Zondag heb ik een dagje rust genomen en heb ik de hele dag niks gedaan. Ik heb me op het gemakje in een hangmat gelegd met een drankje en hapje en heb genoten van het tropische weer. Af en toe heb ik wel een duik in het meer moeten nemen want het werd soms een beetje te warm. Maandag hebben we weer de hele dag in de bus gezeten om van Livingston naar Antigua te rijden. We zijn s morgens vroeg moeten vertrekken want we moesten over de hoofdstad rijden en daar waren problemen. Het is er al een paar dagen constant aan het regenen en er zijn een aantal bruggen ingestort door de kracht van het water. Onderweg hebben we trouwens modderstromen gezien en het water liep echt van de bergen. Om zo veel mogelijk problemen te vermijden zijn we dus vroeg vertrokken. Gelukkig hebben we niet al te veel last gehad van het slechte weer en zijn we goed aangekomen in Antigua, onze laatste stop van de reis. Dinsdagvoormiddag hebben we een heuvel beklommen en zo hadden we een mooi uitzicht over Antigua. Daarna zijn we rechtstreeks naar het koffiemuseum gegaan en hebben we uitleg gekregen over het kweken van koffie en de verschillende soorten koffiebonen. Uiteraard heb ik koffie gekocht, dus als jullie benieuwd zijn naar Guatemalteekse koffie moeten jullie maar eens komen proeven. Daarna hadden we een namiddag vrij en die heb ik gespendeerd door de plaatselijke markjes te bezoeken. Woensdag zijn we om 6 uur vertrokken om de Pacaya te beklimmen. Dit is de meest actieve vulkaan van Guatemala en hij is in mei voor het laatst uitgebarsten. Die uitbarsting was trouwens de ergste van de afgelopen 500 jaar. Doordat er gisteren nog een aardbeving geweest was, hadden we ongelooflijk veel geluk dat we hem vandaag mochten beklimmen. Ik heb echt over gloeiende stenen gelopen en de stoom vloog me om de oren. Helemaal op het einde hebben we zelfs een rood-gele lavastroom gezien. Ik heb er zelf een paar meter vandaan gestaan! En het was er uiteraard lekker warm! Wel opletten dat je niet valt want die vulkaan-brokstukken zijn ongelooflijk scherp (dat heeft mijn rechterhand mogen ondervinden). Wie van jullie kan nog zo'n straf verhaal vertellen? In de namiddag hadden we weer vrij en die heb ik benut door souvenirs te kopen en een lekker chocoladegebakje te gaan eten. Morgen zijn we donderdag en moet ik mijn rugzak weer pakken om naar huis terug te keren. Na 3 weken zit mijn verblijf in Guatemala er jammer genoeg op en moet ik naar huis terugkeren. Maar ik heb een schitterende tijd gehad, heb veel mooie dingen gezien, fantastische mensen ontmoet en kan ongelooflijk straffe verhalen vertellen.
02-09-2010 om 01:39
geschreven door Katrien
29-08-2010
Zondagvoormiddag hebben we van een gids een rondleiding in Chichicastenango gekregen. We hebben de kerk bezocht waar juist een viering bezig was. De Guatemalteken zijn heel gelovige mensen en de kerk zat dan ook bomvol. Daarna hebben we een soort van miçuseum met maskers bezocht. Er bestaan hier verschillende maskers die voor verschillende gelegenheden gebruikt worden. Tot slot hebben we nog een heuvel beklommen waarop 2 gebedsplaatsen/offerplaatsen waren. Telkens waren er een aantal mensen aan het bidden. Helemaal bovenaan de heuvel werden een aantal zaken geofferd door ze in het vuur te gooien. Het ging onder andere over vlees, eieren, limoen en graan. Aan de overkant van de heuvel konden we een zeer kleurrijk kerkhof zien. De graven leken meer op felgekleurde huisjes en elke kleur heeft zijn eigen betekenis. In de namiddag stond er niets op het programma en konden we rondlopen op de meest kleurrijke markt van Noord- en Centraal Amerika. Overal verkochten ze souvenirs en eten. Als je ergens bleef staan om eens rond te kijken, kwamen de mensen direct en probeerden ze je te overhalen om iets te kopen. Na al dat shoppen waren we een beetje moe, maar dat was geen probleem want maandag stond er een lange busrit op het programma. Om 11 uur zijn we vertrokken en om 20 uur toegekomen in Coban. Onderweg zijn we maar 2 keer voor 10 minuten gestopt. Vermoeidend! We zitten nu meer in het noorden van Guatemala en dat is te merken aan het weer, het is hier een stuk warmer! Dinsdag was een supertoffe dag en hebben we de hele dag in bikini rondgelopen. s Morgens zijn we in de laadruimte van een pick up geklommen en zijn we over een zeer hobbelig pad naar Semuc Champey gereden. Ik sta vol blutsen en builen! In de verstikkende hitte hebben we s morgens een berg beklommen. We moesten goed opletten waar we stapten want het weggetje was zeer glad. Volgens mij heb ik in mijn hele leven nog nooit zo hard gezweet! Helemaal bovenaan hadden we een prachtig uitzicht over Semuc Champey. Het gaat om een getrapte reeks bassins op een natuurlijke kalkstenen brug. Ik wist niet zo goed wat ik me erbij moest voorstellen, maar het was prachtig. We zijn de berg terug afgedaald en zijn in die heerlijk koele bassins gaan zwemmen. Daarna stond tubing op het programma. We kregen allemaal een binnenband van een auto waar we moesten opzitten en zijn zo een stuk van de rivier afgevaren. Heel tof maar het was wel spijtig dat de rivier zo vuil was en stonk. In de namiddag hebben we een grot bezocht op ouderwetse wijze, dat wil zeggen met kaarsjes. Het was wel moeilijk om het kaarsje niet te laten uitgaan doordat we de hele tijd in het water