Ik ben een... (gelieve slechts één keer en naar waarheid te antwoorden, éénmalige bezoekers worden niet geacht een antwoord te geven, tenzij ze nog eens terugkomen natuurlijk.)
Bovenvermelde titel kan zielig klinken, maar ook je nieuwsgierigheid aanwakkeren, je uitnodigen om deze blog te lezen. Uiteraard beoog ik dit laatste... Mocht je jezelf in één van de de personages van de teksten herkennen, dan vergis je je schromelijk. Mijn identiteit blijft geheim. Als je niet met zekerheid weet wie ik ben, hoe kan je er dan van overtuigd zijn dat het over jou gaat? Trouwens, neem het me niet kwalijk als je er niet zo fraai uitkomt. Soms is het nodig voor de verhaallijn om hier en daar wat te overdrijven. Feiten en fictie vloeien in deze blog vaak in elkaar over. Alleszins wens ik je veel leesgenot. Voel je vrij om een reactie te plaatsen... Hoe je mij kan aanspreken, vind je terug in het vertelsel van 1 mei 2011.
Wist je al, beste bloglezer, dat ik één van mijn favoriete bezigheden dagelijks uitvoer, zonder zelfs één nachtje over te slaan? Meer nog, ik heb er zelfs niet altijd het comfort van een bed voor nodig en mijn echtgenoot ook niet. Je raadt het natuurlijk al, mijn man en ik zijn échte slaapkoppen. We doen het te pas en te onpas. 't Is voornamelijk deze tweede optie die ik nader wil toelichten. Mocht ik dat voor de eerste mogelijkheid van plan zijn, is de kans immers groot dat je er, al lezend, bij in slaap valt.
Soms vind ik het eerder storend, mijn alledaagse hobby. Het lijkt wel alsof ik geconditioneerd ben om te maffen vanaf het ogenblik dat ik me vier- of meerwielig op de baan begeef. Als passagier, welteverstaan. Veertien jaar geleden gingen we op huwelijksreis naar het romantische eiland Madeira. Met de autobus verkenden we er de oost- en de westkust. Dat was althans de bedoeling. Terwijl sommigen met moeite hun maaginhoud binnenskamers konden houden, slaagde ik er niet in om mijn blik langer dan vijftien minuten naar buiten te werpen. Zelfs niet toen een jongetje, onbestand tegen de vele haarspeldbochten, de hele bus onderkotste. Ik ontwaakte pas toen mijn man mij aanporde om de rugzak, die tussen mijn voeten geparkeerd stond, op te tillen om het onsmakelijke goedje dat door de bus dreef te ontwijken. Bij iedere uitkijkpost schoot ik wakker door het gestommel in de bus. Slaapdronken stapte ik mee uit om van de prachtige vergezichten te genieten. Iedere keer opnieuw maakte ik me het voornemen om geen uiltje meer te knappen, maar telkens opnieuw kreeg ik, na ongeveer een kwartiertje, een slag van de hamer. Romantisch gezelschap kan je me bezwaarlijk noemen.
