Deze morgen weer lekker ontbijtje en gezellige babbel in de keuken. Rond 10u vertrokken richting de kerk San Cristobal op plaza Dom Bosco. Na 5-6 trappenreeksen en hellingen uitgeput bij de kerk geraakt. Daar werd ik begroet door een prachtig uitzicht over de stad. Vandaar terug afgedaald de kerk Santa Theresa en met een omweg naar het plaza Santa Ana. Hiervoor was ik een beetje verkeerd gelopen, plots stond de straat waar ik wandelde niet meer op mijn kaartje.. Mensen aanspreken, in de verkeerde richting gestuurd worden en verder wandelen. Ik heb mijn kilometers wel gehaald vandaag. Wel heb ik mijn eerste kat gezien tijdens mijn omweg.
Na het vele wandelen wilde ik nog het plein San Pedro doen. Bleek daar was een hele markt aan de gang, eigenlijk niet zo toeristisch. Ik kon het niet laten en ben de overdekte markt binnen gestapt. Overdonderd door de kleuren, geuren en smaken. Verschillende textiel kramen met mutsen, truien, jassen, sjaals. Alles wat je kan bedenken. Naast de textiel ging het van keukengerief tot gsm's, van boormachines tot tapijten en beddengoed. Je kan er praktisch alles vinden dat je nodig hebt, zelf hondenvoer. Er waren verschillende kraampjes met eten en het was toch al tijd om te eten. Dus daar een soep gegeten en niet gedronken. Ik heb me niet meer laten vangen door een volledige menu te vragen. Wanneer je soep krijgt, eet je eigenlijk al een hele maaltijd. Gesneden groenten, blokjes vlees, patatjes en water. De man naast mij, at in de tijd dat ik mijn soep at, een hele menu op. Soms vraag ik mij af wat voor maag die Peruanen hebben.
De markt was niet enkel in dat overdekte stukje maar ook in de gewone straten. Daar ben ik dan ook maar even door gewandeld. Op de duur heb ik het opgegeven. Je kon praktisch niets zien van de kraampjes omdat er zoveel mensen waren. In feite kan je het geen kraampjes noemen. Een plastiek op de grond, daar de groenten of fruit of andere dingen op, en dat is het.
Teruggekeerd naar San Blas, maar onderweg nog de kerk San Francisco en het plaza San Francisco meegenomen. Heel veel parkjes in Cuzco, allemaal met bankjes, bomen en een fontein in het midden. Het probleem is altijd wanneer je dichter komt van het midden van het plein dat je al eens goed moet denken waar je dan naartoe moet. Het is gewoon indrukwekkend, elk pleintje of plaza dat je tegenkomt. Via la Merced, nog een kerk, naar avenue el sol terug willen keren. Ik dacht ohja ik passeer nog eens aan het Coricancha. Voor of achter het Corichanca is er een tuin, met echt gras. Ze waren een soort fotoshoot aan het doen met een bruidspaar. Naast de bruid en bruidegom waren er nog 9 bruidsmeisjes met partner. Ze waren volledig identiek, zelfde kleren, kapsel, schoenen,... Op een bepaald moment moesten ze een soort dansje doen, maar niet samen. Eerst het eerste koppel, daarna viel het tweede in en zo verder. Ik vond het er een beetje raar uitzien, maar ja tis geen België eh
Deze morgen toch al tot 6u kunnen slapen, het komt beter. In de tijd tot het ontbijt, nog wat gewerkt aan mijn brochure voor het eindwerk. Rond 8.30u ontbijt in de keuken. Jammer genoeg was het een beetje druk, want plots waren alle andere gasten ook wakker. Gisteren kreeg ik een beetje een privé behandeling zal ik maar zeggen, want er was niemand anders wakker; Gedurende de wachttijd heb ik een beetje met Paola gespeeld, het kindje van de eigenaars. Sinds twee weken kan ze wandelen en ze gaat er goed op vooruit. Als ze niet alleen wil wandelen, steekt ze haar hand naar je uit of pakt ze je hand gewoon vast en start ze met wandelen. Op de duur lieten we haar alleen wandelen, ze kan toch nergens weg. Mis gedacht. Plots was ze weg. Een van de gasten had hun kamerdeur laten openstaan, en daar was ze naar binnen gegaan.
