Woensdag 11 februari 2009

Vandaag was het een slechte dag wat betreft het weer. Het regende en onweerde hier.

Toen we naar het ziekenhuis wilden fietsen had in nog met pech af te rekenen: de ketting van mijn fiets is er 2 keer af gevallen. Gelukkig heb ik het kunnen maken zodat we onze tocht konden verderzetten.

Door al deze tegenslag werd ik een beetje bijgelovig, vandaag zou ik immers mijn resultaten van de examens te weten komen. Normaal ben ik niet bijgelovig, maar vandaag …

’s Avonds bleek dan ook dat mijn vermoeden klopte: ik kon mijn punten nog niet bekijken want de internetpagina blokkeerde. Het blijft nog spannend wat betreft mijn schoolresultaten.

Mijn reisgenootje is voor alles geslaagd en dat zijn we gaan vieren met een etentje in Café Concerto: volgens mij het beste restaurant in Lakeside. Ik heb een lekkere pizza gegeten en als dessert een banana split!

Een speciaal bericht voor Lies en Liesbet: jullie hadden gelijk, het eten in café concerto is echt goed.

In het ziekenhuis heb ik weer refractie gedaan. Terug met Bhoj Raj. Hij heeft vandaag vaak mijn skiascopie waarden niet eens nagekeken. Hij vertrouwde erop dat ik het wel goed deed. Hij is ook speciaal patiënten gaan selecteren die een beetje engels spreken zodat de communicatie voor ons iets vlotter zou verlopen. Ik hoop dat ik de mensen die ik onderzocht heb, een goed brilvoorschrift meegegeven heb …

Donderdag 12 februari 2009

Deze ochtend om 8.30 uur Nepalese tijd heb ik naar huis gebeld om mijn schoolresultaten te weten te komen. Het was toen in België 3.45 uur. Oeps, sorry mammie!

MAAR, ik weet mijn resultaat en alle examens zijn goed verlopen. Ik kon dus met een gerust hart naar het ziekenhuis vertrekken.

Vandaag heb ik 18 cataractoperaties meegevolgd. Tijdens de pauze heeft de dokter verder geopereerd en daardoor zijn we vroeger terug naar de lodge gegaan. Om mijn examenresultaat te vieren zijn we naar Laughing Buddha gegaan. Hier hebben we ook weer zeer lekker gegeten.

Toen we terug naar de lodge gingen, zijn we Ivonne tegengekomen (een Zwitsers meisje dat we hier leren kennen hebben). Ze vroeg ons of me met haar naar Pokhara-stad wilden gaan.

We hebben de bus genomen en weg waren we. Met de bus reizen is hier ook een avontuur: de bus rijdt hier met de deur geopend. Als je wil instappen moet je op de bus kloppen en als je er af wil moet je beginnen fluiten. Een beetje anders dan in België dus.

Pokhara-stad was heel druk en eigenlijk was er niet zo heel veel te zien. Alle winkeltjes verkochten hetzelfde.

Vandaag was het ook weer zeer zonnig. Het uitzicht was ook prachtig doordat de mist verdwenen is. Je kon overal om je heen besneeuwde bergen zien. Prachtig!

12-02-2009 om 14:58 geschreven door Katrien

8 februari 2009

Op zondag wordt er in Nepal gewerkt! Die mensen hebben dus maar 1 dag per week vrij. Ik vind het helemaal niet erg om op zondag te moeten werken, want in het ziekenhuis is er zeer veel te leren.

Deze ochtend kwamen we aan in het ziekenhuis en kregen we de opdracht dat onze stage vanaf nu echt begint. De voorbije week ging het vooral over observeren, maar vanaf vandaag begon het echte werk. Deze week moeten we refracties uitvoeren. Allemaal heel tof: deze voormiddag heb ik bij een tiental patiënten skiascopie uitgevoerd.

In de namiddag waren er geen patiënten meer, maar we zijn tot 16 uur in het ziekenhuis gebleven. We hebben een babbeltje gedaan met de mensen die in het ziekenhuis werken. We hebben het vooral over de verschillen tussen België en Nepal gehad. In Nepal zijn er zeer veel straathonden, maar ik heb hier nog maar 2 of 3 katten zien rondlopen. Iske en ik vroegen ons af waarom er zo weinig katten zijn en daarom hebben we dit gevraagd. Nu blijkt dat Nepalezen helemaal niet van katten houden en ze daarom allemaal doden. Als er een kat in de weg loopt, moet ze dood. Ziezo, dit is dan nog een weetje over Nepal speciaal voor jullie.

