Hiiumaa,

Het is hier weer maar eens heel prachtig.

We hebben gezellige babbels met de havenmeester, gaan wandelen, zwemmen en in de namiddag een toertje met onze BMW. (huurkost 30 euro).

We bezoeken 2 vuurtorens. Bij een staat het monument voor de 852 slachtoffers van de veerboot ‘Estonia’, een Roroschip (type Herald of Free Enterprise), de grootse scheepsramp in de moderne geschiedenis. Als het hard waait gaat de scheepsbel van het monument vanzelf slaan.

De 2^e toren (vierkant) is de derde oudste in Europa, en met het eerste spiegelreflexsysteem, was ook een bezoek waard.

’s Avonds maken we kennis met Zweden die diezelfde avond vertrekken voor de overtocht naar Zweden. Omdat ik geen detailkaarten heb van de route, ga ik eens bij hen te rade. Zij stellen een andere route voor, naar Sandhamn. 120 Mijl ipv 180. We kunnen dus een stuk afsnijden. De beslissing is vlug genomen, morgenvroeg naar Zweden, koers pal West.

6u30, perfecte wind, we scheuren door de Oostzee aan gemiddeld 7 knopen. We verbreken zelfs ons record: 7,8 knopen! Oei, een onweer, maar we varen er net achterdoor. Enkele uren later, oei nog een  onweer, maar opnieuw er net achterdoor!! So far so good. De nacht valt in en Kurt doet zijn dutje. Langzaam begint het weer te flitsen, nu over de hele horizon, hier kunnen we niet voor of achter, we besluiten een stuk terug te varen, in de hoop het ergste te vermijden. Stilaan worden we omringt door gigantische blikseminslagen. We zoeken nog naar een gaatje, maar komen toch in de staart terecht. Regen gust naar beneden en met een bang hartje wachten we stilletjes varend het einde af. Hier is er geen afdakje om onder te schuilen.

Uiteindelijk verdwijnt de laatste regen, en terwijl ik mijn pitje ga doe gaan Willy er Kurt terug op zeil en sjeesen richting Sandhamn. Iets voor de eerst vuurtoren kom ik mijn kooi uit om te helpen bij het navigeren. Het is nog pikdonker en de toegang is heel smal. We verminderen vaart zodat we tegen het ochtendgloren toch wat zicht hebben. Het eerste haventje ligt vol, het tweede ook, maar we vinden een onrustig plaatsje aan de haveningang. Vandaag een groggy dag, veel energie zit er niet meer in…

Witte Rook

Vannacht heeft het heel kort (10 min!) maar hevig gestormd.
’s Ochtends is het terug volledig windstil maar we besluiten toch om vroeg uit te varen om de aangekondigde regen voor de namiddag voor te blijven. Nog maar net uit de haven merken we een witte rookpluim achter de boot!
Nee, nog geen nieuwe paus, alhoewel de vorige al een halve eeuw dood lijkt, maar een motor die langzaam begint te oververhitten.
We varen langzaam terug de haven binnen en Paul haalt de handleiding en de werkkoffer boven en slaagt er al snel in om het euvel te detecteren en te repareren. De impeller blijkt stuk en gelukkig hebben we het juiste wisselstuk bij.
Na enkele uren vertraging varen we terug uit en we slagen er alsnog in om de regen voor te blijven. Tegen dat we Lehtma op het eiland Hiiumaa binnenvaren is de deining van vorige nacht volledig weggevallen en is de zee zo plat als een spiegel. De nieuwsgierige zeehondenkopjes die voorzichtig komen piepen om ons te begroeten maken het beeld kompleet.
Voor de tweede keer hijst de havenmeester voor ons neus de Belgische driekleur, volgens hem zijn we de eerste Belgen ooit in deze haven. Als ik de plooifiets uithaal om een tochtje te maken komt de havenmeester er weer bijstaan met een volledig verbaasde blik. Vol ongeloof test hij het fietsje uit met zijn volle 130 kg.
We besluiten om een dagje te blijven om op betere wind te wachten en om het eiland te verkennen. We huren een auto voor 24u en er wordt zowaar een BMW 525tds met lederen zetels voorgereden. Ik word aangeduid als chauffeur en algauw cruise ik met onze twee (over?)rijpe heren richting hoofddorp.
Als avondmaal verorberen we in het enige restaurant van het dorpje een heerlijke gerookte zalm. We bezoeken nog een van de prachtige oude vuurtorens van het eiland maar spijtig genoeg raken we niet binnen want de vuurtoren wordt gebruikt als setting voor een openlucht theatervoorstelling

Kurt kruipt ’s morgens uit de boot en checkt de instrumenten. Noord tot noordoost 0 knopen!