Voor ik vertrok richting stad, mijn mooi verbrand velletje ingesmeerd. Toen ik op het punt stond om te vertrekken kwam Ores af met 2 hoedjes, tegen de zon zei hij. Dusja vanaf nu, wanneer de zon schijnt, smeer ik mij dus in met een dikke laag zonnecrème en heb ik mijn zonnehoedje op. Eerst en vooral wilde ik nu wel eens weten waar mijn stagekantoor gelegen was. De straat kende ik al, ik had er al eens doorgewandeld. Nu wilde ik mezelf gaan voorstellen en de praktische zaken regelen voor maandag. De eerste keer dat ik door de straat liep, zag ik het huisnummer niet eens staan. Dus me omgedraaid en opnieuw door de straat. Weer niets. De derde keer ontdekte ik een klein straat die naar een soort patio ging. Ik dacht ja, ik heb de straat nu al drie keer gezien. En inderdaad daar begonnen de huisnummers met 101. Ik had 116 nodig. Dus met volle moed eraan begonnen. Ja hoor, daar was huisnummer 116. Alleen was het geen trekkingskantoor. Het was een bloemenzaak. Raar maar ja, ik gaf op en wandelde naar de andere kant van de stad om mijn kaartjes te posten.
Ondertussen het Coricancha en Santo Domingo gepasseerd. Daar ging ik me toch even op een bankje zetten. Genieten van de warmte en het mooie groene gras. Het is trouwens echt gras, ik heb gevoeld, het zag er maar namaak uit. Terwijl ik dus op het bankje zat, kwam er een man naast me zitten. Hij begon te vertellen en te vertellen.Ik kon er gewoon niets tussen krijgen. Toen hij op het einde van zijn verhaaltje vroeg waar ik vandaan kwam, was het mijn beurt om een verhaaltje te vertellen. Met enkele haperende Spaanse zinnen, begreep hij me toch. Op de duur heb ik afscheid genomen. Ik had het gevoeld dat als ik niet weg gegaan was, ik er nu nog zat.
Op het Plaza de Armas of Plaza Mayor iets gezocht om te eten. Toen ik terug buiten kwam, ongeveer 5 minuten later, regende het pijpenstelen. Daar ging mijn gedacht om buiten te eten.. Ik heb me dan maar op de trappen onder de hallen gezet. Het had iets speciaals. Al die mensen die wegrennen voor de regen, alsof ze zouden gaan smelten. Even gewacht tot de regen over was en dan terug op pad. Ik was van plan om via Dom Bosco (kerk) terug naar San Blas. Daar stak de regen wel weer iets tussen. Halverwege de route ben ik gaan schuilen met lokale mensen onder het afdak van een appartement. Na een 40-tal minuten was het enkel nog een beetje aan het miezeren. Dus hop ik terug recht en op pad. Ik wilde nu eigenlijk echt wel weten waar mijn stageplaats was en nam een kortere weg naar San Agustin. Hierdoor zou ik niet meer langs Dom Bosco passeren en wordt het voor morgen. Na opnieuw door de straat en de patio de wandelen, zag ik plots het logo van South America Planet. Toen ik naar het huisnummer keek dat erbij hoorde was dit 118. Jammer genoeg was er op dat moment niemand aanwezig doordat het siësta tijd was. Dus zonder succes terug naar mijn kamer met een omweg langs de bakker om pistoletjes te halen. Tegen de tijd dat ik er was, was ik helemaal doorweekt. Ik voelde me als een verzopen waterkieken.. Een beetje opgedroogd, andere kleren aangedaan en terug naar Calle San Agustin. Het was ondertussen al 17u toen ik vertrok dus er ging wel al iemand aanwezig zijn. Inderdaad toen ik er aankwam waren er 4 mensen. De boekhouder, de assistent boekhouder, de man van de eigenaresse (Fabrizio) en mijn begeleidster. Fabrizio legde me vanalles uit in het Engels. Hij bleef zich wel verontschuldigen dat zijn Engels zo slecht was, maar het was verstaanbaar. Nadien kreeg ik enkele papieren om te bestuderen tegen maandag. Ongeveer een uurtje later was ik terug op mijn kamer met een woordzoeker in het Spaans! We verleggen grenzen en alle woorden die ik niet ken, kan ik opzoeken. Mijn Spaans kan er alleen maar beter van worden denk ik.
