Als je op de Maantempel staat heb je links en rechts bergen. De linkse bergen zijn blijkbaar mannelijk en de rechtse vrouwelijk. Toen ik vroeg hoe je het verschil kon zien, zei hij dat de hoogte anders is. Vrouwelijke bergen zijn iets kleiner. Wel, in vergelijking met het menselijke leven is dit meestal ook wel zo denk ik. Naast het feit dat de bergen een geslacht hebben zijn er nog drie onderverdelingen. Je hebt de kleinste, de middelste en de grootste. De kleinste bergen zijn een verwijzing naar een kleine god. Deze zorgt voor een klein gebied bijvoorbeeld een dorp. De middelste is een grotere of belangrijkere god en neemt bijvoorbeeld een stad onder zijn goede. De grootste berg is dan een hele grote god en neemt een volledige regio of streek voor zich. Toen hij de namen van de bergen uitsprak, rinkelde een belletje. Ausagate. Waar had ik dat eerder gehoord of gezien. Natuurlijk! Alle kamers bij Emy en Ores hebben een naam, de naam van een berg. Ja, ik heb dus de kleinste kamer (eenpersoons), genoemd naar de grootste god en berg. 

Daarna verder gewandeld naar Inkilltambo. Dit is een originele Inca site. De Spanjaarden hebben hier niets verwoest, omdat ze de moeite niet deden om te komen kijken. Hier konden ze niet snel rijk van worden of macht verzamelen. Tijdens de route hiernaartoe zijn we misschien twee andere families/mensen tegen gekomen. Het is dus zeker niet toeristisch en dus zoveel leuker. Ook vandaag het Peruviaans plat leren kennen. Jaja, plat... Veel klimmen, stoppen, water drinken, de typische Qhapaq ñan bruggetjes oversteken... Onderweg zag ik een "G" staan op/in een berg. Ores vertelde dat dit ooit van een wedstrijd was. Geen idee, vond maar een raar iets.  

De site was super speciaal. Alles is er gelaten zoals het was. Ze hadden een soort van eigen frigo. Ze noemden het duco de ventilación. Dit is de Spaanse naam. De naam in het Quechua stond er ook op. Deze was iets juister. Letterlijk vertaald betekende die "waar je de wind vangt". Het was een soort kamer met ja platen om voedsel op te leggen/stapelen en golfplaten dak. De muren waren er niet, zo kon de wind letterlijk gevoeld worden. 

Na enkele kilometers en bergpassen wandelden we door het Eucalyptus woud. Zo mooi en zo lekker ruiken. In vergelijking met wat wij kennen als Eucalyptus in België, is de Belgische niets. Vandaag ook les gekregen over de planten. De boom mag dan wel lekker ruiken, het is eigenlijk een beetje een egoïst. Hij neemt al het grondwater voor zich en zo kan er niets anders groeien rond hem. In vergelijking met die andere plant, waarvan ik de naam niet meer weet, is dit wel een sociale. De wortels gaan diep in de grond en brengen het grondwater naar boven voor andere planten. Rond deze zijn er altijd verschillende plantjes/bloemen... De schors van deze boom/plant bladert af. De inheemse stammen gebruikten het vroeger om verf van te maken. Zo konden ze de textiel schilderen en noem maar op. 

Ook ben ik de quinoa plant tegen gekomen. Blijkbaar een soort agressieve plant. Ze neemt alle mineralen en vitaminen op uit de bodem. Je kan geen twee keer na elkaar quinoa planten. Je moet in de tussentijd een plant zoeken die de aarde kan herstellen. Vandaag mijn eerste 5 koeien en ja 1 kalfje gezien. De plaatselijke bevolking was aan het hoeden toen we passeerden. 

Uiteindelijk rond 14u waren we nog een uurtje verwijderd van het stad. Dus we wandelen en wandelen. Onder takken, over takken. Naar boven, naar beneden. Nu en dan een tak in mijn gezicht gekregen, maar niet al te pijnlijk. Ores wandelde de hele tijd voor mij op het smal pad, omdat hij de weg kent. Op een bepaald moment stopt hij met wandelen. Ik die zodanig naar de grond aan het kijken was om niet te vallen, liep dus ja bijna tegen hem. Toen ik raar naar hem keek, wees hij alleen naar iets. Ik probeerde te zien wat hij zag, maar zag alleen een bruine vlek tussen de bladeren. Zachtjes begon hij achteruit te wandelen. Dusja ik ook, anders lag ik op mijn gat. Nog altijd niet gesnapt wat er aan het gebeuren was. Ik wilde het weten. Ik tikte op Ores zijn schouder, die nog altijd achteruit wandelde, en maakte een handgebaar van wat gebeurt er. Zonder iets te zeggen, vormde hij met zijn lippen het woord "beer". Ik schrok wel even, maar Ores bleef kalm als altijd. Dus wij traag achteruit zodat hij ons niet zou opmerken. Te laat! De bruine vlek die ik eerder gezien had, bewoog. Ik zag het gezicht. De beer ging op zijn achterpoten staan en draaide zijn hoofd naar ons. Carambas! ( een beleefd scheldwoord) Wij sneller achteruit en sneller, hopen dat we niet vallen. Het beest zette zijn voorpoten weer op de grond en kwam richting ons. Eerst op wandeltempo en toen ging hij sneller en sneller terwijl er een rare grom uit zijn keel kwam. Wij waren op dat moment misschien op 50 meter ervan. Dus heel snel ging het bij ons zijn. En toen.... was het 1 april. Haha grapje. Geen beer gezien in het bos, wel een hond die op een beer leek.