Vandaag hebben we weeral afscheid moeten nemen van mensen die we hier leren kennen hebben. Het gaat over een Britse man en een Zweedse vrouw die hier samen op vakantie waren. Deze ochtend hebben ze samen het vliegtuig naar Kathmandu genomen. De man zal naar India vliegen en daar nog een maand rondtrekken, de vrouw zal naar haar woonplaats Parijs vliegen. Deze ochtend hebben we nog afscheid genomen en daarna waren ze weg.
Doordat het vandaag zaterdag is, hebben we een dagje vrij. Hierdoor konden we nog eens een uitgebreid ontbijt gaan eten. Nadat ik 2 eieren, 2 toasten en een glas warme chocomelk (en dat alles voor maar 1,5 euro) achter de kiezen had, had ik genoeg kracht om een eindje te fietsen. We (Iske, Griet en ik) zijn naar het Tibetaans vluchtelingenkamp Tashiling gefietst en hebben daar even rondgewandeld. We hebben vandaag ook de Davis Fall waterval bezocht. Doordat de moesson nu nog niet bezig is, was het niet zo spectaculair. Er was nog te weinig water om een goede waterval te creëren. Jammer maar helaas pindakaas. We zijn dan terug naar de lodge gefietst en hebben voor de rest van de namiddag in de zon gelegen. Speciaal voor diegenen die het nog niet willen geloven: het is hier echt goed weer, snikheet zelfs!
In de late namiddag waren we bij een Nepalese familie uitgenodigd om rijstpap te eten. Het zoontje zit hier altijd in de lodge om met ons te spelen. Hij heeft hier al eens spaghetti gegeten die wij klaargemaakt hadden en wilde iets terugdoen. Zijn mama had een grote kom rijstpap gemaakt en ons uitgenodigd tegen 17 uur. Wij gingen dus beleefd op de uitnodiging in en toen we aankwamen kregen we inderdaad eten rijstpap met aardappelen en ketchup! Waarom? Het eten was echt verschrikkelijk, zo vies! Wie komt er nu op het idee om rijstpap te serveren met aardappelen en ketchup? De aardappelen en de ketchup waren lekker, maar de rijstpap was echt niet te vreten. Er zaten ondefinieerbare brokken in en het smaakte alsof het al eens gegeten was. Bah! Omdat ik niet onbeleefd kon zijn, heb ik de hele schotel opgegeten
Als ik terug thuis ben, zal ik eens goede rijstpap maken. Met room, zoals het hoort!
s Avonds zijn we in het nieuwe restaurant gaan eten dat onlangs zijn deuren geopend heeft. Het eten was er echt lekker. We konden ook bestellen wat we wilden, zonder schrik te moeten hebben voor een voedselvergiftiging. De keuken was kraaknet, er lagen stoffen tafellakens, de obers hadden een kostuum aan
Volgens mij ga ik vannacht nachtmerries krijgen over de rijstpap.
Zondag 1 maart 2009
Vandaag heb ik eindelijk eens iets anders gedaan dan skiascopie, ik ben op screening kamp gegaan. Deze ochtend zijn we in het ziekenhuis met 6 in een piepklein taxietje gekropen. Er zaten 3 personen vooraan en 3 achteraan. Heel oncomfortabel dus.
Toen we na een bewogen rit van anderhalf uur eindelijk aankwamen in het ziekenhuis, zijn we onmiddellijk gaan eten. Ik heb om 10 uur 10.30 uur deze ochtend chowmein gegeten. Dat is een soort van wok met gestoofde groenten en noedels. Spijtig genoeg hadden ze het op een typisch Nepalese manier gemaakt: heel pikant dus. We moesten zo vroeg al lunch eten omdat we voor de rest van de dag geen tijd zouden hebben om pauze te nemen.
Daarna hebben we 232 patiënten getest. De meeste van hen hadden last van conjunctivitis, pingueculum, pterygium Het ging vandaag over een cataract screening, dus de mensen die de ergste vorm van cataract hadden werden naar het ziekenhuis gestuurd. Op het einde van de dag werden 11 mensen met cataract op de bus naar Pokhara gezet. Zij zullen morgen in het Himalaya Eye Hospital gratis geopereerd worden.
Ik heb vandaag ook een albino Nepalees gezien. Heel vreemd: een blanke die Nepalees spreekt en typisch Nepalese kleding draagt.
Toen de screening gedaan was, kregen we nogmaals eten geserveerd en daarna zijn we met de taxi terug naar Pokhara gereden.
Helemaal geradbraakt kwamen we na een lange vermoeiende dag terug thuis.
Deze avond hebben we weer een feestje in de lodge gehouden met Belgisch eten: bloemkool, aardappelpuree en kipfilet. En het was groot feest, want Ivonne was terug!
Maandag 2 maart 2009
Vandaag heb ik een nogal saaie dag in het ziekenhuis gehad. Nu de Gyan weg is, hebben we niemand meer om ons te begeleiden. Dokter Sunu Dulal is er deze week ook niet omdat hij de hele week ergens in een dorpje in de bergen zit om daar cataractoperaties uit te voeren. We werden dus een beetje aan ons lot overgelaten en moesten zelf maar wat zoeken om ons mee bezig te houden. Ik ben de dag gestart in de optiekwinkel van het ziekenhuis en heb toegekeken hoe brillen verkocht worden. De cliënten kunnen maar kiezen uit een zeer beperkt aantal brillen en moeten hun beslissing zeer snel maken. De optiekwinkel is eigenlijk gewoon een toog met een spiegel op. De cliënt heeft niet eens de mogelijkheid om neer te zitten tijdens het kiezen van een mooi montuur. De man die de brillen verkoopt (een heel klein ventje met een kanjer van een machozonnebril in zijn haar) is niet zo aangenaam. De vriendelijkheid tegenover de klanten was ver te zoeken!