zaten. Sommige stukken zaten we maar tot ons middel in het water maar andere stukken waren 3-4 meter diep en moesten we zwemmen. We zijn ook door een ondergrondse waterval gelopen en overal hooden we het water kletteren. Doordat er een stevige onderstroom was werd ik een aantal keer tegen de rotsen geduwd. Nog meer schrammen! Woensdag hadden we weer een lange busrit voor de boeg en zijn we naar Flores gereden. Dit is een klein stadje op een eiland in het meer van Peten Itza. s Avonds hebben we een gezellige wandeling gemaakt op de dijk en van het mooie weer genoten. Donderdagochtend zijn we om 4.30 uur naar Tikal vertrokken. Dit is het hoogtepunt van de Maya cultruu. We hebben een mooie wandeling doorheen het regenwoud gemaakt en hebben verschillende dieren gezien; apen, vlinders, vogels, een soort wasbeer, enorm grote cavias, een tarantulla en een soort vos. De heel grote bouwwerken van de Mayas hebben we uitvoerig bekeken en de hele grote tempels hebben we zelfs beklommen. Via en heel steile trap bereikten we de top en hadden we een fenomenaal uitzicht over het regenwoud. De afdaling was ook spectaculair en spannend; zeker niet struikelen! In de namiddag hebben we een wandeling gemaakt in een natuurrestervaat. Doordat het weer enorm warm was waren we allemaal kletsnat van het zweet toen we op het uitkijkpunt bovenop de berg stonden. Vrijdagmorgen zijn we om 5.15 uur in Flores vertrokken en een paar uur later aangekomen aan het meer van Izabal. We hebben ook een tussenstop gemaakt bij natuurlijke zwavelbaden en hebben daar wat gezwommen. De stond van rotte eieren was echt merkbaar! Maar het was wel plezant want het water was op sommige plaatsen echt heel warm. Vanaf het meer van Izabal hebben we de boot genomen over de Rio Dulce en uiteindelijk over de Caribische Zee. Na de boottocht door een prachtige omgeving zijn we aangekomen in Livingston. We slapen allemaal in hutjes bij het water en hebben een fantastisch uitzicht. We kunnen zelfs Belize en Honduras zien liggen. Toch vreemd dat er zo veel verschill3en kunnen zijn in 1 land. Het klimaat is hier bijvoorbeeld tropisch en overal staan palmbomen. In het binnenland is het winter en hadden we iedere namiddag regen. Ook de bevolking verschilt hard; de mensen in Livingston zijn heel donker van huidskleur en de verschillende bevolkingsgroepen hebben allemaal een andere klederdracht. s Avonds heb ik me in een hangmat op de pier gelegd en genoten van het onweer op de Caribisch Zee. Zaterdagochtend zijn we met de boot naar een waterval gegaan en hebben we ons daar geamuseerd door wat te zwemmen. Daarna zijn we naar de Playa Blanca gevaren en hebben we ons op het strand geploft. Lekker niks doen buiten zonnen en af en toe in het water springen. s Avonds hebben we weer lekker gegeten terwijl er een gigantisch onweer vlak boven ons hing. Enorm veel bliksem en een oorverdovend lawaai. De electriciteit is zelfs een paar keer uitgevallen!
29-08-2010 om 20:57
geschreven door Katrien
22-08-2010
vervolg van de Guatemalteekse avonturen
Woensdag hebben we afscheid genomen van het mooie Panajachel en zijn we naar la Florida getrokken. Eerst hebben we een paar uur met een minibusje moeten afleggen, maar daarna was dit niet meer mogelijk. De plaats waar we naartoe gingen waszo afgelegen dat er geen bussen naartoe reden. We hebben onze weg moeten verderzetten door in de laadruimte van een vrachtwagen te gaan zitten. Na vele uren zijn we eindelijk bij het project aangekomen waar we een aantal dagen vrijwilligerswerk zullen doen. We sliepen allemaal samen in een grote slaapzaal en nadat we ons geinstalleerd hadden mochten we naar de families gaan. Per 2 zouden we altijd bij een familie gaaan eten. Katrien en ik werden opgewacht door Denilson en Cindy en mochten meegaan naar hun huis. Donderdagvoormiddag hebben we een rondleiding gekregen over het domein. Zo wisten we waar de honing, koffiem bananen, cacao en noten gekweekt werden. Naarmate we dieper het bos in gingen moesten we goed opletten waar we stapten, want er zaten veel slangen. In de namiddag hebben we meegeholpen met het plamuren van het zwembad. Daarna hebben we chocolademelk gemaakt met de cacaobonen die we verzameld hadden. Eerst moesten ze geroosterd worden en daarna gemalen worden. We hadden veel verwacht van de chocolademelk, maar hij viel wat tegen. Hij was met water gemaakt en doordat hij ui 100% cacao bestond was hij heel bitter. Vrijdagvoormiddag hebben we op het veld gewerkt. We kregen allemaal een groot hakmes en moesten het onkruid snoeine. Een vermoeiendwerk! In de namiddag hebben we een soort ceremonie bijgewoond. De verschillende families die hier samenwerken kwamen samen om te bespreken hoe we de samenweking nog kunnen verbeteren. Het was wel spijtig dat er ook een paar missionarissen waren die de families op een heel kinderachtige manier wilden leren dat communicatie heel belangrijk is. Zaterdagochtend hebben we afscheid genomen van de families en om 8.30 uur zijn we naar Chichicastenango vertrokken. Eerst moesten we terug in de laadruimte van de vrachtwagen zitten on naar de bewoonde wereld terug te keren. Dan moesten we nog een stuk afleggen met een minibusje en op het einde hebben we nog 2 uur in een chicken-bus gezeten. Dat zijn hier de lokale bussen en iedereen zit dicht op elkaar gepropt.
