15-03-2009 om 14:42 geschreven door Katrien

Donderdag 12 maart 2009

Vandaag ben ik zoals gewoonlijk gaan werken en heb ik weer de hele dag biomicroscopie onderzoeken gevolgd met dokter Indra.

De meest speciale patiënt van vandaag was een vrouw van ongeveer 45 jaar. Toen ik haar oog doorheen de biomicroscoop bekeek, had ik al het gevoel dat er iets niet klopte. Haar pupil reageerde niet op licht, haar iris had een matte schijn en haar slera zag er onnatuurlijk wit uit. Net op het moment dat ik me begon af te vragen hoe dit zou kunnen komen, tastte de vrouw naar haar oog. Voor ik het goed en wel besefte, had ze een kunstoog in haar handen en zat ik naar een lege oogkas te staren. Bleek dat haar oogkas ontstoken was en dat ze dat wilde tonen. In plaats van eerst even te zeggen dat ze een kunstoog had… dan was ik niet zo geschrokken.

Toen ik terug van het werk thuiskwam, heb ik nog even van de zon kunnen profiteren en heb ik in de tuin gelegen met een boek.

’s Avonds zijn we naar de Blues Bar gegaan omdat daar een feestje aan de gang was. Een Nederlands meisje dat Ivonne tijdens haar trek had leren kennen verjaarde en gaf een feestje.

Toen we de bar binnenstapte moest ik even wennen: ik had nog nooit zoveel blanken bij elkaar gezien in Nepal. Er waren maar een paar Nepalezen aanwezig en voor de rest waren het allemaal blanken: heel vreemd!

Het feestje was gezellig tot er één van de aanwezige Nepalezen naast mij kwam zitten. Hij vertelde dat hij eerst alle aanwezige gasten goed had bekeken en dat hij mij had uitgekozen om een gesprek mee te starten … Hij kwam steeds dichter tegen me aan zitten en het gesprek zelf was helemaal niet interessant.

Na een tijdje was ik het zo beu en ben ik teruggekeerd naar de lodge. Iske is nog even in de Blues Bar blijven zitten en die man vroeg haar om mij nog eens aan hem voor te stellen.

Neen dank u!

De mama heeft gezegd dat ik niet met een Nepalees naar huis mag komen, dan zal ik dat maar niet doen zeker?

14-03-2009 om 14:30 geschreven door Katrien

Happy Holy


Precies een kleurenboek

11-03-2009 om 14:42 geschreven door Katrien

Dinsdag 10 maart 2009

Vandaag ben ik niet moeten gaan werken vanwege een feestdag. Er werd namelijk het Holy Colour Festival gevierd.

Om de dag goed te starten hebben Iske en ik weer een nieuw record gevestigd: we hebben kunnen uitslapen tot 8.20 uur! In Nepalese termen wil dat dus zeggen dat we enorm lang in ons bed gelegen hebben.

Daarna zijn we in een bakkerij aan het meer gaan ontbijten en hebben we enorm lang op ons eten moeten wachten. Gelukkig was het wel lekker: een spiegeleitje, toast, tomaat en aardappelen. Op de rekening hebben we ook heel lang moeten wachten. In totaal hebben dus een ontbijt genomen van meer dan 2 uur. Moet het nu echt zo lang duren om een eitje te bakken en een stukje toast in de oven te steken? Het ontbijt was dus typisch Nepalees: bistari bistari (traag traag).

En daarna begon het kleurenfestival! Overal op straat kon je felgekleurde poeder kopen dat je moest vermengen met een beetje water. Dit papje moest je op de voorbijgangers smeren en hen een happy holy wensen. Later op de dag zijn we met de eigenaar van de lodge naar het einde van het meer gestapt, waar het echte feest begon. Daar hebben we samen met een hele groep Nepalezen elkaar volgeschilderd in verschillende kleuren. Er werd gegeten, gedronken en veel gelachen. Zelfs de voorbijwandelende koeien moesten eraan geloven: sommige van hen kregen ook gekleurd poeder over zicht.

Daarna zijn we met de volledige groep langs de hoofdstraat terug naar Lakeside gegaan. Er werd muziek gespeeld (zeer mooie instrumenten) en iedereen moest dansen.

Die Nepalezen zijn echt een ongelooflijk tof volk, zo’n fantastisch plezante mensen!

En voor de kleren die ik aanhad restte nog maar 1 oplossing: de vuilbak.