Het slijpen van de glazen gebeurt met een automatische slijpmachine (jawel!) Het enige nadeel is dat er niet echt rekening gehouden wordt met het optisch middelpunt en dat de glazen gepolijst worden.
Hierna heb ik toegekeken hoe de oogdruk gemeten wordt, heb ik een babbeltje gedaan met Savitry en heb ik een aantal biomicroscopie onderzoeken meegevolgd.
Ik heb nog een klein vraagje: is er iemand zo vriendelijk geweest om wat Belgische weer op te sturen naar Nepal? Het was vandaag de hele dag bewolkt en redelijk koud. Ik heb zelfs een trui moeten dragen stel je voor!
02-03-2009 om 12:11
geschreven door Katrien
27-02-2009
fotootjes
Gyan de optometrist en ik
Het weer is hier super goed
27-02-2009 om 12:17
geschreven door Katrien
lekker eten
Woensdag 25 februari 2009
Vandaag werd er weer een feestdag gevierd in Nepal. Dit maal was het de beurt aan de Tibetanen om feest te vieren, de reden waarom weet ik niet. Wat nogal vreemd is, is dat deze feestdag niet op voorhand was aangekondigd. Het stond deze ochtend in de krant en er werd beslist dat men vandaag niet moest gaan werken. Doordat wij van het ziekenhuis niets vernomen hadden, zijn we toch gegaan. En maar goed ook, want het ziekenhuis was open.
De patiënten stonden zoals iedere ochtend al voor de deur te wachten.
Doordat ze in het ziekenhuis maar pas van deze ochtend op de hoogte waren van de feestdag, hebben ze beslist om toch te openen. We hebben wel vrijaf gekregen vanaf 13 uur.
We hebben onze namiddag goed besteed door een broodje te gaan halen bij Sheela. Voor de klasgenootjes: het broodje was niet zo lekker als die van het ventje in Brussel. Geen paniek dus, niemand kan het ventje overtreffen. Hij is en blijft de beste broodjesmaker van de hele wereld!
Vervolgens zijn we met de bus naar Mahendra Pull gegaan (de oude stad) om inkopen te doen. Het was weer grappig: een hele bus Nepalezen met 2 blanken, allemaal op elkaar gepropt
Onze voorraad fruit hebben we in de overdekte fruitmarkt gekocht: appels, mandarijntjes, granaatappels, druiven en bananen. We moesten van de eigenaar van het fruitkraam van alles eens proeven, alvorens we besloten om iets te kopen. Typisch Nepalees, ik zie dat in België op de markt niet gebeuren.
s Avonds zijn we naar een super goed restaurant (volgens mijn Trotter toch) geweest. En het eten was inderdaad zeer lekker. Ik heb voor het eerst sinds ik hier ben eindelijk eens iets van vlees gegeten. Ik heb gekozen voor een kippetje gebakken in limoensaus. Ik kreeg er ook nog frieten bij al waren het er maar amper 10. Het is hier triestig gesteld met de frietenindustrie. Jammer!
Donderdag 26 februari 2009
Iske en ik hebben een nieuwe manier gevonden om een lekker ontbijt te nemen. De voorbije weken zijn we s ochtends altijd een soort koffiekoek gaan halen, maar die zijn we nu beu. In plaats daarvan hebben we nu een doos cornflakes gekocht en eten we dat s morgens met een kom fruit. Grote veranderingen in onze dagelijkse rituelen dus!
Toen we deze ochtend op weg waren naar het ziekenhuis, kwamen we een kennis tegen. Met een kennis bedoel ik een Nepalees die in België woont en die we hier leren kennen hebben. In Leuven heeft hij 2 Nepalese restaurant: 1 dicht bij het station en 1 in de Naamsestraat. Als jullie eens een dhal bat willen proeven, moeten jullie naar daar gaan! Deze man is nu voor een aantal weken in Nepal om hier nog een restaurant te openen.
En dus, toen we deze ochtend aan het fietsen waren, hield hij ons tegen. Het restaurant deed vanavond zijn deuren open en hij wilde onze een officiële uitnodiging geven.
Op het werk hebben we een refractie uitgevoerd bij een doofstomme vrouw. Ze was zo schattig en wilde ons vanalles duidelijk maken door middel van gebarentaal.
We hebben vandaag ook contactlensaanpassingen gedaan bij de klas verpleegkundigen. Zon gibbertrienen!
s Avonds was het dan eindelijk zo ver: de grote openingsceremonie van het restaurant. Toen alle gasten er waren, werd er een vreemd ritueel uitgevoerd. Er werd een speciale kaars aangestoken en de eigenaar kreeg van vele mensen een sjaal om zich gehangen. Allemaal heel vreemd En dan kwam men met verschillende soorten hapjes langs. Zo lekker! De kip was zo lekker, allemaal gezellig van 1 groot bord eten. Er was ook gefrituurde ajuin met paneermeel rond. Heel lekker, maar wel super pikant doordat er nog een paar kilo kruiden over de ajuin gestrooid was.
