Eerst geholpen met de verhuis. Ze brengen 2 kantoren naar 1. Alles uit de kasten gehaald, afgewassen, verhuisd en alles terug in de kasten. Een heel werk tot rond 11u ongeveer. Vanaf dan was alles verhuisd en moesten we alleen nog opruimen. Rond 12u kreeg ik wat uitleg van Emily. Zij zit aan de reservas of de boekingen. Ze heeft geprobeerd me vanalles uit te leggen. Normaal gezien werkte ik van 9-13 en van 16-20. Op een bepaald moment vroeg ze van ja tot hoelaat werk je? Ik zeg dus van 9-13 en van 16-20. Oh zegt ze, vandaag werken we tot 16u in plaats van tot 20u, omdat het Semana Santa is. Kzeg oh ja nee da wist ik niet. Ik vroeg nochtans aan Fabrizio vrijdag of de uren hetzelfde bleven en somde ze op. Dus veel vergeten kon hij niet zeker. Behalve het nog aan mij te vertellen. Dusja Emily zei van ja misschien best eens vragen, want jij moet vanavond met Wary briefing geven in hotel. Dus ik naar beneden, gaan vragen. Het was dan al rond 15u. Ohja zegt ze, je mag eigenlijk naar huis hoor. Spreek af met Wary voor de briefing vanavond en dan kan je naar huis. 

Afgesproken met Wary om 17.15 aan Plaza San Blas voor de kerk zodat we om 18u de briefing konden geven in dat hotel. Rond 17u was ik er al, zo kon ik hem zeker niet mislopen. Misdacht. Om 17.30u een sms gezonden. Geen reactie. Ok misschien zijn Peruvianen toch laat. Ik nog even gewacht. Toen het 18u was, heb ik het opgegeven. Als hij niet de moeite doet om mij te verwittigen,  dan wacht ik ook niet meer op hem. 

Na de briefing moesten we oorspronkelijk nog een foto gaan nemen van een paspoort en de stempel van aankomst in Peru. Dit was om 19u gepland, niet ver van mijn deur. In de tussentijd ben ik naar de winkel geweest, want veel kon ik toch niet doen in dat uur. Ik had geen adres en wist geen hotelnaam. Tegen 18.40u was ik aan het hotel van de passagier waar we die foto van nodig hadden. Daar gewacht op hem, in de hoop hem tegen te komen. Weer niets. Doordat ik hier wel adres wist, kon ik het perfect zelf doen. De klant was een Nederlandse dus elkaar verstaan, ging prima. 

Toen zat ik daar, met een dubbel gevoel, terwijl ze haar paspoort aan het zoeken was. Is het wel ok dat ik hier nu alleen, ben. Zou ik niet beter terugkeren en het zo laten. Uiteindelijk toch de foto genomen en praatje gemaakt. Nu kunnen ze allezinds niet zeggen dat ik geen initiatief neem. Ik kon ook gewoon naar huis gegaan zijn om 18u. De afspraak met die mevrouw was gemaakt, als ik niet ging en als Wary niet ging dan betekent dat alleen maar een deuk in het imago van het bedrijf.. 

Tot zover de eerste stagedag. Altijd hopen op beter zeker?

Rond 10u vertrokken samen met Ores en Paola naar de bushalte een beetje verderop. Een beetje verderop is dus ja ongeveer 15min trappen klimmen.. Over een ongelijk pad, met Ores die vertelde over de Spanjaarden en de katholieke kerk en twee bodyguards aan onze zijde. Toen we bovenkwamen waren de honden wel opgelucht denk ik. Ze gingen direct liggen alsof ze een marathon gelopen hadden. Nog enkele minuten gewacht op de bus en opgestapt. Ores en Paola gingen ondertussen terug naar huis. Toen ik opstapte was, werd er direct een plaatsje vrijgemaakt voor me. Daar zat ik dan. In een bus van ongeveer 20 mensen, de enige met blonde haren, de enige toerist.. Nog een groot verschil met België, hier betaal je wanneer je afstapt. In België moet je als je opstapt je bus ticket kopen. Toen ik 5 minuten later aan mijn halte was,betaalde ik en zei iedereen van ja tis hier dat je moet afstappen. Dus verkeerd kon ik allesinds niet zijn. 

