Ik ben een... (gelieve slechts één keer en naar waarheid te antwoorden, éénmalige bezoekers worden niet geacht een antwoord te geven, tenzij ze nog eens terugkomen natuurlijk.)
Bovenvermelde titel kan zielig klinken, maar ook je nieuwsgierigheid aanwakkeren, je uitnodigen om deze blog te lezen. Uiteraard beoog ik dit laatste... Mocht je jezelf in één van de de personages van de teksten herkennen, dan vergis je je schromelijk. Mijn identiteit blijft geheim. Als je niet met zekerheid weet wie ik ben, hoe kan je er dan van overtuigd zijn dat het over jou gaat? Trouwens, neem het me niet kwalijk als je er niet zo fraai uitkomt. Soms is het nodig voor de verhaallijn om hier en daar wat te overdrijven. Feiten en fictie vloeien in deze blog vaak in elkaar over. Alleszins wens ik je veel leesgenot. Voel je vrij om een reactie te plaatsen... Hoe je mij kan aanspreken, vind je terug in het vertelsel van 1 mei 2011.
30-11-2011
puffen en 'm nijpen
Met twee tieners in huis is sexualiteit tegenwoordig een populair thema. Zelfs tussen de soep en de patatten. "Pieter heeft straf gekregen", glundert onze oudste. "Hij had 'tentsletje' op het bord geschreven." verklaart ze nader, vooraleer ik de kans krijg om een woordje uitleg te vragen. "En omdat hij niet goed kon uitleggen wat dat woord betekent, moet hij het tegen de volgende keer opzoeken." Dat beschouwt zij dus als 'straf'. Verder krijg ik nog te horen dat de les biologie over de menselijke voortplanting handelde en dat iedereen op het bord woorden mocht schrijven, die betrekking hebben op dergelijke betrekkingen.
Nu moet je weten, beste bloglezer, dat mijn oudste dochter het enige meisje is in een klas van veertien. Alle emancipatie ten spijt heb je nog steeds typische meisjesrichtingen en typische jongensrichtingen. Onze dochter heeft gekozen voor de tweede soort, een technische, overigens heel creatieve richting, hout en bouw. Ons etiketjeskind stelt het heel goed in deze klas. Toen ik na de eerste schooldag de klassamenstelling vernam, was ik er zelf niet zo gerust in. Maar 'k mag geen appelen met peren vergelijken. Op dit vlak viel de appel immers mijlenver van de boom. Zelf was ik eerder een meisje voor een typische meisjesrichting. Onze dochter is alleszins heel content omdat ze eindelijk van het flauwe truttengedoe en het geniepig gepest van sommige meisjes verlost is.
Ze weet zich goed te handhaven bij haar jongens, zélfs tijdens de voortplantingsles. Al valt het verschil tussen haar en de rest, vooral dan, heel erg op. Niet in het minst in haar taalgebruik. In de associatieoefening schrijft mijn dochter braafjes op het bord: maandstonden, eisprong, baarmoeder... De jongens hebben echter een liederlijker taalgebruik, variërend van tentsletje, natte droom en neuken tot 'ik wil contact met geslachtsorganen'. Slechts één mannelijk hormonenvatje is resultaatsgericht en noteert 'baby'. "Er was zelfs iemand die peffen en pijpen schreef", gaat onze schrijnwerker in spé sensatiebelust verder, in de veronderstelling dat ik door zo een uitspraak wel uit mijn pijp zal komen. En inderdaad. Het heeft effect, maar niet het beoogde. Vanaf mijn eerste lachnoot heeft ze door dat ze ergens de bal heeft misgeslagen. Uiteraard wil ze weten waar, maar ik vind het niet nodig om de vocabulaire van onze jongste, die met rode oortjes meeluistert, aan te scherpen, dus laat ik haar nog even in het ongewisse.
" 't is niet peffen en pijpen, maar beffen en pijpen", corrigeer ik, als we even later samen in de auto zitten op weg naar haar sportclub. "En werd er ook uitgelegd wat dat betekent?" "Ja", en ik krijg een correcte, doch nogal simplistische uitleg. "Allee nu", vervolgt ze "Waarom doet een man zoiets? Weet die dan niet dat het niet de schaamlippen zijn die moeten gelikt worden? Trouwens wat heeft dàt nu met voortplanting te maken?" Er volgt een korte stilte. "Heb ik gelijk of heb ik gelijk?" besluit ze zelfzeker. "Je hebt gelijk", beaam ik opgelucht en ondertussen denk ik er het mijne over.