Gaat het opnieuw een dag motoren worden? Om 10u varen we uit, en onmiddellijk trekt de wind aan 10 knopen, halve wind, dit wordt  racen!!! We halen een topsnelheid van 7,6 knopen, een record! Stilaan trekt de wind nog aan tot meer dan 20 knopen. Zeil verminderen en vechten tegen golven en vlagen. We varen nu op “kotskoers” om de haverklap vliegt het buiswater over. We worden zeiknat, schuifdeuren binnen schuiven vanzelf open, boeken vliegen door de kajuit. De versterker van Willy springt uit zichzelf uit de punt (voorste deel) naar achter, de vloer ligt bezaaid met cif, afwasproduct enz. In de zijvakjes van de kuip lag er blijkbaar nog een shampooflacon. Ineens begint daar de hele boel te schuimen. De laatste uren moeten we opkruisen, dus onze aankomsttijd wordt verdubbeld.

Eindelijk het haventje van Dirhama (uiterste westen van vasteland Estland) binnen. Alles wordt rustig, zonnetje begint te schijnen en moe maar tevreden overschouwen we de puinhoop, en hangen onze kleren te drogen. Alweer een prachtige zonsondergang.

Willy is terug, hij heeft een lift gekregen van een Est, die en nog een site seeing aan toevoegde.

Morgen vroeg op om regen te vermijden en 25 mijl naar Lechta, de laatste haven voor de gote oversteek naar Gotland…

Trainingssessie voor opstappers.

Geef toe, Lohusalu klinkt wat Hawaiaans.

Kurt stapte gisteren op, en kreeg als klimmer onmiddellijk de opdracht om in de mast te klimmen om een nieuwe marifoonantenne te installeren. Vandaag terug zeilen, tís te zeggen motoren, geen wind, maar we gaan toch naar Lohusalu. Onderweg geraken we een beetje verward over ons waypoint (doel op gps waar we naartoe moeten). Blijkt dat in onze gids dit waypoint fout aangegeven is (zo’n 2 km mis). Koers aangepast, en met Kurts driehoeksmeetkunde varen we toch perfect het haventje in.

We moesten nochtans nauwgezet navigeren, omdat het iets ten zuiden ondiep is. Getuige het wrak op de foto’s.

We liggen terug in een zalig haventje. Voor het eerst op heel de reis wordt voor onze ogen de Belgische vlag gehesen, een waarlijk plechtig moment. Wij dachten dat ze die nog nooit nodig gehad hadden, maar zowaar, vorige week hebben hier nog Belgen aangelegd.
Kurt mag als 2^e training het koude water in om te inspecteren waarom we de hele vaart een vreemd bijgeluid hadden. Blijkt dat de zinkanode van de saildrive (voor ingewijden) is losgekomen. Vervelend, maar de boot moet niet uit het water om te herstellen.

Op ons fietstochtje komen we dan eindelijk in een bui terecht, en na een lekker dinertje aan boord en een zalige sauna laten we de nacht en een flink onweer op ons nederdalen…  

Thallin, het wordt op zoveel manieren gespeld

De meisjes zijn naar huis en ik blijf hier een aantal dagen om te wachten op Kurt en Willy. De sfeer is hier duidelijk anders dan in de Scandinavische landen. Het doet wat Italiaans aan, zelfs het Ests klinkt wat Italiaans. Auto’s rijden harder, meer machogedrag. De Laura ligt in de Olympische jachthaven Pirita op zo’n 7 km van de oude stad. Een groot prestigeproject van de USSR, gebouwd in ’80 en nu in verval. De accommodatie is nog Russisch, ruw beton, stalen deuren en overal hekken. Muren bladderen af en tegels liggen los of ontbreken.

Alles is rommelig en de organisatie ook, voor de 3^e keer in een paar jaar is de gasthaven verplaatst, al het afval moet in 1 container, geen plaats om kleren met de hand te wassen en lange afstanden naar het toilet. We zijn wat anders gewoon!

Als ik naar de watersportwinkel ga voor een overzeiler (grote kaart voor lange afstanden) zegt een norse vrouw in een tijgerpakje dat ze die niet hebben. Ik zie de kaarten mooi in een bak staan. Waarschijnlijk doet ze dat om haar man te pesten, die al ’s morgens vroeg met een zware wiskey-adem rondbaggert.

Ik luister de hele dag naar een Estse zender “Klassika” waar ze alles door elkaar afspelen: Klassiek, Jazz, volksliederen, Arabische muziek, experimentele muziek en dan nog eens alle mogelijke mengvormen. Heel amusant!

Vandaag fietstocht gemaakt. De parken zijn hier wel fantastisch, heel groot, heel mooi en heel rustig.

Het weer blijft schitterend, maar we hebben veel geluk. Al een paar weken komt de ene bui na de andere door Denemarken en Zweden, maar de lagedrukgebieden worden telkens door het “Russisch hoog” tegengehouden. En als er toch buien aankomen gaan wij er juist tussendoor en krijgen een paar druppeltjes.