Na de beklimming van de heuvel waar el Cristo Blanco opstaat heb je een prachtig uitzicht over de stad. Het enige dat je ziet zijn de daken van de huizen, het voetbalstadion, Plaza de Armas en bergen op de achtergrond. Daar even genoten van het uitzicht in de zon en toen zag ik een bordje van de archeologische site van Sacsayhuaman (uitgesproken als sexy women). Dit is iets speciaals van de Inca's. Curiezeneuzen kan geen kwaad dus daalde ik het pad af richting de site. Uiteindelijk ben ik er niet binnen geweest, maar ik kon wel enkele goeie foto's nemen vanaf het pad waar ik stond. 

Nadien terug geweest naar el Cristo Blanco. Ores vertelde deze morgen aan het ontbijt het verhaal van hoe dat standbeeld er eigenlijk geraakt was. Blijkbaar hebben de Spanjaarden het meegebracht of ter plaatse gemaakt om de lokale mensen te tonen dat dit hun god was en dat ze zich moesten bekeren.Dus geen Andes religies meer, maar het Christendom.  De Peruvianen hadden het daar heel moeilijk mee, want ja welke god heeft nu een andere huidskleur dan zijn volk. In de loop der jaren is het standbeeld soort van vervuild geraakt door de uitlaatgassen. Op deze manier kwam het dat Jezus een soort van bruin velletje kreeg. Op dat moment zijn er verschillende mensen die overgestapt zijn naar het Christendom. Degenen die nog tegenstribbelden, kregen een heropvoeding. Dit gebeurde op basis van martelingen en manipulatie. De Spanjaarden zagen de ongelovigen als duivels en daarom moesten ze gemarteld worden. Nu staan er nog steeds marteltuigen in de kerken, maar dit achter slot en grendel. Geen enkele toerist krijgt dit te zien. 

De weg die ik met de bus gedaan had, deed ik nu te voet. Gelukkig, het ging naar beneden. Binnen de 10min kwam ik terug op de plaats waar ik de bus genomen had. Vanaf daar nog wat rondgedwaald in de San Blas wijk. Tegen dat ik terug kwam op mijn kamer, trilden mijn benen lichtjes en deed mijn knie wat pijn. Zal wel overgaan met te slapen zeker, we zullen zien. 

Na het vele wandelen wilde ik nog het plein San Pedro doen. Bleek daar was een hele markt aan de gang, eigenlijk niet zo toeristisch. Ik kon het niet laten en ben de overdekte markt binnen gestapt. Overdonderd door de kleuren, geuren en smaken. Verschillende textiel kramen met mutsen, truien, jassen, sjaals. Alles wat je kan bedenken. Naast de textiel ging het van keukengerief tot gsm's, van boormachines tot tapijten en beddengoed. Je kan er praktisch alles vinden dat je nodig hebt, zelf hondenvoer. Er waren verschillende kraampjes met eten en het was toch al tijd om te eten. Dus daar een soep gegeten en niet gedronken. Ik heb me niet meer laten vangen door een volledige menu te vragen. Wanneer je soep krijgt, eet je eigenlijk al een hele maaltijd. Gesneden groenten, blokjes vlees, patatjes en water. De man naast mij, at in de tijd dat ik mijn soep at, een hele menu op. Soms vraag ik mij af wat voor maag die Peruanen hebben. 

De markt was niet enkel in dat overdekte stukje maar ook in de gewone straten. Daar ben ik dan ook maar even door gewandeld. Op de duur heb ik het opgegeven. Je kon praktisch niets zien van de kraampjes omdat er zoveel mensen waren. In feite kan je het geen kraampjes noemen. Een plastiek op de grond, daar de groenten of fruit of andere dingen op, en dat is het.

Teruggekeerd naar San Blas, maar onderweg nog de kerk San Francisco en het plaza San Francisco meegenomen. Heel veel parkjes in Cuzco, allemaal met bankjes, bomen en een fontein in het midden. Het probleem is altijd wanneer je dichter komt van het midden van het plein dat je al eens goed moet denken waar je dan naartoe moet. Het is gewoon indrukwekkend, elk pleintje of plaza dat je tegenkomt. Via la Merced, nog een kerk, naar avenue el sol terug willen keren. Ik dacht ohja ik passeer nog eens aan het Coricancha. Voor of achter het Corichanca is er een tuin, met echt gras. Ze waren een soort fotoshoot aan het doen met een bruidspaar. Naast de bruid en bruidegom waren er nog 9 bruidsmeisjes met partner. Ze waren volledig identiek, zelfde kleren, kapsel, schoenen,... Op een bepaald moment moesten ze een soort dansje doen, maar niet samen. Eerst het eerste koppel, daarna viel het tweede in en zo verder. Ik vond het er een beetje raar uitzien, maar ja tis geen België eh 

