Woensdagavond komen we aan de praat met Inneke en Piet, 2 zestig plussers uit Middelburg. Die hadden natuurlijk gezien dat we Belgen waren en als thuishaven Breskens (Bresjes, zoals de Zeeuwen zeggen) hebben. Zij liggen normaal in de haven van Veere, aan het Veerse meer, en zijn door de binnenwateren (o.a. de staande mastroute door Nederland) hier beland. Ze vertelden ons dat wij de 2^e Belgische boot waren die ze hier tegenkwamen De andere was een motorjacht “Hermes”. Zalig koppeltje en laat in de avond keerden we terug naar de Laura met veel tips over houtbewerking (Inne) en afspraakjes voor de toekomst.

Donderdag het eerste grote meer “Vattern” naar Vastena, een middeleeuws stadje opgedragen aan de Heilige Brigitta, met haar klooster en een waterslot van koning Wasa. Het was een prachtig zicht: binnenvaren en aanleggen in de slotgracht zelf! Bij het binnenvaren worden we toegewuifd door de schipper van de “Hermes” uit Antwerpen, een loeier van een motorschip, 60 voet of 18 meter lang en met kop en schouders het grootste schip hier in de haven. “We zien elkaar straks wel”: roept de schipper me toe.

Vadstena is heel mooi en heel toeristisch naar Zweedse normen en we maken een flinke wandeling. ’s Avonds ga ik toch eens kijken naar de “Hermes” en Paul en Greet roepen ons aan boord. We blijven er de hele avond plakken. Paul is vroeger zeiler geweest en heeft zelfs een open zeilbootje aan zijn hek hangen. In september kocht hij dit schip en sinds de lente is hij op reis vertrokken voor een zestal maand. Telkens met andere bemanning of alleen. Hij is het Gotakanaal wel wat beu. Een heel gedoe om al die sluisjes door te moeten, hoewel hij een afstandsbediening heeft met een joystick om van op de wal de “Hermes” aan te leggen. Die zullen we ook terugzien als hij deze winter in Willemdok zal liggen. Weer veel te laat de kooi in.

Vrijdag

We steken het Vaternmeer over richting Karlstad, een oude vestingstad en de ingang naar het oudste en hoogste deel van het gotakanaal. Geen wind, dus weer op de motor. Ik begin wel echt goesting te hebben om die zeilkes terug omhoog te kunnen trekken!

In Karlstad nemen we de laatste sluis opwaarts en pruttelen over het Vikenmeer. Hier zijn de nauwste passages, eenrichtingsverkeer, soms zonder zicht. Wel prachtige oevers en een enorme rust. We volgen een passagiersboot die letterlijk met de hand vanaf de oever geleid moet worden om door de engtes te geraken.

Piep, piep, piep, het alarm van de motor slaat aan! Godverdomme! Oververhit! Die klootzakken die de nieuwe motor geïnstalleerd hebben zeiden dat ze geen plaats hadden voor een wierpot (soort zeef die zorgt dat het koelwater uit de zee of rivier geen vuil mee door het systeem jaagt) maar dat dat geen kwaad kon omdat de inlaten klein genoeg waren, hebben me bedrogen!!! Motor af, hier, waar we nauwelijks plaats hebben om af te drijven! Als een gek duik ik de trap af en breek in een recordtempo de motorkast af, check de impeller en maak de darm los van de watertoevoer. Door hard te blazen hoor ik het water opbrubbelen langs het schip! Alles terug vast en motor aan… Alles verloopt terug normaal. Ik zal die techniekers maar eens ne kwaaie mail schrijven!

Een kwartier later, zelfde verhaal, tien minuten later nog eens en vijf minuten later weer!!! Maar dan zie ik dat er nog koelwater uitgestuurd wordt. Hildemaria zegt dat ze bij een revisie van haar automotor, water moest bijvullen nadat ze wat gereden had. Bingo! Het interne circuit bijgevuld met een half litertje water en we waren weg. No problems anymore. Achteraf in de gebruiksaanwijzing gelezen dat dit standaardprocedure in bij een nieuwe motor. Luchtbellekes in het circuit. Merci Hildemaria! Zonder enig probleem bereiken we Tatorp en we kunnen ons hoogterecord vieren aan een steigerke van niks, maar met een prachtig uitzicht.

Na een wandeling komt Hildemaria zeggen dat er vlakbij een optreden is waar liedjes van Piaf gezongen zullen worden. We zullen maar eens gaan kijken, met de nodige scepsis, want Edith nazingen kan een ramp zijn! In een publiekske van hooguit 30 bejaarden en hier en daar een jong veulen, krijgen we een prachtige gevoelige vertolking, deels in het Zweeds, deels in het Frans. Een zalige, zwoele avond in Zweden, buiten in de ondergaande zon genieten.

Vandaag zijn we de obelisk van het hoogste punt voorbijgevaren, hebben we het eerste handbediende sluiske naar beneden genomen, en tegen de middag aangelegd in een haventje annex camping. Toch blijft alles hier zalig rustig.

Morgen naar Torabora, waar we Petra, Werner en Rune verwachten, mijn crew voor de volgende week. Das grosse abseilen naar Götenburg kan beginnen!