Kurt komt vannacht, en ik denk erover om overmorgen te vertrekken. Er komt een nijdig lagedrukgebiedje onze richting uit en de wind zou naar het westen draaien. Voor het zover is kunnen we beter al een stukje in die richting opschuiven. Willy komt dan wel met de bus na.

Hildemaria schrijft:

Degerby. Ik geloof intussen dat er zoiets bestaat als weer-engelen en voorspoedsengelen. Kort na de middag leggen we aan in dit kleine haventje. En precies een half uurtje later worden we voor de eerste keer getrakteerd op regen. Puur geluk alweer.En dus houden we ons voor een paar uur “binnenshuis” bezig. Zo eenvoudig deze haven is, zo groots is het uit hout opgetrokken restaurant. Wanneer Paul even later terugkomt van het havenkantoor heeft hij ook al de menukaart bekeken, en nodigt hij zijn twee scheepsvrouwen uit op een diner vanavond. Het lijkt alsof we over zee zo een restaurant zijn binnengevaren. Bizar. En terwijl we nu vaste grond onder onze voeten hebben blijft alles lichtjes schommelen. Ik voel me rijk. En dat gevoel wordt nog eens bezegeld als we, na onze buik gevuld te hebben met de heerlijke hapjes van het visbuffet, nog even de Finse sauna ingaan.

Degerby. Toch ben ik blij dat we deze plaats morgenvroeg weer verlaten. Het is té surrealistisch.

Met veel meer verlangen kijk ik uit naar Kökar; een wat groter eiland. Een fotoboek in Mariehamn gaf een eerste, maar aangename indruk. Een dagtocht van zo’n 8 uur zeilen. Een spannende tocht, omdat we voortdurend tussen de vele eilanden door moeten navigeren. Op sommige plaatsen zakt de dieptemeter plots tot een halve meter onder de kiel! Voortdurend koers opnieuw bepalen. Ondanks de oplettendheid van Paul zitten we plots toch in een verkeerde vaarroute en moeten daardoor 4 mijl omvaren. Maar we worden beloond. Dit is het mooiste stuk dat ik al varend al gezien heb. Smalle geulen voeren ons door de vele mini-elandjes. En Kökarhaven komt als een uitnodigende verzameling dieprood houten huizen in zicht. Ik kan amper wachten om van de boot te gaan en op ontdekkingstocht te gaan en vind het nu al jammer dat we hier alleen vanavond nog kunnen zijn.
Morgen voert de tocht naar Hanko: eerste stad op het Finse vasteland, vanwaar we vervolgens naar Thallin zeilen. Thallin: de mooie hoofdstad van Estland. De eindhalte van Petra en mij. Een mooie afsluit lijkt me.
Maar eerst Kökar.
Ik loop langzaam over het roodgrinten pad dat als een lint door het landje slingert. Een rotsig landje, bestrooid met een handvol houten huizen. Ik geniet van de paarse kleur van de campanulla’s omringd door een gele waas van een fijnkruidig gewas (waarvan de naam me ontgaat) , de callunaheide die in bloei komt naast de juniperus. Ik pluk meteen een verse voorraad jeneverbessen. Verder ontdek ik nog wilde framboos, engelwortel, en op de vochtigere plekken moerasspirea’s. fantastische plek voor een botanicus en plantenliefhebbers!

Intussen hebben Petra en Paul de reisroute voor morgen grondig bekeken en een plan opgemaakt. Voorstel is om heel vroeg te vertrekken. Ik begrijp niet waarom. Een goede en voldoende nachtrust is toch zó heilig voor mij. Een halve minuut later weet ik meteen waarom: de tocht van Kökar naar Hanko zal dubbel zo lang zijn als die van vandaag. Ik slaak zowat een gil en kan mijn oren niet geloven; DUBBEL zo lang! Dit zal de uitdaging van mijn leven worden.
Petra, die een hele poos geleden twee jaar lang gezeild heeft, haalt daarentegen haar hartje op. Ze is een, handig, bij de pinken, en enthousiast maatje voor Paul. Twee zeilhanden op één buik, die twee.

Terwijl ik woorden probeer te geven aan deze zeer variabele zeilervaringen zijn we halfweg. Vandaag leggen we 65 mijl af(zo’n 120km) aan gemiddeld 5 knopen( 8 per uur) halleluja. Toch kan ik óók vertellen dat zeilen een ervaring is die met niets anders te vergelijken is. De wereld zien en ontdekken van op het water. Water: altijd anders. Je helemaal overgeven aan de deining onder je is de enige manier om voluit te genieten en zeeziekte terzijde te laten.