Echter, mijn man kan er ook wat van. Onlangs gingen we uit voor schoenen, voor onze dochters en mezelf. Manlief mocht mee om te 'helpen' kiezen. In de grote schoenenwinkel was er een wachttijd van drie kwartier. Gelukkig kregen we al vlug een comfortabele zetel ter onzer beschikking. Binnen een redelijke termijn had de deskundige verkoopster beide dochters van het nodige schoeisel voorzien. 'Dat waren alvast de gemakkelijkste en de moeilijkste klant,' waarschuwde ik haar. 'Nu alleen nog de kieskeurigste.' De verkoopster bleef onbewogen onder deze onheilspellende boodschap. 'Dat zijn mooie schoenen,' wees mijn man in de richting van een paar benenbrekers. Ik haastte me om de verkoopster in te lichten dat een hakje wel mag, maar dat er grenzen zijn aan mijn steltloopcapaciteiten. Tevens benadrukte ik dat voor mij toch vooral het draagcomfort primeert. Wijselijk gaf mijn man de strijd op en nestelde zich terug in de zetel. Inmiddels kon het passen beginnen. Te smal, te plat, te klassiek, te...te...te... Het kan niet anders of ik bezorgde de verkoopster grijze haren, maar ze liet niets blijken. Mmmmm... deze misschien? Ik draaide me om naar mijn man om hem toch minstens de illusie te geven dat zijn mening ertoe deed. Toen de verkoopster mijn echtgenoot in de smiezen kreeg, viel ze even uit haar professionele rol. Mijnheer lag immers met lichtjes geopende mond zachtjes te knorren. Professioneel als ze was, beperkte de verkoopster zich tot wat onderdrukt gegiechel en wreef ze me niet onder mijn neus dat mijn getreuzel en getwijfel onmiskenbaar slaapverwekkend waren. Prompt stopte ik met wikken en wegen. Ik griste het laatste paar schoenen, bedankte de verkoopster voor haar hulp en wekte vervolgens zachtjes mijn man. Nu was het immers zijn beurt...aan de kassa.
Af en toe doen mijn man en ik aan 'betaald' slapen. Niet bewust, het overkomt ons gewoon. Vooral toen de kinderen klein waren, hadden we er een handje van weg. Bij een pittige animatiefilm zoals Nemo of Ratatouille, viel het nog wel mee. Maar als het verhaal wat meliger van aard was, zoals een film over de Winx-club, voelden we onze aandacht gaandeweg verslappen. Geleidelijkaan creëerden we onze eigen film in dromenland waaraan sumultaan met de échte eindgeneriek een einde kwam. Geen nabeschouwing voor ons. Alleen uit de enthousiaste kinderverhaaltjes konden we opmaken wat we allemaal 'gemist' hadden. Vonden we niet zo erg, alleen zielig om te zien was de teleurstelling in de blik van onze jongste, omdat we, compleet onbegrijpbaar voor haar, de allerbeste film allertijden aan onze neus, euh ogen, hadden laten voorbijgaan. 'k Ben benieuwd of zij later, als moeder, eveneens de bioscoopuitbaters slapend rijk zal maken.
Toch hoeft het er niet altijd zachtjes aan toe te gaan om me in slaap te wiegen. Als ik echt moe ben, kan ik het overal. Nog niet zo lang geleden gingen we naar het dansoptreden van ons huppeltutje. Hierdoor was mijn traditionele zondagnamiddagdutje in het gedrang gekomen. Maar... ik hield me sterk! Ik heb geen seconde van haar performance gemist. Het helse tromgeroffel van de plaatselijke sambaband die daarna optrad, had echter een hoogstmerkwaardig slaapverwekkend effect op me. Dit tot groot jolijt van de mensen rondom me. Doordat ik hun lachende ogen op mijn gezicht voelde priemen, kwam ik terug bij bewustzijn. Of lag het aan de flits van het fototoestel?
Gelukkig zijn er ook momenten en plaatsen waar het me nooit overkomt. Zo ben ik nog nooit in slaap gevallen als we visite hebben (wat mijn man niet kan zeggen), tijdens het liefdesspel (uiteraard exclusief het naspel én wat mijn man gelukkig wél kan zeggen), op mijn werk (ondanks mijn ambtenarenstatuut zal ik nooit slapend rijk worden, bij nader inzien: ondanks mijn ambtenarenstatuut zal ik ook niet-slapend nooit slapend rijk worden), achter het stuur (alhoewel, één poging heb ik ooit ondernomen, gelukkig is het goed afgelopen dankzij mijn wakkere partner/medepassagier), en mocht ik het ooit ernstig overwegen... (wat hoogstonwaarschijnlijk is, gezien mijn brave imago). Hopelijk overkomt het me ook nooit tijdens...het plaatsen van een tatoeage!