22-08-2010 om 01:42
geschreven door Katrien
17-08-2010
Nieuwe avonturen...in GUATEMALA
Ik ben eens benieuwd wie af en toe nog eens naar deze blog surft en dit bericht zal lezen. Donderdag ben ik vertrokken met een groep van 10 personen om 3 weken rond te trekken in Guatemala. Om 7.55 uur zijn we opgestegen en na een lange vermoeiende vlucht ben ik on 0.35 uur Belgische tijd geland. Hier was het nog maar 16.35 uur dus we hadden nog de hele avond om van Antigua te genieten. We zijn iets gaan eten en dan gaan slapen want we waren moe. De volgende dag hebben we pas echt Antigua kunnen bezoeken. Zo hebben we onder meer het Jade museum besocht en zijn we te weten gekomen hoe deze stenen geslepen worden en wat de betekenis ervan is. Ik heb ook ontdekt dat ik volgens de Maya kalender geboren ben op de dag van het gordeldier. s Avonds zijn we weer lekker gaan eten en dan vroeg onder de wol. Zaterdag zijn we aan onze trektocht begonnen. We hebben de hele dag geklommen en hebben geluk gehad met het weer. s Middags was het aan het regenen, maar gelukkig konden we ergens schuilen. s Avonds zijn we in ghost town aangekomen. Dit is een dorpje waar nog maar 1 man woont. Door een aardbeving enkele jaren geleden is iedereen gevlucht behalve die ene man. Hij was dan ook nieuwsgierig en moest ons direct komen opzoeken. We hebben onze tenten opgeslagen in de verlaten school. Maar goed, want het heeft de hele nacht geregend. Zondag zijn we verder getrokken maar hadden we minder geluk met het weer. Vanaf s middags heeft het voor de rest van de dag geregend. Kletsnat waren we. Mijn voeten stonden echt onder water in mijn schoenen.s Avonds hebben we de tenten op een bergflank gezet en probeerden we ons warm te houden. Gelukkig is het s nachts gestopt met regenen. Maandag was het uitzicht heel mooi en konden we alle vulkanen zien. Eerst stond er nog een stevige klim op het programma, maar daarna was het voor de rest van de dag dalen. In een rotvaart zijn we van de bergen gelopen. Sommige stukken waren echt gevaarlijk. Soms hoorden we een gerommel, en dat bleken uitbarstingen van de vulkaan te zijn. Toen we na het dalen eindelijk beneden waren wa de 3 daagse trektocht gedaan. De trektocht heeft er voor gezorg dat we een heel goede groepssfeer hebben. We moesten samen doorheen die misserie en dat hebben we opgelost door veel te lachen en een hechte groep te worden. Op de tocht hadden we ook 2 gidsen en 2 dragers mee. Het waren heel schattige en grappige mannen die er echt voor zorgden dat de sfeer er bleef inzitten. Na de tocht zijn we doorheen stormweer en mist met het busje naar Panajachel gereden. Vandaag zijn we dinsdag en hadden we een vrije dag in Panajachel. Eerst hebben we een stevig ontbijt genomen en daarna zijn we met een boot naar 2 naburige stadjes gegaan. Het meer waarop we vaarden was heel mooi. Overal kon je de bergen zien. Prachtig. (ik wilde eigenlijk een uitroepteken typen, maar het zijn hier qwerty toetsenborden en ik vind het uitroepteken niet). Bij het terugvaren naar Panajachel gingen we pas echt snel want het begon te regenen en we wilden droog thuiskomen.
17-08-2010 om 00:00
geschreven door Katrien
01-04-2009
het allerlaatste bericht vanuit Nepal
Dit is mijn allerlaatste bericht vanuit het verre Nepal. Mijn verblijf van 9 weken zit er op en jammer genoeg moet ik morgen naar huis terugkeren.
Morgenvroeg neem ik het vliegtuig naar Delhi en maak ik (of beter gezegd de piloot) daar een tussenlading. Vanaf Delhi vlieg ik door naar Londen. Misschien vliegen we wel over België. Moest er iemand zo zot zijn om in de tuin te gaan staan en naar ieder vliegtuig te zwaaien, dan zou ik dat zeer appreciëren. Als ik dan eindelijk in Londen aangekomen ben, moet ik nog ongeveer 1 uur op de metro zitten op weg naar het hotel. Jaja, ik blijf gedurende 1 nacht in mijn meest favoriete land slapen. Ik kijk er al naar uit om tussen de Britten te vertoeven (niet dus!).
De volgende dag (3 april) kom ik met de Eurostar naar huis. Ik heb dus een heel lange reis voor de boeg.
De voorbije dagen heb ik in Kathmandu doorgebracht en dit is een klein verslagje van wat we daar gedaan hebben:
Toen we zaterdag aankwamen, zijn we naar een lodge gegaan die Ivonne ons had aangeraden. Toen we daar toekwamen kregen we een kamer toegewezen die volgens ons meer weghad van een tuinhuisje: we sliepen ook echt in de tuin. Ik had een kamer met een badkamer, maar er was een klein mankementje: de douche en wastafel waren niet aangesloten. Ik had dus een badkamer, maar er was geen water! Nog een klein detail: als ik het toilet doorspoelde, spoot de inhoud alle kanten op. Gezellig! Doordat we met Griet de volgende dag in deze lodge hadden afgesproken konden we niet weg en moesten we er dus de nacht doorbrengen. We zijn dan maar een eindje gaan wandelen en waren weer helemaal overdonderd door Kathmandu. Er lopen hier zeer veel mensen rond, iedereen is opdringerig en er is enorm veel verkeer. Je moet echt opletten dat je niet overreden wordt. De lucht is ook heel hard vervuild en het is dus officieel: ik heb gedurende mijn verblijf hier 2 stoflongen gecreëerd.
Zondag hebben we Swayambunath of de Monkey Temple bezocht. We moesten een geweldige trap beklimmen om bij de tempel te raken (na de trektocht was deze trap dus geen probleem meer voor ons). De aapjes liepen echt overal in het rond!
Daarna hebben we Durbar Square bezocht met zijn vele tempels. Dit gedeelte van de stad verloor veel van zijn schoonheid omdat er enorm veel mensen rondliepen. We werden steeds aangeklampt door mensen die onze gids wilden zijn. Nadat er al tien mensen dit gevraagd hebben, ben je het echt beu. Laat ons met rust, we hebben geen gids nodig! Durbar Square vond ik dus minder interessant.
Maandag hebben we Pashupatinath bezocht. Dat is een stadje aan de rand van een rivier waar de hindoes gecremeerd worden. Toen we er waren, waren er 3 crematies aan de gang. De overledene wordt op een brandstapel gelegd en de zoon ervan moet de brandstapel aansteken.