Mariehamn. We hebben Sylvia aan de haven toevertrouwd en kijken nog even naar twee mastodonten die aanleggen, even later gaat de muil open en rollen de auto’s eruit. Er is alle tijd om gewoon naar dit schouwspel te kijken en alle details op te nemen. ‘’Zijn we?’’ paul kijkt me aan. ‘’ok.’’ Ik spring vanachter op onze geleende opvouwfiets van Willy, en Paul trapt ons terug naar de haven. Verder wordt dit een pauze-dag.

Woensdag. De schipper heeft zijn eerste kleine inzinking; wat weeë maag en wat koortsig en dus: rustdag. Een kleine bootbibliotheek brengt soelaas voor beiden. En af en toe zeg ik het schommelende bootbestaan even gedag en trek de bossen in, even op de rotsen kledderen: heerlijk! Aardmens als ik kan zijn.

Donderdag. Mijn kapitein is weer helemaal genezen. Ho, dus vandaag terug wat actie! Pas morgen komt Petra toe, dus onze laatste ‘’koppeldag”.

En dus trekken we op fietstocht. De Finse eilanden…land en water. Water en land. Nog steeds waan ik me in een sprookje. Plots een wegwijzer naar “öningbymuseet”. Dat lijkt me interessant. Het bijenvolk heeft me altijd al gefascineerd. Maar al gauw blijkt dat het volgende dorpje öningby heet en er een klein museum vrij toegankelijk is met een paar werken van 18^de eeuwse schilders.

Vandaag moeten we zeker nog een kaartenset kopen voor het komende stuk van de Finse reisroute. Heel mooi, zo’n kaartenboek, maar archi duur. Voor 60 euro zijn we weer zeker van de te volgen weg, al zal het een spannende route worden met een zee volgestrooid met elandjes.

De dag wordt, na een heerlijk zelf in elkaar geflansd dinee, bezegeld met een sauna. Jawel, ’s avonds koelt het genoeg af om te genieten van deze havenfaciliteit. Weer lekker opgewarmd het nest in.

Vrijdag.

Vandaag is het grote schoonmaak. Afwassen, poetsen en een lekkere lunch klaarmaken, terwijl Paul de komende reis voorbereidt. Biepbiep. Petra is gearriveerd aan het havenkantoor. We laten alles vallen waar we mee bezig zijn om onze nieuwe gaste te verwelkomen.

Een frisse vlaamse verschijnt voor onze neus. Dit wordt een nieuw hoofdstuk, dat voel ik. Het is nog zonnig deze voormiddag maar er wordt regen voorspeld. Eerst een welkomstdrank en dan beslissen..

We beslissen samen om toch al in de vroege namiddag een korte tocht naar Degerby te maken. Nog even de weerkaarten bekijken. Oei! De wind gaat pal naar het noorden draaien en het haventje waar we heen willen is heel ongunstig want het ligt pal in de noordenwind.

Idee afgeblazen. dan maar niet. Paul denkt verder na over mogelijkheden. Als we het dan toch maar wagen om nog een tocht van 7u te varen, naar Kökar, naar verluid een mooie plek. Voor iedereen ok? Ok! Op dat moment komt er een boot binnenvaren, zij komen van…precies: Kökar. 53mijl! Paul had gerekend op ongeveer 40mijl. Verdomme, dat betekent dat we rond 2u ’s nachts zullen toekomen, maar de vaarroutes in dit gebied zijn zo smal en op vele plaatsen ondiep, dus te riskant. Plan 2 afgeblazen. Opnieuw nog een weerkaartencheck. Vanavond laat wordt er ook regen en zelfs kans op onweer verwacht en morgen veel wind en regen..  ‘’we blijven hier, en morgen ook. Er zit niets anders op”. We leggen onze plannen gewillig neer en ongeveer daarmee gelijk gaat de wind liggen. We richten een filosofische avond in waarbij ieder zijn/haar eigen wereldbeeld inbrengt. Boeiend. Er verschijnt een prachtige avondlucht. We zijn zo verbaast en verrast van nu deze ommekeer weer, en gaan geloven dat de storm niet voor ons bestemd is. We gaan een rustige nacht in. Morgen zien we wel weer.

Zaterdag.

Deel 2: Arholmen – Mariahamn.

Sylvia schrijft:

'On a map, or from the air, the sea east of Stockholm, almost all the way to Finland, looks as if God has crumbled biscuit into it, but, being God, he had used granite instead.' (Andrew Brown)

Idyllisch wakker worden op het water...zo lang zonder grond onder mijn voeten ben ik nog nooit geweest (de grond enkele meters onder het wateroppervlak niet meegerekend). 't Knaagt wat om dit mooie plekje te verlaten. Zeilen worden gehesen bij het uitvaren van deze inham en nu is het wachten op pufjes wind. Het wil weer niet echt - de wind lijkt besluiteloos, nu eens 6 knopen, dan weer 3...We kruisen vandaag de Baltische zee. Enkele zeilboten en ferry mastodonten maken de horizon uit, nu de einder stilletjesaan enkel nog uit zilt water bestaat. Schuine golfdeiningen maken mijn maag verward, het roer biedt gelukkig soelaas als ik me maar strak op een zwarte pion aan de horizon richt. Biepjes op de gsm kondigen Finland aan, nog voor Aland zich laat zien...Of is dit toch nog Zweden?

