De man gaf aan dat hij niets gewaar werd en vanaf dan werd het pijnpercentage stelselmatig verhoogd. 20% : nog steeds geen kik, 40% : wederom geen krimp, 60% nog altijd geen pijnlijke grimas te bespeuren. Zelfs toen de volle 100% werd bereikt, bleef de moedige man onbewogen. De vrouw, daarentegen, lag te creperen van de pijn. Zie je wel, zei de macho achteraf, toen het kind geboren was. Ik wist het! Vrouwen zitten altijd te mekkeren over hun bevallingen.... Ik kan nu écht meespreken uit ervaring. Het stelt werkelijk niets voor. Het sop is de kool niet waard! Toen de kersverse vader echter thuiskwam, lag de facteur morsdood voor zijn deur.
Oké, het is er een beetje over, maar toch kon ik dit halfabsurde mopje wel waarderen. Er kon zelfs een flauw Mona Lisalachje vanaf. Zoals mijn man echter voorspeld had, proestte ik het niet uit. "Zie je wel," zei hij "ik had je toch gezegd dat je er niet om zou moeten lachen. Maar weet je wat Erik (nog een collega) zei, toen Marc uitverteld was?" vervolgde hij "Hij vroeg in alle ernst of dat écht gebeurd was."
Deze onbedoelde aftermop vond ik wél om het je te bescheuren. In mijn toenmalige toestand mag je dit gerust letterlijk nemen. Een onbedaarlijke lachstuip was immers mijn onfortuinlijke lot. Want hoe harder ik gierde, hoe meer zeer het deed. Mijn vrolijke hihihi's waren binnen de kortste keren gemuteerd in veeleer groene hahaha's om vervolgens te blijven steken in jammerende aahaahaah's. M.a.w. onrechtstreeks zorgde de zichtbare naad in mijn onderbuik voor een quasi naadloze overgang van lachen naar huilen. Daarenboven belandde ik in een vicieuze cirkel. Hoe heviger ik lamenteerde, hoe meer pijn het deed. Des te meer pijn het deed, des te luider ik jankte. Tranen plengen omwille van verdriet, blijdschap, ontroering, angst, trots, woede...ik had dit hele scala al eens doorsnotterd. Doch huilen, louter omwille van fysieke pijn... dat was al van mijn kindertijd geleden.
Mijn man stond er beteuterd bij te kijken. Toen ik uiteindelijk wat bekomen was, merkte hij voorzichtig op "Die tweede mop zal ik maar achterwege laten zeker?".
En of!!!! Het had niet veel gescheeld of een kersverse moeder had hare 'leukste thuis' resoluut de toegang tot het moederhuis ontzegd!
gênante situaties, deel 4 : mijn fratsen op het werk, deel 1
Tot mijn scha en schande moet ik bekennen dat ik voor mijn fratsen op het werk haast een aparte blog kan beginnen. Twee blogs beheren is echter wat veel van het goede, dus breng ik het gewoon onder in deze. Ik hoop van harte dat mijn werkgever niet meeleest en dank mijn sympathieke collega die me, zonder er erg in te hebben, de titel van dit verhaaltje cadeau deed, helemaal gratis en voor niks. Dit even terzijde.
Sommige mensen hebben onzichtbare antennes. Voelsprieten die enthousiast beginnen te trillen zodra blijkt dat er ergens iets te rapen valt. Eerst lopen ze met het hele gezin vijf rondjes langs alle hapjesstanden in de colruyt om stiekem gratis te dineren om vervolgens met listig verkregen vrijkaarten één of andere voorstelling te bezoeken. Hun schaamteloze gedrag vertaalt zich tevens in een eentonig woordgebruik. Gratis, kosteloos, voor niks, gratis en voor niks... behoren tot hun standaardvocabulaire. Ze kunnen geen tien zinnen achter elkaar uitspreken zonder één van deze woorden erin te verwerken. Hun gratuite gedrag kleurt bovendien ook hun persoonlijke beleving. Als iets voor niets is, is het per definitie goed. Een gegeven paard... enzovoort.