Doordat het eten zo pikant was, kreeg ik tranen in mijn ogen en stonden mijn lippen in brand. Als gevolg daarvan heb ik een aantal keer drinken moeten bestellen om mijn mond te blussen.
Het was een heel gezellige avond en we zijn naar Nepalese normen tot heel laat opgebleven (tot 22.30 uur dus).
Vrijdag 27 februari 2009
Vandaag hebben we afscheid moeten nemen van Gyan de optometrist. Hij was speciaal naar het Himalaya Eye Hospital gekomen om ongeveer 2 weken les aan ons te geven, maar vandaag moest hij vertrekken. Als bedanking hebben we hem een grote reep côté dor chocolade gegeven. En, het was gemaakt in België, het was geen nagemaakt Nepalees spul!
Vandaag zijn we een groot deel van de dag bezig geweest met het testen van de verpleegsters.
Man, wanneer gaan die eindelijk eens stoppen met gibberen?
27-02-2009 om 12:14
geschreven door Katrien
24-02-2009
Terug werken.
Zondag 22 februari 2009
Vandaag hebben we in het ziekenhuis weer samengewerkt met Gyan. We hebben een aantal patiënten gezien die een heel hoge correctie nodig hadden. Om deze reden raadde Gyan hen aan om contactlenzen te dragen . Het aanpassen van contactlenzen gebeurt hier ook een ietsie pietsie beetje anders dan in België. Thuis gaat het er allemaal heel hygiënisch aan toe, maar hier niet. Als de ene lens niet goed past, wordt ze terug in het potje gestoken en neemt men een andere. Van lenzen reinigen hebben ze hier nog niet veel kaas gegeten. Over kaas gesproken, deze middag hebben we weer in de tuin gepicknickt met 'la vache qui rit'.
Toen we later met de fiets op weg naar de lodge voorbij het vliegveld reden, werd er een vliegtuigje klaargemaakt om op te stijgen. We hebben halt gehouden en even later zoefde het doorheen de lucht, op weg naar Kathmandu waarschijnlijk.
En nog later op onze fietstocht kwamen we voorbij een opstand. We reden voorbij het internetcafé waar we altijd naartoe gaan en zagen dat er ongeveer 50 mensen stonden. We zijn doorgereden doordat het er nogal onrustig werd en hoorden later dat het de maoïsten waren. Ze hebben de trap van het internetcafé afgebroken omdat deze op het voetpad staat en dat willen ze niet.
's Avonds hebben we hier in de lodge een feestje gegeven met dhal bat (weeral!).
Maandag 23 februari 2009
Vandaag was het Shiva Ratri, een feestdag ter ere van de god Shiva. Weeral feest dus!
De 4 Belgen die in de Butterfly Lodge verblijven, hebben deze dag op onze eigen Westerse manier gevierd. In de namiddag zijn we naar het oude stadsgedeelte gegaan om inkopen te doen. We hebben alle ingrediënten gekocht om 's avonds... spaghetti te maken.
En het moet gezegd worden, de spaghettti was heerlijk. Eindelijk nog eens een normale, lekkere en deftige maaltijd!
Met de taxi van het oude stadsgedeelte terug naar de lodge gaan, was ook weer een avontuur. Met 4 hebben we op de achterbank van een piepklein autootje gezeten. Alle ingrediënten werden in de koffer gestopt en bovenop het dag lagen nog een achttal stokken rietsuiker.
Deze rietsuiker hadden we onderweg gekocht om ze 's avonds tijdens het feest te verbranden.
Overal in de stad werden immers enorm grote stapels hout in brand gestoken. Het is de bedoeling dat iedereen zijn stok rietsuiker op de brandstapel legt en hem tot een goede temperatuur laat opwarmen. Daarna neem je de stok uit het vuur en sla je hem heel hard tegen de grond. Op deze manier ontploft de stok en vliegen de vuurvonken overal in het rond. Levensgevaarlijk dus! Doordat de stok ontploft is, kan je het binneste, de echte suiker, opeten. Overal waren knallen te horen, zag je vuur in het rond vliegen en mensen weglopen.
Omdat het vandaag een speciale dag was, heb ik met een rode stip (tikka) op mijn voorhoofd rondgelopen. Iedereen in de lodge kreeg deze stip van de eigenares, dit was haar manier om ons zeer veel geluk te wensen.
Dinsdag 24 februari 2009
Ten eerste zou ik graag een speciaal bericht posten voor Isabelle. GELUKKIGE VERJAARDAG! Je cadeautje zal je later nog wel krijgen... op 3 april. Beetje te laat, maar het kan niet anders.
Ten tweede wil ik een bericht posten voor Kateline.
Kateline vriendin, BEDANKT VOOR HET POSTPAKKET! Je bent een schat!
Vandaag heb ik eigenlijk een doodgewone dag in het ziekenhuis beleefd. Het was wel een hectische dag: deze week komt er een klas verpleegsters stage lopen in het ziekenhuis. Overal waar ik keek, zag ik verpleegsters. Ik was omsingeld door hen! Wie komt me redden?