Aland blijkt een autonoom staatje waar land tot eiland herschapen is.

Onze bestemming is Mariahamn. Spot ik daar al een Maria op een rots? Of spelen visioenen me parten? Ik - samen met mijn maag- snak alvast naar kalm water na deze 6 uur durende 'warrige' zee-ervaring. Vlotjes meren we aan in een al volgelopen haven.

De giek en fok gaan onder zeil (maakt dit tentoonspreiden van scheepstermen me nu al 2de matroos?). Paul blijft als vanouds op bootpost, terwijl we met zijn tweetjes een gigantische bol heerlijk Fins ijs verorberen op het vasteland.

De tijd krijgt het ongelijk van Hildemaria, tot teveel klokken en een al gesloten supermarkt ons inlichten dat Finland 1 uur voor ligt op Zweden. Een Iraanse vrouw, al 20 jaar vluchteling hier, verkoopt ons gelukkig nog wat Indische ingrediënten voor ons laatste avondmaal, een tasje liefdesthee toe.

De laatste nacht wordt ingeluid door een besnaarde giek. De ochtend waait voorbij, de lokale supermarkt lijkt bevoorraad vanuit alle hoeken van de wereld (Zuid-Afrika, Colombia, Holland) en laat ons wat schrikken van de duurte. Dan is het tijd om mijn rugzak op Willy's plooifiets te balanceren en richting Viking line te trekken. Afscheid nemen van elkaar na een fijne week in deze groene Zweedse rust, voor mij een overgang naar een nog noordelijker avontuur.  De ferry op naar Stockholm...ik trek me even terug in een kajuit in het binnenste van de boot en verwonder me nog over de grootte van het boottoilet.

Het was fijn even mee te proeven van dit zeilavontuur.

'Allen die willen te kaapren varen....'  Nu alleen die baard nog, Paul.

We zijn aangekomen op het meest noordelijke punt van deze reis. Mariahamn, in Aland (spreek uit: olland) een eilandenarchipel met 6000 eilandjes tussen Zweden en het vasteland van Finland. Het is een autonome regio, met eigen vlag. We zijn exact één maand onderweg. Willy is er voor 14 dagen onderuit gemuisd naar België en Italië, en komt op 4 augustus terug naar Thallinn. Petra komt vrijdag aan en zal meetrekken naar Estland. Sylvia heeft vandaag de Ferry naar Stockholm genomen en reist door naar Ijsland.

Ik merk dat de blog goed gelezen wordt! We zijn altijd blij met reacties of mailtjes!

Hier volgt haar beschrijving van het eerste deel van onze tocht naar hier.

“Vroeg uit de donzen veren deze ochtend, de slaapkwaliteit van deze nacht loopt uiteen. Gelukkig  wordt dit alles verzacht door de luxe van warmgeurende broodjes. Willy rakelt nog wat spullen bijeen, stapt van de boot en gooit de touwen richting Hildemaria. Hij muist er even tussenuit naar zuiderse oorden. Om 8 uur zijn we met zijn drietjes vertrekkensklaar, nog uitgewuifd door onze duitse buur-boot-man.

Met ronkende motor laten we Stockholm achter ons. Het was goed vertoeven hier, maar de Oostzee wenkt ons. Vakantiehuizen langs de groene oevers, kleine houten huisjes vlak aan het meer, dienstdoend als sauna…af en toe glijdt een reuze ferry ons voorbij… Groene plekken lijken steeds minder bewoond, en toch duikt er af en toe een houten huisje op. De wind blijkt heel veranderlijk – rotwind – is de term die Paul in zijn mond neemt…te veranderlijk om met volle zeilen vooruit te komen. Het wordt een beetje motor, een beetje zeilen, een beetje motor, een beetje alletwee….mijn eerste kundigheden als stuurvrouw van de boot bevallen me wel.  Onze zeilboot lijkt een tijdloze koers te varen, eilanden blijven voorbij glijden en dat op het zilte water van de zee. Uiteindelijk wordt het een tocht van 10 uren. Dankzij Pauls navigatiekunst vinden we een idyllische baai, Arholmen, waar we voor anker gaan. Dit is het ongerepte Zweden. Met de roeiboot – leve de lange adem- roeien Hildemaria en mezelf aan wal, landrotten als we zijn. Kapitein Paul blijft wat rommelen op zijn boot.  Het is hier mooi, zijn de woorden die dit plekje het meest benaderen. De moeraslathyrus verdwijnt in de thee, rijtjes brievenbussen worden vereeuwigd en enkele zweedse koeien geven ons een onverstoorde blik….het inluiden van een weldoende nachtrust in de carrousel van de verankerde boot.