Mijn eerste nacht lag ik al rond 20.30u onder dekens. Deze
morgen was ik al vroeg wakker, om 3.45u lokale tijd. Na paar uren liggen woelen
en draaien toch besloten om half op te staan. Vanuit mijn bed, mijn pc
aangestoken en plots ploef oma was daar om te skypen. Daarna wat opgeruimd en
begonnen aan een stageverslag..
Rond 8.30u hadden we afgesproken voor het ontbijt. Normaal
eten de gasten in de living, op hun kamer of op hun balkon. Ik, omdat ik zolang
blijf en naar hun zeggen nu een deeltje van hun familie ben, mocht ik kiezen of
ik bij hen in de keuken wilde eten. Dus ik had ja gezegd. Ores maakte het
ontbijt terwijl Emy zicht met hun kindje Paola bezig hield. Eerst kreeg ik een
fruitslaatje van banaan, appel en sinaasappel met granola en yoghurt. Toen hij
het zei dacht ik bah zo een combinatie. Ik wilde niet moeilijk doen dus zei ik
van ja tuurlijk geen probleem voor mij. Mijn eerste hap was nogal raar, maar
eigenlijk was het zo slecht nog niet. Ik zat al redelijk vol na het fruitbord,
maar er was nog brood voorzien namelijk water brood (als ik het letterlijk mag
vertalen). Een soort pistoletje met speciale kaas ertussen gebakken in de pan,
super lekker, maar twee van die broodjes kon ik toch niet opeten. Ores vertelde
me toen dat mensen op deze hoogte veel sneller gewicht verliezen en lastig
terug bijkomen omdat het lichaam een grote inspanning moet doen om het te
verteren op zn hoogte en dat je heel wat calorieën verbrandt met de trappen
enz.
Na het ontbijt ging ik met Emy en Paola naar de markt. Ze
toonde mij haar goede vrienden en waar ik goedkoop eten kon vinden. Tegen 11u
waren we terug thuis en genoot ik even van de zon die scheen binnen de patio.
Rond 11.30u ben ik gaan wandelen in Cuzco. Uiteindelijk heb ik geen idee waar
ik gewandeld heb, maar toch op de markt geraakt om ceviche te eten. Toen ik
daar aankwam was er jammer genoeg geen plaats meer op het bankje. Recht
tegenover het ceviche kraampje had Emy me voorgesteld aan iemand anders. Ik
dacht ok dan eet ik daar wel. Dus ik ging zitten en kreeg een glas paarse drank
voor me. Dit bleek mais thee te zijn, voor zover ik haar kon verstaan met al
het lawaai. Ik wist niet goed of dit diende als aperitief of gewoon zoals wij
water of iets anders drinken tijdens het eten. Dus dronk ik samen met het bord
soep dat ik kreeg. Het was een diep bord, volledig gevuld tot de rand. Het was
sopa lisas, of met andere woorden linzensoep. Het lijkt een beetje op de niet
gemixte groentesoep van oma, maar dan met vlees en een volledig patatje erin!
Zo lekker. Ik zal hier zeker niet omkomen van de honger, zo lekkere patatjes.