Ik ben al lang blij dat ik zelf geen uitleg hoef te verschaffen over 'peffen en pijpen'. Stel je voor! Ik zou...
... zie titel
Grz
Joke
PS 'k Durf wedden dat je bent gaan kijken wat de titel ook al weer was.
Wanneer ben je eigenlijk oud? Als kind dacht ik dat dit louter een kwestie van leeftijd was. Ik herinner me dat ik rond de leeftijd van twaalf jaar iemand van pakweg 40 jaar écht oud vond. Vanuit dat perspectief heb ik mijn ouders nooit jong gekend. Ze waren beiden 37 toen ik per ongeluk gelanceerd werd. Vooraleer ik notie begon te krijgen van leeftijden waren ze de veertig al gepasseerd. Een viermalige tiener had volgens mij zijn leven al geleefd, was niet meer bezig met zaken die jongeren aanbelangen, zoals carrière maken of een gezin stichten. M.a.w. een veertigjarige kon volgens mij niets meer bijleren en was per definitie a-seksueel. Had een 40-jarige eigenlijk nog wel een bestaansreden? In mijn kinderogen niet. Ik was er heilig van overtuigd dat ik de 40 niet zou halen. Niet erg, tegen die tijd zou ik immers toch niets meer te verliezen hebben.
Nu ik echter amper een half jaartje van deze 'deadline' verwijderd ben, piep ik uiteraard helemaal anders. Ik stel vast dat veel mensen pas een carrière beginnen uit te bouwen rond die leeftijd. Zelf ben ik weinig ambitieus, maar ik streef ik ernaar om - ondanks mijn ambtenarenstatuut en de hieraan gekoppelde voor(oor)delen - mijn werk steeds goed te doen. Daarnaast stel ik vast dat mijn voortplantingsdrift inderdaad volledig weg is, maar mijn algemene seksuele driften leven nog. Al heb ik misschien aan kwantiteit ingeboet, aan kwaliteit zeker niet.
Beroepsmatig kom ik veel in aanraking met ouderen en dat is geen toeval. Waarom niet? Omdat toeval niet bestaat! Mijn vraag 'wanneer ben je eigenlijk oud' is immers nog niet beantwoord en door mijn werk krijg ik impliciet de kans om het antwoord te achterhalen. Mijn cliënteel situeert zich tussen 65 en 99 jaar. Tot mijn verbazig stel ik vast dat ik de oudsten onder hen niet noodzakelijk altijd als 'oud' percipieer.
Hoe dat komt? Als je louter naar het uiterlijk kijkt, is er uiteraard zoiets als genetische aanleg en omgevingsfactoren. Neem nu bievoorbeeld mezelf. Als verstokte niet-roker en anti-zonneklopper zal mijn huid in theorie minder vlug verouderen dan dat van een paffende of zonnebadende medemens. Jammer genoeg echter tekenden mijn genen in de loop der jaren wel honderden fijne streepjes op mijn gezicht, meer zelfs dan mijn leeftijd doet vermoeden, vrees ik. (Ik overdrijf een beetje opdat de bloglezer die me voor de eerste keer aanschouwt aangenaam verrast zal zijn omdat ik er bijlange niet zo perkamenterig uitzie, zoals ik hier doe uitschijnen (hoop ik toch). Ach, nu is het nog binnen te perken, maar als ik zo verder ga, zal er een tijd komen dat ik als een verschrompelde kweepeer door het leven strompel.
Toch is het niet het uiterlijk dat de doorslag geeft bij mijn perceptie. Je kan twee tachtigjarigen observeren, waarvan de ene er beduidend jonger uitziet dan de andere en toch uitgerekend deze als ouder beschouwen dan de leeftijdsgenoot. Het heeft echter even geduurd vooraleer ik voor dit fenomeen een plausibele verklaring vond. Heeft het met levenslust te maken? Wellicht wel, maar wat houdt dat juist in?