Ik heb vandaag voor het eerst een Nepalese mop gehoord. Toen we met de dokters aan het babbelen waren, vertelden we hen dat we zaterdag naar Sarangkot geweest zijn. Ze vroegen ons het volgende: what will you do when you see a bear in the mountains? Hun geniale antwoord was: open it en drink it. Die Nepalezen hebben echt een geweldige humor

Echt grappig … niet dus!

9 februari 2009

Deze ochtend voor het eerst muesli met banaan gegeten. Echt lekker!

Daarna weer met de fiets naar het ziekenhuis en weeral voor de rest van de dag refractie gedaan. Vandaag was er niets spectaculairs te zien in het ziekenhuis, een doodgewone dag dus.

Het was hier vandaag ook niet zo warm. De zon scheen af en toe, maar het was vooral bewolkt. Na het werk hebben we een terrasje gedaan en daarmee was de dag weeral voorbij.

09-02-2009 om 13:31 geschreven door Katrien

Speciaal voor de vrienden van den optiek: het Himalaya Eye Hospital


Milk tea drinken voor de operatie


Een beeld van Pokhara


De eerste zonnestralen in Sarangkot

07-02-2009 om 16:30 geschreven door Katrien

06/02/2009

Namasté!

Vandaag een heel interessante dag in het ziekenhuis beleefd.

Eerst ben ik meegegaan met dokter Sunu Dulal, het hoofd van het ziekenhuis. Ik wandelde met het naar de biomicroscopie kamer en merkte dat iedereen zeer veel respect voor hem heeft. Iedereen die we onderweg tegenkwamen begroette hem en sommige mensen bogen nederig hun hoofd. Toen we in de biomicroscopie kamer aankwamen ging hij zelfs een stoel halen voor mij. Zo kon ik vlak naast hem zitten en telkens er iets interessants te zien was, mocht ik ook eens kijken doorheen de biomicroscoop. Hij legde ook steeds uit wat er te zien was en hoe hij de oogaandoening zou behandelen. Allemaal heel tof!

Vervolgens mocht ik mee naar de operatiekamer waar dokter Eliya Shrestha 9 operaties zou uitvoeren. Bij de meeste ging het over een cataract operatie. Voordat we de operatiekamer binnengingen hebben we eerst white tea gedronken, volgens mij is dat een traditie.

Daarna heb ik een operatiepakje aangedaan en mocht ik mee naar binnen (op teenslippers).

Ik heb eerst gezien hoe de patiënten verdoofd worden en daarna kon ik via een microscoop de operatie meevolgen. Er werd ook een baby van 7 maanden geopereerde die aan beide ogen een aangeboren vorm van cataract had. De baby hebben ze geopereerd onder volledige verdoving, maar bij de oudere patiënten wordt alleen het oog plaatselijk verdoofd.

Vandaag hadden we een uurtje vroeger gedaan met werken omdat het weekend is. Toen we terug in de lodge aankwamen, hebben we onze trekkersrugzak genomen en zijn we de bergen in getrokken. Met we bedoel ik een groep van 6 personen: 4 Belgen, 1 Zwitserse en 1 van Nieuw-Zeeland. We zijn naar Sarangkot gewandeld (gestropeld) om daar te overnachten en de zonsopgang te zien.We hebben over de klim 2,5 uur gedaan. Constant bergop, ik word nog moe als ik eraan denk.

’s Avonds hebben we er nog een vrouw van Canada en haar Nepalese gids leren kennen. We hebben allemaal samen gegeten en het was heel gezellig.

Hier even een klein maar belangrijk detail: Sarangkot ligt op een hoogte van bijna 1600 meter. Pokhara ligt op ongeveer 800 meter. Dat wil dus zeggen dat ik 800 meter geklommen heb in 2,5 uur tijd. Nogal een geluk dat zot zijn geene zeer doet!

Één ding weet ik zeker: bergsport zal nooit een hobby van me worden. Rare jongens, die bergbeklimmers.

07/02/2009

Deze ochtend om 5 uur opgestaan en nog een stukje hoger geklommen zodat we de zonsopgang goed konden zien. Na een tijdje wachten was de zon er eindelijk. Eerst worden de bergtoppen verlichten en dan komt de zon pas volledig op. Heel mooi!

Daarna eindelijk eens een goed ontbijt gehad. Jammie!

Vervolgens terug naar Pokhara gewandeld. Over de afdaling hebben we maar 1 uur en 15 minuten gewandeld. Flink toch?

De gevolgen van de wandeltocht kan ik in mijn kuiten voelen. Amai amai. Nogal een geluk dat ik goede bergschoenen aanhad, dat maakte het gemakkelijker om over de losliggende rotsen te stappen.