Sylvia“ 

We zitten nu in midden  in de stad Stockholm, vlak bij het Wasamuseum, waar een oorlogsschip van 1628 tentoongesteld wordt. Het was koningsschip, maar bij de uitvaart zonk het nog in deze diepe haven. Na 100den jaren in de klei werd het terug ontdekt en geborgen. Prachtig museum!

Nadat we eergisteren Hildemaria en Sylvia opgepikt hadden zijn we met Peter (de oude buurjongen) heerlijk gaan eten bij een Hongaar.

O.K. Gisterenmorgen alles klaar om te vertrekken naar Stockholm.

Voor we het kanaal uit zijn varen we nog even een inham in en de 3 matrozen nemen een frisse duik.

Dan beseft Willy dat hij zijn rugzakje heeft laten liggen. We zetten hem aan wal en hij fietst terug. Later op de dag zou hij ons dan ontmoeten in Stockholm.

We varen het kanaal uit en ik raadpleeg nog eens de vaarkaarten. Plots komt er een geweldige windvaag aan en blaast mijn kaartenboek overboord. Hildemaria duikt er nog achteraan, maar ze zinken te snel, en zitten we zonder. Wat nu gefloten?

Voor ons vaart nog een zeiler op motor richting Stockholm. We besluiten die te volgen.

Dit merengebied is werkelijk prachtig en tot tegen het centrum zijn overal mensen aan het zwemmen en zonnen!

 Na een goede 3 uur komen we inderdaad in de voorsteden van deze prachtige stad. Onze voorligger vertraagt en we varen langs om hem te bedanken voor zijn puik gidswerk. De man kijkt ons verbaast aan, hij vertraagde omdat hij tijdens dezelfde vlaag ook zijn kaartenboek was kwijtgespeeld, en hoopte dat WIJ hem konden leiden naar de Wasahavn!!!!

Uiteindelijk hebben we die toch gevonden aan de hand van een toeristisch stadsplannetje. Na heel wat gesukkel in de overvolle haven liggen we nu toch goed en nemen 2 daagjes rust.   

Scandinavië is vriendelijk voor ons. Visby - Nynashavn is een lang stuk ( 76 mijl of 140 km) Maar opnieuw krijgen we zalig weer en de wind mee.  Alles is rustig en we passeren enkel een viertal ferries en een paar zeilbootjes. Ondertussen heb ik mijn boek uit ,’DE ONTDEKKING VAN DE HEMEL’ van Harry Mulisch. Toepasselijke titel voor hier! Ik heb dat boek nog een week voor vertrek 2^e hands in Middelburg gekocht. 900 pag. leesgenot en de grap is dat Willy net hetzelfde boek heeft meegebracht. Toch straf voor een boek dat bijna 20 jaar oud is…

We varen de beroemde ‘scheren’ in. Honderden vaak langgerekte eilandjes en rotsblokken met daartussen dieptes van soms 60 meter. Allemaal uitgesleten door het smeltwaters van de ijskappen uit de ijstijd. Een onderwater grillig berglandschap.

Hier is het echt opletten geblazen. Nauwgezet navigeren tussen de rotsblokken door. Dat zal zo zijn voor de volgende weken. Na 14 uur varen komen we aan in Nynashavn. Zeer goede jachthaven, maar het stadje is niks. Op een terrasje, bij de biefstuk-friet zien we onze Russen passeren. Die gaan nog een paar uur fietsen, maar onze kaars is uit en we duiken het bed in. Willy slaapt buiten, maar wordt ’s nachts gewekt door regendruppels. Net als alles binnen is stopt het.

Straks naar Södertalje, waar Hilde en Silvia opstappen, en waar we Peter Martens zullen ontmoeten. Een buurjongen uit mijn kindertijd die voor zijn werk bij Scania op en neer hopt tussen België en Zweden, en toevallig daar is. Morgen naar Stockholm!

Beste blog bezoekers,

Hier ook een woordje van Paul zijn reismaatje.

Hoe zo een dag als vandaag eruit ziet? Heet, net als thuis wellicht. We zijn sedert 2 dagen in Visby, op het eiland –Gotland-,een door Unesco als werelderfgoed beschermd oud vissersstadje en een geliefd vakantieoord voor de Zweden. Het is hier dan ook mooi, wat Brugge-achtig, met oude stadsmuren, kleine huisjes en vele rozenstruiken.  Voormiddag heb ik wat –gebast. Voor de tango groep waar ik contrabas in zal spelen moet ik heel wat partituren instuderen, dat gaat enkel als we ergens aan land zijn.

