Zenuwachtig opgestaan wetende wat er de vorige avond (zie eerste stagedag) gebeurt was. Lekker ontbijt naar binnen gespeeld en zo al de helft van mijn zenuwen kwijtgeraakt. Eerst op het werk nog wat geholpen met het verhuizen van zaken en op orde stellen. Na veel zwoegen en koud lijden op kantoor (is gelegen in de schaduw, dus ik moet altijd een dikke trui aandoen, maar alleen voor in het kantoor. Erbuiten hoeft niet want meestal lekker warm in de zon.) was het eindelijk 13u, lunchtijd! Via de markt naar San Blas geweest en onderweg Ceviche geprobeerd. Eerst kreeg ik een druppelglas met geen idee wat erin zat, maar het was niet lekker. Dit samen met een potje ja geen idee het leek op nootjes, maar smaakte naar niet veel. Toen kreeg ik de hoofdplat, jammer genoeg beviel het me ook niet, te pikant. Wat me wel gesmaakt had waren de patatjes. Het is een speciale soort die er zeker bijhoort als je ceviche eet. Patatjes in schijfjes met een paarse pel en oranje binnenkant. Superlekker! Tegen 16u terug naar het werk en daar wat Spaanse woorden bijgeleerd zoals een envelop dat el sobre is. Ook muts en sjaal had ik gevraagd, maar die zijn uit mijn geheugen verdwenen. Dus opgezocht blijkbaar is het gorro (muts) en la toquilla (sjaal). Die avond dus na mijn tweede stagedag, compliment gekregen van de baas. Dat ik tegen het einde van de week misschien al beter ben dan degene die me opleidt. Het compliment was misschien niet helemaal waar, maar twas leuk om te horen. 

Woensdag 28/03

Mijn laatste dag van de week met normale werkuren(9u-13u, 16u-20u)! 's Morgens het reservatiesysteem leren kennen. Redelijk ingewikkeld. Het hoofd van de afdeling trekkings gaf me een stapel met papieren die dus gereserveerd moesten worden. Samen met begeleider getest. Paspoort nummers invoegen, namen spellen, geboortedatums invoeren... Het meeste ervan in het Spaans gedicteerd terwijl hij antwoordde in het Engels. Een beetje een kakafonie, maar mijn duizendtallen gaan erop vooruit. De meeste reservaties waren voor de Inca Trail. Speciaal bij deze reservaties is dat je binnen de twee uur moet betalen of je reservatie wordt geannuleerd. Dusja wij werken ons door de stapel heen en op 10 min voor tijd geef ik het eerste deel aan de boekhouder zodat hij kan betalen. Met een klein stemmetje vertel ik hem dat hij nog 10 minuten heeft om ze te betalen. Hij lachte en zei neenee ik heb nog meer dan een uur. Toen toonde ik hem de tijd van de eerste reservatie. Hij had welgeteld nog 10 minuten. Toen bedankte hij me en begon ze te betalen. Vervolgens verder door de stapel geraakt tot het middag was. Na de middag verder paspoorten gesorteerd en bij de juiste trekking moeten puzzelen. Daarna hun kastensysteem uitgepluisd. Elk dossier moet in de juiste lade en daar nog eens bij de juiste maand en datum geplaatst worden. Daarna kwamen de nieuwe reservaties aan de beurt. Deze sorteren per lade en dan ordenen. Om 17.30 was er een briefing voor Inca Trail twee dagen, een nacht. Met de bus naar Santa Ana, de andere kant van het stad. 's Morgens tijdens het ontbijt heb ik altijd een beetje geschiedenis en cultuur les van Ores en hij vertelde me dat er om vlot verkeer te hebben in Cuzco er 50.000 mogen rijden. Bij de laatste meeting kwamen ze aan 180.000 auto's. Niet moeilijk dat het verkeer zo hectisch is... 