Toen mijn bord leeg was, had ik eigenlijk al genoeg en ik had nog geen
hoofdgerecht gegeten. Lomo saltado is een gerecht met rijst, iets die lijkt op
gyros met veel ajuinen en frietjes gebakken in de pan. Een hele ervaring, zo
lekker terwijl je zou denken rijst en frietjes? Het had gesmaakt, enige dat
telde. Nadien terug naar boven, 60 trappen, andere schoenen aangedaan en terug
naar beneden om Plaza de Armas te verkennen. Je kan dit zien als de grote
markt, het centrale plein van de stad.
Tegen 14u begon het donker worden en donderen. Tegen 15u was
ik terug om mijn kamer. Net op tijd om niet helemaal nat geregend te worden.
Nog even het thuisfront gesproken en toen ja dacht ik regen duurt hier niet
lang, ik ga straks nog op de wandel. Nee dus nu om 18u is het eindelijk
opgehouden met regenen en donderen. Na de paar uren zonneschijn en het smeren
van zonnecreme blijk ik toch verbrand te zijn. Joepie en dat na 1 volledige dag
in Cuzco. Dat beloofd zeker? Misschien kom ik toch niet bruin naar huis zoals
gehoopt.
Daarnet even douche gedaan en het water was ijskoud. In het
blaadje van de huisregels staat dat er aan water zuiniging gedaan wordt tussen
12-17 en 20-6. Dus ik was al beetje in paniek van ohnee de andere gasten hebben
het warme water opgebruikt en nu moet ik koud douchen. Na minuut of 3 kreeg ik
toch warm water. Alleen een beetje een ambetante straal want veel druk zit er
niet achter het water dus heel handig om je haren te wassen is het ook niet
echt. Maarja dan moet je er maar meer in wrijven zeker? Dusja pyjama aan,
aftersun smeren en kijken voor avondeten. Vanavond worden het pistoletjes met
minuutsoep uit mama haar doosje.
Gisteren (20/03) nam ik mijn vlucht van Brussel naar Madrid. De vlucht die uitgevoerd was met Iberia viel beter mee dan verwacht. Een vrije plaats aan het raam, rustig muziekje op de achtergrond. De aankomst in de hoofdstad van Spanje was dan wel weer iets anders. Het is redelijk technologisch ingericht. Ik kwam toe in terminal 4 en moest naar T4S. De bordjes met de S op volgen dus. Hierbij moest je gebruik maken van een treintje. Ik voelde me direct terug in China.
In Madrid had ik veel tijd, mijn vlucht vertrok pas om 00.35u en ik kwam daar toe rond 21.30u. In het begin gaat de tijd redelijk snel omdat alles nog nieuw en interessant is. Op de duur kijk je naar het scherm waar de wachttijd op staat, en staar je ergens anders naar. Het moment dat je denkt ja nu zal er wel al veel tijd gepasseerd zijn, nee oepsie er zijn nog maar 3 minuten voorbij. Rond 23u begon ik het toch lastig krijgen om niet in slaap te vallen. Daardoor heb ik maar beginnen rondjes wandelen op de luchthaven. Eindelijk was het dan zover, ik kon een tukje doen in het vliegtuig! Ik had stoel 43J, dus mocht ik als een van de eersten naar binnen, omdat het zover naar achteren is. Niemand kwam naast mij zitten. Inwendig al een vreugdedansje gemaakt en plannen gesmeed hoe ik zou slapen op twee zetels. Te vroeg gejuicht. Een van de laatste passagiers was mijn buurvrouw. Dan toch maar rechtop geslapen. Miraculeus heb ik praktisch de hele vlucht geslapen.
Aankomst in Lima was rond 6.30u en 7u. In Madrid moest ik niets doen behalve naar de juiste gate gaan. Hier in Lima moest ik langs de douane, mijn bagage ophalen die daarna opnieuw inchecken en opnieuw paspoort controle ondergaan. De eerste stap was dan ook de moeilijkste: de douane. Na een uurtje aanschuiven, was het eindelijk mijn beurt. Ze vroeg mijn tickets en internationale reispas. Daarna wilde ze ook nog mijn andere vliegtickets zien en vroeg ze wanneer ik terug naar België kwam. Dat was het probleem. Na enkele woordwissels kreeg ik dan uiteindelijk toch mijn stempel voor 90 dagen.