Na de –siesta- de fiets op en langs de kust gefietst, met een goed boek in de rugzak. Een terrasje met zeebries en uitzicht op de Baltische zee,  een uurtje gelezen, met in mijn hoofd het deuntje van Lou reed:  a perfect day. Daarna gezwommen in een redelijk frisse zee, inkopen gedaan. Meester chef kok Paul heeft een lekkere maaltijd bereid.

Elke  dag is anders. Morgen vroeg op, 4-5 uur in de morgen want we hebben een lange zeiltocht te doen: 77 mijl, of 12-16 uren varen., op weg naar Stockholm.  Zal het lekker zeilen zijn, wind in de rug of beuken tegen de golven? Wait and see.

Wordt vervolgd ………..

Het mag ook eens iets anders zijn…

Langzaam vorderen we richting Stockholm. Via Kalmar en Byxelkrok (Oland) zijn we nu in Visby (Gotland) Het weer blijft schitterend en de wind zit altijd goed. In de morgen geen wind, maar dan aantrekkend tot 10 knopen, met halve wind varen we superrelaxed. Automatische piloot aan. Boekje lezen, tukje doen…

In Byxelkrok horen we Griekse muziek. Effe checken. Komen we in een rasecht Grieks restaurant met groot terras en live muziek. De baas houdt de ambiance erin en krijgt het volk op de dansvloer. Wij drinken Retsina. Dit kan perfect in Kreta zijn, even warm, maar de zonsondergang blijft hier veel langer duren.

Hier in Visby blijven we 3 nachtjes slapen, voor we de tocht naar het vasteland (77 mijl of 12 tot 15 uur zeilen. Gisteren kennis gemaakt met onze buren. Russen uit Vi borg, vlak bij Finland, met een prachtig houten 12 meter yacht. Heel de avond zitten kletsen met een glaasje wiskey (geen Wodka)

Vitaly en compagnie zijn net vertrokken richting Stockholm, we zullen hen daar terugzien, want ze gaan naar dezelfde haven.

Op 2 dagen zijn we dus van het meest zuidelijke naar het meest noordelijke van Europa geweest!

Vlotte overtocht van 60 mijl (108 km). Ondanks de voorspelling zuid-west hebben we een oostenwind van 16 knopen. Toch lukt het in 1 rak. Na een goede 10u zeilen zitten we nu in de stad waar het hoogste aantal moorden per inwoner in Zweden gebeurt (tenminste als we Henning Mankell, schrijver van de detectives ‘Wallander’ mogen geloven .

We hebben uren kunnen genieten van de prachtige klippen van Mon, die we nu van op zee, in volle zon kunnen zien. Voor deze klippen liggen elke avond cruiseschepen, voor de zonsopgang. (zie foto). Ik vroeg aan willy om een foto te nemen van de klippen met ons Belgisch vlagske. 5 minuten later laat de vlaggenstok los en verdwijnt alles in de zee.

Het blijft hier rond de 25 graden tot volgende week zondag.

Het log geeft nu 720 mijl aan, we hebben er dus sinds vorige week zondag 1300km gezeild!

Vandaag nog een wandeling door Ystad gedaan. Mooie oude huizen uit de middeleeuwen toen het hier nog een Hanzestad was . Spijtig dat al de winkels al dicht zijn om 15u00 op zaterdag.

‘”Als je nooit tegen een rotsblok bent gevaren, ben je nooit in de Oostzee gezeild’’ Marcel Martens lid YCH

Bagenkop (Langeland)  laten we achter ons, en we willen graag naar het beroemde eiland M øn.  (ong. 50 M) Vreemd genoeg staat de wind voortdurende in het oosten, en moeten we  opkruisen. We besluiten een tussenstop te maken in een piepklein haventje van Gabense. Automatische Piloot aan en mikken op het midden van de brug. Daan en Sam pikken de laptop in en kijken naar Topgear. Plots een stevige klap, en nog een en nog een, en de boel ligt vast. Heel het water rond ons ligt vol rotsen. Iedereen gaat aan bakboordzijde hangen, en traagjes draait de Laura 180 graden. Laptop terug erbij en inzoomen, 2 man op uitkijk en supertraag varen we tussen de keien terug naar open vaarwater. OEF.

Gabense is een klein, voormalig werkhaventje. Er liggen nu  maar een stuk of 4 zeilbootjes. We krijgen de sleutels van het clubhuisje, met alles erop en eraan. Volledig ingerichte keuken en koelkasten gevuld met bier aan superlage prijzen. Geld steken we in een kistje. Op de koop toe draadloos internet. Sam en Daan vliegen erin en maken een stevige maaltijd.

