Motala, woensdag 6 juli 2011

We zitten nu op 2 sluiskes van het hoogste punt van het Gotakanaal. Als we die genomen hebben, is de Laura beland op 90 meter boven het zeeniveau. Hier, aan de rand van het Vätternmeer lassen we een paar dagen rust in om wat te wandelen, de musea te bezoeken en de boot volledig zeilklaar te maken.

Het was een hele tripke om tot hier te geraken, telkens in stapjes van 2 meter omhoog, maar het is het zeker waard. Liefelijke valleien, kleine meertjes, prachtige vergezichten. Zeilen zat er tot nu toe nog niet in (of geen plaats, of geen wind) maar het was een goede test om ons nieuw moteurke uit te proberen.

In Söderköping, waar we vorig jaar gestrand waren vonden we vorige maandag de Laura terug op de zelfgemaakte bootstoel. Afgelopen winter lag ze verscholen onder een sneeuwlaag van méér dan een meter. Volgens de dokmensen lag er meer dan een ton water op de afdekzeilen toen die eraf moesten voor de installatie van de Betamarine 14 pk.

Die zag er heel goed uit, en na een dag werk met de techniekers konden we ’s avonds ons scheepke terug in de bootlift hangen en laten zakken in het kanaal. De motor startte onmiddellijk, en na een korte proefvaart legden we terug aan bij de mastenkraan. Plezant om terug het bootgevoel te krijgen.

De volgende dag de mast geplaatst. Het was géén sinecure om een mast van 12 meter te laten zakken in de voet, want je ligt in het water, en je hebt maar enkele millimeters om de bouten te plaatsen. Maar allà na wat gezwoeg en gevloek stond het beestje er terug op.

Intussen was het weer schitterend weer, en als hier de zon schijnt, dat is het direct zweten.

Zo, we kunnen weg. Na een paar honderd meter de eerste sluis. We konden onze techniek al eens uitproberen. Omdat dit kleine sluisjes zijn met een groot verval is het water zeer turbulent, en je moet de aandacht erbij houden, want voor je het weet slaat de boot weg van sluismuur. Na een paar sluisjes hadden we de truck te pakken en als een volmaakt team begonnen we aan de klim naar het hoogste meer. We zitten nu aan sluis 37 (van de 64 in het totaal van oost naar west).

Dat het niet voor iedereen gemakkelijk was konden we 2 dagen lang volgen (je gaat steeds samen in een groepje van maximum 4 door de sluisen, en de Zweden steken niet voor) Essa en Eppo, 2 Finse pijprokende zestigers waren enorm goed in het klungelen, als er iets kon mislopen gebeurde het telkens ook (zie foto). Met veel hulp van anderen geraakten ze er dan telkens terug door. Maar we hebben ze nooit horen roepen op elkaar. ’s Avonds zijn we bij hen iets gaan drinken. Bleek dat zij tweelingbroers zijn, leraren met een geladen verleden. Eppo heeft een paar jaar geleden een hersenbloeding gehad en stapt moeilijk. Essa zei dat hij een bootje wilde kopen, en Eppo antwoordde dat als ie dat deed, hij mee wilde varen door Zweden. Toen wij ze zagen hadden de twee nog maar een week ervaring! Een zalig koppel.

Hoe meer sluizen we passeerden, hoe beter ze werden, en we konden ze met een geruster hart laten wegvaren op de meren.

Het Gotakanaal is prachtig, de dorpjes klein, en behalve het pruttelende moteurke kan het hier onzettend stil zijn.

Tot de volgende!