Ik ben een... (gelieve slechts één keer en naar waarheid te antwoorden, éénmalige bezoekers worden niet geacht een antwoord te geven, tenzij ze nog eens terugkomen natuurlijk.)
Bovenvermelde titel kan zielig klinken, maar ook je nieuwsgierigheid aanwakkeren, je uitnodigen om deze blog te lezen. Uiteraard beoog ik dit laatste... Mocht je jezelf in één van de de personages van de teksten herkennen, dan vergis je je schromelijk. Mijn identiteit blijft geheim. Als je niet met zekerheid weet wie ik ben, hoe kan je er dan van overtuigd zijn dat het over jou gaat? Trouwens, neem het me niet kwalijk als je er niet zo fraai uitkomt. Soms is het nodig voor de verhaallijn om hier en daar wat te overdrijven. Feiten en fictie vloeien in deze blog vaak in elkaar over. Alleszins wens ik je veel leesgenot. Voel je vrij om een reactie te plaatsen... Hoe je mij kan aanspreken, vind je terug in het vertelsel van 1 mei 2011.
28-10-2011
assertief versus agressief
"Volgende week maandag om negen uur komt er iemand langs voor een enquête", meldde mijn man mij. "Een enquête? Een deur-aan-deurverkoper, zeker?" Bij de idee alleen al, kwamen mijn stekels rechtovereind staan. Mijn gemopper leiddde echter tot meer gemopper van zijnentwege, want de dame in kwestie komt op doorverwijzing van zijn jongste zus, geen reden dus om achterdochtig te zijn.
Beiden hebben we het voorval uit ons geheugen gewist... tot afgelopen maandag, klokslag negen uur. Net terug van het sporten, ben ik even in de zetel neergeploft, in afwachting van de douche, die beurtelings bezet wordt door onze dochters. De woonkamer is een puinhoop, de zetels zijn bezaaid met tijdschriften, poppen, fleecedekentjes en knuffels, de tafel met tekenmateriaal, lege notendoppen - het is het seizoen -, schoolgerief en polly pocketpoppetjes. Niets verraadt dat wij tieners in huis hebben en geen kleuters. Moeder sloddervos denkt bij zichzelf dat er dringend moet opgeruimd worden, but who cares...
Totdat de deurbel onze rust verstoort. Alsof ik op een slapende mierennest (slapen die beesten eigenlijk wel?) heb gezeten die net is ontwaakt, vlieg ik uit mijn luie zetel. Snel schar ik enkele voorwerpen om nog vlug een beetje orde te scheppen in de chaos, maar tevergeefs. Daar staat ze, midden in onze living, een jonge vrouw van een jaar of dertig, een rijzige gestalte, tot in de puntjes verzorgd, een vriendelijk gezicht, niet onknap, maar ook geen oogverblindende schoonheid. Naast haar staat een grote zwarte valies, een uit de kluiten gewassen sporttas. Als ze geen twee koppen groter was dan mijn man, zou ik kunnen denken dat ze van plan was om bij ons in te trekken. Ze stelt zich voor als Cindy en verkondigt dat ze, zoals afgesproken, langskomt voor een enquête over gezondheid en voeding.
Zonder er doekjes om te winden zeg ik haar in één adem dat mijn man dit, tegen mijn wil, met haar geregeld heeft, dat ik er zelf absoluut geen zin in heb omdat ik, ten eerste, vermoed dat het eerder om een verkoop dan om een enquête gaat en omdat ik, ten tweede, graag zou gaan douchen, zodra de kinderen hiermee gedaan hebben. Ze moet het dus verder maar met hem alleen afhandelen, besluit ik stoer. Ze schrikt zichtbaar van mijn uitvaring en mijn man met haar mee. Vervolgens kijk ik ostentatief langs beiden door verder naar de TV. Mijn man en Cindy kijken elkaar verbouwereerd aan. Op een assertieve manier maakt Cindy duidelijk dat ze het jammer vindt dat ze blijkbaar niet welkom is, terwijl dit aan de telefoon anders had geklonken. Bovendien laat ze duidelijk verstaan dat het écht wel de bedoeling is dat we samen deelnemen, zoniet heeft het geen zin dat ze blijft. Om een huwelijkscrisis te vermijden - na één blik op mijn man geworpen te hebben - besluit ik dan toch maar om mijn goede wil te tonen, temeer omdat Cindy mij belooft dat het slechts een twintigtal minuutjes zal duren. Zonder aanleiding licht ik haar wel al meteen in dat ze van mij geen doorgeefadressen hoeft te verwachten.