24-02-2009 om 23:41
geschreven door Katrien
21-02-2009
een vrije dag
Zaterdag 21 februari 2009
Deze ochtend hebben we proberen uit te slapen omdat we een zware nacht achter de rug hadden. Ergens in de buurt van de lodge werd immers een feestje gegeven dat tot 4 uur duurde. Er werd gezongen en gelachen en daardoor was het moeilijk voor ons om te slapen.
In de voormiddag hebben we Rhadjan, de man van de boekenwinkel, geholpen met verhuizen. We waren hem gisterenavond tegengekomen en hij vroeg of we wilden helpen. Hij huurt een nieuw huis en zal er samen met zijn mama, zus en 2 broers in wonen. Natuurlijk wilden we helpen! Al hun bezittingen waren op een vrachtwagen gestapeld en het was onze taak om alles af de vrachtwagen te nemen, naar het huis te dragen en op de eerste verdieping neer te zetten. Ik weet niet wat er allemaal in de dozen/zakken zat, maar sommige dingen waren echt zwaar. Zo werd er bijvoorbeeld opeens een gasfles op mijn schouder gelegd en moest ik die naar boven dragen.
Als bedanking omdat we wilden helpen, zijn we 's middags mogen blijven eten. Rhadjans mama had voor iedereen dhal bat (het nationaal gerecht) klaargemaakt en zo ontstond een gezellige lunch, tussen alle verhuisspullen. Dhal bat is een gerecht waarbij je een ongelooflijk grote stapel rijst krijgt, er hoort ook een linzensoep bij en gekookte groenten. Dit alles wordt op smaak gebracht door er een pikante saus aan toe te voegen.
In de namiddag hebben we de plaatselijke school bezocht, waar iemand van onze lodge haar stage doet. Toen we hier aankwamen, werden we verwelkomd met... een schotel dhal bat. Euh, ik had nog maar net gegeten. Om niet onbeleefd te zijn, heb ik dan toch wat gegeten. Moest het nu een pakje frieten zijn, had ik nog wel wat meer kunnen eten. Ik heb zo'n zin in frieten! Zou er aub iemand zo vriendelijk willen zijn om een frietketel, frietvet en een zakje aardappelen op te sturen? Tegen de persoon die dit doen, zal ik oneindig veel keer dhanyabad zeggen, wat hier dank u betekent.
Deze avond hebben we nog afscheid genomen van Ivonne (een Zwitsers meisje dat we hier leren kennen hebben). Zij vertrekt morgen naar Kathmandu om haar broer op te pikken die haar voor een drietal weken komt bezoeken. Volgende week zien we haar terug, want dan komt ze met haar broer naar Pokhara en zullen ze samen een trektoch maken. We hebben afscheid van elkaar genomen in typisch Nepalese stijl: bij een glaasje thee (dat is hier de nationale drank).
21-02-2009 om 00:00
geschreven door Katrien
20-02-2009
bijna weekend
Donderdag 19 februari 2009
Vandaag ben ik weer naar het Himalaya Eye Hospital geweest en heb ik een interessante dag beleefd. In de voormiddag kwam er een man langs die echt niet goed meer zag: hij had een sterkte nodig van -24 dioptrie. Voor de optiek-leken onder ons: -24 dioptrie is echt veel!
De optometrist zei dat hij ging proberen de man terug beter te laten zien door middel van contactlenzen. Een bijkomend probleem was echter dat hij nog een esotropie had (zijn ogen keken te veel naar binnen).
Er was ook nog iemand die een ontsteking aan zijn oog heeft gehad. Deze man had de pech dat de ontstekingscellen waren samengegroeid met zijn bovenste ooglid. Het gevolg hiervan was dat de arme man zijn oog niet goed meer kon bewegen.
Deze middag hebben we in het ziekenhuis gepicknickt. We hadden s ochtends een brood gekocht en hebben dit in de tuin van het ziekenhuis opgegeten, met La vache qui rit smeerkaas. En, het ging over de echte smeerkaas, gemaakt in Frankrijk (niet van die nagemaakte Nepalese kaas)! Ik was zo gelukkig om eens een gewoon boterhammeke te eten.
Vrijdag 20 februari 2009
Deze ochtend zijn we zoals gewoonlijk weer naar het ziekenhuis gegaan en hebben we een doodgewoon dagje gehad. Echt speciale oogaandoeningen hebben we vandaag niet gezien.
Vandaag heb ik wat informatie opgezocht voor mijn eindwerk. In de bib van het ziekenhuis staan immers een aantal interessante boeken.
Morgen heb ik mijn vrije dag en zijn we van plan om naar de finale van het paragliden te gaan kijken. De voorbije dagen zijn er al kampioenschappen geweest, maar morgen is het de grote finale. Ik ben eens benieuwd.
20-02-2009 om 12:13
geschreven door Katrien
18-02-2009
eindelijk nog eens een bericht van mij
Vrijdag 13 februari 2009
Deze ochtend zoals gewoonlijk met de fiets naar het ziekenhuis gereden. Daar heb ik weer de hele dag in de refractiekamer verbleven. Vandaag was er een ophtalmic assistant afwezig en daadoor moest ik volledig zelfstandig werken. Het was dus best wel een moeilijke dag: de mensen verstaan me hier niet doordat zij geen woord Engels spreken en ik geen woord Nepalees. Daarboven kwam nog het probleem dat de refractiewaarde hier berekend wordt aan de hand van skiascopie. En zoals mijn beste klasgenootjes weten, is skiascopie niet echt gemakkelijk. Hopelijk heb ik de mensen met een juist brilvoorschrift naar huis gestuurd.