Toen we na het feest terug in de lodge aankwamen zijn we direct onder de douche gesprongen. Zalig gewoon, een doucheke heeft nog nooit zoveel deugd gedaan. Ik heb wel hard moeten schrobben om alle kleuren van mijn velleke te krijgen.

Om van al dat gefeest even te bekomen, hebben we voor de rest van de dag in de tuin gelegen en watermeloen gegeten.

Woensdag 11 maart 2009

Toen ik deze ochtend op mijn gemakse de keuken binnenstapte om mijn ontbijt klaar te maken, werd ik enthousiast begroet door de Gurgan de kok. Hij toonde me de krant van vandaag en wat blijkt: er staat een foto met mij erop in de krant! Jaja dat is dus echt GEEN mopje. Gisteren tijdens het festival liepen er zeer veel mensen rond van de pers en die hebben dus ook foto’s genomen. Als foto in de krant hebben ze er eentje gekozen waar ik ook op sta. Gurgan vertelde me ook dat ik op alle Nepalese TV zenders te zien was. Hij had naar verschillende nieuwsberichten gekeken en kon me telkens duidelijk zien. Het is dus gebeurd: ik ben een BN (bekende Nepalees).

Maar ook een BN moet iets voor de kost doen en vandaag ben ik dus terug gaan werken.

Ik heb weer de hele dag biomicroscopie onderzoeken meegevolgd met dokter Indra.

Toen we na het werk naar huis fietsen, zagen we over de bergen donkere regenwolken hangen. Nadat we net in de lodge waren toegekomen en onze fietsen hadden weggezet, begon het te stormen. Alles wat in de tuin stond en kon wegvliegen moest snel binnen gezet worden en de winkeltjes in de straat werden gesloten. Doordat het hier nooit regent, was er heel veel stof dat alle kanten opvloog. We hoorden ook een paar harde bonken nadat er ergens iets was weggevlogen en met een smak ergens tegenaan sloeg.

Dat heb ik dan ook weeral eens meegemaakt: een tropische storm.

11-03-2009 om 14:38 geschreven door Katrien

Mijn banana lassi en ik!

09-03-2009 om 19:33 geschreven door Katrien

Zondag 8 maart 2009

Vandaag heb ik het International Mountain Museum bezocht! Toen we middagpauze hadden in het ziekenhuis, kwam een eerstejaarsstudente ophthalmic assistant vragen of we eens wilden meegaan naar het studentenhuis. Alle studenten wonen net als de dokters en assistenten op het domein van het ziekenhuis. De dokters en assistenten hebben ieder een eigen huis waar ze met hun familie wonen, maar de studenten wonen in een studentenhuis. De 6 vrouwelijke eerstejaars slapen allemaal samen op een slaapzaal, en de 4 derdejaarsstudentes slapen ook samen. Een tweedjaar is hier niet, doordat er dat jaar geen inschrijvingen waren.

Toen we bij hen op de kamer zaten, stelden ze voor om met zijn allen naar het museum te gaan. Iske en ik zeiden dat het goed was en wilden onmiddellijk vertrekken, maar dat was niet volgens hun plan. Ze hadden allemaal nog 3 kwartier tijd nodig om zich om te kleden. Kleding werd verwisseld, schoenen werden uitgezocht, haren werden gekamd, crèmekes werden op het gezicht gesmeerd … Om het lange wachten een beetje ‘aangenaam’ te maken voor ons, kregen Iske en ik een paar koekjes en papaja voorgeschoteld.  Na 3 kwartier waren ze eindelijk klaar en waren ze helemaal opgetut, en ik zat daar met mijn short en bezweet T-shirtje (want het was vandaag 30° warm).

Het museum zelf was wel interessant. Ik heb wat bijgeleerd over de verschillende bergen en bergbeklimmingen. Het was ook grappig om de uitrusting van de bergbeklimmers doorheen de eeuwen heen te zien.

En, deze avond hebben we omelet met brood kunnen eten. Toen ik deze ochtend naar de bakker ging, lag het bestelde brood klaar.

Maandag 9 maart 2009

Speciaal bericht voor tante Nicole en Krijn: HEEL HARD BEDANKT VOOR HET KAARTJE!!! Ik vind het echt heel tof dat jullie aan mij denken. xxx

09-03-2009 om 13:23 geschreven door Katrien