Gratis is plezant, ook voor mij, doch ik probeer er niet in te overdrijven. Toch heb ik me een aantal jaren geleden eveneens bezondigd aan enig opportunisme, al was het in mijn geval volkomen gerechtvaardigd. Ik was immers op zoek naar een geschikte huisbezoekentas. Zoiets aktentasachtigs, maar dan niet te chique. Tenslotte werk ik als maatschappelijk assistente bij een OCMW en niet als vertegenwoordigster in een commercieel bedrijf, waar zulke details mee het uithangbord van de firma bepalen. Puur toevallig viel uitgerekend in die periode een uitgebreide reclamebrochure van Test-Aankoop in onze brievenbus. De sierlijke letters G, R, A, T, I, en S verfraaiden de voorkant. Veelal belanden zulke omslagen ongeopend in onze papiermand. Om een onverklaarbare reden nam ik deze keer wel een kijkje.
Test-Aankoop bood gratis een proefabonnement van drie maanden aan. Wat echter meer mijn aandacht trok was de lederen, geen namaak!, aktentas waarmee ze je zouden belonen als je op hun aanbod inging. Aanvankelijk dacht ik dat je die pas zou ontvangen als je effectief een jaarabonnement nam, doch dat bleek niet het geval te zijn, het proefabonnement volstond. Vermits Test-Aankoop er prat op gaat de consument te beschermen tegen malifide verkoopspraktijken, nam ik aan dat ik met hen in zee kon gaan, zonder het risico te lopen om achteraf te verdrinken in agressieve aanmaningen van dubieuze incassobureaus. Zodra ik de aktentas in mijn bezit had, zegde ik beleefd, aangetekend en just in time mijn proefabonnement op. Met de talrijke smeekfolders die daarna mijn brievenbus vulden, stak ik ongegeneerd de stoof aan.
Mijn kosteloze tas had de ideale maten om een dossier in te vervoeren, was voorzien van praktische vakjes en bevatte bovendien een gratis assorti zakrekenmachine en een gratis met leder omhulde agenda. Het enige minpuntje was de lelijke strontkleur - gelukkig zonder assorti geur - en het feit dat er, volgens een bevriend schoenlapper, geen denkbaar dier voor gevild was. Toch namaak dus. Maar, zoals eerder werd aangehaald, als iets voor niets is, is het per definitie goed. Het spreekwoord over het dotatiedier met vier benen - een kleine doordenker - was ook voor mij van toepassing.
Oei, ik merk dat ik nogal aan het afwijken ben van de essentie van dit verhaal. Ach, een beetje sfeerschepping mag wel, nietwaar? Op zekere dag ontving ik tijdens het spreekuur in mijn kantoor een nieuwe cliënt met financiële problemen. De man bezorgde me echter vanaf het begin een onhaaglijk gevoel. Waaraan dit lag, weet ik niet. Had het met zijn ongure uiterlijk te maken, wie zal het zeggen? Ik ben alleszins niet bereid om hier een gedetailleerde beschrijving te geven. Beroepsgeheim, weetjewel. Om een dossier te kunnen aanmaken, vroeg ik hem zijn identiteitskaart. Ik maakte er een kopie van en toen ik terug in mijn kantoor kwam - het kopieermachine staat immers elders - zag ik mijn aktentas naast zijn stoel staan. Niet dat ik hem ervan verdacht deze verplaatst te hebben. Helemaal niet, ik weet het aan mijn eigen nonchalantie. Zonder iets te zeggen, nam ik de tas op en zette ze achteloos achter mij neer. Je kan immers niet voorzichtig genoeg zijn...