Ik sta ondertussen in het ziekenhuis al bekend als het meisje dat op een zeer vreemde manier schrijft. Het is me opgevallen dat er hier zeer veel linkshandige mensen zijn, maar die schrijven op en andere manier dan mij. Ze houden hun blad volledig anders vast. Toen ik hier één van de eerste dagen iets wilde opschrijven, werd het me zelfs verboden om op mijn manier te schrijven! Ondertussen zijn ze het al gewoon en laten ze me gewoon doen.
Morgen wordt er een Valentijn feestje gegeven in de lodge. Men is van plan om momo's klaar te maken. Ik ben benieuwd.
Lies en Liesbet, we hebben hier op jullie aanraden een pot apricot jam gekocht. hij is echt lekker.
Zaterdag 14 februari 2009
Deze ochtend proberen uitslapen. Dat is hier niet zo gemakkelijk omdat iedereen hier ongeveer om 6.30 uur - 7.00 uur wakker wordt. Ik heb toch mijn best gedaan om nog een beetje te slapen, want zaterdag is de enige vrije dag die ik heb. Daarna een goed ontbijt genomen in Pumpernickel Backery. Weeral een andere bakkerij, kwestie van ze allemaal te proberen. Voor de rest van de dag niets gedaan, buiten in de zon liggen. Het weer was hier zeer goed, en wat moet een mens dan doen? In de zon liggen en een boek lezen! 's Avonds hebben we hier op de lodge een Valentijn diner klaargemaakt. Als voorgerecht pocorn en als hoofdgerecht momo's. Als dessert waren er pannekoeken en fruitsla. De 2 zonen van Govinda (de eigenaar van de lodge), de Australische neef, de kok en de schattige werkman schoven bij aan tafel. Verder waren Griet, Niels, Iske en Ivonne er ook. Later op de avond kwamen ook Rhadjan (de enorm vriendelijke eigenaar van de bookschop) en een Amerikaanse vriend van hem nog een bezoekje brengen.
Zondag 15 februari 2009
Deze ochtend weeral naar onze vertrouwde bakkerij: Sheela. Daar snel iets gegeten, want op zondag moeten we gaan werken. Vandaag is de langverwachte optometrist eindelijk in het ziekenhuis aangekomen. We hoorden het nieuws deze ochtend al, en een paar uur later was hij er. Met hem hebben we weer refractie gedaan. Het moet gezegd worden: ik begin stilaan een beetje beter te worden in skiascopie. Het begint zelfs leuk te worden ... Stel jullie dat maar eens voor, kameraden van de klas.
Maandag 16 februari 2009
Vandaag ben ik niet naar het zieknhuis kunnen gaan doordat mijn reisgenootje ziek was. Ze voelde zich al een tijdje niet goed en het werd steeds erger. Deze ochtend zijn we naar een dokter gegaan en heeft ze medicijnen gekregen. Ik wou haar voor de rest van de dag niet alleen laten en ben daarom niet gaan werken. In plaats daarvan heb ik mijn Trotter nog eens goed gelezen en opgezocht wat we hier nog allemaal moeten bezoeken.
Dinsdag 17 februari 2009
Vandaag voelde Iske zich al beter en ben ik wel naar het zieknhuis kunnen gaan, waar ik een interessante dag beleefd heb. Ik heb de hele dag samengewerkt met de optometrist, die trouwens Gyan heet. Wat me van deze werkdag het meest zal bijblijven is het onderzoek van een oudere man. Hij had een infectie opgelopen van de voorste oogkamer. Ik heb zijn oog met de biomicroscoop bekenen, en voelde me een beetje misselijk worden ... Zijn oog zag er helemaal niet meer uit als een oog. Ik kan niet echt beschrijven wat er te zien was, maar het zag er niet appetijtelijk uit. Heel erg voor de man: blind aan 1 oog en hij had ook zeer veel pijn.
Vandaag heb ik in het ziekenhuis ook het bericht gekregen dat ik morgen een dagje vrij krijg. Hier wordt morgen namelijk één of andere feestdag gevierd en het ziekenhuis zal gesloten zijn. Een dagje vakantie dus.
P.S.: deze nacht heb ik een droom gehad waarin ik Engels praatte. Ik begin hier helemaal door te draaien, ik droom in het Engels! Man man, zelfs 's nachts ben ik niet verlost van die taal. Zoals de vriendinnen van het middelbaar weten, Engels was niet mijn sterkste vak.
18-02-2009 om 22:59
geschreven door Katrien
12-02-2009
nog een paar fotootjes
Bhoj Raj, mijn leraar van deze week, en ik
In Cafe Concerto
Uitzicht vanaf het ziekenhuis. Let op de mooie bergen.
1 van de binnentuinen van het ziekenhuis
12-02-2009 om 15:02
geschreven door Katrien
cafe concerto
Woensdag 11 februari 2009
Vandaag was het een slechte dag wat betreft het weer. Het regende en onweerde hier.
Toen we naar het ziekenhuis wilden fietsen had in nog met pech af te rekenen: de ketting van mijn fiets is er 2 keer af gevallen. Gelukkig heb ik het kunnen maken zodat we onze tocht konden verderzetten.