Hop, op naar de tweede opdracht, de bagage ophalen! Klinkt simpel toch? Nee dus. Ik moest mijn bagage zoeken tussen de andere vluchten die van Lima kwamen, van een andere maatschappij. Gelukkig van de groene lintjes aan mijn valies en trekkers rugzak. Er was iemand met exact dezelfde als de mijne. Waarschijnlijk reisde die persoon niet met 2 kilo paaseieren... Bagage gevonden en op naar het incheccken. Hiervoor moest ik uit het gebouw om dan de eerstvolgende deur terug naar binnen te gaan. Ik snap de regel niet want sommigen gingen rechtstreeks door, maar ik moest de volledige tour doen
Eenmaal binnen, via het automaat bagagelabels printen en dan in de rij aanschuiven om ze te mogen afgeven. Hier werkten ze niet met een loopband maar met soort van picolo's. Die mannetjes moesten dus alle valiezen dragen. Toen ik terug alles af gegeven had kon ik op onderzoek in de luchthaven van Lima. Veel kostelijke winkeltjes is waarschijnlijk het enige dat ik zal onthouden ervan. Ohja waarschijnlijk ook dat het nogal chaotisch was, niet zoals Madrid door technologie, door het aantal mensen die eigenlijk ook niet goed wisten waar naartoe.
Vliegtuig van Lima naar Cuzco had ongeveer een uur vertraging omdat er in Cuzco een storm bezig was, en we daardoor niet konden landen. Dus bleven we een uurtje langer in de hoofdstad van Peru, in een oververhit vliegtuig. Toen ik mijn gsm op vliegtuig stand wilde zetten kreeg ik een sms van Emy&Ores (waar ik nu verblijf). Ores kon mij niet komen ophalen, er was iets tussen gekomen. Nadien kwam ik dus rond 12.20 aan in Cuzco en zocht opnieuw mijn bagage. Ik regelde mijn eigen taxi die me dan tot aan het dichts bijzijnde plein kon afzetten. Doordat mijn straat hier nu voetgangerszone is, kan er natuurlijk geen auto in. Kurkurpata (straat waar ik nu woon) ligt eigenlijk maar 2 straten verder dan het San Blas plein. Niet ver toch? Nee tuurlijk niet, tot dat je de 60 trappen ziet die je ook nog moet doen. Ik begon er met volle moed aan maar na de eerste 30 en ik dus in de eerste straat was, was ik al helemaal 't gat af. Daar aan lokale mensen gevraagd of ik toch de goede richting uitging. Ja! Gelukkig. De man hielp me met mijn valiezen op de volgende 30 tredes. We waren al in de goede straat oef. Het eerste huisnummer was 724. Ai, ik had 119 nodig. De moed zonk me al een beetje in de schoenen totdat ik zag dat het huis er tegenover het huisnummer 121 had. In Europese normen wil dit dus zeggen dat het huis ernaast ofwel 123 is ofwel 119. Jammer, weer fout. Het huisnummer ernaast is 424.
Eindje later, juiste huisnummer gevonden, geklopt en ja, Ores deed open. Hij toonde mij de kamer en vertelde over de taxi die hij geregeld had voor me, maar mij gemist moest hebben met de vertraging en storm. Ik kreeg in de living een introductie over de cultuur en de geschiedenis van Cuzco met een tas Cocathee in mijn handen. Schijnt goed te zijn tegen hoogteziekte, en is nog niet eens slecht. Daarna snel het thuisfront op de hoogte gebracht en op winkeljacht geweest. Ongeveer 2 uur later kwam ik terug met liters water en volledig uitgeput door de trappen en hellingen.
Morgen neemt Emy me mee om Cuzco te bezoeken, de interessante plaatsen te tonen enz
Ale slaapwel
PS. Mama ik zal hier niet verhongeren. Ik vond tijdens het uitpakken een volledige voorraad eten die je in mijn valies stopte.
Kyara in Peru