Het gesprek kabbelde rustig verder en ik vernam dat hij een crimineel verleden had. Niet echt bevordelijk voor mijn gemoedsrust, moet ik toegeven. Tja, ik ben ook maar een mens, hè. Op een gegeven ogenblik sprak hij over onbetaalde rekeningen. Ik stelde voor om een nieuwe afspraak te maken om die te bekijken en om dan samen naar een oplossing te zoeken. Hij gaf aan dat hij ze reeds meegebracht had en ik verzocht hem om ze me te laten zien. Blijkbaar had hij ze niet bij de hand, want hij maakte aanstalten om ze te gaan halen. Ik ging ervan uit dat hij ze in de auto had laten liggen. Doch in plaats van het kantoor te verlaten, kwam hij mijn richting uit. Ik schrok. Het ging echter zo snel dat ik geen tijd had om bang te worden. Ik realiseerde me wel dat ik geen kant uit kon, mocht hij me kwaad willen doen.
Zo ver naderde hij echter niet. Hij reikte naar de aktentas achter me en plots zag ik wat ik uitgevreten had. Achter me bevond zich een grote doos. Boven op deze doos prijkte mijn aktentas van namaakleer en een bruine strontkleur. Vlak ervoor pronkte echter nog een aktentas, eveneens van namaakleer en met dezelfde bruine strontkleur. Een kloon van de mijne. Het was deze tweede waarnaar de creepy man greep. Nochtans had hij niet gereageerd toen ik ongevraagd zijn tas verzette. Blijkbaar was zijn vertrouwen in mij veel groter dan dat van mij in hem.
Ik schoot in een zenuwachtig lachje en verontschuldigde me vervolgens overdreven uitgebreid. Dit onnozel incidentje had zonder meer het ijs gebroken. Als hulpverlener moet je je natuurlijke sympathieën en antipathieën aan de kant kunnen schuiven en iedere cliënt met dezelfde professionaliteit benaderen. Ik durf echter gerust toegeven dat dit toch wat makkelijker lukt als het klikt, ook al is het slechts een klein klakje.
Hoe het afliep met mijn tas? Niet goed. Neen, niet omwille van mijn domme vergissing. Maar als ik ze mee op huisbezoek nam, vond ik dat ik oogde zoals een getuige van Jehova. Dus, om verdere misverstanden te vermijden...
...stuurde ik ze terug naar Test-Aankoop! (it's is a...)
Beroepsmisvorming... Iedere werkende mens heeft er wel eens last van. Vooral het onderwijzend personeel staat ervoor bekend. Iedereen kent wel een leerkracht, die het zelfs buiten zijn eigen vakdomein, toch steeds beter meent te weten dan de specialist ter zake. Met alle plezier anderen de les spellen, maar zelf onbevangen openstaan voor de kennis van anderen...hooohh maar. Mijnheer beterweter weet het beter! Vooraleer ik venijnige commentaren krijg of dreigementen om mijn blog nooit meer te lezen, wil ik het voorgaande even nuanceren en stellen dat er op elke regel een uitzondering bestaat. Dus, als je je aangesproken voelt, beste bloglezer, maak jezelf dan wijs dat jij die uitzondering bent. Ziezo, tactvol opgelost, als maatschappelijk assistente ben ik getraind op zulke zaken. Tact is my middle name. Heb ikzelf last van beroepsmisvorming? Neuh, want dan zou ik zulke vooroordelen niet spuien. Ik wou echter, dat ik ruim tien jaar geleden, in mijn privéleven wat meer de hulpverlener had uitgehangen.
Even een achterwaartse sprong maken in de tijd. Eerder heb ik al eens laten vallen dat mijn moeder uit een nest van zes kwam. Samen met haar broers zorgde zij voor een nageslacht van achttien nichten en neven, met tussen de oudste en de jongste een leeftijdsverschil van amper negen jaar. Dit verhaal gaat over mijn nichtje Karen, de tiende in de rij. Als kind had ik geen bijzondere band met haar. Integendeel. Zij was vier jaar ouder dan ik en bovendien in volle puberteit toen ik nog een onschuldig kind was. Ik hoor en zie haar nog zeuren en stampvoeten omdat haar verboden werd om samen met de oudere nichten en neven op stap te gaan omdat zij nog geen zestien was. Ik leerde haar echter beter kennen toen we beiden ruim tien jaar ouder waren en we toevalligerwijs in dezelfde uitgaanskliek verzeilden.