Onrechtstreeks kreeg ik een antwoord toen ik Helena ontmoette, een kranige zevenennegentigjarige kinderloze weduwe. Ze belde me omdat ze me dringend wilde spreken. Zelf was ze minder mobiel, dus ging ik op huisbezoek. "Kun je me helpen om iets voor me uit te zoeken?", vroeg ze "Ik zou een computer willen aanschaffen, maar ik wil eerst nagaan of dat nog wel iets voor me is. Ik zou graag leren om er mee om te gaan, maar 't is te gek als ik er me eentje aanschaf, terwijl dit achteraf verloren moeite blijkt te zijn." Ik was verrast door haar vraag en moest een vooroordelende glimlach onderdrukken. Toegegeven, het lag op het puntje van mijn tong om me luidop af te vragen of ze niet wat te oud was voor een eerste computerdate, maar ik slikte mijn scherpe tong bijtijds in. Een dergelijke opmerking zou niet netjes zijn, niet als persoon en zeker niet als hulpverlener. Trouwens, zelf vind ik het verschrikkelijk dat mijn kinderen me NU al te oud vinden voor bepaalde zaken. Als je drie tot vier keer hun leeftijd hebt, is het blijkbaar not done om plots beginnen te shaken op je favoriete eightiesplaat. Doe even normaal, lijken vier ogen me dan te vertellen. Mijn man, daarentegen, swingt en zingt solidair mee, en die is nog eens zes jaar ouder dan ik, tussen twee komma's en twee onzichtbare haakjes.
Bijgevolg gooide ik alle vooroordelen overboord en liet ik Helena kennis maken met de computer. Inmiddels surft ze als een ervaren watersportvrouw. Ondanks haar gezegende leeftijd - je kan haar met haar zevenennegentig lentes bezwaarlijk 'jong' noemen - beschouw ik haar niet als oud. Ik vermoed dat dat komt omdat Helena niet blijft vasthouden aan het verleden, maar focust op de toekomst. Evenmin blijft ze stilstaan bij haar beperkingen, die de jaren onvermijdelijk met zich meebrengen. Ze gedraagt zich als het ware als een vlieg wiens poot is uitgetrokken. Onverstoorbaar vliegt ze verder, in het begin misschien wat stunteliger door het verstoorde evenwicht, maar al gauw past ze haar vliegtechniek aan aan haar gewijzigde situatie.
En ik? Ik zit nù al te zagen over een beetje rugpijn. IK HAAT HET ALS MIJN LIJF ME IN DE STEEK LAAT.
Wil ik niet oud zijn, dan zal ik mijn Helena-gehalte ferm moeten opkrikken. Eén troost heb ik: zoals ik nu bezig ben, word ik niet oud, want...
...ik ben het al!
Grz
Joke
PS En dan heb ik het nog niet eens gehad over mentale aftakeling. Hèèèèèèèèèèèèèèèèèèèèèèèèèèèèèèèèèèèèèèèèèèèlp!!!
Niets heb ik met handtassen. Helemaal niets. Op dat vlak ben ik een a-typische vrouw. Het heeft zelfs ééuwen geduurd vooraleer ik me zo een ding aanschafte. 'k Zag er echt het nut niet van in. Veel makkelijker vond ik het om beroep te doen op de sacoche van mijn vriendin, dat knappe designermeisje uit hét ontmoetingsverhaal. Ze had smaak, veel smaak, toch qua kledij en mannen, maar helemaal niet qua sacochen. In de tijd dat we samen op stap gingen had ze een zwart blinkend laklederen exemplaar met zo een typische krokodillenprint. Afschuwelijk! Maar wel praktisch. Het was een aktentasmodel, je kon er een halve bibliotheek in kwijt. Geen reden voor mij om mezelf een handtas aan te schaffen, in de hare was plaats genoeg. In het begin, als ik iets nodig had wat ik er zelf had ingestopt, vroeg ik, voor de vorm, of ik even in haar tas mocht snuffelen. Maar na verloop van tijd zat ik onaangekondigd meer in haar tas te rommelen dan zijzelf.
Op ons vertrouwde uitgaansplekje leerde mijn vriendin een jongen kennen, a good looking guy met smaak, veel smaak en oog, veel oog, vooral voor het designermeisje. Na enkele maanden besloten ze eens af te spreken zonder chaperonne Joke. Ze gingen samen naar de film, gezellig onder hun tweetjes, dat was althans zijn bedoeling. Hij schrok zich een hoedje toen hij ontdekte dat zijn toekomstig liefje niet alleen was. Aan haar arm hield ze... een hyperkitscherige, gigantische sacoche. "Waarom heb je Joke haar handtas bij?" stamelde hij lichtjes ontdaan, toen hij van de eerste choque bekomen was. "Dat is Joke haar handtas niet. Da's de mijne." Hij keek haar aan alsof ze net verkondigd had dat ze seropositief was of dat ze onder haar kleren een 'lullig' lichaamsdeel verborg. Haar simpele verklaring had het droombeeld dat hij van haar had bruut aan diggelen geslagen. Wat een afknapper! Gelukkig was hij niet zo onverbiddelijk als het merendeel van de vrouwen die abrupt afhaken op witte sportsokken of 'aromatische' okselvijvers. Op hun tweede date (in werkelijkheid veel later, maar voor het verhaal klinkt dit nu eenmaal beter) had hij een geschenkje bij voor haar: een matzwarte gladlederen handtas in een gestileerd design, volledig conform haar en zijn look.