De tafel wordt halsoverkop ontruimd, de boer moet zonder mij zijn vrouw zoeken en Cindy spreidt een tafellakentje uit om het gezellig te maken. Ze is een beetje van haar melk door de openlijke echtelijke onenigheid over haar komst en benoemt dit ook, maar ze kan zich vrij snel herpakken. Eerst stelt ze wat algemene vragen rond werk, gezin e.d. en dan steekt ze van wal. Ze wil weten hoe oud onze matras is. Oeps, een gevoelig thema, want ik zit al jaren te zagen over een nieuwe matras omdat ik rugklachten heb. Maar mijn man wijt dit probleem aan mijn rugbelastende blog- en facebookverslaving, waarvan ik - onvoldoende gemotiveerd - probeer af te kicken. Beiden hebben we een punt, maar het is een onbetwistbaar feit dat onze matras inmiddels al vijftien jaar oud is. We krijgen ook nog vragen over potten en pannen, enzovoort. Geleidelijkaan wordt Cindy's bedoeling duidelijk. Ze heeft een valies vol stalen meegebracht, die ze ons stuk voor stuk toont. We moeten niet alleen zeggen wat we ervan vinden, maar ook punten geven. Eerst laat ze ons een mini donsdeken zien met échte ganzenveren en daarna een stukje kwalititeitsmatras. Ik begin al een beetje te ontdooien, want dat zijn toevallig artikels die me aanbelangen. Op ons gasvuur wil ze een kotelet bakken in haar meegebrachte wondercasserole, die noch boter, noch water behoeft. Ik houd me in en vraag haar net niet om te demonstreren hoe ze soep kookt zonder water. Straffer nog, ik bespaar haar de moeite én haar kotelet. Op mijn peperdure kookset, die ik in een speciaalzaak kocht, kreeg ik maar liefst dértig jaar garantie en die periode is nog lang niet voorbij. Geen denken aan dat mijn ketels vroegtijdig op de schroophoop zullen belanden. Cindy probeert mijn man nog te verleiden met een vlijmscherpe Japanse messenset. Ik zie zijn oogjes verlekkerd blinken. De andere items, een gas-bbq, een 14-delig vacuüm bewaarsysteem,... hoeft ze niet nader toe te lichten, wegens geen interesse. Ze is een beetje misnoegd hierover, maar dringt - gelukkig voor haar - niet verder aan.
Kom eindelijk eens to the point, denk en zeg ik tegelijkertijd. Vanaf dan verandert de aangekondigde enquête in een onaangekondigde, doch voorspelde verkoop. Uiteraard ontbreekt het obligate verkoopspraatje niet over de lange weg van fabrikant tot klant en alle tussenpersonen die onderweg een graantje moeten meepikken. Je ziet haar clou al van mijlenver aankomen. "Wat kost die matras nu?", vraag ik ongeduldig. Onverstoorbaar legt ze eerst uit wat de winkelprijs is. Haar werkgever heeft immers een winkel in Knokke maar dankzij mijn schoonzus, die ervoor zorgde dat wij geen omweg hoeven te nemen, noch naar Knokke, noch in het verkoopsproces, kan ze ons alle producten aan een gunsttarief aanbieden. Het enige wat me moeten doen, is onmiddellijk toezeggen. Nu begin ik pas écht te steigeren. Zelfs mijn wederhelft begint lichtjes tegen te sputteren. "Ik heb interesse in de matras", laat ik haar weten "maar ik wil daar niet NU over beslissen. Ik wil nog overleggen met mijn man én een paar weken bedenktijd." Het zal je niet verbazen, beste bloglezer, dat dat absoluut niet mogelijk is. We moeten onmiddellijk beslissen, anders gaat de gunstkoop niet door. "Ik zou het toch maar doen" mengt onze oudste dochter, die eigenlijk al in haar bed had moeten liggen, zich in het gesprek. " 't Is toch dom als je nu niet koopt en later veel meer moet betalen. " "Ach kind, moei je er niet mee en ga slapen! Morgen zal ik je wel eens uitleggen hoe zo'n verkoop werkt."