Enkele jaren voordien was zij getroffen door de vieze K-ziekte. Reeds op drieëntwintigjarige leeftijd diende zij een borstamputatie te ondergaan, gevolgd door een zware nabehandeling. Karen gedroeg zich biezonder kranig ondanks dat de ziekte als het zwaard van Damocles boven haar hoofd hing. Ik stelde het zeurderige en stampvoetende beeld dat ik van haar had volledig bij. Verder had ik haar altijd lelijk gevonden, met haar lange, opvallend spitse neus, rood aangezicht en strogeel en -droog haar en ook dat zag ik niet meer. Vind je niet, beste bloglezer, dat zowel schoonheid als lelijkheid vervagen als je iemand beter leert kennen? Mooie mensen worden lelijker als je hun kleine kantjes ontwaart en lelijke mensen worden knapper door hun goed karakter. En sterk karakter. Als kleuterleidster kreeg Karen te verwerken dat zij nooit zelf nog een kind zou kunnen baren. Zij verbeet haar tranen en bezocht moedig alle kersverse moedertjes in haar vrienden-en familiekring en hun prille kroost.
Een viertal jaren, na de eerste diagnosticering, sloeg het noodlot toe, een plekje op de lever. Je hoefde niet medisch geschoold te zijn om te begrijpen dat dit geen goed teken was. Karen gaf zich echter niet gewonnen. Ze onderging een zware chemokuur, maar bleef tussen de behandelingen door toch lesgeven. Ook al was de kleuterschool een broeihaard van bacteriën waarvoor zij na iedere chemobeurt uitermate vatbaar was. Ze vertelde me het slechte nieuws trouwens bezijden de dansvloer. Geen haar immers op haar, inmiddels kale, hoofd dat eraan dacht om thuis te blijven kniezen. Telkens weer gaven de dokters haar valse hoop. Uiteindelijk dwong ze hen om luidop uit te spreken wat zij stilzwijgend vermoedde : ze was terminaal. Uitzaaiingen naar de longen en de botten, verdere behandeling was zinloos. Desondanks bleef zij haar sociale leven onderhouden, al zagen we haar zienderogen achteruit gaan.
We vierden haar negenentwintigste verjaardag bij haar thuis. Mijn vriend en ik woonden inmiddels samen en verlieten als eersten de gezellige bijeenkomst. Attentvol begeleidde ze ons naar de deur en mijn partner informeerde belangstellend hoe ze het maakte. "Ik denk niet dat ik Kerstmis nog haal," antwoordde ze in alle eerlijkheid. Alhoewel we wisten dat ze terminaal was, schrokken we ons een hoedje van zoveel openhartigheid. Beiden stonden we met de mond vol tanden. Op dat ogenblik kon ik zoveel waarheid niet aan, evenmin mijn partner. We haalden alle denkbare clichés boven om haar uitspraak te relativeren en deden zo haar eenzaamheid en ons onbehagen toenemen. Twee maanden voor Kerstmis ging ze dood. We hebben haar nog enkele malen gezien, o.a. op ons eigen trouwfeest, maar een deftig gesprek hebben we niet meer kunnen voeren.
Vlak voor haar dood had ze haar beste vriedin, die bij haar waakte en een schijnbaar onvervulbare kinderwens had, beloofd dat er voor elk leven dat ophield te bestaan een nieuw leven in de plaats kwam. Ik was echter the lucky one. Zwanger van onze oudste dochter vierde ik met heel de familie en al haar vrienden haar dertigste verjaardag. Ze was reeds een half jaar lijfelijk afwezig, doch dit feest kwam er op haar uitdrukkelijke verzoek. Gesnotterd dat ik heb... al hadden mijn door elkaar geklutste hormonen daar waarschijnlijk ook iets mee te maken.
Alhoewel we niet superclose waren geweest, ging er het eerste jaar na haar overlijden geen dag voorbij zonder dat ik aan haar dacht. Daarna ging dit slijten. De levensles die ze me onbedoeld gaf bleef wel stevig in me verankerd. Ze deed me ten volle beseffen dat je niet de lotto moet winnen om de winnaar van het grote lot te zijn. Iedere dag die je extra krijgt, is pure winst. Doch vooral haar grenzeloze levenslust heeft me compleet van mijn sokken geblazen. Pas toen haar kaarsje bijna volledig was opgebrand, werd haar vlammetje kleiner. Voor mij blijft ze echter een onvergankelijk lichtpuntje in mijn leven.