Door al deze tegenslag werd ik een beetje bijgelovig, vandaag zou ik immers mijn resultaten van de examens te weten komen. Normaal ben ik niet bijgelovig, maar vandaag
s Avonds bleek dan ook dat mijn vermoeden klopte: ik kon mijn punten nog niet bekijken want de internetpagina blokkeerde. Het blijft nog spannend wat betreft mijn schoolresultaten.
Mijn reisgenootje is voor alles geslaagd en dat zijn we gaan vieren met een etentje in Café Concerto: volgens mij het beste restaurant in Lakeside. Ik heb een lekkere pizza gegeten en als dessert een banana split!
Een speciaal bericht voor Lies en Liesbet: jullie hadden gelijk, het eten in café concerto is echt goed.
In het ziekenhuis heb ik weer refractie gedaan. Terug met Bhoj Raj. Hij heeft vandaag vaak mijn skiascopie waarden niet eens nagekeken. Hij vertrouwde erop dat ik het wel goed deed. Hij is ook speciaal patiënten gaan selecteren die een beetje engels spreken zodat de communicatie voor ons iets vlotter zou verlopen. Ik hoop dat ik de mensen die ik onderzocht heb, een goed brilvoorschrift meegegeven heb
Donderdag 12 februari 2009
Deze ochtend om 8.30 uur Nepalese tijd heb ik naar huis gebeld om mijn schoolresultaten te weten te komen. Het was toen in België 3.45 uur. Oeps, sorry mammie!
MAAR, ik weet mijn resultaat en alle examens zijn goed verlopen. Ik kon dus met een gerust hart naar het ziekenhuis vertrekken.
Vandaag heb ik 18 cataractoperaties meegevolgd. Tijdens de pauze heeft de dokter verder geopereerd en daardoor zijn we vroeger terug naar de lodge gegaan. Om mijn examenresultaat te vieren zijn we naar Laughing Buddha gegaan. Hier hebben we ook weer zeer lekker gegeten.
Toen we terug naar de lodge gingen, zijn we Ivonne tegengekomen (een Zwitsers meisje dat we hier leren kennen hebben). Ze vroeg ons of me met haar naar Pokhara-stad wilden gaan.
We hebben de bus genomen en weg waren we. Met de bus reizen is hier ook een avontuur: de bus rijdt hier met de deur geopend. Als je wil instappen moet je op de bus kloppen en als je er af wil moet je beginnen fluiten. Een beetje anders dan in België dus.
Pokhara-stad was heel druk en eigenlijk was er niet zo heel veel te zien. Alle winkeltjes verkochten hetzelfde.
Vandaag was het ook weer zeer zonnig. Het uitzicht was ook prachtig doordat de mist verdwenen is. Je kon overal om je heen besneeuwde bergen zien. Prachtig!
12-02-2009 om 14:58
geschreven door Katrien
09-02-2009
hiphoi
8 februari 2009
Op zondag wordt er in Nepal gewerkt! Die mensen hebben dus maar 1 dag per week vrij. Ik vind het helemaal niet erg om op zondag te moeten werken, want in het ziekenhuis is er zeer veel te leren.
Deze ochtend kwamen we aan in het ziekenhuis en kregen we de opdracht dat onze stage vanaf nu echt begint. De voorbije week ging het vooral over observeren, maar vanaf vandaag begon het echte werk. Deze week moeten we refracties uitvoeren. Allemaal heel tof: deze voormiddag heb ik bij een tiental patiënten skiascopie uitgevoerd.
In de namiddag waren er geen patiënten meer, maar we zijn tot 16 uur in het ziekenhuis gebleven. We hebben een babbeltje gedaan met de mensen die in het ziekenhuis werken. We hebben het vooral over de verschillen tussen België en Nepal gehad. In Nepal zijn er zeer veel straathonden, maar ik heb hier nog maar 2 of 3 katten zien rondlopen. Iske en ik vroegen ons af waarom er zo weinig katten zijn en daarom hebben we dit gevraagd. Nu blijkt dat Nepalezen helemaal niet van katten houden en ze daarom allemaal doden. Als er een kat in de weg loopt, moet ze dood. Ziezo, dit is dan nog een weetje over Nepal speciaal voor jullie.
Ik heb vandaag voor het eerst een Nepalese mop gehoord. Toen we met de dokters aan het babbelen waren, vertelden we hen dat we zaterdag naar Sarangkot geweest zijn. Ze vroegen ons het volgende: what will you do when you see a bear in the mountains? Hun geniale antwoord was: open it en drink it. Die Nepalezen hebben echt een geweldige humor
Echt grappig niet dus!
9 februari 2009
Deze ochtend voor het eerst muesli met banaan gegeten. Echt lekker!
Daarna weer met de fiets naar het ziekenhuis en weeral voor de rest van de dag refractie gedaan. Vandaag was er niets spectaculairs te zien in het ziekenhuis, een doodgewone dag dus.
Het was hier vandaag ook niet zo warm. De zon scheen af en toe, maar het was vooral bewolkt. Na het werk hebben we een terrasje gedaan en daarmee was de dag weeral voorbij.
09-02-2009 om 13:31
geschreven door Katrien
07-02-2009
enkele beelden
Speciaal voor de vrienden van den optiek: het Himalaya Eye Hospital
Milk tea drinken voor de operatie
Een beeld van Pokhara
De eerste zonnestralen in Sarangkot
07-02-2009 om 16:30
geschreven door Katrien
sarangkot
06/02/2009
Namasté!