Er volgt een discussie tussen Cindy en mezelf en ik zeg haar dat ik helemaal niet houd van dergelijke agressieve verkoopspraktijken. "Agressief?!", roept ze verbaasd uit en ik hoor haar denken "Hoor wie het zegt!" Maar ze blijft professioneel. "Ik bedoel niet dat jij agressief bent", licht ik toe. "Maar ik vind deze manier van verkoop heel agressief. Ik houd er niet van om onder druk gezet te worden om hier en nu te kopen." Mijn man is het deze keer met mij eens en wil van Cindy weten wat zijn zus gekocht heeft. Cindy wenst hier echter geen antwoord op geven, waarin ik haar eigenlijk geen ongelijk geef. Discretie kan ik wel appreciëren. Terloops merkt ze subtiel slinks op dat ze inmiddels doorheeft waarom mijn schoonzus haar naar mijn man heeft laten bellen en niet naar mij. Ze heeft nochtans gebeld op het vaste toestel dat meestal door mij wordt opgenomen, dus daar slaat ze de bal mis, maar ik vind het niet nodig om me te verdedigen. De sfeer is biezonder gespannen en na een kwartiertje bekvechten, komen we tenminste toch over één ding tot een consensus, namelijk dat dit verder zinloos is. Zodoende pakt Cindy haar gedeeltelijk uitgestalde boeltje haastig bij elkaar. "Zoiets heb ik nog nooit meegemaakt", zucht ze. Onze oudste dochter, die van de commotie geprofiteerd heeft en nog niet naar boven is gegaan, is blijkbaar ongevoelig voor de negativiteit die er in ons huis hangt. Voor Cindy aan haar hel kan ontsnappen, schuift ze haar nog vlug een tekening onder haar neus om te laten zien welk artistiek talent we in huis hebben. Vermoeid antwoordt Cindy dat het mooi is en dan verlaat ze opgelucht de arena.
Onmiddellijk grijpt mijn man naar de telefoon om zijn zus te bellen. Ze is niet thuis, maar door de speaker hoor ik haar man "oei" zeggen als hij verneemt dat we een verkoopster over de vloer hebben gehad. Cindy was ook bij hen geweest en zij hadden evenmin gekocht. Ze was ruim 3 uur daar geweest, inclusief kookdemonstratie. Ons schoonbroer is uitermate verbaasd als hij verneemt dat het bij ons slechts 5 kwartier geduurd heeft. Tot Cindy's ontevredenheid had mijn schoonzus slechts 3 adressen willen doorgeven, ze had er echter niet bij stilgestaan dat ze deze contactgegevens zo vlug effectief zou gebruiken.
"Eigenlijk", besluit mijn man "ben jij toch een bitch. Waarom moest je toch zo moeilijk doen? Je had haar toch ook gewoon haar werk kunnen laten doen, evenzeer zonder achteraf iets te kopen." Deze keer vind ik het wél nodig om me te verdedigen. "Denk je nu echt dat dàt haar werk is. Haar werk is niet uitleggen, maar verkopen, niet meer en niet minder. Ze mag content zijn dat ik zo rechtuit ben geweest en haar niet langer aan het lijntje heb gehouden. Bovendien heeft ze van mij gratis een assertiviteitstraining gehad. Als haar baas belt om haar te evalueren (Cindy had in begin aangegeven dat dit kon gebeuren) zeg ik hem dat hij een uitermate bekwame verkoopster in huis heeft, maar dat ze de pech had dat we principieel tegen hun verkoopsstrategie zijn."
Nog een beetje mopperig kruipen we - ondanks alles - tegen elkaar aan op onze oude matras. Morgen gaan we samen een nieuwe kopen... met een omweg... niet naar Knokke, maar wel in het verkoopsproces!