Om 17.40 aangekomen in hotel voor briefing. De man was nergens te bekennen. De receptie wilde niet helpen want als ze vertelden waar hij was, is dat schending van de rechten van de toerist. Dusja gewacht en gewacht tot 18.20. De gids was ook al toegekomen. De papieren en de slaapzak gegeven aan de gids, hij ging nog even wachten op de man. Wij moesten om 18.30u op een andere briefing zijn, voor een Duitse vrouw. Rond 18.45u daar toegekomen. Wonder boven wonder de Duitse vrouw sprak Nederlands! Dit werd zo eigenlijk een beetje mijn eerste eigen briefing. Haar gids was niet vriendelijk, maar sprak wel Spaans, Engels en Nederlands. Wary (collega van kantoor) spreekt alleen Spaans en beetje Engels. Dusja hij vertelde aan mij, ik vertaalde voor haar. Een grappige situatie kun je het wel noemen. Haar gids was echt niet de vriendelijkste mens op aarde.. Na mijn uitleg vroeg ze of ze het nog even mocht herhalen zodat ze alles juist opgeschreven had. Natuurlijk, geen probleem was mijn antwoord. Op hetzelfde moment zei haar gids: " Moet dit nu echt? Ze heeft het net allemaal uitgelegd?!!" Ik zei dan maar van neenee geen probleem, ik heb tijd. Kdacht ha het is niet omdat jij hier weg wil, dat ik slechte service zou moeten leveren. Misschien wilde ik wel een beetje extra langer blijven, gewoon om hem te pesten. Hij moest maar vriendelijk zijn tegen haar. Ze deed niets verkeerd. Toen begon ze met haar samenvatting. Iedere keer dat het correct was zei ik van ja goed of klopt. Haar gids zei: "Ja, dat zei ze al" of " Ja, dat heb je hier al opgeschreven" of " Zeg, heb jij niet geluisterd?!". Beetje een bullebak.. Toen ik daarna richting San Blas wandelde was er een optocht bezig. Een beetje raar aangezien het woensdag niets speciaals was. Donderdag en vrijdag zijn speciale dagen...

Donderdag 29/03

Speciale uren vandaag. Van 9u-11u en om 18u nog een laatste briefing. 's Morgens de documenten in orde gemaakt voor de groep die we gingen ophalen in de luchthaven. Een groep van Nederland die vanuit Lima kwamen. Rond 10.35 uur kwam hun vlucht aan. Geholpen met de bagage en begeleid naar de bus. Ondertussen zeker twee keer geteld, dat we zeker alle 28 passagiers en 1 gids mee hadden. Aan de bus, de papieren afgegeven aan de gids en herbekeken dat alles klopte. Ondertussen waren de passagiers bezig hun bagage af te geven aan de chauffeur en konden een plaatsje zoeken in de bus. Normaal gezien zouden we terug moeten wandelen naar het kantoor, maar dat is 1,5 uur. Dus deed de chauffeur ons een dienst en zette ons op 10 minuten van het kantoor af. Tijdens de korte busrit vertelde de gids van alles aan de groep. Blijkbaar moet een vliegtuig dat wil landen in Cuzco sneller vliegen omdat het anders niet goed kan landen door de ijle lucht. Daarom hebben ze blijkbaar een landingsbaan van meer dan 4 km nodig. In het opstijgen moet er dus ook meer gas gegeven worden om te kunnen opstijgen. Vanaf het kantoor dan terug gewandeld langs de markt van San Blas en daar gegeten. Eerst was het kippensoep met macaroni's in. Zo stond het op het programma, het waren eerder lasagnebladen in stukken dan onze macaroni's. Rond 13u aangekomen op kamer en begonnen met een berg schoolwerk. Eerst stageverslagen gemaakt, weekschema ingediend, brochure teksten gemaakt in 4 talen... 

Rond 17.40 uur vertrokken naar de laatste briefing voor vandaag. Om 18u niet zo ver van bij mij. Daar opnieuw uitleg gegeven en zelf Wary kunnen verbeteren. Dat was niet zo moeilijk want hij zegt tegen 15 en 50 alle twee hetzelfde. Dus de toeristen waren notities aan het nemen toen ik plots zag dat er iemand was die 4.15u opschreef. Toen dacht ik van nee, dat kan niet. Het is 4.50 u dat ze worden opgehaald. Even bevestiging gevraagd in het Spaans en dan mooi verbetert. Er was 1 van de twee mannen die een beetje boos keek naar Wary toen ik het verbeterd had. Daar moest ik dan toch ook wel even proberen om niet te veel te lachen. Ik vrees dat ik nog een beetje moet werken om mijn gezicht in de plooi te houden. Rond 19u was ik terug in San Blas en kon ik me opwarmen. Overdag was het tegen de 28° geweest, maar kort daarna een regenvlaag die alle warmte wegnam. 