Voor ik vertrok richting stad, mijn mooi verbrand velletje ingesmeerd. Toen ik op het punt stond om te vertrekken kwam Ores af met 2 hoedjes, tegen de zon zei hij. Dusja vanaf nu, wanneer de zon schijnt, smeer ik mij dus in met een dikke laag zonnecrème en heb ik mijn zonnehoedje op. Eerst en vooral wilde ik nu wel eens weten waar mijn stagekantoor gelegen was. De straat kende ik al, ik had er al eens doorgewandeld. Nu wilde ik mezelf gaan voorstellen en de praktische zaken regelen voor maandag. De eerste keer dat ik door de straat liep, zag ik het huisnummer niet eens staan. Dus me omgedraaid en opnieuw door de straat. Weer niets. De derde keer ontdekte ik een klein straat die naar een soort patio ging. Ik dacht ja, ik heb de straat nu al drie keer gezien. En inderdaad daar begonnen de huisnummers met 101. Ik had 116 nodig. Dus met volle moed eraan begonnen. Ja hoor, daar was huisnummer 116. Alleen was het geen trekkingskantoor. Het was een bloemenzaak. Raar maar ja, ik gaf op en wandelde naar de andere kant van de stad om mijn kaartjes te posten. 

Ondertussen het Coricancha en Santo Domingo gepasseerd. Daar ging ik me toch even op een bankje zetten. Genieten van de warmte en het mooie groene gras. Het is trouwens echt gras, ik heb gevoeld, het zag er maar namaak uit. Terwijl ik dus op het bankje zat, kwam er een man naast me zitten. Hij begon te vertellen en te vertellen.Ik kon er gewoon niets tussen krijgen. Toen hij op het einde van zijn verhaaltje vroeg waar ik vandaan kwam, was het mijn beurt om een verhaaltje te vertellen. Met enkele haperende Spaanse zinnen, begreep hij me toch. Op de duur heb ik afscheid genomen. Ik had het gevoeld dat als ik niet weg gegaan was, ik er nu nog zat. 

Op het Plaza de Armas of Plaza Mayor iets gezocht om te eten. Toen ik terug buiten kwam, ongeveer 5 minuten later, regende het pijpenstelen. Daar ging mijn gedacht om buiten te eten.. Ik heb me dan maar op de trappen onder de hallen gezet. Het had iets speciaals. Al die mensen die wegrennen voor de regen, alsof ze zouden gaan smelten. Even gewacht tot de regen over was en dan terug op pad. Ik was van plan om via Dom Bosco (kerk) terug naar San Blas. Daar stak de regen wel weer iets tussen. Halverwege de route ben ik gaan schuilen met lokale mensen onder het afdak van een appartement. Na een 40-tal minuten was het enkel nog een beetje aan het miezeren. Dus hop ik terug recht en op pad. Ik wilde nu eigenlijk echt wel weten waar mijn stageplaats was en nam een kortere weg naar San Agustin. Hierdoor zou ik niet meer langs Dom Bosco passeren en wordt het voor morgen. Na opnieuw door de straat en de patio de wandelen, zag ik plots het logo van South America Planet. Toen ik naar het huisnummer keek dat erbij hoorde was dit 118. Jammer genoeg was er op dat moment niemand aanwezig doordat het siësta tijd was. Dus zonder succes terug naar mijn kamer met een omweg langs de bakker om pistoletjes te halen. Tegen de tijd dat ik er was, was ik helemaal doorweekt. Ik voelde me als een verzopen waterkieken.. Een beetje opgedroogd, andere kleren aangedaan en terug naar Calle San Agustin. Het was ondertussen al 17u toen ik vertrok dus er ging wel al iemand aanwezig zijn. Inderdaad toen ik er aankwam waren er 4 mensen. De boekhouder, de assistent boekhouder, de man van de eigenaresse (Fabrizio) en mijn begeleidster. Fabrizio legde me vanalles uit in het Engels. Hij bleef zich wel verontschuldigen dat zijn Engels zo slecht was, maar het was verstaanbaar. Nadien kreeg ik enkele papieren om te bestuderen tegen maandag. Ongeveer een uurtje later was ik terug op mijn kamer met een woordzoeker in het Spaans! We verleggen grenzen en alle woorden die ik niet ken, kan ik opzoeken. Mijn Spaans kan er alleen maar beter van worden denk ik.