Onze oudste dochter, negen jaar, kan de slaap niet vatten en staat plotsklaps voor onze neus in de living. Op TV geeft Goedele Liekens een Engelstalige lezing in een aula vol Chinezen. Onze dochter vlijdt zich tegen haar vader aan. Met het ene oor luisteren we naar haar slaapperikelen en met het andere naar de provoceergrage sexuologe. Het kind zelf heeft geen interesse voor wat de voormalige miss te vertellen heeft en dat is ook de reden waarom we het niet nodig vinden om haar weg te zappen. Dat verandert als Goedele haar lezing wil visualiseren en er plotsklaps compromitterende beelden verschijnen op het scherm achter haar. Alsof ik door een wesp gestoken ben, veer ik recht op zoek naar de afstandsbediening. Mijn man, die dat ding gewoontegetrouw in zijn rechterhand houdt, blijft onbewogen. "Zet 'm eens om", commandeer ik hem kortaf. Hij kijkt me beduusd aan, maar bougeert geen millimeter. "Allez", val ik redelijk heftig in herhaling, "ZET HEM OM!" Als hij dan nog niet reageert, begin ik te roepen en te tieren totdat hij eindelijk doet wat ik hem opdraag. Zodra onze dochter terug in haar bed ligt, krijg ik een gigantische preek over mijn overdreven reactie. Kort samengevat: als ik sexualiteit uit de taboesfeer wil houden, moet ik stoppen om me in dergelijke situaties zo hysterisch te gedragen. Het brave kind had immers niet eens iets in de gaten, ze ziet alleen een moeder die zonder reden over haar toeren is. Mijn man heeft gelijk, ik beloof mijn best te doen. Ik zit gevangen in het harnas van mijn eigen opvoeding. Het wordt tijd dat ik me bevrijd.
Drie jaar geleden...
Schijnbaar zonder enige aanleiding vraagt diezelfde dochter me waarvoor maandverband dient. Een ultieme kans om mijn harnas af te gooien. Uiteraard doet me dit terugdenken aan mijn eigen beschamende onwetendheid van ruim twintig jaar geleden. Desondanks probeer ik haar eerst af te wimpelen. Ze blijft echter aandringen. Ik antwoord kort. Nochtans ben ik verbaal sterk genoeg, maar mijn opvoeding snoert me de mond. Ik beloof er later uitgebreider op terug te komen. Als ik mij op dit gesprek heb kunnen voorbereiden, maar dat vertel ik er wijselijk niet bij. Een week later is het zover. Een moeder-dochter moment. Eerst geef ik haar de wetenschappelijke uitleg over de maandelijkse bloedvloed. "En welke kleur heeft dat bloed dan?" Ik kijk haar verbaasd aan. "Hoe bedoel je, je weet toch welke kleur bloed heeft. Rood natuurlijk." Ik zie haar even aarzelend nadenken en dan begrijp ik waarom ze het vraagt. "Ah ja", zeg ik haar, "nu begrijp ik het. Je hebt gemerkt dat er de laatste tijd in je slipje iets wit zit. Maar dat is het niet, dat is gewoon een teken dat je lichaam zich aan het voorbereiden is. Ik verwacht eigenlijk dat het bij jou niet meer zo heel lang zal duren vooraleer je ongesteld wordt." "Oh", repliceert ze, "ik dacht al dat er bij mij een soort van filter tussen zat." Ik schiet in een lach. Typisch een opmerking voor haar. Achter alles zoekt ze een technische verklaring.
"Weet je eigenlijk wat sex is?", ga ik verder. Ze schudt haar hoofd. "De kinderen op school zeggen dat sex vies ik, maar ik zeg dan dat dat niet waar is." Ze beseft niet half hoe opgelucht ik ben door deze uitspraak. Blijkbaar heb ik het dan toch voldoende uit de taboesfeer kunnen houden. "Je hebt gelijk, sex is niet vies, het is iets heel moois als mensen van elkaar houden." Ik leg haar 'the facts of life' uit en haar verbazing is oprecht. Ze komt compleet uit de lucht gevallen. Ik vind haar non-verbale reactie aandoenlijk en ben des te blijer dat ik het haar zelf heb kunnen vertellen. "Moet je daar dan je broek voor uitdoen?", vraagt ze nieuwsgierig. Ik glimlach. "Ja, meisje, met je broek aan zal het niet lukken. Maar juist daarom is dat ook iets wat je niet met om het even wie doet. Je doet het alleen met iemand die je al een tijdje kent en vertrouwt." Ze knikt instemmend.
