Ik ben een... (gelieve slechts één keer en naar waarheid te antwoorden, éénmalige bezoekers worden niet geacht een antwoord te geven, tenzij ze nog eens terugkomen natuurlijk.)
Bovenvermelde titel kan zielig klinken, maar ook je nieuwsgierigheid aanwakkeren, je uitnodigen om deze blog te lezen. Uiteraard beoog ik dit laatste... Mocht je jezelf in één van de de personages van de teksten herkennen, dan vergis je je schromelijk. Mijn identiteit blijft geheim. Als je niet met zekerheid weet wie ik ben, hoe kan je er dan van overtuigd zijn dat het over jou gaat? Trouwens, neem het me niet kwalijk als je er niet zo fraai uitkomt. Soms is het nodig voor de verhaallijn om hier en daar wat te overdrijven. Feiten en fictie vloeien in deze blog vaak in elkaar over. Alleszins wens ik je veel leesgenot. Voel je vrij om een reactie te plaatsen... Hoe je mij kan aanspreken, vind je terug in het vertelsel van 1 mei 2011.
21-09-2011
gênante situaties, deel 7: mijn gemis aan sexuele opvoeding
Opvoeden. Zowat iedereen doet het, maar slechts weinigen zijn ervoor opgeleid. Vreemd eigenlijk, dat zo'n belangrijke levenstaak geen deel uitmaakt van het basispakket in het onderwijs. Van wie leer je het dan? Veelal van je eigen opvoeders, je ouders dus. Ook al ben je er, als jongeling, van overtuigd dat jij het later heel anders - lees 'veel beter' - zal aanpakken. Eénmaal als je dan zelf kinderen hebt, ga je dat weer relativeren en kom je tot de conclusie dat je ouders het er eigenlijk nog niet zo slecht van hebben afgebracht. Ook de mijne niet. Al zijn ze op één vlak schromelijk tekort geschoten, nl. mijn sexuele opvoeding. Als ik hiervoor op hen had moeten wachten, dan was ik nu nog steeds een maagd, ééntje met twee kinderen weliswaar. Een herhaling van de bijbelse geschiedenis?
Ach, ik kan mijn ouders niets verwijten, uiteraard zijn zij eveneens 'kinderen' van hun opvoeding. Anderzijds is dat misschien net wél een reden om het hen kwalijk te nemen. Ze keuren het zelf niet goed dat ze volledig in het ongewisse werden gelaten, maar bewandelen simpelweg hetzelfde a-seksuele pad als het hun eigen kinderen aangaat. Als ze seksualiteit uit de taboesfeer hadden gehouden, hadden ze me niet alleen een gênante situatie bespaard, maar me ook met heel wat minder onnodige schuldgevoelens opgezadeld. Op dit laatste kom ik misschien later nog wel eens een keertje terug.
Mijn lagere schooltijd heb ik doorgebracht op een katholieke meisjesschool. Als ik beschrijf hoe het eraan toeging, geloof je nauwelijks dat ik de veertig nog niet gepasseerd ben. Het lijkt immers een tafereel van minstens een halve eeuw geleden. Om te beginnen mag je die 'meisjes'school heel letterlijk nemen. Geen jongens te bespeuren dus, die zaten uiteraard op de jongensschool. Aan het hoofd van onze school stond 'zuster directrice'. Alhoewel ze me nooit een strobreed in de weg heeft gelegd, had ik een panische schrik van dat mens. Ze straalde gezag uit op een negatieve manier. Als ze de klas betrad vlogen een twintigtal meisjes recht uit hun bank en riepen vervolgens mechanisch in koor 'Da-g, zus-ter di-rec-trice!'. Bij de begijn kregen we enkel les van vrouwelijke leerkrachten. Wellicht vonden zij het ook jammer dat er geen enkele meester te bespeuren viel. De leerlingen van de meisjesschool vielen vooral op door hun schooluniform. Geen plooienrokje met wit hemdje en blauwe pull, neen, wij droegen een lichtblauwe, hopeloos ouderwetse, omaschort met lange mouwen. Ondanks deze gedateerde omkadering werd er wel seksuele opvoeding gegeven op onze school, in het vijfde leerjaar. Behalve uiteraard in het jaar dat ik daar zat en... de juffrouw van het zesde 'vergat' het ook. De leerlingen waren echter te braaf om ernaar te vragen.
Ook ik vroeg niets. Of toch wel. Een babypop. Na wat zeuren en zagen kreeg ik er ééntje op 6 december toen ik in het zesde leerjaar zat. Uiteraard wist ik toen wél al wie sinterklaas was - zo erg was het nog net niet met mij gesteld - maar het was nog steeds een mysterie hoe hij aan die baby kwam. Op een dag kreeg ik op de schoolbus onverwachts de uitleg op mijn ongestelde vraag aan de hand van een onnozel kindermopje: Een man en vrouw liggen in bed. De man wijst naar de borsten van zijn vrouw en vraagt wat dat is. "Dat zijn mijn koplampen" antwoordt de vrouw en "Dat is mijn oerwoud" is haar repliek op de tweede lager gelegen vraag. Het pietje van de man heet uiteraard 'Tarzan' en dan zie je de clou al van mijlenver afkomen. Alhoewel... destijds had ik er absoluut het raden naar. Plotsklaps zegt de man : "hè vrouw, doe je koplampen eens aan, ik geloof dat mijne Tarzan in uw oerwoud zit." "Zo worden de kindjes gemaakt," zei de moppentapper triomfantelijk. Lichtjes gechoqueerd stapte ik van de bus.