De tortelduifjes gingen minder en minder met hun chaperonne op stap. Ik begreep dat wel en zocht niet alleen ander gezelschap op, maar ook een andere sacoche. Straffer nog, ik overwon mezelf in kwadraat en kocht er zelf ééntje. Een sportief model, type mini-boekentas, met vier ritsjes, twee gespen, een handvat en een lange riem. Tof, niet al te sjakosjerig van uitzicht en vooral heel functioneel. Naast deze kastanjebruine schafte ik enkele jaren later zelfs een tweede exemplaar aan, een zwarte deze keer, driehoekig, ietsjes gestileerder, zodat ik al eens kon afwisselen naargelang mijn look. Toch werd ik geen sacochenmadam, als het enigszins kon liet ik dat ding gewoon thuis. Alleen in mijn vrouwelijkste week van de maand nam ik mijn kabas noodzakelijkerwijs mee op sleeptouw. Het merendeel van de tijd kreeg ze echter onverdiend huisarrest, zo kon ik ze ook nergens vergeten.
Niet geruisloos gleden de jaren voorbij. Ons leven nam immers enkele fundamentele wendingen, samenwonen, trouwen, verhuizen, kinderen krijgen, verhuizen en... verhuizen. Je leest het goed, beste bloglezer, er staat liefst drie maal verhuizen. Door al deze migraties was mijn kastanjebruine handtas in een onbekende vergetelhoek beland, maar ik miste ze niet. Ook niet toen mijn man een telefoontje kreeg vanuit een warenhuis in een naburige gemeente. Ze belden om te melden dat ik mijn sacoche daar had laten liggen, ik kon ze afhalen aan de helpdesc. Ik kwam er slechts af en toe, maximaal zes keer per jaar. Toevallig was ik er die week net geweest, dus stelde ik me er verder geen vragen bij. "Welke kleur?" vroeg het winkelmeisje me, toen ze de reden van mijn bezoek vernam. "Neen, een zwarte ligt hier niet", antwoordde ze op mijn repliek. Eerst viel er een korte stilte...en vervolgens ene frank... en nog ene. Om te beginnen besefte ik dat ik mijn zwarte driehoek niet eens had meegehad die week. Dus... "Is het misschien een kastanjebruine?", vroeg ik ongelovig. "Die ben ik al jàààren kwijt." En inderdaad, daar kwam mijn handtas tevoorschijn.
Al die jaren had ze opgesloten gezeten in een pikdonker lockertje, trouw wachtend op haar nonchalante baasje. In het betreffende warenhuis waren camouflerende handtassen immers niet toegelaten. Mijn portefeuille had ik eruit gehaald om te kunnen betalen, maar de lederen verpakking was ik simpelweg vergeten. Op een gegeven ogenblik had de puntelijke gerant laten nagaan welke lockertjes permanent gesloten bleven en deze werden onverbiddelijk opengebroken om hun geheime inhoud te onthullen. Zo zag mijn eerste handtas na ongeveer drie jaar eindelijk terug het daglicht. Haar maaginhoud was nagenoeg leeg, op een stoffen kinderzakdoek en een inentingskaartje na. Op dit kaartje stond mijn meisjesnaam, geboortedatum en de naam van mijn huisarts, maar mijn adres ontbrak. Door zijn beroepsgeheim te verbreken zette mijn dokter de speurders echter op het juiste spoor. Zijn deontologische ontsporing daarentegen nam ik hem niet kwalijk.
Net zo min werd mij kwalijk genomen dat ik het sleuteltje niet meer vond, er werd zelfs niet naar gevraagd. Een half jaar later ontdekte ik nochtans een sleutel van een lockertje in mijn sacoche. Vrijwel onmiddellijk realiseerde ik me dat ik een maand eerder weer zo'n kastje gebruikt had. Deze keer echter niet om mijn handtas te bewaren - inmiddels wist ik uiteraard beter - maar wel 'de fricadon op grootmoederswijze' die ik bij een concurrerend warenhuis had gekocht.
Wijselijk ben ik niet gaan kijken naar de gruwelijke opening, maar ik durf wedden dat de krioelende beestjes, die zich in oma's vleesje hadden ontwikkeld, hun oogjes smartelijk dichtknepen toen ze voor het eerst het scherpe daglicht aanschouwden.
Hoe zou het echter met de maaginhoud van hun onfortuinlijke bevrijders gesteld zijn?