"Ik vind het toch wat raars. Doet dat dan geen pijn?", wil ze verder nog weten. "Neen, integendeel, het is heel prettig. De eerste keer kan het wel een beetje pijn doen", en ik geef haar nog wat uitleg over het maagdenvlies. "Dus dat is dan zoiets gelijk een tube verf, die je voor de eerste keer gebruikt.", vergelijkt ze. "Dan moet je met het pinnetje, dat in de achterkant van het dopje zit, het velletje doorprikken." "Inderdaad", zeg ik. "Zo kan je het wel een beetje vergelijken. "Weet je", herhaal ik, "daarom vind ik het zo belangrijk dat je dat doet met iemand die je heel graag ziet en al een tijdje kent, zodat er veel vertrouwen is."
Kwezel, dat ik ben, denk ik bij mezelf. Ik lijk wel een kopie van mijn ouders, zo mijn eigen waarden en normen opdringen. Mijn ouders vonden het indertijd heel belangrijk dat een meisje maagd bleef tot aan haar huwelijk. Daar heb ik zelf mooi mijn botten aan geveegd. Nu wil ik echter dat mijn dochters later enkel sex hebben met iemand die ze liefhebben en vertrouwen, bij voorkeur pas als ze meerderjarig zijn. Is dat eigenlijk nog wel van deze tijd? Is het verkeerd om verschillende partners uit te proberen, puur voor het genot en om ervaring op te doen? Mijn ouders vonden het sletterig om sex te hebben voor het huwelijk en ik gaf hen ongelijk. Maar wat als mijn dochters mijn principes ook hopeloos ouderwets en belachelijk vinden?
"Als dat zo zit", besluit mijn dochter, "dan wacht ik zeker tot ik getrouwd ben."
Voorlopig nog geen reden om me ongerust te maken, lijkt me. Oef!
Als je iets héél graag wil, zeggen ze, dan moet je dat héééééééél hard wensen en dan komt dat uit.
Laat je niets wijsmaken, beste bloglezer, 't is een waarheid als geen koe.
Eén van mijn loopmaten, Joop, wordt op het einde van dit jaar 50 en kampt nu met een kanjer van een midlifecrisis. Gelukkig voor zijn vrouw heeft hij zijn oog niet laten vallen op een groen blaadje, gelukkig voor Moeder Aarde heeft hij zijn zinnen niet gezet op een porsche of een andere milieuonvriendelijke racemobiel. Maar... ongelukkig voor zijn - toch niet meer zo prille - knoken wil hij nog voor hij zijn tweede eeuwhelft aanvat een marathon uitlopen. Niet zomaar een marathon, maar de marathon van New York.
Aan zijn verjaardagscadeau heeft de sympathieke CEO ook al gedacht. Hij wil geld. Niet voor hemzelf, zo is ie, maar voor een goed doel. Iedereen die dit goed doel sponsort, krijgt van hem een of meerdere lotjes, naargelang zijn vrijgevigheid. Joop is een correcte man, de trekking gebeurt onder het toezicht van een deurwaarder. De winnaar mag samen met Joop en zijn vrouw en één persoon naar keuze mee naar New York om te supporteren tijdens zijn sportieve doel.
Zo, beste bloglezer, moet ik mijn vurige wens nu nog verklappen? Ik wil natuurlijk graag een weekendje mee naar New York. Ik wil dat toch zooooooooooooo graag. Stiekem begon ik me er zelfs al een beetje op te verheugen.
Groot was dan ook de teleurstelling toen ik hoorde dat de trekking al gepasseerd was. Des te groter mijn hoop toen ik van Joop himself vernam dat dat niet het geval was. Le moment suprême zou 's anderendaags plaatsvinden rond half tien 's avonds. Net op het ogenblik dat mijn man en ik voor een informatieavond zijn broek versus mijn rok zouden slijten op de schoolbanken van onze oudste dochter. Joop zou de winnaar omstreeks tien uur bellen. "Niet naar de reservekandidaat bellen," waarschuwde ik hem vlug. "Als we winnen, gaan we zeker mee."