Ik vertelde hierboven ergens over mijn speciale uren eh, wel morgen heb ik een vrije dag! Als dat nu keer niet plezant is 

Eerst geholpen met de verhuis. Ze brengen 2 kantoren naar 1. Alles uit de kasten gehaald, afgewassen, verhuisd en alles terug in de kasten. Een heel werk tot rond 11u ongeveer. Vanaf dan was alles verhuisd en moesten we alleen nog opruimen. Rond 12u kreeg ik wat uitleg van Emily. Zij zit aan de reservas of de boekingen. Ze heeft geprobeerd me vanalles uit te leggen. Normaal gezien werkte ik van 9-13 en van 16-20. Op een bepaald moment vroeg ze van ja tot hoelaat werk je? Ik zeg dus van 9-13 en van 16-20. Oh zegt ze, vandaag werken we tot 16u in plaats van tot 20u, omdat het Semana Santa is. Kzeg oh ja nee da wist ik niet. Ik vroeg nochtans aan Fabrizio vrijdag of de uren hetzelfde bleven en somde ze op. Dus veel vergeten kon hij niet zeker. Behalve het nog aan mij te vertellen. Dusja Emily zei van ja misschien best eens vragen, want jij moet vanavond met Wary briefing geven in hotel. Dus ik naar beneden, gaan vragen. Het was dan al rond 15u. Ohja zegt ze, je mag eigenlijk naar huis hoor. Spreek af met Wary voor de briefing vanavond en dan kan je naar huis. 

Afgesproken met Wary om 17.15 aan Plaza San Blas voor de kerk zodat we om 18u de briefing konden geven in dat hotel. Rond 17u was ik er al, zo kon ik hem zeker niet mislopen. Misdacht. Om 17.30u een sms gezonden. Geen reactie. Ok misschien zijn Peruvianen toch laat. Ik nog even gewacht. Toen het 18u was, heb ik het opgegeven. Als hij niet de moeite doet om mij te verwittigen,  dan wacht ik ook niet meer op hem. 

Na de briefing moesten we oorspronkelijk nog een foto gaan nemen van een paspoort en de stempel van aankomst in Peru. Dit was om 19u gepland, niet ver van mijn deur. In de tussentijd ben ik naar de winkel geweest, want veel kon ik toch niet doen in dat uur. Ik had geen adres en wist geen hotelnaam. Tegen 18.40u was ik aan het hotel van de passagier waar we die foto van nodig hadden. Daar gewacht op hem, in de hoop hem tegen te komen. Weer niets. Doordat ik hier wel adres wist, kon ik het perfect zelf doen. De klant was een Nederlandse dus elkaar verstaan, ging prima. 

Toen zat ik daar, met een dubbel gevoel, terwijl ze haar paspoort aan het zoeken was. Is het wel ok dat ik hier nu alleen, ben. Zou ik niet beter terugkeren en het zo laten. Uiteindelijk toch de foto genomen en praatje gemaakt. Nu kunnen ze allezinds niet zeggen dat ik geen initiatief neem. Ik kon ook gewoon naar huis gegaan zijn om 18u. De afspraak met die mevrouw was gemaakt, als ik niet ging en als Wary niet ging dan betekent dat alleen maar een deuk in het imago van het bedrijf.. 

Tot zover de eerste stagedag. Altijd hopen op beter zeker?

Rond 10u vertrokken samen met Ores en Paola naar de bushalte een beetje verderop. Een beetje verderop is dus ja ongeveer 15min trappen klimmen.. Over een ongelijk pad, met Ores die vertelde over de Spanjaarden en de katholieke kerk en twee bodyguards aan onze zijde. Toen we bovenkwamen waren de honden wel opgelucht denk ik. Ze gingen direct liggen alsof ze een marathon gelopen hadden. Nog enkele minuten gewacht op de bus en opgestapt. Ores en Paola gingen ondertussen terug naar huis. Toen ik opstapte was, werd er direct een plaatsje vrijgemaakt voor me. Daar zat ik dan. In een bus van ongeveer 20 mensen, de enige met blonde haren, de enige toerist.. Nog een groot verschil met België, hier betaal je wanneer je afstapt. In België moet je als je opstapt je bus ticket kopen. Toen ik 5 minuten later aan mijn halte was,betaalde ik en zei iedereen van ja tis hier dat je moet afstappen. Dus verkeerd kon ik allesinds niet zijn. 

Na de beklimming van de heuvel waar el Cristo Blanco opstaat heb je een prachtig uitzicht over de stad. Het enige dat je ziet zijn de daken van de huizen, het voetbalstadion, Plaza de Armas en bergen op de achtergrond. Daar even genoten van het uitzicht in de zon en toen zag ik een bordje van de archeologische site van Sacsayhuaman (uitgesproken als sexy women). Dit is iets speciaals van de Inca's. Curiezeneuzen kan geen kwaad dus daalde ik het pad af richting de site. Uiteindelijk ben ik er niet binnen geweest, maar ik kon wel enkele goeie foto's nemen vanaf het pad waar ik stond. 

