We hadden tijd, en daardoor de luxe om de heenreis in dagtochten te doen. De wind was niet echt constant, over de drie dagen varieerde die tussen de 6 en de 0 Bft. Dinsdag staken we over van Nieuwpoort om aan te leggen in Dover. Op woensdag deden we Dover - Brighton, waar we binnenliepen met windkracht 6 op kop en stroom tegen. Doorvaren had dan niet veel zin gehad. En we waren blij dat we gezellig in ons bedje lagen terwijl het buiten bleef waaien en het daar bovenop nog begon te regenen. Het binnenvaren in Dover was tamelijk woelig geweest, een nacht varen was geen pretje geweest.

De volgende morgen was er dan weer wel stralende zon, maar geen wind. We gingen richting "Looe", een smal gat tussen twee ondieptes, op weg naar de Solent. Na een viertal uren varen kwam er toch wind en konden we onder zeil dieper in zee gaan om rond de "Owers" te gaan. Intussen hadden we het gezelschap van een aantal andere boten die dezelfde richting uitgingen (toevallig  ). Dankzij dit maneuver konden we op een goeie koers de Solent invaren. En tegen 17u lagen we - voorlopig als enige - in de bezoekersbox van East-Cowes-Marina. Er werden 12 contessa 32ers verwacht. 

Eens we goed vastlagen konden we al eens op verkenning gaan in Cowes. Het was er nog vrij rustig. 

En op vrijdag liep het stilaan vol. Heel zeilend Engeland lijkt hierop af te komen, dat heeft ook de rest van de bemanning gemerkt die met de auto onderweg was vandaag. Alle ferry's naar het eiland (en het zijn er vrij veel) zaten vol. Pas om 20.30u hadden ze een plaats vanuit Portsmouth naar Cowes. Intussen lag Lecas omringd door soortgenoten.

Eens de ploeg compleet was (Christophe, Barbara, Timp, Toob, Phillippe, Stefan ; en Sander als versterking op de wal) konden we even snel iets eten (kebab), zo veel mogelijk van boord halen, en het parcours voor de wedstrijd overlopen. Geen ingewikkeld parcours : starten in westelijke richting, rond de Needles, rond St Catherines Point, Bembridge buoy over bakboord laten liggen en finishen over de juiste finishlijn (= de zuidelijke). Op voorhand had ik zo veel mogelijk de stroming bekeken  en een optimaal te varen route uitgezet. We konden ons echter niet voorstellen hoe het zou zijn om met 1800 boten hetzelfde parcours af te leggen. Er waren natuurlijk verschillende startgroepen : het eerste startsein was om 07.30u, het laatste om 09.10u.

Na een verkwikkende nachtrust was het dan zo ver, hier waren we voor gekomen. Om 07.30 uur begonnen wij - en de omringende contessa's - los te gooien. Op naar de startlijn was het een gewriemel van zeilen. Overal waar je kon kijken. Dat was al een belevenis op zich. De start werd zeer goed begeleid op de marifoon, om de 10 minuten een nieuwe startgroep, met elk hun eigen waarschuwingssein, 5 minuten en 1 minuut signaal. Rond 08.20u, 20 min voor onze start, nam ik even het roer over. Christophe ging nog even binnen naar het toilet, maar geraakte er niet. Hij rook brandlucht en deed het motordeksel open : rook  ! De rest van de bemanning zat op uitkijk en had niet direct door wat er aan de hand was. De genua was nog niet gehesen. Uiteindelijk gingen alle mannen binnen kijken, en de uitlaat checken, het koelwater... De behuizing van de motor werd in geen tijd verwijderd, om te merken dat er in elk geval geen vuur was. Ik hoorde via de marifoon op de achtergrond dat het stilaan tijd werd voor ons waarschuwingssein. Gelukkig keerde de rust binnen net op tijd terug om de chrono stipt op tijd in te kunnen duwen. Maar we wisten nog steeds niet wat het probleem was.

Uiteindelijk kwam de conclusie dat de motor perfect draaide en dat er een elektrisch probleem moest zijn. Een doorgebrande kabel of zo. Dus de genua ging omhoog en dan kon de motor uit ... wat niet ging. Geen reactie na het induwen van de stop-knop. Lecas ronkte vrolijk door. Uiteindelijk heeft Timp hem langs binnen uit gekregen. Maar nu kon hij ook niet meer starten. Probleem voor later.