Woensdagavond komen we aan de praat met Inneke en Piet, 2 zestig plussers uit Middelburg. Die hadden natuurlijk gezien dat we Belgen waren en als thuishaven Breskens (Bresjes, zoals de Zeeuwen zeggen) hebben. Zij liggen normaal in de haven van Veere, aan het Veerse meer, en zijn door de binnenwateren (o.a. de staande mastroute door Nederland) hier beland. Ze vertelden ons dat wij de 2^e Belgische boot waren die ze hier tegenkwamen De andere was een motorjacht “Hermes”. Zalig koppeltje en laat in de avond keerden we terug naar de Laura met veel tips over houtbewerking (Inne) en afspraakjes voor de toekomst.

Donderdag het eerste grote meer “Vattern” naar Vastena, een middeleeuws stadje opgedragen aan de Heilige Brigitta, met haar klooster en een waterslot van koning Wasa. Het was een prachtig zicht: binnenvaren en aanleggen in de slotgracht zelf! Bij het binnenvaren worden we toegewuifd door de schipper van de “Hermes” uit Antwerpen, een loeier van een motorschip, 60 voet of 18 meter lang en met kop en schouders het grootste schip hier in de haven. “We zien elkaar straks wel”: roept de schipper me toe.

Vadstena is heel mooi en heel toeristisch naar Zweedse normen en we maken een flinke wandeling. ’s Avonds ga ik toch eens kijken naar de “Hermes” en Paul en Greet roepen ons aan boord. We blijven er de hele avond plakken. Paul is vroeger zeiler geweest en heeft zelfs een open zeilbootje aan zijn hek hangen. In september kocht hij dit schip en sinds de lente is hij op reis vertrokken voor een zestal maand. Telkens met andere bemanning of alleen. Hij is het Gotakanaal wel wat beu. Een heel gedoe om al die sluisjes door te moeten, hoewel hij een afstandsbediening heeft met een joystick om van op de wal de “Hermes” aan te leggen. Die zullen we ook terugzien als hij deze winter in Willemdok zal liggen. Weer veel te laat de kooi in.

Vrijdag

We steken het Vaternmeer over richting Karlstad, een oude vestingstad en de ingang naar het oudste en hoogste deel van het gotakanaal. Geen wind, dus weer op de motor. Ik begin wel echt goesting te hebben om die zeilkes terug omhoog te kunnen trekken!

In Karlstad nemen we de laatste sluis opwaarts en pruttelen over het Vikenmeer. Hier zijn de nauwste passages, eenrichtingsverkeer, soms zonder zicht. Wel prachtige oevers en een enorme rust. We volgen een passagiersboot die letterlijk met de hand vanaf de oever geleid moet worden om door de engtes te geraken.

Piep, piep, piep, het alarm van de motor slaat aan! Godverdomme! Oververhit! Die klootzakken die de nieuwe motor geïnstalleerd hebben zeiden dat ze geen plaats hadden voor een wierpot (soort zeef die zorgt dat het koelwater uit de zee of rivier geen vuil mee door het systeem jaagt) maar dat dat geen kwaad kon omdat de inlaten klein genoeg waren, hebben me bedrogen!!! Motor af, hier, waar we nauwelijks plaats hebben om af te drijven! Als een gek duik ik de trap af en breek in een recordtempo de motorkast af, check de impeller en maak de darm los van de watertoevoer. Door hard te blazen hoor ik het water opbrubbelen langs het schip! Alles terug vast en motor aan… Alles verloopt terug normaal. Ik zal die techniekers maar eens ne kwaaie mail schrijven!

Een kwartier later, zelfde verhaal, tien minuten later nog eens en vijf minuten later weer!!! Maar dan zie ik dat er nog koelwater uitgestuurd wordt. Hildemaria zegt dat ze bij een revisie van haar automotor, water moest bijvullen nadat ze wat gereden had. Bingo! Het interne circuit bijgevuld met een half litertje water en we waren weg. No problems anymore. Achteraf in de gebruiksaanwijzing gelezen dat dit standaardprocedure in bij een nieuwe motor. Luchtbellekes in het circuit. Merci Hildemaria! Zonder enig probleem bereiken we Tatorp en we kunnen ons hoogterecord vieren aan een steigerke van niks, maar met een prachtig uitzicht.

Na een wandeling komt Hildemaria zeggen dat er vlakbij een optreden is waar liedjes van Piaf gezongen zullen worden. We zullen maar eens gaan kijken, met de nodige scepsis, want Edith nazingen kan een ramp zijn! In een publiekske van hooguit 30 bejaarden en hier en daar een jong veulen, krijgen we een prachtige gevoelige vertolking, deels in het Zweeds, deels in het Frans. Een zalige, zwoele avond in Zweden, buiten in de ondergaande zon genieten.

Vandaag zijn we de obelisk van het hoogste punt voorbijgevaren, hebben we het eerste handbediende sluiske naar beneden genomen, en tegen de middag aangelegd in een haventje annex camping. Toch blijft alles hier zalig rustig.

Morgen naar Torabora, waar we Petra, Werner en Rune verwachten, mijn crew voor de volgende week. Das grosse abseilen naar Götenburg kan beginnen!