|
De geschiedenis van Dwars door Grijsloke en Loopclub Grijsloke.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Deel 8: De tweede Dwars door Grijsloke.
Dwars door Grijsloke had nu volop wind in de zeilen. De sympathie van zovele grote sportnamen die wij hadden mogen ervaren tijdens de sportavond van 13 maart, de voordracht van dokter Ernst van Aaken, het boek Dwars door Grijsloke, de grote artikels in dag- en weekbladen (ook in de nationale edities), de zondagochtendtrainingen in Grijsloke, de onverdroten inzet van de organisatoren die present waren om de loopkoers te promoten op alle grote en minder grote stratenloopwedstrijden van het land: al die zaken droegen er toe bij om van de tweede Dwars door Grijsloke tot een in de streek ongekend niveau te tillen.
Enkele nieuwigheden werden ingelast. Er werden veranderingen aan de omloop aangebracht (van 1982 tot op heden werd er overigens vrijwel niet meer aan de omloop gesleuteld), in de 20 km-wedstrijd zou de Pikkelstraat niet meer dan driemaal beklommen worden en de 5 km-wedstrijd werd verlengd tot 7 km. Er werd een nieuwe medaille ontworpen, maar het hoofdmotief (de twee jonge lopers met de kapel) werd behouden. Het was een bronzen medaille. De bedoeling was in 1983 met een gelijkaardige zilveren medaille voor de dag te komen en in 1984 met een gouden. Dat zou ongetwijfeld de lopers motiveren om de komende jaren weer deel te nemen. Dat het een goed idee was, zou blijken
Kleedkamers, inschrijvingen, podium, prijsuitdelingen, etc., verhuisden van de zaal Lugano naar een grote tent in een weide die dicht bij de start- en aankomstplaats was gelegen: veel practischer.
We werden beloond met duizend deelnemers en grote koppen en superlatieven in de pers. In hun enthousiasme vergaloppeerden sommigen zich: zo blokletterde het toen erg populaire Fit Veteraan (het latere Loopmagazine): Duizenden deelnemers aan de 2e Dwars door Grijsloke. En de ondertitel luidde: Nooit voorheen bracht een
stratenloop in Vlaanderen zon massa op de been. Dat laatste was niet eens fel overdreven. En zeggen dat acht jaar later dat deelnemersaantal nog zou verdubbeld worden
Winnaar van de 7-km race werd de Wevelgemnaar Stefaan Seynaeve, die t vorig jaar derde werd en dus nu voor de tweede (en niet voor de laatste!) maal op het podium stond. De winnaar van de grote wedstrijd (de 20 km) van vorig jaar nam toch deel, in tegenstelling tot wat wij in deel 4 verkeerdelijk lieten uitschijnen. Maar Paul had op dat ogenblik niet de grote conditie te pakken; hij werd toch nog vijfde. De tweede (Joos Casteele) en derde (Johan Demeyer) van t vorig jaar waren nu respectievelijk derde en vierde. Winnaar met overdonderend meesterschap (méér dan drie minuten voorsprong op de tweede en zelfs meer dan vijf minuten op Paul Pieters!) werd onze dorpsgenoot, de Anzegemnaar Frans Schiettecatte. Frans was op dat ogenblik amper twintig jaar en behoorde reeds tot de allerbeste 5 km-lopers van het land. Hij was in de wieg gelegd om in de voetsporen te treden van het roemrijke en wereldbekende trio Anzegemse afstandlopers Frans Herman, Aureel Vandendriessche en Roger Deweer. Eilaas, Frans had een foutieve loopstijl: de afrol van zijn voeten was niet goed, in de plaats van op zijn hielen kwam hij bij iedere pas op zijn tenen terecht en dat bracht allerlei ortopedische kwetsuren met zich mee, waardoor zijn ster zo snel uitdoofde als ze gerezen was. Van latere deelnames was er voor Frans Schiettecatte geen sprake meer. Zijn tijd werd nooit meer geëvenaard: 59 min. 38 sec. over 20 km, een tijd om van te duizelen, en dat op een dergelijk onmenselijk lastig parcours! Er dient eerlijkheidshalve gezegd dat die twintig kilometer naderhand amper
19 km bleken te zijn. Al hebben wij, organisatoren, dat nooit openlijk willen toegeven. Wij waren er overigens van overtuigd dat die 19 km. in Grijsloke er op zijn minst twintig waard waren. Tweede was dat jaar ene Gary Peace uit het Antwerpse. We hebben die vreemde eend later nooit meer terug gezien
 Op pagina 180 van "Grijsloke 2000"...
|