Verder verliep de start vrij goed. We waren goed weg, met enkele favorieten in zicht. Er zijn echter zo veel boten dat het onmogelijk is om ze allemaal in het oog te blijven houden. Dus begonnen we ons meer en meer op onze eigen koers te concentreren. Overal zijn boten, het begin en het einde van het pak zijn niet in zicht. Het eerste trechterpunt was iets voor de Needles. Iedereen moet dan door een smal stuk vaarwater, op de kant staan massa's toeschouwers. Fantastisch zicht.

De ronding van de Needles ging goed, op een veilige afstand van de rotsen en een wrak. De spi ging omhoog, en dan was de planning om dicht onder de kust te gaan varen om optimaal te profiteren van de stroming, maar we lagen ingesloten tussen een aantal (grotere) boten die er anders over dachten. We geraakten verder weg van de kust en kozen dan maar voor de vrije wind, recht naar St Catherines Point. 

We hielden een heel aantal boten bij die groter waren dan ons. De roos stond goed en stabiel. We konden rustig een boterhammetje eten en genieten van het spektakel. Bij St Catherines kwamen we weer met een massa boten bij elkaar, en kregen we voor het eerst weer een aantal contessas in zicht. Stilaan kwam er meer wind op, en het werd opletten voor de talloze boten die uit roer liepen en begonnen te rollen. Hier en daar sneuvelden zeilen, 1 boot slaagde erin om zijn eigen spi te overvaren tot die achter zijn kiel bleef hangen. Ook voor ons werd het sturen zwaarder. En uiteindelijk gingen ook wij plat. Gelukkig kregen we alles goed en zonder brokken terug onder controle. Maar we namen wel de - wijze - beslissing om de spi binnen te halen. En dat ging vlot. 

Het was daar een vrij ruwe zee, kort golven in combinatie met wind : een heftig stuk. De boten die nog stabiel en gecontroleerd met spi vaarden werden zeldzaam. Een half uurtje later was het ergste achter de rug, en mocht onze kleine spi uit de zak. Het hijsen verliep prima, en we hadden nog steeds dezelfde boten in zicht. Sommigen haalden we in. Alles ging goed.

Op naar Bembridge Bouy. Ook hier weer een gewriemel van jewelste. Eens we die rond waren begonnen we aan een groot inhaalmaneuver. Ondertussen was de spi weg en vaarden we scherp met de genua 1. Tijd om op te kruisen naar de finish. Weer was het best om dicht onder de kust te blijven, maar het grote aantal boten daar schrikte ons een beetje af. Dus bleven we in het begin iets dieper in zee, maar uiteindelijk was de geringere stroming toch te verleidelijk en waagden we ons - over bakboord - tussen de honderden boten. En iedereen ging beschaafd uit de weg. Vanaf dan waren we helemaal op dreef en deden we waar we sterk in zijn : een kruisrak. Zonder problemen konden we onze voorrang nemen over bakboord richting kust, om te wachten op de juiste moment om overstag te en zo terug hoogte te winnen. Dan lagen we over stuurboord, en was een goed uitkijk belangrijk om voorrang te verlenen waar nodig.

Deze keer haalden we duidelijk een 4-tal andere contessa32ers in en liepen er relatief snel van weg. 

De finish kwam eraan en dat werd nog even zoeken. Er zijn immers 2 lijnen, en je moet over de juiste gaan natuurlijk. Ook dat ging goed. Maar de motorzorgen kwamen nu weer : hoe moesten we na het finishen zondr brokken door het gewriemel richting haven geraken. Sander was al verwittigd, oproepen voor een sleep had niet direct gehoor, en onder zeil - met weinig wind en op stroom - een mooring oppikken was niet eenvoudig te noemen. Gelukkig kwam een tientel minuten na ons "contessa Annabelle" over de finish en kon die ons richting haven slepen. Een RIB van de marina trok ons keurig naar de box.

Ondertussen hadden we al van het thuisfront vernomen dat we als 16e contessa 32 over de finish waren gegaan. Niet slecht. De motor werd door Sander onder handen genomen en het verdict : een "opgebrande" startmotor, als gevolg van een verkeerd contact. Een domper op de dag.

Onze starttijd : 7.40 u, finishtijd : 20.35u. Er zijn in totaal 1563 boten gefinnished, 122 hebben opgegeven en 13 DSQ of OCS.

Wij staan uiteindelijk op de 18e plaats, van de 28 deelnemers. Voor de eerste deelname zeker niet slecht. We zijn tevreden, en hebben het meegemaakt. Veel indrukken opgedaan en een hele ervaring.

Nu hopen dat dinsdag alle problemen met de motor opgelost geraken, zodat Lecas tegen vrijdag op z'n vertrouwde plek geraakt. De thuisbreng-ploeg : Christophe, Toob, Phillippe en Sander.