Nadat we dit tafereel aanschouwd hadden, zijn we te voet naar Bodhnath gegaan. Daar hebben we de grootste en belangrijkste stoepa van het boeddhisme gezien. Heel mooi!
Dinsdag zijn we naar Patan gegaan en hebben we weer de hele dag tempels bezocht. Patan wordt ook de stad van de schoonheid genoemd en dat kon ik merken.
Zoals gewoonlijk heeft het ook deze avond geregend en gedonderd. Kletsnat waren we...
Ik heb een vraagje voor het thuisfront: zouden jullie de hoofdschakelaar van de elektriciteit kunnen uitschakelen aub? Dan verloopt de overgang naar de westerse wereld niet zo bruut voor mij. In een huis zonder elektriciteit zal ik me meer thuis voelen en kan ik beter acclimatiseren (wow wat een moeilijk woord). Wat denken jullie ervan? Er moeten dan wel overal kaarsjes gezet worden natuurlijk. En dan moet iedereen een hoofdlamp (zoals de mijnwerkers) dragen, dat heb ik hier de voorbije 9 weken ook moeten doen.
Het eten dat we vrijdagavond eten mag wel Westers zijn. Ik zou het bijvoorbeeld niet zo tof vinden als we rijst zouden eten. Frietjes zijn goed voor mij! Jammie!!! Ik begin hier al te watertanden, krijg hallucinaties en kan de geur van de frietjes al bijna ruiken.
Ik heb hier 9 fantastische weken beleefd en daarvoor zou ik graag de mammie, pappie en zussie willen bedanken. Ik vind het heel tof dat ik deze kans van hen heb mogen grijpen en dat ze me door dik en dun gesteund hebben. Als bedanking heb ik voor hen een aantal souvenirs gekocht, maar ik verklap nog niet welke!
Verder wil ik Lies en Liesbet bedanken voor de vele tips die ze gegeven hebben in verband met deze buitenlandse stagen. Hopelijk komen nog vele toekomstige derdejaarsstudenten optiek en optometrie naar Nepal. Op deze manier zal dit fantastische project blijven bestaan! Het Himalaya Eye Hospital is alvast geïnteresseerd om nog meer Belgische studenten aan te nemen.
En natuurlijk wil in Iske bedanken omdat ze het 9 weken met mij heeft volgehouden. We hebben samen een geweldige tijd beleefd en dat zal ik nooit vergeten.
En met deze woorden sluit ik mijn Nepalees blog-avontuur af.
xxx
Katrien.
01-04-2009 om 07:38
geschreven door Katrien
28-03-2009
Kathmandu
Deze ochtend om 7.30 uur zijn we met de bus naar Kathmandu vertrokken. Na een rit van 7 uur zijn we eindelijk in Kathamdu aangekomen en konden we op zoek gaan naar een slaapplaats. Nadat we deze gevonden hadden, hebben we wat rondgelopen in de straten van de hoofstad. En het werd ons meteen duidelijk dat we van het rustige Pokhara naar het zeer hectische Kathmandu gereisd zijn. Via deze weg laat ik jullie dus weten dat ik veilig en wel in Kathmandu ben aangekomen.
xxx Katrien
28-03-2009 om 12:19
geschreven door Katrien
Kathmandu
Deze ochtend om 7.30 uur zijn we met de bus naar Kathmandu vertrokken. Na een rit van 7 uur waren we er eindelijk en hebben we een lodge gezocht waar we kunnen slapen. Hierna hebben we al een beetje rondgewandeld in de straten van de hoofdstad. Het was ons meteen duidelijk: we zijn van het rustige Pokhara naar het zeer hectische Kathmandu gereisd. Overal toeristen, heel veel auto's en veel lawaai.
Via dit berichtje weten jullie dus dat ik veilig en wel in Kathmandu ben aangekomen.
xxx
Katrien
28-03-2009 om 12:15
geschreven door Katrien
27-03-2009
laatste dag pokhara
Ik bedacht me daarnet dat het bijna een week geleden dat ik nog eens iets van mij heb laten horen. Maar geen paniek, alles is hier nog goed!
De voorbije dagen heb ik voornamelijk niets gedaan. Als de zon scheen, lag ik in de tuin een boek te lezen. Het heeft hier ook iedere dag hard gestormd: veel regen, wind en onweer. Dat is eigenlijk niet normaal voor de tijd van het jaar denk ik. De moesson begint normaal gezien pas eind april begin mei. Dat onweer zorgt er wel voor dat het uitzicht op de allerhoogste bergen hier schitterend mooi is. Iedere ochtend kan je de bergen zien!
Gisterenavond was er ook een zeer mooie sterrenhemel te zien: ik had nog nooit zo veel sterren gezien.
Vandaag (vrijdag 27 maart) is de laatste dag dat ik in Pokhara verblijf. Morgen nemen Iske en ik de bus richting Kathmandu. We zullen daar nog vier dagen verblijven om Kathmandu en de omgeving ervan te bezichtigen. Donderdag 2 april keren we dan terug naar huis Aan alle mooie liedjes komt een einde.
Het volgende bericht dat jullie op deze blog zullen lezen zal dus vanuit Kathmandu getypt zijn.
xxx Katrien
27-03-2009 om 08:11
geschreven door Katrien
24-03-2009
niks doen
Zondag 22 maart 2009
Volgens mij heb ik vandaag weer een record gebroken: ik ben erin geslaagd om tot 9.00 uur stipt te slapen. Ik heb 3 keer op mijn horloge moeten kijken voordat ik besefte dat het echt al zo laat was.
Daarna heb ik een douche met ijskoud water genomen: doordat de zon gisteren niet geschenen had, was er geen warm water. Op zon moment besef ik weer dat ik in Nepal zit, waar je in primitievere omstandigheden moet leven.
Gelukkig was het weer vandaag weer stralend. Mijn ontbijt heb ik in de tuin gegeten met een short en een T-shirt zonder mouwen aan. Is er iemand in België die dat ook doet? Of zitten jullie binnen aan de verwarming met een dikke trui aan?
Door de regen van de voorbije dagen was het uitzicht ook weer prachtig: ik kon de besneeuwde bergtoppen weer zien!