Vandaag een heel interessante dag in het ziekenhuis beleefd.
Eerst ben ik meegegaan met dokter Sunu Dulal, het hoofd van het ziekenhuis. Ik wandelde met het naar de biomicroscopie kamer en merkte dat iedereen zeer veel respect voor hem heeft. Iedereen die we onderweg tegenkwamen begroette hem en sommige mensen bogen nederig hun hoofd. Toen we in de biomicroscopie kamer aankwamen ging hij zelfs een stoel halen voor mij. Zo kon ik vlak naast hem zitten en telkens er iets interessants te zien was, mocht ik ook eens kijken doorheen de biomicroscoop. Hij legde ook steeds uit wat er te zien was en hoe hij de oogaandoening zou behandelen. Allemaal heel tof!
Vervolgens mocht ik mee naar de operatiekamer waar dokter Eliya Shrestha 9 operaties zou uitvoeren. Bij de meeste ging het over een cataract operatie. Voordat we de operatiekamer binnengingen hebben we eerst white tea gedronken, volgens mij is dat een traditie.
Daarna heb ik een operatiepakje aangedaan en mocht ik mee naar binnen (op teenslippers).
Ik heb eerst gezien hoe de patiënten verdoofd worden en daarna kon ik via een microscoop de operatie meevolgen. Er werd ook een baby van 7 maanden geopereerde die aan beide ogen een aangeboren vorm van cataract had. De baby hebben ze geopereerd onder volledige verdoving, maar bij de oudere patiënten wordt alleen het oog plaatselijk verdoofd.
Vandaag hadden we een uurtje vroeger gedaan met werken omdat het weekend is. Toen we terug in de lodge aankwamen, hebben we onze trekkersrugzak genomen en zijn we de bergen in getrokken. Met we bedoel ik een groep van 6 personen: 4 Belgen, 1 Zwitserse en 1 van Nieuw-Zeeland. We zijn naar Sarangkot gewandeld (gestropeld) om daar te overnachten en de zonsopgang te zien.We hebben over de klim 2,5 uur gedaan. Constant bergop, ik word nog moe als ik eraan denk.
s Avonds hebben we er nog een vrouw van Canada en haar Nepalese gids leren kennen. We hebben allemaal samen gegeten en het was heel gezellig.
Hier even een klein maar belangrijk detail: Sarangkot ligt op een hoogte van bijna 1600 meter. Pokhara ligt op ongeveer 800 meter. Dat wil dus zeggen dat ik 800 meter geklommen heb in 2,5 uur tijd. Nogal een geluk dat zot zijn geene zeer doet!
Één ding weet ik zeker: bergsport zal nooit een hobby van me worden. Rare jongens, die bergbeklimmers.
07/02/2009
Deze ochtend om 5 uur opgestaan en nog een stukje hoger geklommen zodat we de zonsopgang goed konden zien. Na een tijdje wachten was de zon er eindelijk. Eerst worden de bergtoppen verlichten en dan komt de zon pas volledig op. Heel mooi!
Daarna eindelijk eens een goed ontbijt gehad. Jammie!
Vervolgens terug naar Pokhara gewandeld. Over de afdaling hebben we maar 1 uur en 15 minuten gewandeld. Flink toch?
De gevolgen van de wandeltocht kan ik in mijn kuiten voelen. Amai amai. Nogal een geluk dat ik goede bergschoenen aanhad, dat maakte het gemakkelijker om over de losliggende rotsen te stappen.
Toen we terug in Pokhara waren, zijn we het succes van de tocht gaan vieren door een terrasje te doen. Voor de toekomstige Nepal reizigers: Lassi Banana is echt goed. Dit is een soort van milkshake, maar veel lekkerder dan in België.
Later op de dag hebben we rust genomen en zijn we in de tuin gaan liggen. Niks meer gedaan, want morgen moet ik terug gaan werken. In Nepal heeft men maar 1 dag per week vrij, namelijk op zaterdag.
x
07-02-2009 om 16:21
geschreven door Katrien
05-02-2009
nog een fotootje
Een bleekscheet en 4 Nepalezen
05-02-2009 om 17:53
geschreven door Katrien
hoihoi
Woensdag 4 februari 2009
Vandaag zijn we weeral met de fiets naar het ziekenhuis gereden. Ik heb eerst een uur in de operatiekamer voor kleine ingrepen gestaan. Hier heb ik toegekeken hoe de oogdruk gemeten wordt in Nepal. Volgens mij gebeurt dit op een iets primitievere manier dan in België.
Hierna heb ik weer een tijdje in de refractie kamer doorgebracht. Daar hebben we een Nederlands boekje gevonden (dit ziekenhuis is gesticht door Nederlanders) waarin de prijsvergelijking stond van een staaroperatie in Nederland ten opzichte van een staaroperatie in Nepal. In Nederland betaal je 1300 euro, in Nepal 35 euro.
Hierna heb ik samengewerkt met Sudhash, een toffe gast die 6 jaar geleden afstudeerde. Ik heb zelf skiascopie gedaan (!) en Sudhash zei dat het goed was. Jaja, een hele prestatie van mezelf.