Nadien terug geweest naar el Cristo Blanco. Ores vertelde deze morgen aan het ontbijt het verhaal van hoe dat standbeeld er eigenlijk geraakt was. Blijkbaar hebben de Spanjaarden het meegebracht of ter plaatse gemaakt om de lokale mensen te tonen dat dit hun god was en dat ze zich moesten bekeren.Dus geen Andes religies meer, maar het Christendom.  De Peruvianen hadden het daar heel moeilijk mee, want ja welke god heeft nu een andere huidskleur dan zijn volk. In de loop der jaren is het standbeeld soort van vervuild geraakt door de uitlaatgassen. Op deze manier kwam het dat Jezus een soort van bruin velletje kreeg. Op dat moment zijn er verschillende mensen die overgestapt zijn naar het Christendom. Degenen die nog tegenstribbelden, kregen een heropvoeding. Dit gebeurde op basis van martelingen en manipulatie. De Spanjaarden zagen de ongelovigen als duivels en daarom moesten ze gemarteld worden. Nu staan er nog steeds marteltuigen in de kerken, maar dit achter slot en grendel. Geen enkele toerist krijgt dit te zien. 

De weg die ik met de bus gedaan had, deed ik nu te voet. Gelukkig, het ging naar beneden. Binnen de 10min kwam ik terug op de plaats waar ik de bus genomen had. Vanaf daar nog wat rondgedwaald in de San Blas wijk. Tegen dat ik terug kwam op mijn kamer, trilden mijn benen lichtjes en deed mijn knie wat pijn. Zal wel overgaan met te slapen zeker, we zullen zien. 

Na het vele wandelen wilde ik nog het plein San Pedro doen. Bleek daar was een hele markt aan de gang, eigenlijk niet zo toeristisch. Ik kon het niet laten en ben de overdekte markt binnen gestapt. Overdonderd door de kleuren, geuren en smaken. Verschillende textiel kramen met mutsen, truien, jassen, sjaals. Alles wat je kan bedenken. Naast de textiel ging het van keukengerief tot gsm's, van boormachines tot tapijten en beddengoed. Je kan er praktisch alles vinden dat je nodig hebt, zelf hondenvoer. Er waren verschillende kraampjes met eten en het was toch al tijd om te eten. Dus daar een soep gegeten en niet gedronken. Ik heb me niet meer laten vangen door een volledige menu te vragen. Wanneer je soep krijgt, eet je eigenlijk al een hele maaltijd. Gesneden groenten, blokjes vlees, patatjes en water. De man naast mij, at in de tijd dat ik mijn soep at, een hele menu op. Soms vraag ik mij af wat voor maag die Peruanen hebben. 

De markt was niet enkel in dat overdekte stukje maar ook in de gewone straten. Daar ben ik dan ook maar even door gewandeld. Op de duur heb ik het opgegeven. Je kon praktisch niets zien van de kraampjes omdat er zoveel mensen waren. In feite kan je het geen kraampjes noemen. Een plastiek op de grond, daar de groenten of fruit of andere dingen op, en dat is het.

Teruggekeerd naar San Blas, maar onderweg nog de kerk San Francisco en het plaza San Francisco meegenomen. Heel veel parkjes in Cuzco, allemaal met bankjes, bomen en een fontein in het midden. Het probleem is altijd wanneer je dichter komt van het midden van het plein dat je al eens goed moet denken waar je dan naartoe moet. Het is gewoon indrukwekkend, elk pleintje of plaza dat je tegenkomt. Via la Merced, nog een kerk, naar avenue el sol terug willen keren. Ik dacht ohja ik passeer nog eens aan het Coricancha. Voor of achter het Corichanca is er een tuin, met echt gras. Ze waren een soort fotoshoot aan het doen met een bruidspaar. Naast de bruid en bruidegom waren er nog 9 bruidsmeisjes met partner. Ze waren volledig identiek, zelfde kleren, kapsel, schoenen,... Op een bepaald moment moesten ze een soort dansje doen, maar niet samen. Eerst het eerste koppel, daarna viel het tweede in en zo verder. Ik vond het er een beetje raar uitzien, maar ja tis geen België eh