Toen we terug in Pokhara waren, zijn we het succes van de tocht gaan vieren door een terrasje te doen. Voor de toekomstige Nepal reizigers: Lassi Banana is echt goed. Dit is een soort van milkshake, maar veel lekkerder dan in België.

Later op de dag hebben we rust genomen en zijn we in de tuin gaan liggen. Niks meer gedaan, want morgen moet ik terug gaan werken. In Nepal heeft men maar 1 dag per week vrij, namelijk op zaterdag.

x

07-02-2009 om 16:21 geschreven door Katrien

Een bleekscheet en 4 Nepalezen

05-02-2009 om 17:53 geschreven door Katrien

Vandaag zijn we weeral met de fiets naar het ziekenhuis gereden. Ik heb eerst een uur in de operatiekamer voor kleine ingrepen gestaan. Hier heb ik toegekeken hoe de oogdruk gemeten wordt in Nepal. Volgens mij gebeurt dit op een iets primitievere manier dan in België.

Hierna heb ik weer een tijdje in de refractie kamer doorgebracht. Daar hebben we een Nederlands boekje gevonden (dit ziekenhuis is gesticht door Nederlanders) waarin de prijsvergelijking stond van een staaroperatie in Nederland ten opzichte van een staaroperatie in Nepal. In Nederland betaal je 1300 euro, in Nepal 35 euro.

Hierna heb ik samengewerkt met Sudhash, een toffe gast die 6 jaar geleden afstudeerde. Ik heb zelf skiascopie gedaan (!) en Sudhash zei dat het goed was. Jaja, een hele prestatie van mezelf.

Vandaag hebben ook al 4 mensen gezegd dat ik een vreemde manier van schrijven heb. Toen ik in de operatiekamer was, moesten alle aanwezige mensen eens komen kijken naar mijn schrijfwijze. Ik weet dat ik linkshandig ben, maar dat is nog geen reden om me uit te lachen.

Vandaag weer naar het ziekenhuis gegaan, zoals de voorbije dagen. Er was wel een kleine verandering in de dagplanning: we zijn naar een andere bakker gegaan. Maar voor de rest zag mijn dag er net hetzelfde uit als de voorbije drie dagen.

Deze ochtend op de pediatrie afdeling gebleven en een paar visuele onderzoeken gevolgd.

Daarna heb ik een bezoek gebracht aan de bib waar veel interessante boeken stonden.

Ik ben ook een hele tijd in de examination room gebleven waar ik een paar opvallende oogaandoeningen heb leren kennen.

Zoals jullie zien heb ik een nogal alledaagse dag beleefd. Hopelijk hebben sommige van jullie een spannendere dag gehad.

x

05-02-2009 om 15:30 geschreven door Katrien

3/2/2009

Deze ochtend weeral naar de bakker gegaan, maar dit maal met de fiets. Moest iemand van jullie plannen hebben om eens naar Nepal te komen, een koffiekoek met kaneel is een aanrader!

Hierna met de fiets naar het ziekenhuis gereden zodat we om 9.00 uur konden beginnen met werken.

Vandaag hebben we de hele dag meegelopen met dokter Eliya Shrestha, een toffe madam.

Van 9.00 uur tot ongeveer 10.00 hebben we de nacontroles gevolgd. De mensen die gisteren geopereerd waren, werden vandaag nog eens met de biomicroscoop onderzocht. Er was hier niet zo veel te zien doordat er te veel mensen waren in een te kleine kamer. Ik stond voortdurend in iemands weg en werd een beetje naar alle kanten geduwd.

Hierna hebben we de gewone biomicroscopie onderzoeken gevolgd. Hier was wel wat te beleven. Ik heb een aantal oogaandoeningen gezien die ik alleen nog maar op foto had gezien.

Er kwamen zeer veel mensen met cataract langs. Zo was er bijvoorbeeld een mevrouw die 11 uur gewandeld had om het ziekenhuis te bereiken. Ze had cataract en werd onmiddellijk geopereerd. Er kwam ook een mevrouw met lepra langs…

Later op de dag werd een kindje onderzocht en daaruit bleek dat het volledig blind was. Het hele team ging rond het kindje staan om de kijken wat er aan de hand was. Ondertussen waren de andere patiënten ook nieuwsgierig geworden en moeste ze ook allemaal eens naar het kindje komen kijken. Ik heb gevraagd of er nog mogelijkheden waren om het kind te helpen, maar de dokters kunnen niks doen.

En zo hebben we nog vele interessante oogaandoeningen bestudeerd.

03-02-2009 om 15:57 geschreven door Katrien

02/02/2009

Vandaag zijn we voor het eerst in het Himalaya Eye Hospital gaan werken.