's Anderendaags waren we eerder thuis dan voorzien en meteen zocht ik mijn vertrouwde plaatsje op achter de computer. De trekking zou om 21.00u plaatsvinden, las ik. Gelukkig met een half uurtje vervroeging, want ocharme mijn hart.
Klokslag half tien werden we plotsklaps opgeschrikt door acuut telefoongerinkel. Enthousiast vloog ik recht, samen met één wenkbrauw van mijn man, die me - in mime - voor gek verklaarde. "Je denkt toch niet dat dat Joop is," temperde hij mijn voorbarige feestvreugde. Ach, wat wist hij daarvan, ik vertrouwde blindelings op mijn zesde zintuig. Ik nam de hoorn van de haak en begroette mijn avondlijke beller superhartelijk. Ik hoorde mijn telefoonpartner wat zeggen, maar verstond hem niet. "Dag Joop," onderbrak ik hem en ik wierp een triomfantelijke blik in de richting van mijn sceptische echtgenoot. "Ik ben Joop niet," hoorde ik mijn tegenligger zeggen. "Zit niet de zwanzen," repliceerde ik. "Natuurlijk ben jij Joop, ik herken je stem toch." Vanuit mijn ooghoek zag ik de wenkbrauwen van mijn wederhelft bedenkelijk fronsen. "Neen, ik ben Joop niet," verdedigde mijn beller zich kordaat. "Ik ben Jan. Is je man thuis?"
Als een boemerang kreeg ik mijn triomfantelijke blik teruggeworpen. Bitsig wees ik met de hoorn in de richting van mijn echtgenoot. " 't Is voor jou," mokte ik.
Helaas heeft Joop niet meer gebeld die avond, maar hij heeft achteraf wel hartelijk om mijn breinbedrog kunnen lachen en daar moest ik het dan mee doen. Wishfull thinking...
Vreemd als je eens een kinderloos avondje in de schoot geworpen krijgt. Beiden zijn ze uit logeren en daar moeten wij, ouders, van profiteren. Niet dat we nooit zonder onze kroost weggaan. Maar dat is altijd in functie van een feestje of een etentje of zo, in elk geval iets waar andere mensen bij betrokken zijn. Nu hebben we eindelijk het rijk voor ons alleen. Er is echter geen denken aan dat we thuis blijven! Het lijkt ons de uitgelezen kans om eens een filmpje voor volwassenen mee te pikken. Er hoeft immers niet altijd gesmurft te worden.
Nu nog een film kiezen. Hasta la Vista lijkt me wel wat, maar dat is geen film die je per se op een groot scherm moet zien. Voor de rest zijn we niet vertrouwd met het huidige aanbod. Even in de filmrubriek van Humo spieken. De topper 'Black Swan' blijkt helaas nergens in de buurt nog te draaien. Ofwel gaan we voor het verhaal en de Belgische makelij van Hasta La Vista ofwel voor de speciale 3D-effecten van Final Destination 5. Aan de kassa wordt de knoop doorgehakt. Voor die ene keer dat we onder ons tweetjes zijn, mag het wel een 16+ film zijn. Knusjes nestelen we ons in de comfortabele zetels. Met een zoet drankje, doch zonder chips of popcorn. Zo storend dat gekraak, al trekken andere bioscoopbezoekers zich daar geen knijt van aan. Het concept van Final Destination bevalt me wel. Doordat de hoofdrolspeler een angstaanjagend visioen krijgt van een spectaculair ongeluk kan hij samen met enkele mensen op het nippertje ontsnappen aan het onfortuinlijke lot dat hen te wachten stond. Maar de Dood blijkt het er niet mee eens te zijn en maakt zijn uitverkorenen alsnog één voor één tot de Zijne. Zullen de hoofrolspeler en zijn liefje er wél in slagen om te ontglippen aan Hem?