Vandaag ben ik naar de Butterfly Child Care Foundation gegaan. Dat is een soort kinderopvang die opgericht is door Govinda (de eigenaar van de lodge waar ik verblijf). In deze opvang kunnen de kinderen van de allerlaagste kaste (ja, hier in Nepal geldt nog het kastensysteem) terecht en s middags krijgen ze eten. Vandaag was echter een speciale dag want er kwamen 2 goochelaars langs om de kinderen te entertainen. Het was echt schattig om te zien hoe de kindjes zich amuseerden.
s Middags moesten ze allemaal op een rijtje op de grond zitten en kregen ze ieder een kom rijst. Vandaag kregen ze zelfs ook een stukje kip omdat het een speciale dag was.
In de namiddag heb ik nog een beetje van het goede weer geprofiteerd door in de tuin te liggen.
Maandag 23 maart 2009
Vandaag is er weer een dag voorbij gegaan zonder dat ik iets nuttigs gedaan heb. Ik ben er weer in geslaagd om tot 9.00 uur te slapen en heb daarna een uitgebreid ontbijt gegeten in de tuin. Voor de rest van de voormiddag heb ik in de zon gelegen en ben ik af en toe naar binnen moeten gaan om wat af te koelen.
In de namiddag ben ik binnen gebleven doordat het slechter weer werd. Er kwam steeds meer wind opzetten en de hemel werd donkerder en donkerder. En inderdaad, even later was het zo ver: er brak weer een geweldig onweer los. Ik denk dat dat de eerste tekenen zijn dat de moesson periode steeds dichterbij komt.
24-03-2009 om 06:41
geschreven door Katrien
21-03-2009
fotootjes van de trektocht
Dit was ik tijdens de eerste dag van de trektocht: ik zag er dus nog redelijk fris uit.
De zonsopgang op een hoogte van ongeveer 3200 meter
Een heel mooi uitzicht over de allerhoogste bergen
21-03-2009 om 13:25
geschreven door Katrien
trektocht
Hier ben ik al weer terug! Gisteren om 11.20 uur heb ik de laatste stap gezet van mijn trektocht doorheen het Annapurna gebergte. Normaal waren we (Griet, Iske en ik) van plan om 6 dagen te trekken, maar doordat we zo goed doorgestapt hebben zijn het er maar 5 geworden.
Maandag zijn we vol goede moed vertrokken en hebben we ongeveer 900 meter geklommen. Met klimmen bedoel ik eigenlijk trappen bestijgen. In de voormiddag ging het pad nog geleidelijk omhoog, maar in de namiddag moesten we meer dan 3000 treden trotseren.
Dinsdag moesten we +/- 1200 meter klimmen. Die nacht hebben we op een hoogte van 3150 meter geslapen. Dat is dus een klein beetje hoger dan ik gewoon ben in Bornem.
Woensdagochtend zijn we nog hoger geklommen om de zonsopgang te kunnen zien. We hebben toen voor het eerst tijdens onze trek de allerhoogste bergtoppen gezien. Hiermee bedoel ik die grote mastodonten van 7000 8000 meter hoog. Prachtig gewoon: die besneeuwde bergen waar de eerste zonnestralen van de dag opvallen. Daarna hebben we voor de rest van de dag gedaald tot een hoogte van 1940 meter. In de namiddag werd de tocht bemoeilijkt doordat het regende en sneeuwde. Later kwam er ook nog een harde wind opzetten en begon het te onweren.
Doordat het geregend had, was de hemel opgeklaard en zijn we donderdagochtend weer vroeg opgestaan om de zonsopgang te zien. En deze zonsopgang was zelfs nog mooier dan die van woensdag. De rest van de dag was heel zwaar doordat het warm was (en ik kan helemaal niet goed tegen de warmte). Met mijn petje op mijn hoofd en mijn moed in mijn schoenen strompelde ik de bergen dus op Ik was blij toen we in een lodge aankwamen! s Nachts heb ik nog een ongelooflijke natuurkracht meegemaakt: een geweldig onweer. Zon hard lawaai! Het onweer bleef tussen de bergen hangen en bleef een hele tijd nazinderen. Echt ongelooflijk! En de regen kletterde op het dak van het huis waar we sliepen. En het gedonder was extra goed te horen doordat we geen raam hadden in de kamer. We hadden wel een raam, maar er zat geen glas in
Vrijdag zijn we om 8.00 uur vertrokken en hebben we de hele voormiddag gedaald. Tegen de middag zijn we toegekomen in de lodge en heb ik eindelijk een douche kunnen nemen (het was 5 dagen geleden: ik stonk dus een beetje heel veel).
Nadat ik in de lodge toegekomen was, stond me nog een aangename verrassing te wachten: er was een postpakket voor me toegekomen. Speciaal voor mijn verjaardag heb ik een doos vol lekkers gekregen van de mama, papa en zus. Nadat ik hier een beetje van gesnoept had, had ik genoeg kracht om naar Mahendrapool te gaan om inkopen te doen. Toen we de supermarkt wilden verlaten, begon het ook hier in Pokhara te onweren. De ene lichtflits kwam na de andere, gevolgd door donderslagen om U tegen te zeggen. Het begon ook hard te regenen en in dat weer is het niet verstandig om de bus terug naar Lakeside te nemen. We zijn in de winkel blijven schuilen en opeens viel de elektriciteit uit. Geen paniek: iedereen blijft gewoon even stilstaan en wacht tot de elektriciteit terugkomt. Moest dat in een supermarkt in België gebeuren, dan brak er waarschijnlijk paniek uit, maar hier is dat de normaalste zaak ter wereld.
