Ik ben een... (gelieve slechts één keer en naar waarheid te antwoorden, éénmalige bezoekers worden niet geacht een antwoord te geven, tenzij ze nog eens terugkomen natuurlijk.)
Bovenvermelde titel kan zielig klinken, maar ook je nieuwsgierigheid aanwakkeren, je uitnodigen om deze blog te lezen. Uiteraard beoog ik dit laatste... Mocht je jezelf in één van de de personages van de teksten herkennen, dan vergis je je schromelijk. Mijn identiteit blijft geheim. Als je niet met zekerheid weet wie ik ben, hoe kan je er dan van overtuigd zijn dat het over jou gaat? Trouwens, neem het me niet kwalijk als je er niet zo fraai uitkomt. Soms is het nodig voor de verhaallijn om hier en daar wat te overdrijven. Feiten en fictie vloeien in deze blog vaak in elkaar over. Alleszins wens ik je veel leesgenot. Voel je vrij om een reactie te plaatsen... Hoe je mij kan aanspreken, vind je terug in het vertelsel van 1 mei 2011.
23-12-2011
Mijnheer doktoor, deel 3: (vervolg van deel 2).... tieten
Daar zat ik dan, in de wachtzaal van mijnheer dokter Doktoor, samen met mijn dollyklonen. Ik probeerde het ongemak te vergeten door in de boekskes te bladeren. Misschien konden de roddels wel voor enige afleiding zorgen.
Yep, het werkte goed, maar na ongeveer anderhalf uur wachten, begon de spanning toch toe te nemen, niet alleen ter hoogte van mijn longen, maar ook in mijn hoofd. Stel dat mijn baby nu honger had. Hoe zou haar papa haar kunnen paaien? Ze had nog nooit een poedermelkske gedronken. We hadden zulk goedje zelfs niet in huis. En tegen honger bestaat geen medicijn, enkel eten helpt. In gedachte hoorde ik haar hartverscheurend huilen en zag ik hoe mijn man haar tevergeefs probeerde te troosten. Ik begon me inwendig op te jagen. Mijn nervositeit steeg exponentieel met de minuut.
Toen ik eindelijk aan de beurt was, liep ik de dokter, die de deur galant openhield, straal voorbij het dokterscabinet binnen en vooraleer hij er erg in had, pramde ik mijn joekels in zijn gezicht. Neen, beste bloglezer, zo ging het net niet, maar ik wou hem geen kans laten voor de gebruikelijke smalltalk bij het begin van een consultatie. Dus stak ik meteen van wal. "Dokter, ik heb geen tijd. Wil u me vlug onderzoeken, want mijn baby heeft honger." "Hoezo, je baby heeft honger?" "Ik geef nog steeds borstvoeding. Voor ik vertrok wou ze echter niets eten en inmiddels ben ik al twee uur hier," ratelde ik.
"Wat ben jij een slechte moeder," antwoordde de olijkerd en laat dat nu nét een reactie zijn die ik kon missen als kiespijn. Dapper negeerde ik deze opmerking en herviel in herhaling. Doch ook mijnheer Doktoor papegaaide zichzelf na. "Maar jij bent écht een slechte moeder!" Deze keer was ik wel van mijn melk en bijgevolg gaf ik hem onbedoeld van hetzelfde laken een pak. Ik begin immers te huilen, te huilen... Ik had het niet meer onder controle. Er leek geen einde te komen aan mijn hormonale tranenstroom. Mijnheer Doktoor keek me lichtjes onthutst aan. Prompt begon hij me te onderzoeken. Naast een medicatievoorschrift kreeg ik bovendien de wijze raad om mijn man op mijn blote knieën te danken. Want door de juiste diagnose te stellen en me vastberaden door te verwijzen, had hij me heel wat miserie bespaard.
Op het einde van de consultatie deed mijnheer Doktoor een onhandige poging om te achterhalen of ik met een postnatale depressie kampte. Met een gebroken stem ontkende ik zijn psychologisch geleuter. Eigenlijk wou ik zeggen : "Neen, ik heb alleen maar last van een dokter met een vervaarlijke grote muil", maar het nasnikken en de elementaire beleefdheid, die ikzelf met de moedermelk had binnengekregen, verhinderden dit. Met rode ogen en dito tiet verliet ik het cabinet en haastte ik me naar de eerste de beste apotheker en daarna naar mijn hongerige baby.
Ze heeft het overleefd en ik ook. 13 jaar later schalt het tietenlied van "kinderen voor kinderen" door ons huis. In een totaal andere context, maar wel de rechtstreekse aanleiding voor dit blogstukje.