Ettelijke jaren na haar dood moest ik een bijscholing volgen over omgaan in waarheid met palliatieve patiënten. Deze avondvorming was een pijnlijke confrontatie voor mij. Ik ontdekte hoe mijn gebrek aan moed de meest essentiële competentie in de hulpverlening én in vriendschappen, nl. luisteren naar de ander, had gesloopt. Door enkel bezig te zijn met mijn eigen angsten, had ik geen oren gehad naar de hare. Nochtans had ze me de pap in de mond gegeven, door zelf in waarheid te spreken, maar ik wilde niet slikken. Niet alleen had ik gefaald als hulpverlener, doch - wat veel erger was - ook als vriendin. Overmand door emoties reed ik naar huis. Op de koop toe kon ik onderweg een onoplettende kat niet meer ontwijken. Het was aardedonker en ik durfde niet te stoppen om de gevolgen van de aanrijding te overzien.
Bijgevolg had ik een woelige nacht en ook de dagen erna was ik niet in mijn gewone doen. De eerstvolgende zondag sleepte ik heel mijn gezin mee naar het kerkhof. Ik moest en zou Karen bezoeken, ze had onze kinderen zelfs nog nooit gezien. We stonden aan de goed onderhouden grafsteen. Er brandde een kaarsje en ik vertelde onze kinderen dat mijn lievelingsnichtje daar begraven lag. Eigenlijk waren ze nog te klein om het te begrijpen, maar dat weerhield me niet. Onze jongste flapuit keek naar haar foto en merkte nuchter op : "Dat is juist een heks." Ik schrok van haar spontane eerlijkheid. Wilde haar uitleggen dat zo'n uitspraak niet past en me verdrietig maakte, doch kon het nog net op tijd vanuit haar kinderlijk perspectief zien. Het enige was zij zag was immers die lange spitse neus, het rode aangezicht en de gele pruik.
Ik streelde haar liefdevol over haar hoofdje en fluisterde zachtjes : "Maar dan wel een hele lieve..."
Om mijn anonimiteit te waarborgen en ook een beetje als insidejoke heb ik bij de opstart van deze blog 'wiebenik' als gebruikersnaam gekozen. In een reactie op het vorige bericht heeft een aandachtige lezer zachtjes vloekend, doch terecht, opgemerkt dat dit het reageren aanzienlijk bemoeilijkt. Toch wil én kan ik mijn gebruikersnaam niet veranderen en omwille van de anonimiteit al zeker niet in mijn echte naam, ook al is die zo banaal dat je er duizend-en-één van terugvindt in één dozijn. Daar heb ik een gegronde, zij het persoonlijke reden voor.
Anderzijds schept de gebruikersnaam 'wiebenik' ook heel wat mogelijkheden. Op deze min of meer retorische vraag kan je immers min en meer antwoorden verzinnen. Zelf weet ik na 39 jaar wel ongeveer wie ik ben. Ik stel echter vast dat ik meer dan één ben, m.a.w. onmogelijk om in één woord samen te vatten. Schizofreen? In de foutieve, volkse betekenis van het woord. Toch niet!
Afhankelijk van de context wordt telkens een ander fraai of minder fraai facet van mijnboeiende - aheum - persoonlijkheid belicht. En ik die dacht dat mijn blog anoniem was... Bijgevolg heb ik de geniale beslissing genomen om onder ieder verhaaltje een toepasselijke naam te noteren, die je dan als aanspreektitel in een reactie kan gebruiken.
Ik voeg meteen de daad bij het woord!
Grz
Joke
PS Alles voor het comfort van mijn lezer-reageerder: vind je die naamswisselingen maar niets, gebruik dan gewoon bovenvermelde naam met dubbele bodem (it 's a...yes indeed!)