In de supermarkt heb ik een aantal zoetigheden gekocht (en uiteraard ook La vache qui rit) om af te kicken van mijn suikerverslaving die ik tijdens de trek heb opgelopen. Volgens mij heb ik de voorbije dagen een klein diabetesje gecreëerd. Ik heb namelijk nog nooit zoveel suiker gegeten! Alles heb ik gedaan om genoeg energie te hebben om de bergen te trotseren: ik heb chocolade, snoep, koekjes, crackers gegeten. Ik ben er zelfs in geslaagd om suiker met thee te drinken in plaats van thee met suiker. Voor diegene die zich zorgen moesten maken over mijn gezondheid: geen paniek! Ik kon nog altijd de bergen afstappen en moest er niet afgerold worden. Al deze zoetigheden heb ik wel zelf de bergen op gedragen: ik heb niet iemand ingehuurd die het voor mij zou dragen (een porter dus). Ik heb heel veel porters gezien onderweg en allemaal moesten ze enorm veel dragen. Er waren er die 4 grote sportzakken op hun rug droegen, er was er één die een koffer moest dragen, iemand die een mand met fruit in blik de bergen moest opsleuren Wat nemen de mensen toch allemaal mee op hun trektocht?
Ik heb ook heel veel ezeltjes gezien die afval vanuit de bergen naar de stad droegen en vers eten vanuit de stad naar de bergdorpjes. Die beestjes moeten ook afzien denk ik. Ik heb zelfs een schattig ezeltje gezien die een mand vol kippen droeg. Een ezel die kippen draagt: zo schattig!
Ik heb tijdens de trek wel zeer vaak hetzelfde moeten eten: chowmein (een soort wok met spaghetti). De menukaarten waren niet zo uitgebreid en vele zaken konden we niet riskeren te eten. Al het eten moet namelijk vanaf de stad naar boven gedragen worden door ezeltjes. Dat eten is dus lang onderweg en vaak niet vers meer Ik heb ook geen vlees gegeten uit medelijden voor de kippen. Als je kip bestelde, werd het beestje daar ter plekke geslacht! En dat kon ik niet over mijn hart krijgen. Doordat ik geen kip gegeten heb, loper er in de bergen nog een aantal kipjes meer rond. Joepie, lang leven de kippies! En over beestjes gesproken, ik heb tijdens de tocht een aantal aapjes gezien. We liepen door het bos en opeens stonden we vlakbij een vijftal apen. Later op onze tocht hoorden we de apen in de bomen slingeren en geluid maken. Het voelde aan alsof ik in een documentaire beland was!
Voilà, via dit bericht weten jullie weer dat alles nog steeds goed is met mij. Ik heb de trektocht goed overleefd. Ik ben me wel heel sterk bewust van ieder peesje en ieder spiertje dat ik in mijn benen heb. Maar na een paar dagen is dat gevoel over en kan ik weer vrolijk rondhuppelen.
Hopelijk hebben jullie even mooie en spannende dingen beleefd als ik de voorbije dagen.
xxx
21-03-2009 om 13:18
geschreven door Katrien
15-03-2009
dank u
15 maart 2009
Heel hard bedankt aan alle mensen die me een gelukkige verjaardag gewenst hebben! Heel tof dat jullie er aan denken! Een dikke merci allemaal! xxx
Voor de komende week zullen jullie niets van me vernemen via deze blog. Ik trek namelijk voor 6 dagen de bergen in om er een beetje rond te trekken. Ik zal proberen om daarna terug een bericht op mijn blog te zetten: als ik tot aan het interetcafé kan strompelen natuurlijk ... Ik heb nu al medelijden met mijn arme beenspieren.
15-03-2009 om 14:42
geschreven door Katrien
14-03-2009
blues bar
Donderdag 12 maart 2009
Vandaag ben ik zoals gewoonlijk gaan werken en heb ik weer de hele dag biomicroscopie onderzoeken gevolgd met dokter Indra.
De meest speciale patiënt van vandaag was een vrouw van ongeveer 45 jaar. Toen ik haar oog doorheen de biomicroscoop bekeek, had ik al het gevoel dat er iets niet klopte. Haar pupil reageerde niet op licht, haar iris had een matte schijn en haar slera zag er onnatuurlijk wit uit. Net op het moment dat ik me begon af te vragen hoe dit zou kunnen komen, tastte de vrouw naar haar oog. Voor ik het goed en wel besefte, had ze een kunstoog in haar handen en zat ik naar een lege oogkas te staren. Bleek dat haar oogkas ontstoken was en dat ze dat wilde tonen. In plaats van eerst even te zeggen dat ze een kunstoog had dan was ik niet zo geschrokken.
Toen ik terug van het werk thuiskwam, heb ik nog even van de zon kunnen profiteren en heb ik in de tuin gelegen met een boek.
s Avonds zijn we naar de Blues Bar gegaan omdat daar een feestje aan de gang was. Een Nederlands meisje dat Ivonne tijdens haar trek had leren kennen verjaarde en gaf een feestje.
Toen we de bar binnenstapte moest ik even wennen: ik had nog nooit zoveel blanken bij elkaar gezien in Nepal. Er waren maar een paar Nepalezen aanwezig en voor de rest waren het allemaal blanken: heel vreemd!
Het feestje was gezellig tot er één van de aanwezige Nepalezen naast mij kwam zitten. Hij vertelde dat hij eerst alle aanwezige gasten goed had bekeken en dat hij mij had uitgekozen om een gesprek mee te starten Hij kwam steeds dichter tegen me aan zitten en het gesprek zelf was helemaal niet interessant.
Na een tijdje was ik het zo beu en ben ik teruggekeerd naar de lodge. Iske is nog even in de Blues Bar blijven zitten en die man vroeg haar om mij nog eens aan hem voor te stellen.
Neen dank u!
De mama heeft gezegd dat ik niet met een Nepalees naar huis mag komen, dan zal ik dat maar niet doen zeker?
14-03-2009 om 14:30
geschreven door Katrien
11-03-2009
een happy holy voor iedereen!
Happy Holy
Precies een kleurenboek
11-03-2009 om 14:42
geschreven door Katrien
wereldberoemd
Dinsdag 10 maart 2009
Vandaag ben ik niet moeten gaan werken vanwege een feestdag. Er werd namelijk het Holy Colour Festival gevierd.
Om de dag goed te starten hebben Iske en ik weer een nieuw record gevestigd: we hebben kunnen uitslapen tot 8.20 uur! In Nepalese termen wil dat dus zeggen dat we enorm lang in ons bed gelegen hebben.