29/06 De jongens nemen afscheid, en liften via Kopenhagen naar Goteburg. Willy en ik staan er nu alleen voor tot Stockholm. Smålland zou beter Smålwater heten. Door een piepklein geultje bereiken we terug de open wateren. Klintholm (M øn) ligt op 50 graden, en is net bezeild. Met een constante wind van 13 knopen, slaag ik erin, door de helmstok vast te zetten tegen de kuipwand (methode David J )2,5 uur mijn koers exact aan te houden zonder ook maar eens te corrigeren. Alles perfect in balans. Nog nooit meegemaakt! Plots hoor ik iemand niesen vlak bij de boot. Verrast kijk ik rond. Een tuimelaar (dolfijnsoort) volgt ons en komt af en toe piepen. Het niesen komt door het spuitgat.  Nu kan mijn geluk niet meer op.

We besluiten hier in Klintholm 2 dagen rust in te bouwen, mijn eerste dagen sinds het vertrek. Ondertussen blijft het weer prachtig. Tussen 20 en 25 graden.

We gaan het Geologisch museum en de wereldberoemde klippen bezoeken en morgen naar Stege met de fiets. Volgende stop wordt Ysstad(de stad van Wallander) in Zweden.

OK. We staan er dus met 2 voor om de berucht Deutsche  Bucht te nemen. Dit is een van de meest verraderlijke vaargebieden als er Noord-westenwinden staan. We  besluiten om om 15u00 te vertrekken en ineens naar Cuxhaven te varen, 30 uur, dus een nachtje door (de route naar Skagen was geen optie meer wegens TE WEINIG WIND.)    Alles ligt compleet plat. Op een tweetal uurtjes zeilen na, moet alles op de motor.

Onderweg zeehonden gezien en een helikopter van de Nederlandse Marine die 2 minuten lang vlak bij ons bleef hangen, terwijl we geobserveerd werden door de verrekijker vanuit het geopende luik.

Deed toch maar raar…

Uiteindelijk was de Deutsche Bucht deze keer a piece of cake.

Vol gende dag van Cuxhaven naar Brunsbuttel (toegang naar Kielerkanaal) 15 mijl aan een ongelofelijke vaart. De enige zeiler die we niet konden bijhouden was… een Waarschip 10.10.

Op 15 km van het einde van het kanaal, vinden we een klein zijmeertje waar we kunnen ankeren.

Willy Daan en Sam komen rond 10u30. Al de bagage, inclusief een elektrische contrabas met versterker moet eerst over een zandpadje en dan in ons bijbootje overgebracht te worden. Een heel gedoe, maar heel plezant.

Zaterdagmorgen stapt David af, en wij gaan richting Denemarken. Nog even door de sluis en dan door het Kielerfjord, het zeilersmekka.

Dat hebben we geweten, onmiddellijk na de sluis zit alles vol zeilers, vele honderden, en alle soorten. Als kers op de taart varen ook nog al de tall ships (die binnen 14 dagen naar Antwerpen komen) binnen. En wij daartussendoor naar buiten, zaaalig!

Bagenkop is de eerste haven op Deens grondgebied en we varen er in 1 rak hoog aan de wind recht naar toe.

Nu liggen we hier in het haventje, op de boot met gratis internet. Windfinder voorspelt voor de 10 volgende dagen volop zon en tot 25 graden. Ja, het koude noorden.

Nu gaan ontbijten aan de barbequeplaats.

Tot de volgende!  

Na een zware tocht, met voortdurend opkruisen, van 27 uur komen we uiteindelijk aan in Ijmuiden. Iedereen is mottig en, behalve David hebben we allemaal zitten kotsen. Jan en Stijn zijn goed ziek geworden en willen zo snel mogelijk terug naar huis. Alles snel ingepakt, en wegwezen.

Dat verandert natuurlijk compleet onze plannen, we blijven maar met 2 over om de grote overtocht te maken. We besluiten om het rustig aan te doen, te kijken hoe we ons voelen, en het weer af te wachten.

,s Morgens om 8u. verlaten we Ijmuiden richting Vlieland. Alles doodstil, volle zon en nauwelijks wind. Op 60 mijl (110 km) en 10u varen we 7u30 op motor en stuurpiloot. Relaxen op een vlakke zee. David heeft ondertussen de vliegeraar bijna uitgelezen.

De zeezieken van gisteren zouden enorm genoten hebben van deze tocht.

De konijn met pruimen en gebakken pattatjes waren heerlijk

Straks nog even naar het havenkantoor om de weerberichten op te vragen en daarna beslissen. Toch naar Skagen (3 dagen en nachten) of naar het Kieler kanaal (24u). We zullen zien
Het is beslist, we gaan naar Cuxhven.
Als we aangekomen zijn een nieuw berichtje.