Donderdag 5 maart 2009

Vandaag ben ik in het ziekenhuis een hele dag in de operatiezaal gebleven. Meestal ging het om cataractoperaties, maar er was ook een meer complexe operatie. Het ging over een kunstlens die een tijdje geleden was ingeplant, maar die niet meer op haar plaats zat. De lens was naar de onderkant van het oog gezakt en dat moest verholpen worden.

Er werd ook een man geopereerd die een enorm grote diepe snede boven zijn linker oog had. Toen ik de wonde zag, moest ik even mijn best doen om niet van mijn stokje te gaan. Het was gewoonweg walgelijk: ik kon het bot zien!De wonde was echt enorm! De dokteres heeft de wonde met 3 verschillende lagen moeten hechten. Heel veel werk dus, de operatie heeft dan ook twee uur geduurd. Ik heb foto’s van die wonde, maar het leek me geen goed idee om die op de blog te zetten. Kwestie van de mensen met een zwakke maag een beetje te sparen. Lief van mij hé?

Vrijdag 6 maart 2009

Deze ochtend ben ik in het ziekenhuis op zoek gegaan naar de man die gisteren geopereerd was aan een enorme hoofdwonde. De dokteres had echt heel goed werk geleverd: de wonde was mooi gehecht.

We waren van plan om na het werk naar Mahendra Pool te gaan, maar dat plan is in het water gevallen. De bussen en taxi’s staken vandaag… En om met de fiets te gaan, is het een beetje te ver (en ook een beetje te veel bergop).

Ik weet niet hoe het komt, maar het is hier vandaag ongelooflijk warm. Volgens mij is er een hittegolf op weg naar Nepal. Ik loop hier rond in een korte short en een topje, en nog heb ik het veel te warm. Ik smelt hier gewoon!

Om het een beetje frisser te krijgen heb ik de kok van de lodge gevraagd of hij me banana lassi kon leren maken. Toen ik het vroeg moest hij een beetje lachen: blijkbaar moest ik gewoon banaan en yoghurt mixen. Hoe kon ik nu weten dat het zo simpel was?

En ik moet eerlijk zijn: de banana lassi was overheerlijk!

Zaterdag 7 maart 2009

Vandaag heb ik kunnen uitslapen: tot 7.30 uur! Normaal worden we altijd vroeger gewekt door Aishma (de dochter van de eigenaar van de lodge die boven ons woont), maar vandaag niet. De familie moest gisteren naar een feestje en omdat het een eindje van hier verwijderd was, zijn ze blijven slapen. Eindelijk konden we eens wat langer slapen en werden we niet gewekt door het gezang van Aishma.

Daarna met de taxi naar Mahandra Pool gegaan (de bussen staken nog) om inkopen te doen. En wat blijkt wanneer we daar aankomen: alle winkels zijn gesloten! Gelukkig was de fruitmarkt wel open. We zijn snel naar huis teruggekeerd doordat overal in Mahendra Pool zwaarbewapende politieagenten stonden. Beter geen risico’s nemen en vlug terug naar de lodge gaan!

In de namiddag heb ik niks kunnen doen doordat het hier veel te warm was. In de krant stond dat er vandaag een temperatuur verwacht werd van 28-30°. Veel te warm dus.

Ik ben hier ondertussen al meer dan 5 weken en heb al minstens 1 stoflong gecreëerd (misschien zelfs anderhalve stoflong). De lucht is hier enorm hard vervuild en daardoor hangt er een stoffige laag in de stad en is het uitzicht op de bergen niet zo goed. Iedere ochtend wanneer we naar het ziekenhuis fietsen, zijn er mensen langs de kant van de weg hun afval aan het verbranden. Volgens mij zijn mijn luchtpijp en longen verbrand door telkens door die rookwolken te moeten fietsen. Alles verbranden ze hier, zelfs de koeienvlaaien.

Deze avond zouden we graag nog eens zelf koken: omelet met brood. Maar ook hier duiken 2 problemen op:

Probleem numero 1: doordat de winkels gesloten zijn, kunnen we geen eieren kopen.

Probleem numero 2: toen ik deze ochtend naar de bakker ging, bleek dat er vandaag geen brood is. Ah ja waarom niet, een dagje zonder brood. Dat is hier in Nepal de normaalste zaak ter wereld! Ik heb dan maar een brood besteld tegen morgen, ik ben eens benieuwd…

In wat voor een land ben ik eigenlijk terechtgekomen?