’s Ochtends vroeg zijn we met de taxi gegaan omdat we nog geen fiets hadden. Natuurlijk zijn we veel te vroeg vertrokken en waren we al om 8.00 uur in het ziekenhuis terwijl we er maar pas om 9.00 uur moeten zijn. Toen we aankwamen stonden er al ongeveer 50 mensen voor de deur te wachten op een consultatie. Iedereen keek ons nogal vreemd aan en het werd alleen maar erger toen we onze weg niet direct vonden op het grote domein.

Om 9.00 uur hebben we dokter Sunu Dulal, het hoofd van het ziekenhuis, ontmoet. Hij stelde ons voor aan Narayan, de man van de administratie. Die kennen we dus ook al!

Hierna hebben we een rondleiding doorheen het ziekenhuis gekregen en hebben we de verschillende dokters leren kennen. We hebben de verschillende onderzoekskamers gezien en daarna mochten we om de kinderafdeling blijven.

Hier hebben we toegekeken hoe de verschillende kinderen getest werden door middel van skiaskopie en een refractie met een pasbril. Vanaf de tweede patiënt mochten we al meehelpen: we hebben de skiascopie waarden die de dokter uitkwam mochten controleren. We hebben ook nog oftalmoscopie mogen doen en hier hebben we een aantal kinderen onderzocht die een aangeboren vorm van cataract (het ondoorzichtig worden van de ooglens) hebben. Ocharme de dutskes!

We hebben ook een zeer verkorte vorm van een functioneel onderzoek gevolgd. En met zeer verkort bedoel ik ongeveer 5 minuten…

Later op de dag hebben we met een oogarts en een Nepalese oogarts-leerling biomicroscopie (met een smalle lichtbundel de binnenste delen van het oog bekijken) gedaan. Als er een interessant geval was, mochten wij ook eens kijken. Allemaal heel interessant.

’s Avonds zijn we onze fiets gaan halen. Natuurlijk waren de fietsen nog niet klaar en hebben we nog een hele tijd moeten wachten. Naar de lodge fietsen was een avontuur: de auto’s claxonneerden allemaal als teken dat ze ons zouden passeren en dat we dus voorzichtig moesten zijn.

En hiermee was de dag weeral om.

Tot het volgende bericht.

x

03-02-2009 om 15:55 geschreven door Katrien

Tijdens de beklimming van de Stupa



Iemand jaloers op dit uitzicht?



Ha, eindelijk bovenaan de Stupa!

01-02-2009 om 15:42 geschreven door Katrien

zaterdag 31 januari 2009

Vandaag zijn we eindelijk toegekomen op onze eindbestemming, namelijk in Pokhara.
Om 7.30 uur s mogens hebben we de bus genomen en om 15.00 uur zijn we in Pokhara aangekomem.
Wat en groot verschil tussen Kathmandu en Pokhara! Hier is het veel rustiger en zijn de mensen minder opdringerig.
Onze lodge hier is ook veel beter dan in Kathmandu.


zondag 1 februari 2009

Deze ochend hebben we een flinke wandeling gemaakt: we zijn naar Stupa gewandeld. Dit is een Buddha-beeld bovenaan een berg. Om daar te kunnen raken, zijn we naar het meer moeten wandelen. Hier hebben we ee boot en een roeier gehuurd die ons naar de andere kant van het meer bracht. Hierna hebben we een klim gemaakt van 45 minuten. Jaja, ik heb een berg beklommen!!! Ik ben nog moe als ik eraan terugdenk...
Daarnet hebben we een fiets gekocht. Dit verliep niet zo vlot doordat we de prijs te hoog vonden, maar de fietsenverkoper wilde de prijs niet verlagen. Na een lange onderhandeling zijn we dan toch tot een akkoord gekomen. Morgen mogen we de fiets gaan halen. (hopelijk komt de man  zijn belofte na).
Daarnet heb ik ook nog gemerkt dat er een salamander in onze kamer zit. Euh... help!!!

Voila, dit was een verslag over mijn avonturen van vandaag.
PS de elektriciteit valt hier dus echt iedere dag uit. In Kathmandu gebeurde dit op een vast tijdstip, namelijk 20.00 uur.
In Pokhare kunnen de elektriciteitspannes niet voorspeld worden. Spannend dus.

01-02-2009 om 15:37 geschreven door Katrien

30-01-2009 om 13:00 geschreven door Katrien

29-01-2009 om 00:00 geschreven door Katrien

09-01-2009 om 22:00 geschreven door Katrien

29-12-2008 om 14:15 geschreven door Katrien