Daarna zijn we in een bakkerij aan het meer gaan ontbijten en hebben we enorm lang op ons eten moeten wachten. Gelukkig was het wel lekker: een spiegeleitje, toast, tomaat en aardappelen. Op de rekening hebben we ook heel lang moeten wachten. In totaal hebben dus een ontbijt genomen van meer dan 2 uur. Moet het nu echt zo lang duren om een eitje te bakken en een stukje toast in de oven te steken? Het ontbijt was dus typisch Nepalees: bistari bistari (traag traag).
En daarna begon het kleurenfestival! Overal op straat kon je felgekleurde poeder kopen dat je moest vermengen met een beetje water. Dit papje moest je op de voorbijgangers smeren en hen een happy holy wensen. Later op de dag zijn we met de eigenaar van de lodge naar het einde van het meer gestapt, waar het echte feest begon. Daar hebben we samen met een hele groep Nepalezen elkaar volgeschilderd in verschillende kleuren. Er werd gegeten, gedronken en veel gelachen. Zelfs de voorbijwandelende koeien moesten eraan geloven: sommige van hen kregen ook gekleurd poeder over zicht.
Daarna zijn we met de volledige groep langs de hoofdstraat terug naar Lakeside gegaan. Er werd muziek gespeeld (zeer mooie instrumenten) en iedereen moest dansen.
Die Nepalezen zijn echt een ongelooflijk tof volk, zon fantastisch plezante mensen!
En voor de kleren die ik aanhad restte nog maar 1 oplossing: de vuilbak.
Toen we na het feest terug in de lodge aankwamen zijn we direct onder de douche gesprongen. Zalig gewoon, een doucheke heeft nog nooit zoveel deugd gedaan. Ik heb wel hard moeten schrobben om alle kleuren van mijn velleke te krijgen.
Om van al dat gefeest even te bekomen, hebben we voor de rest van de dag in de tuin gelegen en watermeloen gegeten.
Woensdag 11 maart 2009
Toen ik deze ochtend op mijn gemakse de keuken binnenstapte om mijn ontbijt klaar te maken, werd ik enthousiast begroet door de Gurgan de kok. Hij toonde me de krant van vandaag en wat blijkt: er staat een foto met mij erop in de krant! Jaja dat is dus echt GEEN mopje. Gisteren tijdens het festival liepen er zeer veel mensen rond van de pers en die hebben dus ook fotos genomen. Als foto in de krant hebben ze er eentje gekozen waar ik ook op sta. Gurgan vertelde me ook dat ik op alle Nepalese TV zenders te zien was. Hij had naar verschillende nieuwsberichten gekeken en kon me telkens duidelijk zien. Het is dus gebeurd: ik ben een BN (bekende Nepalees).
Maar ook een BN moet iets voor de kost doen en vandaag ben ik dus terug gaan werken.
Ik heb weer de hele dag biomicroscopie onderzoeken meegevolgd met dokter Indra.
Toen we na het werk naar huis fietsen, zagen we over de bergen donkere regenwolken hangen. Nadat we net in de lodge waren toegekomen en onze fietsen hadden weggezet, begon het te stormen. Alles wat in de tuin stond en kon wegvliegen moest snel binnen gezet worden en de winkeltjes in de straat werden gesloten. Doordat het hier nooit regent, was er heel veel stof dat alle kanten opvloog. We hoorden ook een paar harde bonken nadat er ergens iets was weggevlogen en met een smak ergens tegenaan sloeg.
Dat heb ik dan ook weeral eens meegemaakt: een tropische storm.
11-03-2009 om 14:38
geschreven door Katrien
09-03-2009
Een beeldje
Mijn banana lassi en ik!
09-03-2009 om 19:33
geschreven door Katrien
kaartje ontvangen
Zondag 8 maart 2009
Vandaag heb ik het International Mountain Museum bezocht! Toen we middagpauze hadden in het ziekenhuis, kwam een eerstejaarsstudente ophthalmic assistant vragen of we eens wilden meegaan naar het studentenhuis. Alle studenten wonen net als de dokters en assistenten op het domein van het ziekenhuis. De dokters en assistenten hebben ieder een eigen huis waar ze met hun familie wonen, maar de studenten wonen in een studentenhuis. De 6 vrouwelijke eerstejaars slapen allemaal samen op een slaapzaal, en de 4 derdejaarsstudentes slapen ook samen. Een tweedjaar is hier niet, doordat er dat jaar geen inschrijvingen waren.
Toen we bij hen op de kamer zaten, stelden ze voor om met zijn allen naar het museum te gaan. Iske en ik zeiden dat het goed was en wilden onmiddellijk vertrekken, maar dat was niet volgens hun plan. Ze hadden allemaal nog 3 kwartier tijd nodig om zich om te kleden. Kleding werd verwisseld, schoenen werden uitgezocht, haren werden gekamd, crèmekes werden op het gezicht gesmeerd Om het lange wachten een beetje aangenaam te maken voor ons, kregen Iske en ik een paar koekjes en papaja voorgeschoteld.Na 3 kwartier waren ze eindelijk klaar en waren ze helemaal opgetut, en ik zat daar met mijn short en bezweet T-shirtje (want het was vandaag 30° warm).
Het museum zelf was wel interessant. Ik heb wat bijgeleerd over de verschillende bergen en bergbeklimmingen. Het was ook grappig om de uitrusting van de bergbeklimmers doorheen de eeuwen heen te zien.
En, deze avond hebben we omelet met brood kunnen eten. Toen ik deze ochtend naar de bakker ging, lag het bestelde brood klaar.
Maandag 9 maart 2009
Speciaal bericht voor tante Nicole en Krijn: HEEL HARD BEDANKT VOOR HET KAARTJE!!! Ik vind het echt heel tof dat jullie aan mij denken. xxx
09-03-2009 om 13:23
geschreven door Katrien
07-03-2009
warm weer
Donderdag 5 maart 2009
Vandaag ben ik in het ziekenhuis een hele dag in de operatiezaal gebleven. Meestal ging het om cataractoperaties, maar er was ook een meer complexe operatie. Het ging over een kunstlens die een tijdje geleden was ingeplant, maar die niet meer op haar plaats zat. De lens was naar de onderkant van het oog gezakt en dat moest verholpen worden.
