|
Hier ben ik al weer terug! Gisteren om 11.20 uur heb ik de laatste stap gezet van mijn trektocht doorheen het Annapurna gebergte. Normaal waren we (Griet, Iske en ik) van plan om 6 dagen te trekken, maar doordat we zo goed doorgestapt hebben zijn het er maar 5 geworden.
Maandag zijn we vol goede moed vertrokken en hebben we ongeveer 900 meter geklommen. Met klimmen bedoel ik eigenlijk trappen bestijgen. In de voormiddag ging het pad nog geleidelijk omhoog, maar in de namiddag moesten we meer dan 3000 treden trotseren.
Dinsdag moesten we +/- 1200 meter klimmen. Die nacht hebben we op een hoogte van 3150 meter geslapen. Dat is dus een klein beetje hoger dan ik gewoon ben in Bornem.
Woensdagochtend zijn we nog hoger geklommen om de zonsopgang te kunnen zien. We hebben toen voor het eerst tijdens onze trek de allerhoogste bergtoppen gezien. Hiermee bedoel ik die grote mastodonten van 7000 8000 meter hoog. Prachtig gewoon: die besneeuwde bergen waar de eerste zonnestralen van de dag opvallen. Daarna hebben we voor de rest van de dag gedaald tot een hoogte van 1940 meter. In de namiddag werd de tocht bemoeilijkt doordat het regende en sneeuwde. Later kwam er ook nog een harde wind opzetten en begon het te onweren.
Doordat het geregend had, was de hemel opgeklaard en zijn we donderdagochtend weer vroeg opgestaan om de zonsopgang te zien. En deze zonsopgang was zelfs nog mooier dan die van woensdag. De rest van de dag was heel zwaar doordat het warm was (en ik kan helemaal niet goed tegen de warmte). Met mijn petje op mijn hoofd en mijn moed in mijn schoenen strompelde ik de bergen dus op
Ik was blij toen we in een lodge aankwamen! s Nachts heb ik nog een ongelooflijke natuurkracht meegemaakt: een geweldig onweer. Zon hard lawaai! Het onweer bleef tussen de bergen hangen en bleef een hele tijd nazinderen. Echt ongelooflijk! En de regen kletterde op het dak van het huis waar we sliepen. En het gedonder was extra goed te horen doordat we geen raam hadden in de kamer. We hadden wel een raam, maar er zat geen glas in
Vrijdag zijn we om 8.00 uur vertrokken en hebben we de hele voormiddag gedaald. Tegen de middag zijn we toegekomen in de lodge en heb ik eindelijk een douche kunnen nemen (het was 5 dagen geleden: ik stonk dus een beetje heel veel).
Nadat ik in de lodge toegekomen was, stond me nog een aangename verrassing te wachten: er was een postpakket voor me toegekomen. Speciaal voor mijn verjaardag heb ik een doos vol lekkers gekregen van de mama, papa en zus. Nadat ik hier een beetje van gesnoept had, had ik genoeg kracht om naar Mahendrapool te gaan om inkopen te doen. Toen we de supermarkt wilden verlaten, begon het ook hier in Pokhara te onweren. De ene lichtflits kwam na de andere, gevolgd door donderslagen om U tegen te zeggen. Het begon ook hard te regenen en in dat weer is het niet verstandig om de bus terug naar Lakeside te nemen. We zijn in de winkel blijven schuilen en opeens viel de elektriciteit uit. Geen paniek: iedereen blijft gewoon even stilstaan en wacht tot de elektriciteit terugkomt. Moest dat in een supermarkt in België gebeuren, dan brak er waarschijnlijk paniek uit, maar hier is dat de normaalste zaak ter wereld.
In de supermarkt heb ik een aantal zoetigheden gekocht (en uiteraard ook La vache qui rit) om af te kicken van mijn suikerverslaving die ik tijdens de trek heb opgelopen. Volgens mij heb ik de voorbije dagen een klein diabetesje gecreëerd. Ik heb namelijk nog nooit zoveel suiker gegeten! Alles heb ik gedaan om genoeg energie te hebben om de bergen te trotseren: ik heb chocolade, snoep, koekjes, crackers
gegeten. Ik ben er zelfs in geslaagd om suiker met thee te drinken in plaats van thee met suiker. Voor diegene die zich zorgen moesten maken over mijn gezondheid: geen paniek! Ik kon nog altijd de bergen afstappen en moest er niet afgerold worden. Al deze zoetigheden heb ik wel zelf de bergen op gedragen: ik heb niet iemand ingehuurd die het voor mij zou dragen (een porter dus). Ik heb heel veel porters gezien onderweg en allemaal moesten ze enorm veel dragen. Er waren er die 4 grote sportzakken op hun rug droegen, er was er één die een koffer moest dragen, iemand die een mand met fruit in blik de bergen moest opsleuren
Wat nemen de mensen toch allemaal mee op hun trektocht?
Ik heb ook heel veel ezeltjes gezien die afval vanuit de bergen naar de stad droegen en vers eten vanuit de stad naar de bergdorpjes. Die beestjes moeten ook afzien denk ik. Ik heb zelfs een schattig ezeltje gezien die een mand vol kippen droeg. Een ezel die kippen draagt: zo schattig!
Ik heb tijdens de trek wel zeer vaak hetzelfde moeten eten: chowmein (een soort wok met spaghetti). De menukaarten waren niet zo uitgebreid en vele zaken konden we niet riskeren te eten. Al het eten moet namelijk vanaf de stad naar boven gedragen worden door ezeltjes. Dat eten is dus lang onderweg en vaak niet vers meer
Ik heb ook geen vlees gegeten uit medelijden voor de kippen. Als je kip bestelde, werd het beestje daar ter plekke geslacht! En dat kon ik niet over mijn hart krijgen. Doordat ik geen kip gegeten heb, loper er in de bergen nog een aantal kipjes meer rond. Joepie, lang leven de kippies! En over beestjes gesproken, ik heb tijdens de tocht een aantal aapjes gezien. We liepen door het bos en opeens stonden we vlakbij een vijftal apen. Later op onze tocht hoorden we de apen in de bomen slingeren en geluid maken. Het voelde aan alsof ik in een documentaire beland was!
Voilà, via dit bericht weten jullie weer dat alles nog steeds goed is met mij. Ik heb de trektocht goed overleefd. Ik ben me wel heel sterk bewust van ieder peesje en ieder spiertje dat ik in mijn benen heb. Maar na een paar dagen is dat gevoel over en kan ik weer vrolijk rondhuppelen.
Hopelijk hebben jullie even mooie en spannende dingen beleefd als ik de voorbije dagen.
xxx
21-03-2009 om 13:18
geschreven door Katrien
|
Katrien in Nepal
