Hiiumaa,

Het is hier weer maar eens heel prachtig.

We hebben gezellige babbels met de havenmeester, gaan wandelen, zwemmen en in de namiddag een toertje met onze BMW. (huurkost 30 euro).

We bezoeken 2 vuurtorens. Bij een staat het monument voor de 852 slachtoffers van de veerboot ‘Estonia’, een Roroschip (type Herald of Free Enterprise), de grootse scheepsramp in de moderne geschiedenis. Als het hard waait gaat de scheepsbel van het monument vanzelf slaan.

De 2^e toren (vierkant) is de derde oudste in Europa, en met het eerste spiegelreflexsysteem, was ook een bezoek waard.

’s Avonds maken we kennis met Zweden die diezelfde avond vertrekken voor de overtocht naar Zweden. Omdat ik geen detailkaarten heb van de route, ga ik eens bij hen te rade. Zij stellen een andere route voor, naar Sandhamn. 120 Mijl ipv 180. We kunnen dus een stuk afsnijden. De beslissing is vlug genomen, morgenvroeg naar Zweden, koers pal West.

6u30, perfecte wind, we scheuren door de Oostzee aan gemiddeld 7 knopen. We verbreken zelfs ons record: 7,8 knopen! Oei, een onweer, maar we varen er net achterdoor. Enkele uren later, oei nog een  onweer, maar opnieuw er net achterdoor!! So far so good. De nacht valt in en Kurt doet zijn dutje. Langzaam begint het weer te flitsen, nu over de hele horizon, hier kunnen we niet voor of achter, we besluiten een stuk terug te varen, in de hoop het ergste te vermijden. Stilaan worden we omringt door gigantische blikseminslagen. We zoeken nog naar een gaatje, maar komen toch in de staart terecht. Regen gust naar beneden en met een bang hartje wachten we stilletjes varend het einde af. Hier is er geen afdakje om onder te schuilen.

Uiteindelijk verdwijnt de laatste regen, en terwijl ik mijn pitje ga doe gaan Willy er Kurt terug op zeil en sjeesen richting Sandhamn. Iets voor de eerst vuurtoren kom ik mijn kooi uit om te helpen bij het navigeren. Het is nog pikdonker en de toegang is heel smal. We verminderen vaart zodat we tegen het ochtendgloren toch wat zicht hebben. Het eerste haventje ligt vol, het tweede ook, maar we vinden een onrustig plaatsje aan de haveningang. Vandaag een groggy dag, veel energie zit er niet meer in…

Witte Rook

Vannacht heeft het heel kort (10 min!) maar hevig gestormd.
’s Ochtends is het terug volledig windstil maar we besluiten toch om vroeg uit te varen om de aangekondigde regen voor de namiddag voor te blijven. Nog maar net uit de haven merken we een witte rookpluim achter de boot!
Nee, nog geen nieuwe paus, alhoewel de vorige al een halve eeuw dood lijkt, maar een motor die langzaam begint te oververhitten.
We varen langzaam terug de haven binnen en Paul haalt de handleiding en de werkkoffer boven en slaagt er al snel in om het euvel te detecteren en te repareren. De impeller blijkt stuk en gelukkig hebben we het juiste wisselstuk bij.
Na enkele uren vertraging varen we terug uit en we slagen er alsnog in om de regen voor te blijven. Tegen dat we Lehtma op het eiland Hiiumaa binnenvaren is de deining van vorige nacht volledig weggevallen en is de zee zo plat als een spiegel. De nieuwsgierige zeehondenkopjes die voorzichtig komen piepen om ons te begroeten maken het beeld kompleet.
Voor de tweede keer hijst de havenmeester voor ons neus de Belgische driekleur, volgens hem zijn we de eerste Belgen ooit in deze haven. Als ik de plooifiets uithaal om een tochtje te maken komt de havenmeester er weer bijstaan met een volledig verbaasde blik. Vol ongeloof test hij het fietsje uit met zijn volle 130 kg.
We besluiten om een dagje te blijven om op betere wind te wachten en om het eiland te verkennen. We huren een auto voor 24u en er wordt zowaar een BMW 525tds met lederen zetels voorgereden. Ik word aangeduid als chauffeur en algauw cruise ik met onze twee (over?)rijpe heren richting hoofddorp.
Als avondmaal verorberen we in het enige restaurant van het dorpje een heerlijke gerookte zalm. We bezoeken nog een van de prachtige oude vuurtorens van het eiland maar spijtig genoeg raken we niet binnen want de vuurtoren wordt gebruikt als setting voor een openlucht theatervoorstelling

Kurt kruipt ’s morgens uit de boot en checkt de instrumenten. Noord tot noordoost 0 knopen!

Gaat het opnieuw een dag motoren worden? Om 10u varen we uit, en onmiddellijk trekt de wind aan 10 knopen, halve wind, dit wordt  racen!!! We halen een topsnelheid van 7,6 knopen, een record! Stilaan trekt de wind nog aan tot meer dan 20 knopen. Zeil verminderen en vechten tegen golven en vlagen. We varen nu op “kotskoers” om de haverklap vliegt het buiswater over. We worden zeiknat, schuifdeuren binnen schuiven vanzelf open, boeken vliegen door de kajuit. De versterker van Willy springt uit zichzelf uit de punt (voorste deel) naar achter, de vloer ligt bezaaid met cif, afwasproduct enz. In de zijvakjes van de kuip lag er blijkbaar nog een shampooflacon. Ineens begint daar de hele boel te schuimen. De laatste uren moeten we opkruisen, dus onze aankomsttijd wordt verdubbeld.

Eindelijk het haventje van Dirhama (uiterste westen van vasteland Estland) binnen. Alles wordt rustig, zonnetje begint te schijnen en moe maar tevreden overschouwen we de puinhoop, en hangen onze kleren te drogen. Alweer een prachtige zonsondergang.

Willy is terug, hij heeft een lift gekregen van een Est, die en nog een site seeing aan toevoegde.

Morgen vroeg op om regen te vermijden en 25 mijl naar Lechta, de laatste haven voor de gote oversteek naar Gotland…

Trainingssessie voor opstappers.

Geef toe, Lohusalu klinkt wat Hawaiaans.

Kurt stapte gisteren op, en kreeg als klimmer onmiddellijk de opdracht om in de mast te klimmen om een nieuwe marifoonantenne te installeren. Vandaag terug zeilen, tís te zeggen motoren, geen wind, maar we gaan toch naar Lohusalu. Onderweg geraken we een beetje verward over ons waypoint (doel op gps waar we naartoe moeten). Blijkt dat in onze gids dit waypoint fout aangegeven is (zo’n 2 km mis). Koers aangepast, en met Kurts driehoeksmeetkunde varen we toch perfect het haventje in.

We moesten nochtans nauwgezet navigeren, omdat het iets ten zuiden ondiep is. Getuige het wrak op de foto’s.

We liggen terug in een zalig haventje. Voor het eerst op heel de reis wordt voor onze ogen de Belgische vlag gehesen, een waarlijk plechtig moment. Wij dachten dat ze die nog nooit nodig gehad hadden, maar zowaar, vorige week hebben hier nog Belgen aangelegd.
Kurt mag als 2^e training het koude water in om te inspecteren waarom we de hele vaart een vreemd bijgeluid hadden. Blijkt dat de zinkanode van de saildrive (voor ingewijden) is losgekomen. Vervelend, maar de boot moet niet uit het water om te herstellen.

Op ons fietstochtje komen we dan eindelijk in een bui terecht, en na een lekker dinertje aan boord en een zalige sauna laten we de nacht en een flink onweer op ons nederdalen…