Hoe het inmiddels met mijn tieten gaat? Ze hebben terug hun normale kleur en zijn verworden tot eerder ietwat slappe balonnen, euh balonnetjes. Kortom, ze stellen het goed en voor hun leeftijd en voorgeschiedenis zien ze er best wel ok uit. 't Is maar dat je het weet!
mijnheer doktoor, deel 2 : help, hèlp, HELP, HELLEP!! Ik krijg...
De geschiedenis herhaalt zich vroegtijdig.
Onlangs kweelde onze jongste uit volle borst(jes) binnenshuis het refrein dat ik 13 jaar eerder in het moederhuis had bezongen... 't Is te zeggen, in gedachten toch.
Iedere moeder die haar kroost zelf ter wereld heeft gebracht, herkent wellicht het volgende tafereel. Enkele dagen na mijn eerste bevalling kon ik niet meer op mijn zij slapen. Deze pose werd immers verhinderd door een ti(e)tanische zwelling van mijn 'longen'. Mijn man, waarvan ik altijd gedacht had dat hij een voorkeur had voor dikke konten (en daarmee was hij aan het juiste adres), bleek zich ineens te ontpoppen tot een ware tettenman (den overloper). Nooit eerder had ik hem zo enthousiast gezien, zelfs niet tijdens de memorabele bevruchting. Hij moest er echter met zijn poten vanaf blijven! Mijn boobies hadden een nieuwe functieomschrijving gekregen en manlief paste absoluut niet in dat plaatje.
Eenmaal mijn tietenvandolly(parton)klonen aan hun nieuwe opdracht gewend waren, verliep de borstvoeding vloeiend. 't Was toch minder vanzelfsprekend dan dat ik voorafgaandelijk gedacht had. Doch vanaf het ogenblik dat onze dochter, figuurlijk, beet had hoe het moest en ik ook, was het (h)euvel binnen de kortste keren verholpen en bleek het de beste uitvinding sinds... Ja, sinds wat eigenlijk?
Enkele maanden later was mijn baby tijdelijk zo verzadigd dat ze geen pap meer kon zeggen. Genadeloos liet me met mijn melkvoorraadje zitten. Helaas bleef ik, zelfs zonder afnemertje, gewoon verder produceren, alsof ik instond voor de voedselbevoorrading van een druk bezette crèche. Het gevolg liet zich raden. Spoedig zat ik weeral met twee gespannen balonnen, die net niet op ontploffen stonden. Een licht kneepje erin en ik kon verder melk spuiten dan venten kunnen piesen in een wedstrijdje omterverst.
Het ging zelfs van kwaad naar erger. Zo erg dat ik na het eten mijn man sméékte om mij uit de nood te helpen. Afkolven had ik nog nooit gedaan - ik had trouwens geen melkmachine voorhanden-, de baby wou niet drinken en ik stond op ontploffen. Er was geen ontkomen aan, manlief moest eraan geloven: ik legde hem aan. Het was een bespottelijk zicht en door mijn ellende heen schuddebuikte ik van het lachen. Ik besefte ten volle dat ik op deze manier mijn productie wellicht nog meer zou opdrijven, maar op dat moment kon me dat geen barst schelen want... ik stond op barsten.
Aanvankelijk was mijn man laaiend enthousiast. Eindelijk kreeg hij terug een plekje in de vernieuwde functieomschrijving. Bovendien was hij nieuwsgierig naar de smaak van dat witte goedje. Dat bleek echter een tegenvaller van jewelste te zijn, net met water aangelengde melk die daarenboven bovenmatig gezoet was. Van de biertjes die de producente dronk i.f.v. het productieproces was er geen hopje te bespeuren. Na enkele slokjes was hij het goedje zo beu als kouwe pap. Ik smeekte hem echter om verder te gaan om mijn ongemak te verlichten.
Ongeveer anderhalve liter later (een ruwe schatting, je mag dit met een zoutmijn nemen) smeekte mijn man mij om mogen op te houden. Hij had net een volledig middagmaal achter de kiezen en als toetje kon dit wel tellen. Hij werd er onpasselijk van. Routineus liet ik hem een boertje doen over mijn schouder. Al zijn inspanning ten spijt, was mijn probleem niet verdwenen uit het melkwegstelsel. Integendeel zelfs, mijn borsten voelden pijnlijker aan dan ooit tevoren.
Mijn echtgenoot knipte de leeslamp aan en met een kennersblik aanschouwde hij zijn favorieten. Hij stelde vast dat één van hen nogal bloosde en precies behoorlijk hard aanvoelde. "Volgens mij kamp je met een borstontsteking," diagnosticeerde hij gedecideerd. Geen tegenspraak duldend, stuurde hij me op staande voet naar mijnheer Doktoor.