Vandaag hebben ook al 4 mensen gezegd dat ik een vreemde manier van schrijven heb. Toen ik in de operatiekamer was, moesten alle aanwezige mensen eens komen kijken naar mijn schrijfwijze. Ik weet dat ik linkshandig ben, maar dat is nog geen reden om me uit te lachen.
Donderdag 5 februari 2009
Vandaag weer naar het ziekenhuis gegaan, zoals de voorbije dagen. Er was wel een kleine verandering in de dagplanning: we zijn naar een andere bakker gegaan. Maar voor de rest zag mijn dag er net hetzelfde uit als de voorbije drie dagen.
Deze ochtend op de pediatrie afdeling gebleven en een paar visuele onderzoeken gevolgd.
Daarna heb ik een bezoek gebracht aan de bib waar veel interessante boeken stonden.
Ik ben ook een hele tijd in de examination room gebleven waar ik een paar opvallende oogaandoeningen heb leren kennen.
Zoals jullie zien heb ik een nogal alledaagse dag beleefd. Hopelijk hebben sommige van jullie een spannendere dag gehad.
x
05-02-2009 om 15:30
geschreven door Katrien
03-02-2009
stagedag numero 2
3/2/2009
Deze ochtend weeral naar de bakker gegaan, maar dit maal met de fiets. Moest iemand van jullie plannen hebben om eens naar Nepal te komen, een koffiekoek met kaneel is een aanrader!
Hierna met de fiets naar het ziekenhuis gereden zodat we om 9.00 uur konden beginnen met werken.
Vandaag hebben we de hele dag meegelopen met dokter Eliya Shrestha, een toffe madam.
Van 9.00 uur tot ongeveer 10.00 hebben we de nacontroles gevolgd. De mensen die gisteren geopereerd waren, werden vandaag nog eens met de biomicroscoop onderzocht. Er was hier niet zo veel te zien doordat er te veel mensen waren in een te kleine kamer. Ik stond voortdurend in iemands weg en werd een beetje naar alle kanten geduwd.
Hierna hebben we de gewone biomicroscopie onderzoeken gevolgd. Hier was wel wat te beleven. Ik heb een aantal oogaandoeningen gezien die ik alleen nog maar op foto had gezien.
Er kwamen zeer veel mensen met cataract langs. Zo was er bijvoorbeeld een mevrouw die 11 uur gewandeld had om het ziekenhuis te bereiken. Ze had cataract en werd onmiddellijk geopereerd. Er kwam ook een mevrouw met lepra langs
Later op de dag werd een kindje onderzocht en daaruit bleek dat het volledig blind was. Het hele team ging rond het kindje staan om de kijken wat er aan de hand was. Ondertussen waren de andere patiënten ook nieuwsgierig geworden en moeste ze ook allemaal eens naar het kindje komen kijken. Ik heb gevraagd of er nog mogelijkheden waren om het kind te helpen, maar de dokters kunnen niks doen.
En zo hebben we nog vele interessante oogaandoeningen bestudeerd.
03-02-2009 om 15:57
geschreven door Katrien
de eerste stagedag
02/02/2009
Vandaag zijn we voor het eerst in het Himalaya Eye Hospital gaan werken.
s Ochtends vroeg zijn we met de taxi gegaan omdat we nog geen fiets hadden. Natuurlijk zijn we veel te vroeg vertrokken en waren we al om 8.00 uur in het ziekenhuis terwijl we er maar pas om 9.00 uur moeten zijn. Toen we aankwamen stonden er al ongeveer 50 mensen voor de deur te wachten op een consultatie. Iedereen keek ons nogal vreemd aan en het werd alleen maar erger toen we onze weg niet direct vonden op het grote domein.
Om 9.00 uur hebben we dokter Sunu Dulal, het hoofd van het ziekenhuis, ontmoet. Hij stelde ons voor aan Narayan, de man van de administratie. Die kennen we dus ook al!
Hierna hebben we een rondleiding doorheen het ziekenhuis gekregen en hebben we de verschillende dokters leren kennen. We hebben de verschillende onderzoekskamers gezien en daarna mochten we om de kinderafdeling blijven.
Hier hebben we toegekeken hoe de verschillende kinderen getest werden door middel van skiaskopie en een refractie met een pasbril. Vanaf de tweede patiënt mochten we al meehelpen: we hebben de skiascopie waarden die de dokter uitkwam mochten controleren. We hebben ook nog oftalmoscopie mogen doen en hier hebben we een aantal kinderen onderzocht die een aangeboren vorm van cataract (het ondoorzichtig worden van de ooglens) hebben. Ocharme de dutskes!
We hebben ook een zeer verkorte vorm van een functioneel onderzoek gevolgd. En met zeer verkort bedoel ik ongeveer 5 minuten
Later op de dag hebben we met een oogarts en een Nepalese oogarts-leerling biomicroscopie (met een smalle lichtbundel de binnenste delen van het oog bekijken) gedaan. Als er een interessant geval was, mochten wij ook eens kijken. Allemaal heel interessant.
s Avonds zijn we onze fiets gaan halen. Natuurlijk waren de fietsen nog niet klaar en hebben we nog een hele tijd moeten wachten. Naar de lodge fietsen was een avontuur: de autos claxonneerden allemaal als teken dat ze ons zouden passeren en dat we dus voorzichtig moesten zijn.
Katrien in Nepal