07-03-2009 om 13:10 geschreven door Katrien

Dinsdag 3 maart 2009

Vandaag heb ik een hele dag in de bibliotheek van het ziekenhuis verbleven. Ik heb er opzoekwerk voor mijn eindwerk verricht.

’s Avonds zijn we chowmein gaan eten omdat morgenvroeg Ivonne en Martin op trektocht vertrekken. Later hebben Iske en ik voor de eerste maal getrakteerd op lassi omdat we geslaagd waren voor de examens. Zoals beloofd gingen we dan trakteren. En vanavond was er elektriciteit, dus moesten we ervan profiteren.

Woensdag 4 maart 2009

Vandaag heb ik in het ziekenhuis de hele tijd biomicroscopie onderzoeken gevolgd. De dokter met wie ik samenwerkte vroeg steeds aan mij wat de diagnose zou kunnen zijn. Een paar keer heb ik iets gezegd en was het toevallig goed, maar vaak wist ik het niet. Na een tijdje was ik het zo beu om altijd iets te moeten verzinnen. Ik heb hem dan ook gezegd dat ik geen dokter ben en dus geen diagnose kan stellen. Bij de volgende patiënten heeft hij altijd de diagnose gesteld … Hij is tenslotte de dokter!

Wanneer we na het werk naar huis fietsen, rijden we altijd voorbij een fruitmarktje waar ze ook sapjes maken. Vandaag zijn we er gestopt om een rietsuikersapje te drinken. (niet echt een aanrader) We hebben het sapje in een benarde situatie moeten opdrinken, want vlak achter ons stonden drie koetjes. En in mijn Trotter staat dat er in Nepal ooit al iemand gebeten is door een koe! Ik zou niet graag hebben dat er in de volgende editie van Trotter staat dat er al twee gevallen bekend zijn van een koeienbeet …

Sorry voor dit enorm oninteressante verhaal, maar mijn inspiratie om iets op de blog te schrijven is op. De voorbije dagen is er gewoon niks spannends gebeurd.

04-03-2009 om 14:18 geschreven door Katrien

Enkele koetjes op wandel doorheen de straten van Pokhara



Screening kamp



Tijdens de opening van het restaurant



Griet, Iske en ik

02-03-2009 om 12:15 geschreven door Katrien

Zaterdag 28 februari 2009

Vandaag hebben we weeral afscheid moeten nemen van mensen die we hier leren kennen hebben. Het gaat over een Britse man en een Zweedse vrouw die hier samen op vakantie waren. Deze ochtend hebben ze samen het vliegtuig naar Kathmandu genomen. De man zal naar India vliegen en daar nog een maand rondtrekken, de vrouw zal naar haar woonplaats Parijs vliegen. Deze ochtend hebben we nog afscheid genomen en daarna waren ze weg.

Doordat het vandaag zaterdag is, hebben we een dagje vrij. Hierdoor konden we nog eens een uitgebreid ontbijt gaan eten. Nadat ik 2 eieren, 2 toasten en een glas warme chocomelk (en dat alles voor maar 1,5 euro) achter de kiezen had, had ik genoeg kracht om een eindje te fietsen. We (Iske, Griet en ik) zijn naar het Tibetaans vluchtelingenkamp Tashiling gefietst en hebben daar even rondgewandeld. We hebben vandaag ook de Davis Fall waterval bezocht. Doordat de moesson nu nog niet bezig is, was het niet zo spectaculair. Er was nog te weinig water om een goede waterval te creëren. Jammer maar helaas pindakaas. We zijn dan terug naar de lodge gefietst en hebben voor de rest van de namiddag in de zon gelegen. Speciaal voor diegenen die het nog niet willen geloven: het is hier echt goed weer, snikheet zelfs!

In de late namiddag waren we bij een Nepalese familie uitgenodigd om rijstpap te eten. Het zoontje zit hier altijd in de lodge om met ons te spelen. Hij heeft hier al eens spaghetti gegeten die wij klaargemaakt hadden en wilde iets terugdoen. Zijn mama had een grote kom rijstpap gemaakt en ons uitgenodigd tegen 17 uur. Wij gingen dus beleefd op de uitnodiging in en toen we aankwamen kregen we inderdaad eten … rijstpap met aardappelen en ketchup! Waarom? Het eten was echt verschrikkelijk, zo vies! Wie komt er nu op het idee om rijstpap te serveren met aardappelen en ketchup? De aardappelen en de ketchup waren lekker, maar de rijstpap was echt niet te vreten. Er zaten ondefinieerbare brokken in en het smaakte alsof het al eens gegeten was. Bah! Omdat ik niet onbeleefd kon zijn, heb ik de hele schotel opgegeten…

Als ik terug thuis ben, zal ik eens goede rijstpap maken. Met room, zoals het hoort!