Het spreekt voor zich dat ik thuis in alle talen zweeg over deze pas verworven informatie, waardoor mijn kennis wel heel erg basic bleef... Dat besefte ik pas toen ik samen met een schoolvriendinnetje naar de bibliotheek fietste. Mijn boeken had ik in een wit plastieken zakske gestoken. In de bibliotheek haalde ik mijn vijf boeken tevoorschijn, maar er bleek nog een 'verrassing' in het zakje te zitten. Ik nam het eruit en vol verbazing bekeek ik het vreemde ding, dat - zo bleek achteraf - mijn zus toebehoorde. Tussen wijsvingers en duimen hield ik beide uiteinden van een wit rechthoekig voorwerp vast om het beter te kunnen bestuderen. Ik had er echter geen flauw benul van van wat het was. Ik draaide het om en bemerkte aan de achtergrond een grote kleefstrook. "Wat is dit voor iets?" vroeg ik aan mijn vriendin, niet beseffend dat ik verondersteld werd het voorwerp te kennen. Het deed me wat denken aan een soort verband. Mijn vriendin lag in een deuk van het lachen om mijn domme vraag en ik...
...kwam er met scha en schande achter dat het voorwerp effectief bestemd was voor een snee. En wat voor één!
gênante situaties, deel 6: waarom ik bijna in de grond kroop van schaamte
Beste bloglezer
Wie al mijn schrijfsels gelezen heeft, weet dat ik niet zo verzot ben op GSM's. Ik stond dus niet te juichen toen ik op mijn werk zo'n communicatieprul cadeau kreeg, ten dienste van het werk uiteraard, maar gelukkig enkel tijdens de werkuren. Ik beschouw het meer als een blok aan mijn been, als een ONnoodzakelijk kwaad, dat helaas enkele gênante situaties opleverde.
Toegegeven, het ding had ook zijn nut. Die keer toch, toen ik 's avonds samen met een stagiaire op huisbezoek trok. Het was haar eerste stagedag en ik liet meteen al een verpletterende 'goede' indruk na. In het donker vond ik onze bestemming niet, er leek geen logica te zitten in de opeenvolging van de huisnummers. Mensen met een slecht karakter kunnen dit ook aan mijn 'goed' oriëntatievermogen wijten. Ik bleef echter niet bij te pakken zitten en besloot de cliënt te bellen om mij de juiste richting uit te wijzen. Tot driemaal toe drukte ik de pincode van mijn mobieltje in en lap... het ding was geblokkeerd. Gênant hoor, als dit in het bijzijn van een leerling gebeurt! Eerst sloeg ik het aanbod van mijn behulpzame stagiare om haar toestel te gebruiken gegêneerd af. Ten lange leste heb ik het dan toch maar met hangende pootjes aanvaard, want mijn privétoestel had ik - typisch voor mij - natuurlijk niet bij. Die dag werd het alleszins pijnlijk duidelijk dat ikzelf ook nog heel wat bij te leren had. Mijn stagiaire kreeg alvast een tien op tien voor respect (ook voor de zwakkeren uit onze maatschappij, zijnde de GSM-analfabeten) en voor discretie.
's Anderendaags werd ik met een nieuw probleem geconfronteerd. Na drie foute pogingen moet je immers de pukcode intikken om dat vervloekte ding terug aan de praat te krijgen. Volgens mijn baas had ik deze in een klein mapje meegekregen bij de overhandiging van het toestel. Deze keer deed mijn slordigheid me de das om. Waar had ik dat in hemelsnaam gelaten? Na een intensieve zoektocht, die toch wel wat kostbare arbeidstijd vergde, kwam het kleinood gelukkig te voorschijn. Dit zal mij alleszins geen tien op tien opleveren bij mijn volgende evaluatie.
De pukcode bleek echter geen soelaas te bieden. Gelukkig was er een ringringring*winkel in de buurt. In volle overtuiging dat zo'n GSM écht wel rommel is, begon ik ter plaatse heel verontwaardigd mijn probleem uit de doeken te doen. De geduldige man aanhoorde gelaten mijn betoog en stelde vervolgens slechts één simpele, doch cruciale, vraag. "Mevrouw, u hebt toch wel het toestel bij dat bij die pukcode hoort?" Even keek ik hem verbaasd en terzelfdertijd verward aan. Terwijl ik twijfelend "natuurlijk" stamelde, draaide ik het onding om om mijn gelijk aan te tonen. Op de achterzijde was immers het telefoonnummer gekleefd, als geheugensteuntje en ook om alle werktoestellen van elkaar te kunnen onderscheiden. Echter... de achterkant was egaal glad. Zo rood als een pioen kon ik nog net uitbrengen dat ik inderdaad het verkeerde toestel bijhad. Haastig verontschuldigde ik me voor het oponthoud om vervolgens met de staart tussen de benen af te druipen.
Dat ik mijn eigen toestel - dat na nadere inspectie duidelijk verschillend was van het werktoestel - niet herkend had, hoefde de brave ringringring*man niet te weten. Dit was echter wel een item dat ik voor mijn collega's moeilijk verborgen kon houden. Totaal van de kaart door mijn eigen lompigheid en zenuwachtig giechelend, kon ik slechts één zin uitbrengen, toen mijn baas me vragend aankeek.
"Waar kan ik hier ergens in de grond kruipen van schaamte?".
Grz
Joke
*verklaring 'ringringring': vervangwoord voor Belgacom. Ik weiger gratis reclame te maken voor hen!