Er werd ook een man geopereerd die een enorm grote diepe snede boven zijn linker oog had. Toen ik de wonde zag, moest ik even mijn best doen om niet van mijn stokje te gaan. Het was gewoonweg walgelijk: ik kon het bot zien!De wonde was echt enorm! De dokteres heeft de wonde met 3 verschillende lagen moeten hechten. Heel veel werk dus, de operatie heeft dan ook twee uur geduurd. Ik heb fotos van die wonde, maar het leek me geen goed idee om die op de blog te zetten. Kwestie van de mensen met een zwakke maag een beetje te sparen. Lief van mij hé?
Vrijdag 6 maart 2009
Deze ochtend ben ik in het ziekenhuis op zoek gegaan naar de man die gisteren geopereerd was aan een enorme hoofdwonde. De dokteres had echt heel goed werk geleverd: de wonde was mooi gehecht.
We waren van plan om na het werk naar Mahendra Pool te gaan, maar dat plan is in het water gevallen. De bussen en taxis staken vandaag En om met de fiets te gaan, is het een beetje te ver (en ook een beetje te veel bergop).
Ik weet niet hoe het komt, maar het is hier vandaag ongelooflijk warm. Volgens mij is er een hittegolf op weg naar Nepal. Ik loop hier rond in een korte short en een topje, en nog heb ik het veel te warm. Ik smelt hier gewoon!
Om het een beetje frisser te krijgen heb ik de kok van de lodge gevraagd of hij me banana lassi kon leren maken. Toen ik het vroeg moest hij een beetje lachen: blijkbaar moest ik gewoon banaan en yoghurt mixen. Hoe kon ik nu weten dat het zo simpel was?
En ik moet eerlijk zijn: de banana lassi was overheerlijk!
Zaterdag 7 maart 2009
Vandaag heb ik kunnen uitslapen: tot 7.30 uur! Normaal worden we altijd vroeger gewekt door Aishma (de dochter van de eigenaar van de lodge die boven ons woont), maar vandaag niet. De familie moest gisteren naar een feestje en omdat het een eindje van hier verwijderd was, zijn ze blijven slapen. Eindelijk konden we eens wat langer slapen en werden we niet gewekt door het gezang van Aishma.
Daarna met de taxi naar Mahandra Pool gegaan (de bussen staken nog) om inkopen te doen. En wat blijkt wanneer we daar aankomen: alle winkels zijn gesloten! Gelukkig was de fruitmarkt wel open. We zijn snel naar huis teruggekeerd doordat overal in Mahendra Pool zwaarbewapende politieagenten stonden. Beter geen risicos nemen en vlug terug naar de lodge gaan!
In de namiddag heb ik niks kunnen doen doordat het hier veel te warm was. In de krant stond dat er vandaag een temperatuur verwacht werd van 28-30°. Veel te warm dus.
Ik ben hier ondertussen al meer dan 5 weken en heb al minstens 1 stoflong gecreëerd (misschien zelfs anderhalve stoflong). De lucht is hier enorm hard vervuild en daardoor hangt er een stoffige laag in de stad en is het uitzicht op de bergen niet zo goed. Iedere ochtend wanneer we naar het ziekenhuis fietsen, zijn er mensen langs de kant van de weg hun afval aan het verbranden. Volgens mij zijn mijn luchtpijp en longen verbrand door telkens door die rookwolken te moeten fietsen. Alles verbranden ze hier, zelfs de koeienvlaaien.
Deze avond zouden we graag nog eens zelf koken: omelet met brood. Maar ook hier duiken 2 problemen op:
Probleem numero 1: doordat de winkels gesloten zijn, kunnen we geen eieren kopen.
Probleem numero 2: toen ik deze ochtend naar de bakker ging, bleek dat er vandaag geen brood is. Ah ja waarom niet, een dagje zonder brood. Dat is hier in Nepal de normaalste zaak ter wereld! Ik heb dan maar een brood besteld tegen morgen, ik ben eens benieuwd
In wat voor een land ben ik eigenlijk terechtgekomen?
07-03-2009 om 13:10
geschreven door Katrien
04-03-2009
joehoe
Dinsdag 3 maart 2009
Vandaag heb ik een hele dag in de bibliotheek van het ziekenhuis verbleven. Ik heb er opzoekwerk voor mijn eindwerk verricht.
s Avonds zijn we chowmein gaan eten omdat morgenvroeg Ivonne en Martin op trektocht vertrekken. Later hebben Iske en ik voor de eerste maal getrakteerd op lassi omdat we geslaagd waren voor de examens. Zoals beloofd gingen we dan trakteren. En vanavond was er elektriciteit, dus moesten we ervan profiteren.
Woensdag 4 maart 2009
Vandaag heb ik in het ziekenhuis de hele tijd biomicroscopie onderzoeken gevolgd. De dokter met wie ik samenwerkte vroeg steeds aan mij wat de diagnose zou kunnen zijn. Een paar keer heb ik iets gezegd en was het toevallig goed, maar vaak wist ik het niet. Na een tijdje was ik het zo beu om altijd iets te moeten verzinnen. Ik heb hem dan ook gezegd dat ik geen dokter ben en dus geen diagnose kan stellen. Bij de volgende patiënten heeft hij altijd de diagnose gesteld Hij is tenslotte de dokter!
Wanneer we na het werk naar huis fietsen, rijden we altijd voorbij een fruitmarktje waar ze ook sapjes maken. Vandaag zijn we er gestopt om een rietsuikersapje te drinken. (niet echt een aanrader) We hebben het sapje in een benarde situatie moeten opdrinken, want vlak achter ons stonden drie koetjes. En in mijn Trotter staat dat er in Nepal ooit al iemand gebeten is door een koe! Ik zou niet graag hebben dat er in de volgende editie van Trotter staat dat er al twee gevallen bekend zijn van een koeienbeet
Sorry voor dit enorm oninteressante verhaal, maar mijn inspiratie om iets op de blog te schrijven is op. De voorbije dagen is er gewoon niks spannends gebeurd.
04-03-2009 om 14:18
geschreven door Katrien
02-03-2009
Enkele koetjes op wandel doorheen de straten van Pokhara
Katrien in Nepal