’s Avonds zijn we in het nieuwe restaurant gaan eten dat onlangs zijn deuren geopend heeft. Het eten was er echt lekker. We konden ook bestellen wat we wilden, zonder schrik te moeten hebben voor een voedselvergiftiging. De keuken was kraaknet, er lagen stoffen tafellakens, de obers hadden een kostuum aan …

Volgens mij ga ik vannacht nachtmerries krijgen over de rijstpap.

Zondag 1 maart 2009

Vandaag heb ik eindelijk eens iets anders gedaan dan skiascopie, ik ben op screening kamp gegaan. Deze ochtend zijn we in het ziekenhuis met 6 in een piepklein taxietje gekropen. Er zaten 3 personen vooraan en 3 achteraan. Heel oncomfortabel dus.

Toen we na een bewogen rit van anderhalf uur eindelijk aankwamen in het ziekenhuis, zijn we onmiddellijk gaan eten. Ik heb om 10 uur – 10.30 uur deze ochtend chowmein gegeten. Dat is een soort van wok met gestoofde groenten en noedels. Spijtig genoeg hadden ze het op een typisch Nepalese manier gemaakt: heel pikant dus. We moesten zo vroeg al lunch eten omdat we voor de rest van de dag geen tijd zouden hebben om pauze te nemen.

Daarna hebben we 232 patiënten getest. De meeste van hen hadden last van conjunctivitis, pingueculum, pterygium … Het ging vandaag over een cataract screening, dus de mensen die de ergste vorm van cataract hadden werden naar het ziekenhuis gestuurd. Op het einde van de dag werden 11 mensen met cataract op de bus naar Pokhara gezet. Zij zullen morgen in het Himalaya Eye Hospital gratis geopereerd worden.

Ik heb vandaag ook een albino Nepalees gezien. Heel vreemd: een blanke die Nepalees spreekt en typisch Nepalese kleding draagt.

Toen de screening gedaan was, kregen we nogmaals eten geserveerd en daarna zijn we met de taxi terug naar Pokhara gereden.

Helemaal geradbraakt kwamen we na een lange vermoeiende dag terug thuis.

Deze avond hebben we weer een feestje in de lodge gehouden met Belgisch eten: bloemkool, aardappelpuree en kipfilet. En het was groot feest, want Ivonne was terug!

Maandag 2 maart 2009

Vandaag heb ik een nogal saaie dag in het ziekenhuis gehad. Nu de Gyan weg is, hebben we niemand meer om ons te begeleiden. Dokter Sunu Dulal is er deze week ook niet omdat hij de hele week ergens in een dorpje in de bergen zit om daar cataractoperaties uit te voeren. We werden dus een beetje aan ons lot overgelaten en moesten zelf maar wat zoeken om ons mee bezig te houden. Ik ben de dag gestart in de optiekwinkel van het ziekenhuis en heb toegekeken hoe brillen verkocht worden. De cliënten kunnen maar kiezen uit een zeer beperkt aantal brillen en moeten hun beslissing zeer snel maken. De optiekwinkel is eigenlijk gewoon een toog met een spiegel op. De cliënt heeft niet eens de mogelijkheid om neer te zitten tijdens het kiezen van een mooi montuur. De man die de brillen verkoopt (een heel klein ventje met een kanjer van een machozonnebril in zijn haar) is niet zo aangenaam. De vriendelijkheid tegenover de klanten was ver te zoeken!

Het slijpen van de glazen gebeurt met een automatische slijpmachine (jawel!) Het enige nadeel is dat er niet echt rekening gehouden wordt met het optisch middelpunt en dat de glazen gepolijst worden.

Hierna heb ik toegekeken hoe de oogdruk gemeten wordt, heb ik een babbeltje gedaan met Savitry en heb ik een aantal biomicroscopie onderzoeken meegevolgd.

Ik heb nog een klein vraagje: is er iemand zo vriendelijk geweest om wat Belgische weer op te sturen naar Nepal? Het was vandaag de hele dag bewolkt en redelijk koud. Ik heb zelfs een trui moeten dragen … stel je voor!

02-03-2009 om 12:11 geschreven door Katrien