Nooit gedacht, dat ik de wachttijden bij de dokter nog eens zou gaan missen. Ik zag er altijd tegenop om naar de dokter te gaan, want je wist op voorhand dat je er twee volle uren mee zou verspelen. Nu hij eindelijk op afspraak werkt en ik slechts maximum 5 minuten in de wachtzaal hoef te verpozen, heb ik - raar maar waar - heimwee naar de lange wachttijden. Ach, wellicht niet zozeer naar de lange wachttijden an sich, maar vooral naar de sfeer in de voorheen gevulde wachtkamer.
Oké, toen ik in de overvolle wachtzaal zat, mocht ik mijn gedachten niet laten gaan naar de zwevende bacteriën en virussen voor wie het constant party-time was. Gemakkelijke prooien, die zieke mensen, maar ze vonden het helemààl dolletjes als ze gezonde mensen konden laten delen in de feestvreugde door hen onzichtbaar te betrekken in hun oneindige orgieën. Ik trachtte dit beeld uit mijn fantasie te bannen als ik de Knack opzij schoof om naar de Story of Dag Allemaal te grijpen, mijn excuusliteratuur als ik, al dan niet ziek, ruim twee uur in de wachtkamer van mijnheer doktoor vertoefde. Ik negeerde de gedachte aan de medepatiënt die net naar het toilet was gespurt met het vliegend schijt en hoopte terzelfdertijd uit de grond van mijn hart dat hij zijn handen grondig gewassen had, als ik ontdekte dat hij, na zijn terugkeer, net een boekje doorbladerde dat ik nog diende door te nemen om up to date te blijven in roddelland, zij het met enige maanden vertraging.
Af en toe ontsponnen er zich, aheum, interessante gesprekken in de wachtzaal. Willens nillens vernam ik welke vervelende kwaaltjes de anderen teisterden of gelaten aanhoorde ik de actueelste dorpsroddels. Ik spitste echter mijn oren, als het mijnheer doktoor himself betrof. Hij is immers nogal een controversieel figuur: je moet hem of je moet hem niet. Punt. Ik behoor tot de eerste categorie. Hij heeft nogal een apart gevoel voor humor, humor met een zwart kantje, dat gezien de aard van zijn job niet door iedereen geapprecieerd kan worden. Ik herinner me dat ik als kind bij hem kwam met een vervelende schimmelinfectie tussen mijn teentjes, vermoedelijk opgedaan tijdens het schoolzwemmen. "Die zullen we moeten afzetten," wees hij met twinkelende ogen naar mijn tenen. Of als je ergens een bobbeltje had. " 't Zal wel kanker zijn," was dan zijn eerste verdict. Vooral dergelijke uitspraken stuitten nogal veel mensen tegen de borst. Toch zat zijn wachtkammer altijd en immer barstensvol. Hij had -euh 'heeft' nog steeds eigenlijk - immers ook de reputatie om bedreven te zijn in het stellen van de juiste diagnose, geen onbelangrijke kunde in zijn stiel.
Bovendien nam hij steeds voldoende tijd voor zijn patiënten, ongeacht de wachtrij. Dit werd hem door de wachtenden niet altijd in dank afgenomen. Zo ook niet door Jaak, een vettig dorpsfiguur, die zich mateloos ergerde toen hij wel héél lang tijd nam voor een patiënte. "Dat dùùrt nogal!" kloeg Jaak. "Maar ik heb het wel gezien. Mijnheer doktoor heeft blijkbaar ook geen stront in zijn ogen. Dat was een ongelooflijk lekker ding dat daar bij hem binnen stapte. 'k Kan goed begrijpen dat het zolang duurt. Hij wil ze niet alleen aan de binnenkant onderzoeken, maar ook aan de buitenkant. En wij maar wachten...." Een aantal wachtenden, waaronder ikzelf, begonnen onwillekeurig te gniffelen bij deze uitspraak. Niet zo zeer omwille van de inhoud, maar vooral omwille van de sappige manier waarop de mottigaard het vertelde. Mocht ik mijnheer doktoor niet beter kennen, ik zou er met beide voeten intrappen.
Toevallig kwam ik Jaak enkele weken later tegen in een warenhuis. "Seg, weet je nog die keer bij de dokter?" begon hij. Ik knikte een beetje ongemakkelijk. "Weet je wat hij tegen mij zei, toen ik binnenkwam?" vervolgde hij onverstoorbaar. "Hij zei: zet je neer, LELIJKE BEEST! Het zal niet lang duren bij jou. Geen denken aan dat ik JOU binnenstebuiten keer."
"Allez nu," zegt Jaak. "Ik maakte toch maar een grapje in de wachtzaal. Wie zou er gebletsjt* hebben?"
"Geen flauw idee, Jaak" en plots realiseerde ik me, al dan niet toevallig, dat ik mijn portefeuille op het dashbord van de auto had laten liggen. Snel maakte ik me uit de voeten...