't Is tijd om de 3D-bril op te zetten. Wel een beetje een idioot zicht, zo twee maal twee glazen over elkaar. Maar ach, geen kat die het ziet in het donker. Trouwens, misschien is 't wel de laatste keer, want ik ga mijn ogen laten laseren in de hoop hiermee definitief een einde te stellen aan mijn brillenellende. Door de derde dimensie word ik bijna letterlijk meegezogen in de film. Spoedig word ik figuurlijk doordrenkt door het rondspattende bloed. De spanning wordt stelselmatig opgebouwd en ik kruip instinctief wat dichter tegen mijn man aan. Ik ben geen voorstander van geweld, maar in deze context vind ik het geweldig. Tot aan die bewuste scène tenminste.
De Dood heeft al enkele ontsnapten kunnen vangen en dan is zij aan de beurt. Het begint nochtans vrij onschuldig. De oogchirurg klemt haar hoofd stevig vast in een soort bankschroef. Met een druppeltje verdooft hij haar rechteroog om het vervolgens met een klemmetje open te sperren. Ik huiver... De voorbereiding van een laseroperatie. Er is nog niets gebeurd en ik kan het nu al bijna niet meer aanzien. Er zijn zo van die handelingen die me spontaan kippenvel bezorgen, zelfs alleen al de gedachte eraan doet me huiveren. Zo heb je de klassieker 'met een vingernagel over een bord krassen'. Wat mij echter evenveel kan doen gruwelen? Een dokter die een houten stokje in je mond steekt om in je keel te kijken. Ik hoop van harte dat ik nooit een gastroscopie hoef te ondergaan. Ik zet nog liever 5 kinderen van elk 5 kg op de wereld. Of iemand - of erger nog, ikzelf - die een vuiltje uit zijn oog moet laten halen. 't Is niet voor niets dat ik zelden make-up gebruik aan mijn ogen en 't is niet voor niets dat ik zolang gewacht heb om een afspraak vast te leggen bij de oogarts.
Ik sidder helemaal als de oogdokter zijn patiënte even alleen achterlaat, nadat hij de machine alvast heeft ingesteld. De wetenschap dat er weldra iets ergs gaat gebeuren, jaagt mijn hartslag spectaculair de hoogte in. Als er een kortsluiting ontstaat, wat leidt tot de activering van het laserapparaat, kan ik de spanning niet langer meer aan. Ik wend mijn hoofd af, kruip nog wat dichter tegen mijn man en smeek hem om me eens seintje te geven als deze scène eindelijk voorbij is. Toch ben ik een ietsjepietsje te nieuwsgierig om zijn signaal af te wachten. Ik zie de jonge vrouw nog net radeloos uit het raam springen. Haar doorbloedde oog rolt over de weg en spat, als toemaatje van de lugubere scène, uit elkaar.
Als het eindelijke pauze is, koop ik mezelf een grote zak popcorn. Het lijkt net alsof ik de stress met ieder gepoft maïskorreltje wil opeten. Hoe benauwder ik het krijg, hoe sneller ik de witte troostgevertjes oppeuzel. De denkbeeldige grafiek van mijn snoepritme loopt precies evenwijdig met deze van het spanningsniveau van de film. Als de film ongeveer op zijn einde loopt, begin ik ook de bodem van de papieren zak te zien, waarop enkele ongepofte korreltjes mistroostig zijn blijven liggen.
Ik heradem. Dat was me een avondje wel. Gaat zo een goede slaper als ik nu wel de slaap kunnen vatten? Ik ben redelijk opgefokt. Ik heb dringend een film nodig die werkt als een tegengif. Amper een half uurtje later lig ik gespannen in bed met mijn hoofd op de geruststellende schouder van mijn echtgenoot. We bekijken het DVD'tje dat ik gratis kreeg bij 2 pakken maandverband. Nothing Hill, een zeemzoete film om de avond af te sluiten. Binnen de tien minuten val ik in een droomloze slaap.
's Anderendaags zeg ik mijn afspraak af bij de oogarts die mijn ogen zal laseren. Met het geld dat ik hiermee uitspaar kan ik me nog héél wat mooie brilletjes aanschaffen. Zou een roze me goed staan?
